.Παράδειγμα προς μίμηση

Δεν είναι απλώς ότι απεβίωσε ένας πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Είναι η ξεχωριστή ποιότητα του εκλιπόντος. Η απώλεια αποκτά πολύ μεγαλύτερη αξία στη σημερινή συγκυρία του ισοπεδωτικού μηδενισμού των πάντων από μια εξαθλιωμένη κοινωνία, η οποία πορεύεται χωρίς πυξίδα και έχει σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ανάγκη για πρότυπα ήθους και αξιοπρέπειας.

Ο Κωστής Στεφανόπουλος υπήρξε πατριώτης, με τη βαθιά έννοια του όρου. Ούτε προκλητικός ήταν ούτε λαϊκιστής. Ανθρωπος χαμηλών τόνων, δεν διολίσθησε σε εθνικιστικές κορώνες. Αντιθέτως, εξέπεμψε το πλέον προοδευτικό μήνυμα ανεκτικότητας και συνύπαρξης όταν υπερασπίστηκε το δικαίωμα του Οδυσσέα Τσενάι να κρατήσει την ελληνική σημαία. «Ελληνες είναι όσοι μετέχουν της ελληνικής παιδείας, όπως είπε ο Ισοκράτης», είχε πει τότε, αναφερόμενος στον αλβανικής καταγωγής αριστούχο μαθητή.

Με βαθιά μόρφωση και καλλιέργεια, πρόβαλε με σπάνια ρητορική δεινότητα τα πιστεύω του, αναδεικνύοντας πάντα το εθνικό συμφέρον. Σε κάποιους που –όχι τώρα, αλλά παλαιότερα– τον επέκριναν για την πολιτική του διαδρομή, πρέπει κανείς να υπενθυμίσει ότι ο Κωστής Στεφανόπουλος δεν έριξε κυβέρνηση. Αποχώρησε από το κόμμα με το οποίο διαφωνούσε, όπως είχε δικαίωμα να κάνει, ίδρυσε το δικό του και στην πορεία στήριξε την κυβέρνηση ενός πολιτικού με τον οποίο είχε συγκρουσθεί, διότι έκρινε ότι αυτό επέβαλε το εθνικό συμφέρον. Δεν αναζήτησε και δεν έλαβε υπουργικό θώκο, όπως ίσως θα έκαναν οι περισσότεροι. Εκανε αυτό που θεώρησε εθνικά ορθό.

Ιδεολογικά ήταν ένας συντηρητικός πολιτικός. Παραδοσιακός δεξιός. Αλλά, σε πείσμα κάποιων που αυτοχαρακτηρίζονται «προοδευτικοί», απέδειξε –πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη θητεία του στην Προεδρία– ότι ήταν πραγματικά κοντά στον λαό και πως καμία ιδεολογία δεν μονοπωλεί το ήθος. Οτι πρόκειται για μια σπάνια, δυστυχώς, αρετή που αφορά ανθρώπους, όχι παρατάξεις.

Ο σεμνός πολιτικός που έκανε βόλτες με το ποδήλατο στην Πάτρα, ο προσηνής και ευγενικός πρόεδρος που ζητούσε συγγνώμη από τους ενοίκους της πολυκατοικίας του για τις δυσκολίες που τους δημιουργούσαν οι άνδρες της προσωπικής του ασφάλειας ήταν υπόδειγμα αξιοπρέπειας. Οταν εξελέγη στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα, επέλεξε να μην εισπράττει τη βουλευτική του αποζημίωση, αρνήθηκε να λάβει τα αναδρομικά που εδικαιούτο, επέστρεψε στο κράτος κρατικές και ιδιωτικές επιχορηγήσεις που έλαβε αλλά δεν χρησιμοποίησε.

Αυτές οι συμβολικές κινήσεις έδειχναν την ποιότητα του ανθρώπου και έστελναν τα σωστά μηνύματα. Οταν έτσι συμπεριφέρεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μπορεί να απαιτήσει ανάλογο ήθος και από την κοινωνία.

Ο Κωστής Στεφανόπουλος αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τους πολίτες, αλλά και τους πολιτικούς. Ο πρόεδρος που κάθε γονιός μπορούσε να δείξει στα παιδιά του και, με το χέρι στην καρδιά, να τους πει «αυτός είναι ο πρώτος πολίτης της πατρίδας μας». 

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΕΛΛΙΣ

.Το «τέλος» του Αλέξη Τσίπρα…

Ένας άνθρωπος που ανέβηκε στην εξουσία με ψέμματα, ένας λαός που τον πίστεψε και μια πραγματικότητα που απέχει μίλια από αυτό που περίμενε, αποτελούν έναν εκρηκτικό συνδυασμό με ελάχιστο προσδόκιμο ζωής, μια συνταγή αποτυχίας.

 Απ’ όσο μπορούμε πλέον να δούμε τα γεγονότα και τις εξελίξεις ψύχραιμα και με

καθαρή ματιά, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το τέλος αυτής της ιστορίας που
στολίστηκε με ροδοπέταλα φτάνει στο τέλος της από μέρα σε μέρα, από βδομάδα σε εβδομάδα. 

Ο λόγος είναι άλλωστε απλός: “Μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ ή πολλούς για λίγο” κατά τη γνωστή ρήση και στην προκειμένη περίπτωση έχουμε τον άνθρωπο που κορόιδεψε πολλούς. Το “λίγο” της Ιστορίας φαίνεται να είναι κοντά στα 2 χρόνια, πολύτιμη περίοδος που θα μπορούσε να αλλάξει κυριολεκτικά το μέλλον της Ελλάδας αν δεν είχαμε μπει σε αυτήν περιπέτεια λαϊκισμού, αλαζονείας, τσάμπα μαγκιάς και χιλίων άλλων κοσμητικών επιθέτων.

Ο Αλέξης Τσίπρας πρόκειται σύντομα να καταγραφεί ως το “μοιραίο λάθος” του
ελληνικού λαού και δεν είναι το πρώτο ομολογουμένως αλλά εύχομαι το τελευταίο.
Την ώρα που τελειώνει ένας κύκλος όπως είναι ας πούμε ένα ημερολογιακό έτος,
είναι η στιγμή που “κάνουμε ταμείο”.

 Και τούτη την ώρα μετά βεβαιότητας
μπορούμε να πούμε ότι “το Ταμείον είναι μείον” και ότι περάσαμε σαν λαός μια
παντελώς αχρείαστη περιπέτεια προς τέρψη και ευχαρίστηση ενός λαοπλάνου
τυχοδιώκτη, χωρίς κανένα σχέδιο, ενός ανθρώπου που δηλητηρίασε τα μυαλά των
ανθρώπων με ρομαντικές φανφάρες και ποιητικού τύπου υπερβάσεις. Λυπηρό και τραγικό αλλά είναι πλέον καταγεγραμμένη η πορεία της Ελλάδας από τον Ιανουάριο του 2015 μέχρι σήμερα και οι αριθμοί δεν κάνουν λάθος. Η πραγματικότητα δεν εξωραΐζει γινάτια.

Ο επαναστατικός οίστρος του Αλέξη Τσίπρα ως έκφραση εφηβικής αρρώστιας
φτάνει στο τέλος του, λόγω της σφοδρότατης σύγκρουσης με την πραγματικότητα. Ο μικρόκοσμος στον οποίο φαντάστηκε ότι όλα θα κυλούν ομαλά και “αριστερά” ή “κομμουνιστικά” διαλύθηκε απότομα. Αυτό σε κάποια άτομα θα μπορούσε να προκαλέσει μέχρι και σοβαρές ψυχολογικές διαταραχές αλλά τι σημασία πια έχουν όλα αυτά για ένα μόνο άτομο όταν ολόκληρος λαός πεπλανημένος βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας προσπαθώντας να επιβιώσει από πολύ απλά καθημερινά προβλήματα ενώ δεν το συνήθιζε.

Η καθημερινή ζωή του μέσου έλληνα μετατράπηκε ξαφνικά σε έναν αγώνα
επιβίωσης ενάντια στην Κυβέρνηση και το Κράτος, ενάντια στην σύγχυση που ο
Αλέξης απλόχερα προσέφερε ελλείψει σχεδίου, μια εκδοχή της αναρχίας που
υπερασπιζόταν από τα μαθητικά του χρόνια, μια περίληψη του τί θα πει Αριστερά
που προσπαθεί να επιβληθεί στη σύγχρονη εποχή ενώ είναι βγαλμένη από τα
σπάργανα του πρώιμου 20ου αιώνα. Ένα κράμα ψεύτικης αντιδραστικότητας εφήβου συνδυασμένης με πρότυπα και ρυθμούς πολύ μπροστά από την εποχή στην οποία κάτι τέτοιες ιδέες ευδοκίμησαν.

Ασχετοσύνη και μετριότητα συνθέτουν τον επίλογο του Αλέξη Τσίπρα στην Ελλάδα του 2016 που σαν μείζον γεγονός αναμένει την επίθεση των μπαχαλάκηδων κάθε Νοέμβρη στις 17. Άλλα παιδάκια κι αυτά με πλείστα απωθημένα και προβλήματα, όχι όμως οικονομικής φύσεως.

Το τέλος αυτής της ιστορίας γράφεται δυστυχώς με νούμερα, με ποσά που
αποτυπώνονται σε πραγματικό και όχι φαντασιακό χρήμα. Σίγουρα δεν θα τα
πληρώσει ο Αλέξης από την τσέπη του, σίγουρα θα φύγει έτσι “απλά” όπως ήρθε. Το ξέρουν όλοι, το ξέρει και ο ίδιος. Ένα μπερδεμένο παιδί που άργησε να ξεφύγει από την εφηβεία του και τώρα ένας ολόκληρος λαός καλείται να πληρώσει τα “σπασμένα” της απότομης ενηλικίωσής του.

Μας άξιζε…(;)

Ο Αθάνατος

Το Παρατηρητήριο

.Τέλος εποχής στα κρατικά μονοπώλια…

Οι δανειστές το επανέλαβαν ξεκάθαρα. Θέλετε κρατικές επιχειρήσεις; Τολμήστε το. Αλλά μετά την αποκρατικοποίηση. Βάλτε πρώτα τέλος στα κρατικά μονοπώλια. Και ανοίξτε τις αγορές ηλεκτρισμού, φυσικού αερίου, νερά, μεταφορές. Η κυβέρνηση φαίνεται πως μέτρησε τις δυνάμεις της και (όπως μαθαίνω) θεωρεί ότι αντέχει το γκρέμισμα των κρατικών μονοπωλίων. Ίσως επειδή βλέπει πως δεν υπάρχει άλλη δίοδος για επενδύσεις.

Φθάσαμε στο αμήν με το αποτυχημένο κράτος "επιχειρηματία". Ένα αλλοπρόσαλλο και ανίκανο "επιχειρηματία" που όχι μόνο παρεμβάλλεται αρνητικά στην αγορά αλλά στρεβλώνει και την οικονομία…

Το "αμήν" συμπίπτει (χρονικά) και με τις επιτακτικές ανάγκες της οικονομίας και της κοινωνίας καθώς ψάχνει να βρει δουλειές στα παιδιά της που τα τρώει η μετανάστευση.

Είμαστε -χωρίς αμφιβολία- το μοναδικό πολιτικό και οικονομικό φαινόμενο στον πλανήτη με κρατικά μονοπώλια σε ρεύμα, φυσικό αέριο, νερά, μεταφορές, λιμάνια και αεροδρόμια μονίμως ζημιογόνα και τις κυβερνήσεις να σφάζονται… για να τα κρατήσουν όρθια!!!.

Ο λόγος είναι ένας εδώ και μισό αιώνα. Διορισμοί από πόρτες και παράθυρα με καρέκλες για τον κομματικό στρατό (όλων των χρωμάτων) με την "μουτσούνα" του συνδικαλιστή ή του συμβούλου...

Άρα "ευτυχώς" που πτώχευσε η Ελλάδα. "Ευτυχώς" που πέσαμε στα χέρια της Λαγκάρντ και του Σόιμπλε. "Ευτυχώς" που θα έρθουν τα πάνω- κάτω με την αποκρατικοποίηση. 

Ο κόμπος όμως έφθασε στο χτένι και για την κυβέρνηση. Σε συζητήσεις για το επενδυτικό περιβάλλον (προκειμένου να προσεχθεί και η Ελλάδα –μαζί με Βουλγαρία και Σκόπια- ως χώρος προσφοράς ευκαιριών στην Ανατολική Ευρώπη) προβάλλεται σαν προτεραιότητα και το άνοιγμα των κλειστών μας αγορών. 

Και ενώ πρόκειται για αμετάκλητη υποχρέωσή μας από το τρίτο μνημόνιο και από οδηγίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ "…δεν αντιδρά με την απαιτούμενη, από τις περιστάσεις, αποφασιστικότητα" ( μαθαίνω ότι λένε οι δανειστές).

Αυτήν την αδράνεια έρχεται τώρα να ανατρέψει το (ορατό πλέον) αδιέξοδο στις ιδιωτικές επενδύσεις που προκαλούν η φορολογική καταιγίδα 2016-2017, το στέγνωμα των πηγών χρηματοδότησης και τα capital controls. 

Σε επίπεδο πρωθυπουργού, 3-4 οικονομικών υπουργών και ενός υφυπουργού της σημερινής κυβέρνησης, τίθεται ήδη θέμα συνδυασμού των αποκρατικοποιήσεων με σπάσιμο των κρατικών μονοπωλίων και ουσιαστικό άνοιγμα των αγορών. 

Τα επιχειρήματα που βαρύνουν προς την κατεύθυνση αυτή είναι πολλαπλά και δεν ξεφεύγουν της προσοχής των συγκεκριμένων εισηγητών για το άνοιγμα της αγοράς. 

Μεταξύ των επιχειρημάτων κυριαρχούν τα υψηλά αποτελέσματα από την ιδιωτικοποίηση στις τηλεπικοινωνίες.

Οι σοβαρότατες επενδυτικές προοπτικές από την ιδιωτικοποίηση στις υποδομές και τις μεταφορές με κορυφαίες αυτές του ΟΛΠ, των 14 αεροδρομίων και των τρένων.

Η θετική υποδοχή και το κλίμα στην αγορά ηλεκτρικού ρεύματος (έστω και με περιορισμένο άνοιγμα) που προετοιμάζει ατμόσφαιρα συνέχισης στο σπάσιμο των κρατικών μονοπωλίων με πώληση του 17% της ΔΕΗ, της ΔΕΣΦΑ και σε επόμενη φάση της ΔΕΠΑ. 

Το επόμενο θετικό βήμα στον χώρο του φυσικού αερίου όπου, από τις αρχές Οκτωβρίου, η κάλυψη αναγκών (πέραν των υποχρεώσεων που επέλεξε να αναλάβει η ΔΕΠΑ) παρουσιάζεται με εξαιρετική υποδοχή και σχηματοποιεί επενδυτικό μέλλον στον τομέα. 

Η κινητικότητα όμως αυτή, της ιδιωτικής αγοράς στο ηλεκτρικό ρεύμα, στις υποδομές και (από τον προηγούμενο μήνα) στο φυσικό αέριο, δεν περνάει απαρατήρητη και για ένα ακόμη λόγο.

Μετά από την πολυετή αποβιομηχάνιση ο τομέας της ενέργειας (σε όλο το κύκλωμα) από την παραγωγή μέχρι την διακίνηση είναι ο μόνος προσφερόμενος ως "ατμομηχανή ταχείας αμαξοστοιχίας" προς την ανάπτυξη. 

Και να ποια είναι η εικόνα της άλλης πλευράς... (κομματική και συνδικαλιστική) που επιμένει στην διατήρηση των κρατικών μονοπωλίων και την συντήρηση των κλειστών αγορών. 

Οι σκηνές απείρου κάλους... (πριν από ένα μήνα) με πρωταγωνιστές τους συνδικαλιστές της Ομοσπονδίας ΟΤΕ. 

Ενώ το κράτος υποχρεούται (από την δανειακή συμφωνία) να παραμείνει στον πρώην κρατικό ΟΤΕ μόνο με το 1% οι συνδικαλιστές της Ομοσπονδίας ΟΤΕ κατέβηκαν στους δρόμους όχι για δικά τους συμφέροντα… Όχι γιατί με το 1% χάνουν την άνεση να εκβιάζουν... το κράτος να βάζει βέτο σε ότι δεν τους αρέσει.

Αλλά (όπως εξηγούσαν με μανιφέστα) "...για να μην περάσει η απεμπόληση θεμελιωδών συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων του λαού μας στις τηλεπικοινωνίες..." 

Το καταλάβατε καλά; Οι συνδικαλιστές του ΟΤΕ (στον δρόμο που χάραξαν οι Φωτόπουλοι της ΔΕΗ όταν προστάτευαν... τα συμφέροντα του λαού στο ηλεκτρικό ρεύμα) βγήκαν στα πεζοδρόμια γιατί πονάνε τα συμφέροντα του λαού... Τίποτε άλλο δεν θέλουν... Ας ξεριζώσει λοιπόν και το ζημιογόνο μονοπωλιακό κράτος ο ΣΥΡΙΖΑ . Δεν θα χάσει... Έχει όμως εδώ "τα κότσια" που δεν είχαν οι άλλοι; 

Γιώργος Κράλογλου

Capital.gr

.Εάν ο Τσίπρας μείνει στο παιχνίδι...

Η αξιολόγηση θα κλείσει κοντά στην ώρα της. Τα εργασιακά (απολύσεις, συνδικαλιστικό, αφορολόγητο) θα πάνε όπου θέλει η Τρόικα. Η κινητικότητα στο κράτος μπαίνει γερά στο αυλάκι. Και ας λένε στην κυβέρνηση. Οι δανειστές δεν κατεβαίνουν σε εκλογές χωρίς να στριμώξουν αισθητά την Ελλάδα. Οπότε πρόβλημα (μετά το Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου) θα έχει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Αυτά που θα δώσει και εκείνα που θα πάρουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ από το Eurogroup θα μοιάζουν σαν την παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του...

Γιατί οι Ευρωπαίοι δανειστές δεν θα χαλάσουν τη ζαχαρένια τους... να κάνουν βιώσιμο το χρέος...

Θα βάλουν με κάθε τρόπο και το ΔΝΤ στην ελληνική υπόθεση. Με ό,τι σημαίνει αυτό για τον ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά για τον Αλέξη Τσίπρα. 

Το τρίτο μνημόνιο θα κλείσει με τους δανειστές να βάζουν τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι... στην Ελλάδα. Και με απλές ευχές για το χρέος (μετά το 2018) θα πάρουν πίσω ό,τι έχασαν στα δύο προηγούμενα μνημόνια.

Θα πάρουν πίσω ακόμη και τον χρόνο που έχασαν με τον Βαρουφάκη  με το δημοψήφισμα - παρωδία του Τσίπρα και τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. 

Και ας βολεύτηκαν, όλοι τους, με τον Τσίπρα (μετά τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ) πολύ περισσότερο από ό,τι ο Τσίπρας προσωπικά. 

Όσο ο Σόιμπλε παρατηρεί πως στην Ελλάδα ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει αριστερά... δεν θα κάτσει να ακούει τον Ομπάμα και όποιον άλλο χαϊδεύει (για δικούς του λόγους) τα αυτιά του Τσίπρα... 

Γι΄ αυτό δεν θα στολίσει τον ΣΥΡΙΖΑ με λάβαρα... επιτυχίας του τρίτου μνημονίου και ρύθμισης του χρέους ώστε να διευκολύνει την κυβέρνηση στο ενδεχόμενο προώρων εκλογών μέσα στο 2017.

Ο χορός και τα νταούλια από Ευρώπη και ΔΝΤ θα παιχτούν μέχρι το τέλος. Μέχρι και το 2018. Υποχρεώνοντας και τον ίδιο τον Τσίπρα να μην ξεχνά τι σημαίνει αριστερά... 

Όλα αυτά βάζοντάς τα στη σειρά, το ένα μετά το άλλο, οδηγούν με βεβαιότητα στο συμπέρασμα ότι το Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου θα αποτελέσει και ορόσημο για το οριστικό τέλος της αριστεράς "τύπου ΣΥΡΙΖΑ" στην Ελλάδα.

Εάν δεν το βάλει στα πόδια ο ΣΥΡΙΖΑ, με πρόωρες εκλογές μέχρι το καλοκαίρι του 2017, (πράγμα που τώρα δεν φαίνεται) θα αποβάλλει, εκ των πραγμάτων, το αριστερό αρκουδοτόμαρο... που σκεπάζει την πραγματικότητα του. 

Αλλά με τους δανειστές να εφαρμόζουν (στις δόσεις των δανεικών) το μαρτύριο της σταγόνας. Και το ΔΝΤ να έχει στην τσέπη το τέταρτο μνημόνιο αφαιρείται από τον ΣΥΡΙΖΑ και το δικό του "γήπεδο". 

Και εφόσον ο Αλέξης Τσίπρας δεν βγει από το "παιχνίδι" (με εκλογές) αλλά επιλέξει να φθάσει μέχρι τέλους θα υποχρεωθεί να παίζει στα εξής τρία γήπεδα μέχρι να λήξει το "άθλημα" τον Οκτώβριο του 2018. 

Το ένα γήπεδο είναι του ΔΝΤ που ναι μεν θα συνεχίσει να εισηγείται ρύθμιση του χρέους αλλά με μέτρα. Και τα μέτρα αυτά θα είναι κάτι παραπάνω αλλά όχι λιγότερα από 3 δισ. ευρώ. 

Το δεύτερο γήπεδο είναι των ενδιαφερομένων επενδυτών για τις 23 ιδιωτικοποιήσεις που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ οφείλει να ολοκληρώσει το αργότερο σε 16 μήνες. Διαφορετικά θα στερέψουν τα δανεικά. Και ο Ντράγκι θα χαμογελάει όταν του μιλάμε για ποσοτική χαλάρωση. 

Το τρίτο γήπεδο είναι των ιδιωτών επενδυτών (Ελλήνων και ξένων) που θα κάθονται στις "εξέδρες" και θα περιμένουν τον Τσίπρα να βάλει "γκολ" με διάλυση του κράτους "επιχειρηματία" και ανάθεση συγκεκριμένων έργων που σήμερα κάνουν μόνες τους οι ΔΕΚΟ.  Θα περιμένουν επίσης αισθητές μειώσεις στο κόστος παραγωγής που σημαίνει αλλαγή στην φορολογική πολιτική και ανατροπή των σημερινών τιμολογήσεων  στην ενέργεια. 

Στα "γήπεδα" ΔΝΤ και επενδυτών, όμως, δεν κατεβαίνεις με "αριστερές εμφανίσεις". Αυτές που φοράς στο δικό σου "γήπεδο". Πρέπει να αλλάξεις. Αλλά για να διαλέξει "χρώμα" ο Τσίπρας έχει μόνο δύο εβδομάδες. Μέχρι το Eurogroup. Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Επειδή τα αριστεριλίκια τον δυσκόλεψαν και στον ανασχηματισμό πρέπει να κοιτάξει ξανά και την ομάδα... Αυτή που έφτιαξε δεν εγγυάται τίποτε. Με ένα-δυο "καταφερτζήδες" δεν "παίζεις" σε τέτοια γήπεδα... Θα το δείτε...

Γιώργος Κράλογλου 

Capital.gr

.Περί πολιτικής παρακαταθήκης

Πολύς λόγος έχει γίνει και πολλά σχόλια έχει σηκώσει το δημοσίευμα με τίτλο «η πολιτική παρακαταθήκη του Κωστή Στεφανόπουλου δεν πρέπει να μείνει ανεκμετάλλευτη». Κάποιοι αναρωτήθηκαν ποια είναι αυτή η παρακαταθήκη και άλλοι χλεύασαν την προσφορά του πρώην προέδρου της Δημοκρατίας.

Κάποιοι, εν μέσω μιας πολιτικής απαξίωσης που δεν έχει προηγούμενο, αγνοούν τους βασικούς όρους της πολιτικής. Μέσα στο βούρκο που η χώρα έχει κυλιστεί, μέσα στη βρομιά του πολιτικού συστήματος, στο ψέμα, τον κυνισμό, τον αριβισμό, έχουμε ξεχάσει κάποιες βασικές αρχές. Αυτές που θα έπρεπε να έχουν όλοι οι εκπρόσωποι του λαού. Ανιδιοτέλεια, συνέπεια λόγων και έργων, σοβαρότητα, ήθος, σεβασμό στον αντίπαλο και κυρίως, αποχώρηση την ώρα που πρέπει κι όχι να περιφέρονται κάποιοι σαν πολιτικά πτώματα και να παρεμβαίνουν εκεί που δεν τους σπέρνει.

Ο Κωστής Στεφανόπουλος είχε όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Ο νεκρός δεδικαίωται λένε για όσους αφήνουν τον μάταιο αυτό κόσμο, όμως, στην περίπτωση του πρώην Προέδρου είχε δικαιωθεί εν ζωή. Ας μας πουν όλοι όσοι κάνουν τώρα κριτική αν δεν ήταν όλα όσα περιγράφονται για το πώς έπρεπε να είναι το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Το γεγονός και μόνο ότι εν ζωή αναγνωρίστηκε από όλους, ακόμη και από πολιτικούς αντιπάλους, ως ένας πολιτικός με ήθος, είναι το καλύτερο παράσημο για τον Στεφανόπουλο.

Το γεγονός ότι έφυγε φτωχότερος απ' ότι μπήκε στην πολιτική είναι ένα παράσημο. Το γεγονός ότι έκανε πράξεις αυτά που έλεγε είναι παράσημο. Μην ξεχνάμε πως όταν η ΔΗΑΝΑ δεν εξέλεξε ευρωβουλευτή διέλυσε το κόμμα του και πήγε σπίτι του. Πόσοι θα το έκαναν αυτό;

Ακόμη και το γεγονός ότι υπηρέτησε τη ΝΔ πιστά, ακόμη και ότι ήταν... αντίπαλος και άσπονδος εχθρός του Κώστα Μητσοτάκη, κι αυτά είναι παράσημα.

Μήπως δεν είναι παράσημο ότι βγήκε Πρόεδρος για δεύτερη φορά με ιστορικό ρεκόρ ψήφων; Κι εν πάση περιπτώσει από τους πολιτικούς που έχουμε σήμερα ποιος μπορεί να συγκριθεί μαζί του; Οι θαμώνες των Εξαρχείων, αμόρφωτοι και άσχετοι; Ή μήπως οι πορφυρογέννητοι; 

Οι φωνακλάδες που βρίζουν στη Βουλή λες και είναι στην Τρούμπα ή μήπως οι ανόητοι σύμβουλοι και βουλευτές όλων των κομμάτων που ενδιαφέρονται μόνο για την προσωπική τους προβολή; Μήπως είναι κάτι σούργελα που κυκλοφορούν στο Κοινοβούλιο με τις... πυτζάμες ή εκείνοι που έχουν κάνει μόδα τη μιζέρια τους και δε φοράνε γραβάτα ή φέρονται σε υψηλούς προσκεκλημένους λες και είναι η παρέα τους στην ταβέρνα; Ή τέλος εκείνοι οι πολιτικοί που έπρεπε να είναι στην... Ψειρού αλλά είναι κάθε καλοκαίρι στην Ψαρού;

Πολιτική παρακαταθήκη δεν είναι όπως κάποιοι πιστεύουν μόνο το έργο που αφήνει κάποιος. Είναι και το ήθος του, η διαδρομή του, το πολιτικό ίχνος και το παράδειγμα που αφήνει. Αυτά όλα ήταν ο Κ. Στεφανόπουλος και δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα. Μακάρι και τώρα να υπήρχαν τέτοιοι πολιτικοί άνδρες κι όχι αυτό το χάλι στην ελληνική Βουλή και στο γενικότερο σύστημα.

.Σαμαράς: "Τσίπρα σήκω και φύγε τώρα"!

Αντώνης Σαμαράς: Λένε πως το πιο πυκνό σκοτάδι είναι λίγο πριν ξημερώσει...Μπορεί, λοιπόν, τώρα τα πράγματα να μοιάζουν πολύ δύσκολα…
Πάντως, να είστε σίγουροι: Το ξημέρωμα δεν αργεί!
Κι όπως μας παραγγέλνει ο μεγάλος Ελύτης: Να ’μαστε έτοιμοι κάθε στιγμή!
Με «τα πανιά μας πάντα ανοιχτά και τις άγκυρες μας πάντα ανεβασμένες»…

«Το χρέος είναι των Ευρωπαίων και όχι των Αμερικανών, αλλά κάθε βοήθεια πλέον είναι χρήσιμη» τόνισε ο πρώην Πρωθυπουργός αναφερόμενος στην επικείμενη επίσκεψη του Προέδρου Ομπάμα αναγνωρίζοντας πως το χρέος χρειάζεται ελάφρυνση λόγω των πολιτικών που ακολούθησε μέχρι σήμερα η κυβέρνηση Τσίπρα φορτώνοντας τη χώρα με έναν αχρείαστο δανεισμό 86 δισ. ευρώ, υπογράφοντας ένα αχρείαστο μνημόνιο που όπως, εκτίμησε, δεν θα είναι το τελευταίο. 

Ο Αντώνης Σαμαράς δήλωσε απόλυτα δικαιωμένος για τις πολιτικές του στην οικονομία, λέγοντας πως η χώρα ήταν ένα βήμα πριν από την έξοδο από τα μνημόνια με σταδιακή και στοχευμένη μείωση όλων των φορολογικών συντελεστών πριν «έρθει ο Τσίπρας που υποσχέθηκε ότι θα σκίσει τα μνημόνια αλλά υπόγραψε ένα 3ο και τώρα οδεύει και για το 4ο...»,

 υποστήριξε πως η κυβέρνησή του δεν δέχθηκε κανένα αίτημα για μείωση των συντάξεων καθώς είχε συμφωνήσει στη μη αύξησή τους για δυο χρόνια με το ασφαλιστικό σύστημα να γίνεται σταδιακά βιώσιμο, ενώ είχε βάλει στη σειρά όλες τις μεγάλες επενδύσεις που αργότερα «πάγωσε» η κυβέρνηση Τσίπρα πριν αναγκαστεί να κάνει πίσω και σε αυτό, παρουσιάζοντάς όλες τις αποφάσεις ως δικές της… 

«Αχρείαστες θυσίες, είναι άδικο. Μας έβαλε ένα αχρείαστο νέο χρέος, ένα άχρηστο νέο μνημόνιο, μας οδήγησε σε αχρείαστη νέα σκληρότερη λιτότητα και έχει το θράσος και μιλάει ακόμα...» είπε για τον Πρωθυπουργό ο Αντώνης Σαμαράς στηρίζοντας απόλυτα τη γραμμή Μητσοτάκη για εκλογές εδώ και τώρα.

«Η Αριστερά έχει πια ηττηθεί παντού, τα κράτη τύπου “Μαδούρο” καταρρέουν και η Ελλάδα δεν πρόκειται να δεχθεί ποτέ να γίνει κράτος – Μαδούρο» είπε ο κ. Σαμαράς εξαπολύοντας σκληρή επίθεση στην κυβέρνηση και για το προσφυγικό λέγοντας πως «έχει αφήσει τη χώρα έρμαιο σε διακινητές και ΜΚΟ αφού πρώτα άνοιξε τα σύνορα μαζί με την κυρία Τασία προσκαλώντας τους λαθρομετανάστες υποσχόμενη εξάμηνες βίζες παραμονής...».
«Ο Τσίπρας κατάφερε να κάνει τη χώρα ένα απέραντο hot spot πρέπει να φύγει το συντομότερο γιατί όσο μένει η ζημιά που κάνει μεγαλώνει» είπε ο κ. Σαμαράς καλώντας για μία ακόμη φορά τον Πρωθυπουργό να «ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για την τραγωδία που προκάλεσε σε όλα τα μέτωπα».

Ο πρώην Πρωθυπουργός έσπευσε να στείλει μήνυμα και προς το εσωτερικό της ΝΔ – κυρίως προς τις φωνές που ζητούν μεγαλύτερη διάθεση συναίνεσης απέναντι στην κυβέρνηση λέγοντας πως «η ενότητα είναι ευχή και λαχτάρα όλων μας, αλλά να ενωθούμε ποιοι; Όσοι ξέρουμε τι πήγε στραβά, για να το διορθώσουμε, αυτό ναι. Δεν “ενωνόμαστε” με όσους επιμένουν στα ίδια καταστροφικά λάθη...».

.Κυπριακό: Στην κόψη του ξυραφιού

Οι ώρες για το μεγάλο εθνικό ζήτημα, το Κυπριακό, είναι κρίσιμες, και οι πολιτικές ηγεσίες στη Λευκωσία και στην Αθήνα πρέπει να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Στην Ελβετία, στο θέρετρο Μον Πελερέν, οι συνομιλίες Αναστασιάδη – Ακιντζί, φαίνεται ότι πήραν δραματική τροπή. Κι αυτό παρ' ότι μόλις την Πέμπτη, όλα έδειχναν ότι οι διαπραγματεύσεις που ξεκίνησαν στην αρχή της εβδομάδος, θα οδηγηθούν σε αδιέξοδο.

 Η εικόνα που υπήρχε μέχρι πριν από λίγο, λοιπόν, ήταν αυτή των απίστευτων πιέσεων προς την ελληνοκυπριακή πλευρά, να μην φύγει από την Ελβετία αν δεν συμφωνήσει. Κανονικά, οι συνομιλίες θα έπρεπε να έχουν τελειώσει νωρίτερα, αλλά είχαν “κλειδώσει”, όπως καθ' υπερβολήν λέχθηκε, τους δυό τους σε ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου, για να ολοκληρώσουν τη διαπραγμάτευση. 

Οι πιέσεις, βεβαίως, ασκήθηκαν τυπικά από τον ΟΗΕ, και τον Αϊντα, ειδικό απεσταλμένο του γ.γ. του Οργανισμού, αλλά στην ουσία πίσω από αυτές είναι ο απερχόμενος αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάϊντεν, και η υφυπουργός Εξωτερικών για τις Ευρωπαϊκές Υποθέσεις, Βικτόρια Νούλαντ.

Παρόλο που στην αποψινή μαραθώνια και κρίσιμη συνάντηση του Προέδρου της Δημοκρατίας, Νίκου Αναστασιάδη με τον κατοχικό ηγέτη, Μουσταφά Ακιντζί, στο Μοντ Πελεράν, καταγράφηκε κάποια πρόοδος, οι διαπραγματεύσεις αποφασίστηκε να διακοπούν για μια εβδομάδα και να συνεχιστούν εκ νέου και πάλι στην Ελβετία, αυτή τη φορά στη Γενεύη στις 20 Νοεμβρίου.

Τι ζητάνε, όμως, από τον Αναστασιάδη;

1.Να δεχτεί πενταμερή Σύνοδο (ΟΗΕ, ελληνοκύπριοι – τουρκοκύπριοι, εγγυήτριες δυνάμεις – Ελλάδα, Βρετανία, Τουρκία) είτε τα βρουν οι δυο τους είτε όχι στο εδαφικό, εντός του Δεκεμβρίου. Κάτι που εδώ και καιρό ζητάει μετ' επιτάσεως ο Ακιντζί. Είναι ολοφάνερη η πρεμούρα να υπάρξει έστω ένα προσύμφωνο, προτού αναλάβει η νέα αμερικανική ηγεσία στην Ουάσιγκτον, στο μέσον Ιανουαρίου του 2017. Η Αθήνα, ωστόσο, ούτε πενταμερή δέχεται (θέλει πολυμερή με τη συμμετοχή της ΕΕ και των μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ), ενώ βάζει σαν απαράβατη προϋπόθεση να έχει επέλθει ουσιαστική σύμπτωση απόψεων ανάμεσα στις δυο πλευρές σε όλα τα θέματα, και συμφωνία μεταξύ τους.

2.Να δεχτεί ότι το τουρκοκυπριακό συνιστών κρατίδιο θα είναι το 32% του εδάφους της Μεγαλονήσου, σύμφωνα με την πρόταση Ακιντζί. Η Λευκωσία, αντίθετα, προτείνει 75% το ελληνοκυπριακό και 25% το τουρκοκυπριακό. Το 2002, ο τότε γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν, είχε προτείνει για το τ/κ τμήμα 28,5% και 28,6%.

 Είναι πολύ πιθανόν, λοιπόν, να επαναληφθούν τα “σενάρια” Ανάν και στην Ελβετία. Και βέβαια, η Άγκυρα δεν θέλει να δώσει πίσω την περιοχή της Μόρφου, όπως άλλωστε άφησε σαφώς να διαρρεύσει ο Ερντογάν. Όσον αφορά την Αμμόχωστο, επιστρέφεται το 1/16. Στο εδαφικό, η Λευκωσία ζητάει επίσης: Να επιστρέψει το 60% εκτοπισμένων (100.000) σε περιοχή που θα ελέγχεται από το ελληνοκυπριακό συνιστών κρατίδιο. Οι ελληνοκύπριοι να ελέγχουν το 60% της ακτογραμμής από το 47% που ελέγχουν τώρα. Και σ' αυτά υπάρχουν σοβαρές διαφορές.

Μπορεί βέβαια, η Άγκυρα να παζαρεύει ανταλλάγματα στο εδαφικό, για να δώσει κάτι, όπως λέγεται, σε άλλους τομείς, όπως είναι η ασφάλεια – καθεστώς εγγυήσεων -κατοχικά στρατεύματα, περιουσιακό, οικονομικό, ευρωπαϊκή πορεία. Όμως, σε κανένα από αυτά τα θέματα δεν έχει δεσμευτεί ούτε κατ' ελάχιστον. Ακόμα και στο θέμα του καθεστώτος των εγγυήσεων και των κατοχικών στρατευμάτων, που είναι κόκκινη γραμμή για Αθήνα και Λευκωσία, ουδεμία διαβεβαίωση έχει δώσει. 

Αντίθετα, ο Ερντογάν διαρρέει ότι δεν συζητά καν για την παραμονή των στρατευμάτων κατοχής και τη θέση της Τουρκίας ως εγγυήτριας δύναμης. Στην πραγματικότητα, μάλλον το συζητάει. Ειδικότερα, συζητάει το “αμερικανικό σχέδιο” παραμονής της μισής κατοχικής δύναμης (20.000) για άνω των δέκα χρόνων. Κατόπιν, κατά την τουρκική πρόταση, ας ακολουθήσει δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο λαός.

Σε όλες αυτές τις παγίδες, είναι προφανές ότι σύσσωμη κυβέρνηση και αντιπολίτευση, θα πρέπει να είναι ανυποχώρητες.

.Η... «φθινοπωρινή σύναξη των Καραμανλικών»

Μας ενημερώνει τηλεγράφημα του Αθηναϊκού πρακτορείου ότι περισσότερα από 1.500 άτομα παραβρέθηκαν σε τιμητική εκδήλωση για τη Μαριέττα Γιαννάκου που οργανώθηκε στη Λαμία, παρόντος και του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή. «Είναι χαρακτηριστικό ότι ο κ. Καραμανλής έτυχε ιδιαίτερα θερμής υποδοχής κατά την άφιξή του, όπως επίσης και κατά την αποχώρησή του». 

Το τηλεγράφημα αφού αναφέρεται στην εκδήλωση και στις ομιλίες της κ. Γιαννάκου, του Κακλαμάνη, του Στυλιανίδη και άλλων παρευρισκόμενων και στο μήνυμα… συναίνεσης που έστειλαν όλοι καταλήγει: «Αξίζει να σημειωθεί ότι ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής απέφυγε το οποιοδήποτε σχόλιο, ενώ με ένα χαμόγελο απαντούσε στις εκκλήσεις πολιτών για πιο ενεργό ρόλο στην πολιτική σκηνή».

Αυτά γράφει το ΑΠΕ που είναι γνωστό πόσο… αντικειμενικό είναι και πόσο ανεξάρτητο. Που δεν παίρνει ποτέ γραμμή και εντολές από το «σύστημα Παππά». Μόνο ύμνους δεν έριξαν στο Πρακτορείο για την εκδήλωση η οποία χαρακτηρίστηκε η «φθινοπωρινή σύναξη των Καραμανλικών». Προς Θεού, δεν είναι αιχμή προς την κ. Γιαννάκου. Μια έντιμη, αξιοπρεπής και μαχήτρια πολιτικός που έχει την αμέριστη συμπάθεια όλων μας.

Όμως, μια εκδήλωση που διοργανώνεται από Καραμανλικούς για να τιμηθεί μια εν ζωή πολιτικός είναι μάλλον… προφάσεις εν αμαρτίαις. Χρησιμοποιούν το όνομα της κ. Γιαννάκου και πόσο πολύ θέλουν να την τιμήσουν προκειμένου να κάνουν φιέστες συναίνεσης, τη στιγμή που ο τόπος καίγεται.

Κάποιοι μάλιστα συνδύασαν την εκδήλωση αυτή με άλλη εκδήλωση στην Ξάνθη στην οποία μίλησε ο Αντώνης Σαμαράς. Σε αντίθεση βεβαίως με τον «άφωνο» Καραμανλή ο Σαμαράς έκανε τα αυτονόητα. Επιτέθηκε στην κυβέρνηση που προκάλεσε τραγωδία στη χώρα. Υπερασπίστηκε το έργο του που ήδη έχει αρχίσει να αναγνωρίζεται από πολλούς και τέλος, σαν καλός στρατιώτης της παράταξης υπερασπίστηκε τον Μητσοτάκη και τον προέτρεψε να συνεχίσει να απαιτεί την απομάκρυνση του Τσίπρα μέσω ο εκλογών.

Αντιθέτως, στη Λαμία που παρεμπιπτόντως έχει καλά σουβλάκια όπως λένε οι καλοφαγάδες, ο κ. Καραμανλής συνέχισε στην ίδια γραμμή. Αμίλητος από το 2009, λες και έχει πάρει τον όρκο της σιωπής αφήνοντας βεβαίως άλλους να μιλάνε για τον ίδιο. Αλλά και τι να πουν, και ποιος τους ακούει τους διάφορους Στυλιανίδηδες, Κακλαμάνηδες και λοιπούς που το μόνο που κάνουν είναι να μιλούν για τον εαυτό τους και για την περίοδο Καραμανλή χωρίς ούτε ίχνος αυτοκριτικής για τα πεπραγμένα τους;

Αν τα έκαναν όλα τόσο καλά, στην οικονομία, την παιδεία, την υγεία, τη δημόσια τάξη τότε γιατί ο λαός έδωσε 45% σε έναν ανίκανο επειδή απλά ήταν γιος του Ανδρέα και εγγονός του Γ. Παπανδρέου; Αν η καραμανλική περίοδος ήταν η καλύτερη για τη χώρα τότε τι έφερε την οικονομική κατάρρευση από το 2009 και μετά; Έλεος δηλαδή με όλους αυτούς που μιλάνε εκ μέρους του πρώην πρωθυπουργού αλλά δε λένε τίποτε επί της ουσίας.

Η Νέα Δημοκρατία έχει ανάγκη από συναίνεση, στο εσωτερικό της κι όχι σε σχέση με τον Τσίπρα. Πρώτα – πρώτα να εγκαταλείψει μια μερίδα της παράταξης τα παιχνίδια με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Καμμένο και όλους αυτούς που διέλυσαν τη χώρα.

Δεύτερον να πάψουν να μιλάνε όλοι για… ευρύτερες συναινέσεις εννοώντας ότι πρέπει να συμμαχήσει η ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά μετά απ’ όσα έγιναν την τελευταία διετία.

Και τρίτον, ο πρώην πρωθυπουργός κ. Καραμανλής πρέπει επιτέλους να παρέμβει. Είναι πολιτικό κεφάλαιο για τη ΝΔ και για τη χώρα αλλά κινδυνεύει να το εξαντλήσει δια της αφωνίας του. Πρέπει να μιλήσει και να πει ότι ουδέποτε στήριξε το σύστημα Τσίπρα και κυρίως ότι παραμένει πιστός στρατιώτης της παράταξης στη μάχη για να φύγει η χειρότερη κυβέρνηση όλων των εποχών.

Και κυρίως να μαζέψει τα «καραμανλόπαιδα» που βγαίνουν από εδώ κι από εκεί και πουλάνε δήθεν «εθνικό διάλογο και συνεννόηση».

Όταν θα γίνουν όλα αυτά μπορεί η ΝΔ να ηρεμήσει και να πάει στην τελική μάχη ενωμένη. Αλλιώς απλά θα γίνει διαχειρίστρια της πολυκατοικίας που καταρρέει.

.Αιφνιδιασμός σε επανάληψη

Ολα αυτά που περνάει τώρα η Αμερική και πέρασε πριν από λίγους μήνες η Μεγάλη Βρετανία, τα έχουμε περάσει εμείς νωρίτερα. Ισως γι’ αυτό είμαστε και λίγο μπλαζέ απέναντι σε φαινόμενα που θα έπρεπε να μας τρομάζουν. Επικράτηση των άκρων; Ασύλληπτη δυσπιστία απέναντι στην ελίτ και στα «συστημικά μέσα ενημέρωσης»; Αλογη κατανάλωση θεωριών συνωμοσίας και απλοϊκών ερμηνειών; Θεοποίηση του Διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης; Διχασμός και πόλωση πέραν κάθε ορίου; Ταξική διαφοροποίηση της ψήφου;

Τα περάσαμε όλα αυτά, με εμφανή αποτελέσματα, από το 2010 και μετά. Ημασταν πρόδρομοι αυτών των φαινομένων. Ισως γι’ αυτό να είμαστε τυχεροί μέσα στην ατυχία μας και να γίνουμε αυτό που περιγράφει ο Νάιαλ Φέργκιουσον ως μια μεταλαϊκιστική κοινωνία.

Οι Αμερικανοί πολίτες δεν έχουν, βέβαια, βιώσει την κρίση που πέρασαν οι Ελληνες. Με τρομάζει το πώς θα είχαν αντιδράσει αν είχαν υποστεί την αντίστοιχη, απότομη και θεαματική μείωση του επιπέδου ζωής, αλλά και –το κυριότερο– των προσδοκιών που έχουν για τους ίδιους και τα παιδιά τους.

Ο φόβος για τη στασιμότητα, την παγκοσμιοποίηση, τη μετανάστευση τους οδήγησε σε έναν πολιτικό που αγνόησε κάθε νόμο της πολιτικής. Ηταν τυχερός, βέβαια, γιατί βρήκε απέναντί του δύο εκπροσώπους του στάτους κβο, των δυναστειών που έχουν πρωταγωνιστήσει επί δεκαετίες στην αμερικανική πολιτική σκηνή. Κέρδισε τον υιό Μπους στις προκριματικές εκλογές και την Κλίντον στο τέλος.

Η αμερικανική ελίτ, πολιτική, μιντιακή, ακαδημαϊκή, αιφνιδιάσθηκε πλήρως. Την «έπαθε» όπως το παλαιό πολιτικό σύστημα στις πρώτες εκλογές του 2012, που δεν προείδε το σάρωμά του. Οι Αμερικανοί ψηφοφόροι ήθελαν να στείλουν ένα μήνυμα τιμωρίας και οργής και το έκαναν με τον πιο ηχηρό τρόπο.

Δεν είναι μόνοι τους οι Αμερικανοί. Το ίδιο έκαναν οι Βρετανοί, το ίδιο ενδέχεται να κάνουν αύριο οι Γάλλοι. Μοιάζουν με τον επιβάτη του τρένου της παγκοσμιοποίησης που φωνάζει «σταματήστε το τρένο να κατέβω». Το πρόβλημα είναι ότι το τρένο δεν σταματάει, είτε συνεχίζει, πετώντας αριστερά και δεξιά όποιον δεν αντέχει, είτε εκτροχιάζεται. 

 ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

.H σπορά του Τραμπ, ο Αλέξης και η κυριαρχία του λαϊκισμού

Όλο αυτό που συμβαίνει με τον Ντόναλντ Τραμπ και τη μεγαλειώδη πορεία του είναι πέρα και πάνω από το ποιος διαδέχεται τον Μπ. Ομπάμα στο Λευκό Οίκο. Είναι ο μεγάλος νικητής ανεξαρτήτως από το αν είναι ρατσιστής, βρόμικος, σεξιστής, οπαδός της Κου Κλουξ Κλαν, βίαιος ή… βιαστής, επικίνδυνος για την παγκόσμια ειρήνη. Είναι ο μεγάλος νικητής γιατί απλά κατάφερε να μετατρέψει τις αμερικανικές εκλογές σε σόου και να κυριαρχήσουν οι ιδέες του σε όλο τον πλανήτη.

Από εδώ και στο εξής τίποτε δεν θα είναι όπως χθες και αυτό δεν έχει σχέση με τον νικητή. Είναι κάτι βαθύτερο που περνά καθέτως και οριζοντίως τις κοινωνίες όλων των χωρών, ανεξαρτήτως ηπείρου.

Άλλωστε, ο πλανητάρχης συνήθως δεν είναι αυτός που παίρνει τις αποφάσεις. Ακόμη και ο Τραμπ ακόμη και η Κλίντον βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ένα αμερικανικό σύστημα, σε ένα στενό κρατικό μηχανισμό από τον οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς, όσο δυνατός κι αν είναι, όσο χαρισματικός. Ο Ομπάμα, π.χ. είναι ένας χαρισματικός ηγέτης ο οποίος, όμως, πολλές φορές βρήκε απέναντί του ένα σύστημα που δεν τον άφησε να κάνει πολλά.

Εν πάση περιπτώσει, αυτό που φέρνει ο Ντ. Τραμπ είναι η λεγόμενη αντισυστημική ψήφος η οποία εμφανίστηκε νωρίτερα και σε άλλες χώρες, αλλά στις ΗΠΑ ήταν πρωτόγνωρη η έκτασή της. Και στην Ελλάδα ουσιαστικά αντισυστημική ψήφο είχαμε το 2015, με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, απλά ο κόσμος δεν κατάλαβε ότι τελικά ψήφιζε το πιο συστημικό κόμμα στην ιστορία της χώρας.

Οι λαοί όπου γης έχουν «μπουχτίσει» από το… πολιτικώς ορθόν. Η παγκοσμιοποίηση είναι η κύρια αιτία όπου ο πολίτης αισθάνεται ότι δεν έχει την τύχη του στα χέρια του. Έχουν χαθεί οι εθνικές ταυτότητες, έχει ισοπεδωθεί η πατρίδα και οι διάφορες «ενώσεις» λειτουργούν πολλές φορές διχαστικά. 

Η ΕΕ είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση. Αντί να δημιουργήσει τις συνθήκες εκείνες όπου οι λαοί των χωρών – μελών θα ευημερούν, θα σκέφτονται ενωσιακά αλλά δεν θα χάσουν την ταυτότητά τους και την κληρονομία τους, οι Βρυξέλλες παίρνουν αποφάσεις που λειτουργούν ακριβώς το αντίθετο. Οι πολίτες αισθάνονται ότι χάνονται μέσα σε ένα ευρωπαϊκό χάος, ότι οι συνθήκες που δημιουργούνται τους κάνουν ξένους, αποξενωμένους από τις παραδόσεις τους.

Ταυτόχρονα δύο νέα στοιχεία έχουν εμφανιστεί και έχουν αλλάξει τον τρόπο σκέψης τα τελευταία χρόνια. Το πρώτο είναι η κατάρρευση των πολιτικών συστημάτων, η μεγάλη έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό προσωπικό των χωρών. 

Η απουσία ηγετών έχει μετατρέψει τις εκλογές σε πασαρέλα ανίκανων και άσχετων πολιτικών που κάποια στιγμή ανέρχονται και καταλήγουν κυβερνήτες εκμεταλλευόμενοι το κενό. Καλή ώρα η Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλέξη Τσίπρα και την παρέα του να κυριαρχούν. Αναρωτιούνται όλοι πως είναι δυνατόν ένα μάτσο αγράμματοι κι ανίκανοι, θαμώνες των Εξαρχείων να κυριαρχούν στο πολιτικό σκηνικό. Είναι ακριβώς αυτό που ώθησε τους πολίτες να εμπιστευτούν την τύχη της χώρας στον Τσίπρα. 

Είναι η αίσθηση της απογοήτευσης από τα παλαιά πολιτικά κόμματα που δεν έκαναν τίποτε για να ανανεωθούν σε πρόσωπα και ιδέες. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αποδείχθηκαν οι καλύτεροι χορηγοί του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ ή της Χρυσής Αυγής. Ομοίως, το κατεστημένο στις ΗΠΑ, τα εγκλήματα και οι αστοχίες, η εγκατάλειψη μεγάλης μερίδας του πληθυσμού ήταν αυτά που απογείωσαν τον Τραμπ. Στους λευκούς άνεργους, στους ημιμαθείς, σε όσους τους πέταξε το σύστημα εκτός στράφηκε ο Ντόναλντ Τραμπ. Επίσης, σε όσους θέλουν μια κλειστή, θρησκευόμενη χώρα που θα είναι «καθαρή».

Κι εδώ έρχεται το δεύτερο βασικό στοιχείο. Οι ξένοι, οι μετανάστες, οι πρόσφυγες. Οι μετακινήσεις πληθυσμών είναι τεράστιες, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη. Οι πολίτες ξεβολεύτηκαν, φοβούνται, ανησυχούν με όσα γίνονται και στρέφονται στα άκρα, στους αντισυστημικούς πολιτικούς. Το έκανε η Ελλάδα με τη Χρυσή Αυγή, το κάνει η Ιταλία, η Γαλλία, πολλές άλλες χώρες και βεβαίως οι ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί πολίτες, ειδικά οι φτωχοί, θρησκευόμενοι λευκοί φοβούνται τα κύματα Μεξικάνων και γι’ αυτό στηρίζουν Τραμπ που λέει ότι θα τους διώξει.

Το ίδιο θα συμβεί και τα επόμενα χρόνια σε πολλές χώρες. Ο Τραμπ έριξε μια σπορά που σε έναν κόσμο ανακατεμένο, μπερδεμένο, ανήσυχο, φοβισμένο είναι σίγουρο ότι θα πιάσει. Ο περίεργος αυτός υποψήφιος, πέρα και πάνω από πολιτικούς κανόνες και στερεότυπα δεν απευθύνθηκε μόνο στους Αμερικανούς. Καλλιέργησε το μίσος και η σπορά του βρίσκεται σε όλο τον κόσμο, ειδικά σε χώρες φτωχές όπως η Ελλάδα. 

Οι αμερικανικές εκλογές επιβεβαίωσαν ότι ο λαϊκισμός έχει κυριαρχήσει στον πλανήτη, ακόμη κι αν είναι επικίνδυνος ή στην καλύτερη περίπτωση σκοτεινός. Κι ότι οι συστημικοί υποψήφιοι, αυτοί που στηρίζονται από το κατεστημένο, από επιχειρηματίες, συμφέροντα… νταβατζήδες όπως λέμε εδώ στην Ψωροκώσταινα, θα χάνουν πάντα.

Η Ελλάδα, όπως και πολλές χώρες του κόσμου, χρειάζονται πραγματικούς ηγέτες. Που θα έχουν όραμα για τον τόπο τους και δεν θα είναι ευκαιριακοί παίκτες σε ένα πολιτικό παιχνίδι πόκερ που δεν έχει καμιά σημασία για το σύνολο της κοινωνίας. Όσο θα συνεχίζεται η έλλειψη μεγάλων πολιτικών ανδρών και γυναικών τόσο οι Τραμπ όλου του κόσμου θα σπέρνουν στο χωράφι του λαϊκισμού και θα παίρνουν τους καρπούς.

."Έξω πάμε καλά." Όχι πια, καιρό τώρα!

Ο τίτλος βέβαια σχετίζεται με τη γνωστή ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Τότε, πράγματι η Ελλάδα είχε λόγους να ισχυρίζεται κάτι τέτοιο. Έχοντας συγκεκριμένους στόχους, μέθοδο και συμμαχίες, κατόρθωνε να επιτυγχάνει το στρατηγικό της σχέδιο. Τελικά, να εξασφαλίζει συνθήκες σχετικής ευημερίας και πάντως ασφάλειας στο εσωτερικό. Και άλλες παρόμοιες περιόδους βίωσε ο τόπος, με τη συμβολή σημαντικών ηγετών να είναι καθοριστική. Άλλωστε, σε χώρες του δικού μας μεγέθους -πάει να πει της δικής μας πραγματικής ισχύος-, η εμβέλεια της εξωτερικής τους πολιτικής είναι συγκεκριμένη. 

Οι απαιτήσεις από την ελληνική εξωτερική πολιτική δεν είναι βέβαια, αντίθετα με τις φαντασιώσεις μεγαλείου που διατηρούν ορισμένοι, πλανητικής ή έστω περιφερειακής περιωπής (με την έννοια της καθοριστικής επιρροής), σχετίζονται άμεσα όμως με την εξασφάλιση των κατάλληλων προϋποθέσεων για τα ανωτέρω. Την επιβίωση προφανώς και μάλιστα με όρους ευημερίας και ασφάλειας του κράτους.

 Όσο κι αν ο στόχος φαντάζει απλός και αυτονόητος, τα μέσα για την επίτευξή του δεν είναι καθόλου τέτοια. Ιδίως σε εποχές όπως η δική μας, όπου το διεθνές σύστημα περιγράφεται ως "πολυκεντρικό" και εξαιρετικά πολύπλοκο, με σύνθετους συνδυασμούς συμφερόντων και επιδιώξεων σε κάθε περιοχή, η χάραξη συνεκτικής στρατηγικής, ρεαλιστικής και επιτυχημένης, αποδεικνύεται δύσκολη άσκηση. Και πάντως άσκηση για δεινούς παίκτες, άρτια προετοιμασμένους στη λεπτή αυτή τέχνη, με εμπειρία διεθνών σχέσεων και τελικά ταλέντο στο χειρισμό παρόμοιων υποθέσεων. 

Η σημασία της εξωτερικής πολιτικής συχνά υποτιμάται. Ως "δύσκολο" θέμα τεχνοκρατών και θεωρούμενο ως μακρινό από την καθημερινότητα, σπάνια απασχολεί την ειδησεογραφία. Σε χώρες με μηδαμινά θέματα εξωτερικής πολιτικής, αφήνεται αποκλειστικά στους αρμοδίους. Σε χώρες όπως η δική μας, με ανοικτά μέτωπα και με βαριά ιστορικά προηγούμενα, μπορεί να απασχολήσει, μόνο όμως σε ακραίες περιστάσεις, με επίκληση γνωστών "τσιτάτων" σχετιζομένων ευθέως με την εθνική ταυτότητα και δη την προσβολή της. Ακόμα και για χώρες όπως οι ΗΠΑ, πλανητικής εμβέλειας, η εξωτερική πολιτική, μόνο οριακά επηρεάζει τις εκλογικές μάχες, το βλέπουμε και τώρα. 

Κι όμως, η σημασία της μακροπρόθεσμα για την πορεία μιας χώρας είναι πρώτης προτεραιότητας. Ο Πρόεδρος Κέννεντυ έλεγε χαρακτηριστικά: "η εσωτερική πολιτική το πολύ πολύ να μας κάνει να ηττηθούμε, η εξωτερική μπορεί να μας σκοτώσει"! Και είναι ακριβώς έτσι. Αποτυχίες στην εξωτερική πολιτική μπορεί να έχουν καταστροφικά αποτελέσματα για την πορεία μιας χώρας. Ας σκεφτούμε μόνο ποια θα ήταν η πορεία μας, αν μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα δεν ανήκε στη λεγόμενη "Δύση". Αν δεν έμπαινε στην ευρωπαϊκή οικογένεια και τις λοιπές οικονομικές και αμυντικές συμμαχίες. 

Η Ελλάδα γνώρισε μεγάλες επιτυχίες, μόνο όταν αξιοποίησε με σύνεση και μαεστρία τις ευκαιρίες της εξωτερικής πολιτικής. Η οποία βέβαια έχει άμεση συνάρτηση με την εσωτερική. Την επιτυχία της αντανακλά. Την ισορροπία ή όχι που επικρατεί σε μια κοινωνία. Θεσμική, οικονομική, κοινωνική. Μόλις αυτά διασαλευτούν, αμέσως και η εξωτερική ισχύς αδυνατίζει. Κάθε τυχόν επίνουλος το αντιλαμβάνεται αμέσως και σπεύδει να καλύψει το κενό. Να διαμορφώσει τη νέα ισορροπία. 

Στιγμές δόξας επί Ελ. Βενιζέλου, που ως ίσος προς ίσους, συνδιαμόρφωνε την Κοινωνία των Εθνών, κέρδιζε πολέμους και επέκτεινε την επικράτεια. Επιτυχία επί Κων/νου Καραμανλή με την είσοδο στην ΕΟΚ και τελευταία επί Κ.Σημίτη με την είσοδο της Κύπρου στην Ε.Ε. αλλά και της χώρας στην Ο.ΝΕ. Επιμέρους επιτυχίες αποτροπής είχαμε και σε άλλες περιστάσεις, όταν η χώρα μπόρεσε να εκπέμψει μήνυμα ισχύος. Δηλαδή ενότητας, επεξεργασμένου σχεδίου και μεθοδικότητας στην εκτέλεση. 

Τις μέρες αυτές βιώνουμε κάτι εντελώς αντίθετο. Η Κυβέρνησή μας ξεκίνησε και στον τομέα αυτό με φιλοδοξίες. Έδειξε μάλιστα μια αρχική υπερδραστηριότητα, "ανοιγόμενη" σε πεδία αν όχι αδρανή, πάντως ασυνήθη. Μετά από 21 μήνες ποια είναι τα αποτελέσματα; Απλή παρατήρηση, πως αυτά δεν συνδέονται αποκλειστικά με το Υπ. Εξ. αφού πλέον η εξωτερική πολιτική ασκείται και συνδέεται με τόσα πεδία, με πρώτη την Οικονομία. 

Η θέση της χώρας μας σε επιτροπεία επί μακρόν και ιδίως η πρόσφατη "συμπεριφορά" της ως οιονεί "ταραξία" της διεθνούς ισορροπίας, δεν βοήθησε καθόλου. Κανένας δεν επιθυμεί κάποιον, διαρκώς "φωνασκούντα" έως "απειλούντα", την ώρα μάλιστα που έχει τόσες ανάγκες. Μην ξεχνάμε τις βασικές μας επιλογές. Πήγαμε στην Ευρώπη, το ΝΑΤΟ, τη Δύση εν γένει και "απαιτήσαμε" συμπεριφορές, επισείοντας κυρώσεις που όλοι γνώριζαν πως δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε. Άνευ κατάρρευσης, τουλάχιστον. Ο ορισμός της αποτυχημένης μπλόφας. 

Πέρα από τα γνωστά και κραυγαλέα, μερικά παραδείγματα: θυμόμαστε τη δήθεν αντίρρηση που προβάλαμε πέρυσι σχετικά με τις κυρώσεις της Ε.Ε. στη Ρωσία για το θέμα της Ουκρανίας. Με μεγαλοστομίες αρχικά και άτακτη υποχώρηση στη συνέχεια. Επίσης, το ανεπίτρεπτο "παζάρι" με αντικείμενο την ελάφρυνση χρέους έναντι παραχωρήσεων στο προσφυγικό, που πιθανότατα έλαβε χώρα.  Αυτές τις μέρες ένα άλλο περιστατικό, που περνάει στα ψιλά. Η Ελλάδα, παραμονές ταξιδιού του Προέδρου Ομπάμα, παρακωλύει κυρώσεις κατά μεγάλης τράπεζας του Ιράν, λόγω ίσως και της πρόσφατης αναθέρμανσης των σχέσεών μας. Και μετά, περιμένουμε ισχυρή δήλωση στήριξης για το θέμα του χρέους. 

Αφοσιωμένοι στα πραγματικά ή όχι μας προβλήματα, από την οικονομία, την ανεργία και τα λουκέτα και την εν γένει εξάρτηση, έως τις…τηλεοπτικές άδειες –δεν έχει ο λαός να φάει και του λέμε "φάε παντεσπάνι"- αφήσαμε στο πλάι τα αποτελέσματα στην εξωτερική πολιτική. Και πού είμαστε; Προ ετών, λέγαμε μόνο "η Μακεδονία είναι Ελληνική". 

Τώρα, με τα διαρκή "παραγγέλματα" Ερντογάν και τα "σύνορα καρδιάς", προσθέσαμε και τη Θράκη στο σύνθημα. Από χθες έχουμε και εμπρηστικές δηλώσεις Έντι Ράμα, ενώ πρόσφατες ήταν οι προκλήσεις των γειτόνων από τα Σκόπια. Την ώρα που υποτίθεται οι συνομιλίες για την Κύπρο πήγαιναν καλά, όλα τα μέτωπα οξύνονται. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός. Και βέβαια δεν αντιμετωπίζεται με δηλώσεις "ατάκας" ή "συνοικιακών Αγγλικών" που προκαλούν από θυμηδία έως…αύξηση όρεξης του όποιου "θηρευτή".

Το παρόν κείμενο, δεν επιθυμεί να οξύνει κανένα πάθος, ούτε να δημιουργήσει κλίμα "συναγερμού". Απλώς επισημαίνει τα διαχρονικά αυτονόητα. Δίνει τη σημασία που αρμόζει στα σπουδαία θέματα. Η συνέχιση αποδυνάμωσης της χώρας, η συνέχιση εκπομπής ενός μηνύματος αστάθειας, μη σοβαρότητας, προχειρότητας και πειραματισμών, μόνο ζημιά μπορεί να επιφέρει. 

Ιδίως στα θέματα αυτά, απαιτείται σοβαρή χάραξη πολιτικής, με συναινετικό-εθνικό όσο γίνεται πρόσημο και πολύπλευρη δραστηριότητα, πριν. Όχι μετά. Η εξωτερική μας πολιτική διαθέτει ισχυρές διαχρονικές σταθερές. Ας αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες και ας μην επιτρέψουμε στην πρωτοφανή οικονομική δυσπραγία να εξελιχθεί σε μια απευκταία γεωπολιτική, πόσο μάλλον πραγματικά ανθρωπιστική τραγωδία, από το παρελθόν.

* Νίκος Κασκαβέλης, δικηγόρος (ΜΔΕ, MSc)

.Το παραμύθι φτάνει στο τέλος…

Ο μόνος που ξεπέρασε το αριστερό συνονθύλευμα του κ. Τσίπρα σε υποσχέσεις είναι ο Αρτέμης Σώρρας. Ο αυτοκινητιστής που διατείνεται πως έχει 600 δισ.  ευρώ στην άκρη, από την πώληση αρχαίας ελληνικής... διαστημικής τεχνολογίας και τα προσφέρει για να ξεχρεώσουν η χώρα και οι Έλληνες.

Αρκετοί εύπιστοι μάλιστα υποβάλλουν στις κατά τόπους εφορίες δηλώσεις με τις οποίες ζητούν οι οφειλές τους να πληρωθούν από το καταπίστευμα του εθνικού "ευεργέτη".

Οι εύπιστοι του Σώρρα έχουν απίθανες ομοιότητες με τους εύπιστους του κ. Τσίπρα που δεν πλήρωναν ΕΝΦΙΑ, διόδια, λογαριασμούς της ΔΕΗ και τώρα κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια, δεν έχουν ηλεκτρικό ή καταδικάζονται σε μεγάλα πρόστιμα, ενώ το κόμμα που τους ωθούσε στις πράξεις αυτές ποιείται την νήσσαν.

Ο κ. Τσίπρας δεν υποσχόταν όπως ο Σαμαράς με τα Ζάππεια ένα διαφορετικό μείγμα πολιτικής στα πλαίσια του μνημονίου. Ο κ. Τσίπρας υποσχόταν, μέχρι να καταλάβει την εξουσία, μεταξύ άλλων: Διαγραφή του χρέους, διεκδίκηση γερμανικών αποζημιώσεων, ούτε μία στο εκατομμύριο να μην δεχτεί η Μέρκελ τις απαιτήσεις του, θα παρακαλάνε να μας δανείσουν, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, 13η  σύνταξη και άλλα πολλά.

Αν αθροίσει κάποιος τις υποσχέσεις του κ. Τσίπρα, το κόστος ξεπερνά τα 600 δισ. του Αρτέμη Σώρρα. Όπερ, το καταπίστευμα από την πώληση αριστερής "τεχνολογίας" ξεπερνά το καταπίστευμα από την πώληση αρχαιοελληνικής διαστημικής τεχνολογίας...

Ποια πολιτική εφαρμόζει σήμερα ο κ. Τσίπρας; Τη μνημονιακή που εφάρμοζαν οι άλλοι με χειρότερους όρους γιατί ο κόσμος της οικονομίας (αλλά και γενικότερα πλέον...) δεν τον εμπιστεύεται και ο θίασος των καφενόβιων αριστεριστών με τους οποίους κυβερνά, δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε θυρωρείο, όχι να μεταρρυθμίσει εκ βάθρων την πιο προβληματική χώρα και οικονομία της Ευρώπης.

Η ευκαιρία της χώρας να αποφύγει μια ολοσχερή κατάρρευση χάθηκε το 2010 ή έστω το 2012, όταν αντί να συνθέσει μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με στόχο την ανάταξη της χώρας, έπεσε θύμα  απατεώνων οι οποίοι  με κίβδηλες υποσχέσεις τρέλαναν και παρέσυραν τον κόσμο.

Γραφικά "νούμερα" των καφενείων και συνοικιακών χαρτομαντείων έφτασαν στη Βουλή και τους Υπουργικούς θώκους για να κυβερνήσουν τη χώρα, όταν δεν ήταν και δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν με σοβαρότητα και κοινή λογική τα του οίκου και της προσωπικής τους ζωής.

Η χώρα βαδίζει με βεβαιότητα σε μια ολοσχερή κατάρρευση, οι συνέπειες της οποίας θα τη σημαδέψουν για πολλές δεκαετίες, όπως ακριβώς τη σημάδεψαν οι συνέπειες του εμφυλίου και της μικρασιατικής καταστροφής.

Το αν θα μείνει στο ευρώ ή όχι δεν εξαρτάται από την ίδια ούτε βέβαια το αν θα υποστεί κάποιο διαμελισμό, γεγονός για το οποίο οι πιθανότητες έχουν αυξηθεί και ολοένα αυξάνονται, αν παρατηρήσει κάποιος τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας.

Σε ένα περιβάλλον που μέσα βρισκόμαστε υπό κατάρρευση και έξω οι απειλές πολλαπλασιάζονται, οι "ανύπαρκτοι" που μας κυβερνούν ασχολούνται με τις τηλεοπτικές άδειες, τους μαφιόζικους εκβιασμούς δικαστών και το βόλεμα κομματικών κηφήνων. Προκειμένου να αποσπάσουν την προσοχή του κοινού προβάλουν το ζήτημα του δημόσιου χρέους σαν στρατηγικό αφήγημα εξόδου από την κρίση.

Το μικρότερο πρόβλημα αυτή τη στιγμή για τη χώρα είναι το δημόσιο χρέος των 320 δισ. ευρώ περίπου. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το διαλυμένο κράτος που αντλεί περισσότερους πόρους απ’ ό,τι αντέχει η οικονομία χωρίς να ανταποδίδει με υπηρεσίες και ασφάλεια.

Μεγάλο πρόβλημα είναι το εσωτερικό χρέος το οποίο είναι μεγαλύτερο από το δημόσιο και το μεγαλύτερο μέρος του οποίου δημιουργήθηκε και "κοκκίνισε" μετά το 2010, τα τελευταία χρόνια της χρεοκοπίας.

Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές στο δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία ξεπερνούν τα 120 δισ. ευρώ. Το 2010 ήταν στο ένα τέταρτο αυτού του ποσού. Στις τράπεζες οι Έλληνες χρωστάνε περί τα 210 δισ. ευρώ από τα οποία τα 105 είναι "κόκκινα". Το 2010 ήταν πολύ λιγότερα.

Έχουμε λοιπόν 330 δισ. εσωτερικό χρέος από το οποίο τα 230 είναι ληξιπρόθεσμο. Συν τα 320 δισ. του δημοσίου που είναι μεν ληξιπρόθεσμο αλλά είναι σε ρύθμιση, ξεπερνάμε το καταπίστευμα του Σώρρα και βρισκόμαστε στα 650 δισ. ευρώ.

Αν κάθε χρόνο για συντάξεις και μισθούς στο δημόσιο πληρώνουμε 30 και 10 δισ. ευρώ που πρέπει να αντλούνται από την οικονομία σημαίνει πως τα επόμενα δέκα χρόνια θα απαιτηθούν να αντληθούν άλλα 400 δισ. ευρώ, δηλαδή ξεπερνάμε το 1 τρισ. ευρώ.

Το μικρότερο πρόβλημα συνεπώς είναι τα 320 δισ. του δημόσιου χρέους. Το μεγαλύτερο είναι το εσωτερικό χρέος και το διαλυμένο κράτος με το εχθρικό προς τις επιχειρήσεις κλίμα. Ο κ. Τσίπρας και η αριστερά φέρουν μεγάλη ευθύνη για το αρνητικό κλίμα που υπάρχει στη χώρα για τις επιχειρήσεις. Φέρουν και μεγάλη ευθύνη γιατί μετά το 2010 εμπόδισαν από το πεζοδρόμιο τις κυβερνήσεις να κάνουν αυτά που προσπαθεί να κάνει ο ίδιος σήμερα.

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός για να καταλάβει πως οι διάφοροι Κατρούγκαλοι λένε ανοησίες πως η ελληνική οικονομία θα μπορέσει τα επόμενα 10 χρόνια να πληρώσει 300 δισ. για συντάξεις και 100 δισ. για μισθούς δημοσίου.

Ούτε τα 130 δισ. των ληξιπρόθεσμων οφειλών μπορούν να πληρωθούν. Μέχρι το 2010 το πολύ το 2012 θα μπορούσαν να ρυθμιστούν, τώρα όχι...  Η ελληνική οικονομία διαθέτει αυτή τη στιγμή 120 δισ. καταθέσεις στις τράπεζες  δεσμευμένες από τα capital controls οι οποίες καλύπτουν τα 210 δισ. που έχουν δανείσει οι τράπεζες.  Δηλαδή, το ταμείο είναι μείον...

Φυσικά η διαγραφή των παλιών οφειλών δεν θα γίνει "αναίμακτα" και θα έχει κόστος κοινωνικό, πολιτικό και ενδεχομένως και εθνικό.

Όταν από την αρχή αυτής της κρίσης γράφαμε πως η Ελλάδα είναι το τελευταίο σοβιετικό καθεστώς που θα καταρρεύσει στην Ευρώπη, δεν εννοούσαμε μόνο την κατάρρευση της αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας, αλλά και πως η Ελλάδα θα ζήσει καταστάσεις που θα μοιάζουν με αυτές στα Bαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη μετά την κατάρρευση της σοβιετίας.

Ο κ. Τσίπρας με τις απατηλές του υποσχέσεις εκτόξευσε ένα κόμμα από το 4% κοντά στο 40%. Με τον πολιτικό του λόγο ανέδειξε ως επίσημες ερμηνείες της χρεοκοπίας διάφορες περιθωριακές σαχλαμάρες. Φέρει λοιπόν μεγάλο μέρος της αδιέξοδης κατάστασης που δημιουργήθηκε μετά το 2010.

Το Μάρτιο του 2016 στην αρχή της παρούσας διακυβέρνησης η δημοτικότητα του κ. Τσίπρα άθροιζε θετικές και πολύ θετικές γνώμες κοντά στο 70% και αρνητικές και πολύ αρνητικές στο 10,3%. 

Προχθές στην έρευνα του ΠΑΜΑΚ οι θετικές γνώμες ήταν στο 22% και οι αρνητικές στο 75%, πράγμα πρωτόγνωρο για εν ενεργεία πρωθυπουργό.

Στην ίδια έρευνα αυτοί που δηλώνουν μη ικανοποιημένοι από την κυβέρνηση αγγίζουν το 89% και αυτοί που δηλώνουν ικανοποιημένοι φτάνουν το 6,5%.

Είναι φανερό πως τώρα το άστρο του δύει. Μαζί του όμως δύει και η χώρα...

kostas.stoupas@capital.gr 

.Η αμορφωσιά ως συγκριτικό πλεονέκτημα εξουσίας…

Το ότι αδίστακτοι λαϊκιστές τύπου Τράμπ στις ΗΠΑ και Μαδούρο στη Βενεζουέλα συμπίπτουν ως προς τις πρακτικές ανόδου της παραμονής στην εξουσία κάθε άλλο παρά τυχαίο γεγονός είναι. Οι πρακτικές τους εμπνέονται σαφώς από μαρξικές και άλλες αναλύσεις και βέβαια δεν είναι κάτι το καινούργιο.

 Από τη γαλλική επανάσταση και μετά, ο λαϊκισμός, η δημαγωγία και η πολιτική εξαπάτηση έγιναν εργαλεία εξουσίας και ανέδειξαν τέρατα όπως ο ναζισμός, ο φασισμός και ο κομμουνισμός, φαινόμενα που στο βωμό τους υπάρχουν κάποιες εκατοντάδες αθώα θύματα και δυο παγκόσμιοι πόλεμοι. Παρόλαυτα, ως φαίνεται, ο άνθρωπος σπανίως διδάσκεται από την Ιστορία. Έτσι σήμερα ο λαϊκισμός και η πολιτική αγυρτεία βρίσκονται εκ νέου στο προσκήνιο και κανείς δεν γνωρίζει που θα μπορούσαν να οδηγήσουν...

  

Σε μία όχι πολύ γνωστή επιστολή του προς τον Φρήντριχ Ένγκελς, στα τέλη του Αυγούστου 1876, ο Κάρολος Μαρξ τονιζε συμφωνώντας με τον καλό του φιλο, ότι ο σοσιαλισμός είναι πλέον μία επιστήμη και όχι μία επιστημονική μέθοδος. Ο σοσιαλισμός δεν είναι μόνον ένας τρόπος αντιπροσωπεύσεως της οικουμένης και του σύμπαντος, ένα κοινωνικό ιδεώδες που πρέπει να πραγματοποιηθεί. Ταυτοποιείται με την επιστήμη. Στο πλαίσιο αυτό, οι συγγραφείς του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου», αναλύοντας το πώς θα εγκαθιδρυθούν ο «επιστημονικός σοσιαλισμός» και το μεταβατικό στάδιο της «δικτατορίας του προλεταριάτου», υπογραμμίζανε ιδιαιτέρως τον ρόλο της εκπαιδεύσεως, αλλά και της δημοσιογραφίας. 

Την εποχή εκείνη, βέβαια, οι συνθήκες παραγωγής και διανομής πλούτου διέφεραν αισθητά από τις αντίστοιχες σημερινές. Ο δε καπιταλισμός βίωνε την πρώτη βιομηχανική επανάσταση και όχι την τέταρτη που αναδύεται στις μέρες μας. Έτσι, όταν οι Μαρξ και Ένγκελς έκαναν λόγο για την «κατάληψη του εποικοδομήματος», ως βασική προϋπόθεση εγκαταστάσεως του  «επιστημονικού σοσιαλισμού», σίγουρα δεν μπορούσαν να έχουν κατά νουν αυτά που σήμερα πιστεύουν και πράττουν οι κ.κ. Μπαλτάς, Φίλης και κάποιες κυρίες της κυβερνήσεως.

Στην ελληνική περίπτωση, εξάλλου, η κυβέρνηση των Συριζανέλ δεν προετοιμάζει καμία απολύτως «επιστημονική επανάσταση» για τον πολύ απλό λόγο ότι απεχθάνεται την επιστήμη. Το ίδιο όμως ισχύει και για ένα σεβαστό κομμάτι του ελληνικού λαού, το οποίο έφερε στην εξουσία τους ανθρώπους που μάς κυβερνούν.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν θέλουν να αναβαθμίσουν το πολιτιστικό και πνευματικό εποικοδόμημα της χώρας. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να το διαιωνίσουν ως εργαλείο φαυλοκρατικής εξουσίας. Η κυβέρνηση θέλει να διατηρεί την εκπαίδευση ως φυτώριο λαϊκισμού, εθνοκαπηλείας και πηγή εσόδων για έναν κάποιο υπόκοσμο.

 Όταν στην χώρα μας οι νέοι σε ποσοστό 40% φρονούν ότι η Ελλάδα θα ήταν καλύτερη αν υπαγόταν στην ρωσική σφαίρα επιρροής, τότε όντως υπάρχει πρόβλημα -και πολύ σοβαρό, μάλιστα. Αποδεικνύεται ότι η  παραπλάνηση ως προς την πραγματικότητα αποτελεί συνειδητή ενέργεια που καλλιεργείται από συγκεκριμένους κύκλους και εξυπηρετεί στόχους άσχετους με την προκοπή και την ευημερία της χώρας. 

Είναι ξεκάθαρο ότι διάφορες δυνάμεις θέλουν να θολώσουν και να ακυρώσουν το μέλλον της χώρας γιατι αν η Ελλαδα μετατραπεί σε κοινωνία γνωσεων, πιθανότατα, αυτό θα αντίκειται στην αμάθεια, στους στενούς ορίζοντες και στον κυρίαρχο ανορθολογισμό. Η καλλιέργεια της αμορφωσιάς και ο ανορθολογισμός, θα ειναι το απόλυτο οπλο για τις δυνάμεις του ζοφου της ασυναρτησίας και της βίας κατά  των δημοκρατικών κοινωνιών στον 21ο αιώνα και οι φορείς τους θα κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν, να υποσκάψουν και να ακυρώσουν τις προϋποθέσεις για έναν περισσότερο ελεύθερο και «επιχειρούντα» κόσμο. 

«Οι κοινωνίες του αύριο θα πρέπει να εξελιχθούν σε επιχειρούσες κοινωνίες, που θα δημιουργούν πλούτο και θέσεις εργασίας. Στο πλαίσιο αυτό, σημαντική θα είναι η αποκέντρωση θεσμών και εξουσιών, η μόνη ικανή να μάς απαλλάξει εδώ στην Ελλάδα από το γραφειοκρατικό κράτος», είπε σε τελευταία ομιλία του ο πρόεδρος του Hellenic American University κ. Λεωνίδας-Φοίβος Κόσκος.

Οι δυνατότητες δισεκατομμυρίων ανθρώπων να συνδέονται με κινητές συσκευές, με πρωτοφανή ισχύ επεξεργασίας, χωρητικότητα αποθήκευσης καθώς και πρόσβαση στην γνώση, είναι απεριόριστες. Και οι δυνατότητες αυτές θα πολλαπλασιάζονται από τις καινοτομίες στην αναδυόμενη τεχνολογία σε τομείς όπως η τεχνητή νοημοσύνη, η ρομποτική, το «Ίντερνετ των πραγμάτων». Βιώνουμε έτσι μία εποχή που πλήττει τις παραδοσιακές πρακτικές των κομμάτων και κυρίως αυτών που βρίσκονται κοντά σε ολοκληρωτικές ιδεολογίες.

Όπως ανέφερε ο δρ. Κλάους Σβάμπ στο τελευταίο Συμπόσιο του Νταβός, που ήταν αφιερωμένο στην τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, αυτή είναι ήδη η πιο ανατρεπτική στην ζωή του ανθρώπου: «Εν αντιθέσει με τις επαναστάσεις που προηγήθηκαν και άλλαξαν τον κόσμο, η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση έχει την δυνατότητα να αυξήσει τα επίπεδα του παγκόσμιου εισοδήματος και να βελτιώσει την ποιότητα ζωής για τους πληθυσμούς σε όλο τον κόσμο».

Χειρότερα νέα, λοιπόν, για όλους αυτούς τους ανθρώπους που στην ουσία μισούν τον Άνθρωπο δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν. Φαντάζεται κανείς να απελευθερωνόταν στην Ελλάδα η παιδεία, να γινόταν ψηφιακή η δημόσια διοίκηση, να άνοιγαν επαγγέλματα που έτσι κι αλλιώς σε βάθος χρόνου θα αλλάξουν; Μια τέτοια προοπτική θα ήταν καταστροφική για εξουσιολάγνους δημαγωγούς και, ως εκ τούτου, ανήθικους πολιτικούς, που ζουν ψευδόμενοι και εξαπατώντες. Ακόμα χειρότερα δε, εμφανίζουν την απάτη και το ψεύδος ως προστασία των εθνικών συμφερόντων και «πολιτική μαγκιά». 

Γι αυτό και τους «πονάει» η παιδεία, η ελεύθερη βούληση και ο σεβασμός θεσμών και αρχών. Η κριτική σκέψη και η ελευθερία της επιλογής, είναι πολύ «κακά πράγματα» για αδίστακτους λαϊκιστές και λαοπλάνους που το παίζουν ότι είναι και κάποιοι.

Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος