Πολύς λόγος
έχει γίνει και πολλά σχόλια έχει σηκώσει το δημοσίευμα με τίτλο «η
πολιτική παρακαταθήκη του Κωστή Στεφανόπουλου δεν πρέπει να μείνει
ανεκμετάλλευτη». Κάποιοι αναρωτήθηκαν ποια είναι αυτή η παρακαταθήκη
και άλλοι χλεύασαν την προσφορά του πρώην προέδρου της Δημοκρατίας.
Κάποιοι, εν μέσω μιας πολιτικής
απαξίωσης που δεν έχει προηγούμενο, αγνοούν τους βασικούς όρους της πολιτικής.
Μέσα στο βούρκο που η χώρα έχει κυλιστεί, μέσα στη βρομιά του πολιτικού
συστήματος, στο ψέμα, τον κυνισμό, τον αριβισμό, έχουμε ξεχάσει κάποιες βασικές
αρχές. Αυτές που θα έπρεπε να έχουν όλοι οι εκπρόσωποι του λαού. Ανιδιοτέλεια,
συνέπεια λόγων και έργων, σοβαρότητα, ήθος, σεβασμό στον αντίπαλο και κυρίως,
αποχώρηση την ώρα που πρέπει κι όχι να περιφέρονται κάποιοι σαν πολιτικά
πτώματα και να παρεμβαίνουν εκεί που δεν τους σπέρνει.
Ο Κωστής Στεφανόπουλος είχε όλα τα
παραπάνω χαρακτηριστικά. Ο νεκρός δεδικαίωται λένε για όσους αφήνουν τον μάταιο
αυτό κόσμο, όμως, στην περίπτωση του πρώην Προέδρου είχε δικαιωθεί εν ζωή. Ας
μας πουν όλοι όσοι κάνουν τώρα κριτική αν δεν ήταν όλα όσα περιγράφονται για το
πώς έπρεπε να είναι το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Το γεγονός και μόνο ότι εν
ζωή αναγνωρίστηκε από όλους, ακόμη και από πολιτικούς αντιπάλους, ως ένας
πολιτικός με ήθος, είναι το καλύτερο παράσημο για τον Στεφανόπουλο.
Το γεγονός ότι έφυγε φτωχότερος απ' ότι
μπήκε στην πολιτική είναι ένα παράσημο. Το γεγονός ότι έκανε πράξεις αυτά που
έλεγε είναι παράσημο. Μην ξεχνάμε πως όταν η ΔΗΑΝΑ δεν εξέλεξε ευρωβουλευτή
διέλυσε το κόμμα του και πήγε σπίτι του. Πόσοι θα το έκαναν αυτό;
Ακόμη και το γεγονός ότι υπηρέτησε τη
ΝΔ πιστά, ακόμη και ότι ήταν... αντίπαλος και άσπονδος εχθρός του Κώστα
Μητσοτάκη, κι αυτά είναι παράσημα.
Μήπως δεν είναι παράσημο ότι βγήκε
Πρόεδρος για δεύτερη φορά με ιστορικό ρεκόρ ψήφων; Κι εν πάση περιπτώσει από
τους πολιτικούς που έχουμε σήμερα ποιος μπορεί να συγκριθεί μαζί του; Οι
θαμώνες των Εξαρχείων, αμόρφωτοι και άσχετοι; Ή μήπως οι πορφυρογέννητοι;
Οι
φωνακλάδες που βρίζουν στη Βουλή λες και είναι στην Τρούμπα ή μήπως οι ανόητοι
σύμβουλοι και βουλευτές όλων των κομμάτων που ενδιαφέρονται μόνο για την
προσωπική τους προβολή; Μήπως είναι κάτι σούργελα που κυκλοφορούν στο
Κοινοβούλιο με τις... πυτζάμες ή εκείνοι που έχουν κάνει μόδα τη μιζέρια τους
και δε φοράνε γραβάτα ή φέρονται σε υψηλούς προσκεκλημένους λες και είναι η
παρέα τους στην ταβέρνα; Ή τέλος εκείνοι οι πολιτικοί που έπρεπε να είναι
στην... Ψειρού αλλά είναι κάθε καλοκαίρι στην Ψαρού;
Πολιτική
παρακαταθήκη δεν είναι όπως κάποιοι πιστεύουν μόνο το έργο που αφήνει κάποιος.
Είναι και το ήθος του, η διαδρομή του, το πολιτικό ίχνος και το παράδειγμα που
αφήνει. Αυτά όλα ήταν ο Κ. Στεφανόπουλος και δεν χρειάζεται να πούμε
περισσότερα. Μακάρι και τώρα να υπήρχαν τέτοιοι πολιτικοί άνδρες κι όχι αυτό το
χάλι στην ελληνική Βουλή και στο γενικότερο σύστημα.
