.Ήταν οι Έλληνες πρόσφυγες λαθρομετανάστες;

Οι Έλληνες πρόσφυγες που κατέφυγαν στην Ελλάδα, δεν δύνανται να συγκριθούν με τους αντίστοιχους που αιτούνται άσυλο από την σημερινή ελληνική Πολιτεία, εν έτει 2015. Οι πρόσφυγες ή/και μετανάστες του 19ου και 20ου αιώνος, διέφεραν ως προς τους σημερινούς αιτούντες άσυλο, ως προς τρία σημεία :

 Πρώτον, οι Έλληνες πρόσφυγες εκθεμελιώθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες ένεκα εθνικών εκκαθαρίσεων, μίας μεθόδου, που υφίστατο κατά κόρον στην Χερσόνησο του Αίμου από την έναρξη του Μακεδονικού Αγώνος και της Εποχής του ζητήματος, της Οθωμανικής Κληρονομιάς και επέστρεφαν στην Χώρα-Μητρ...περισσότερα »

.Οι ρατσιστές και οι επιδοτούμενοι ανθρωπιστές…

Ο σάλος που προκλήθηκε από την απόφαση ενός συλλόγου γονέων στοΩραιόκαστρο Θεσσαλονίκης να μην δεχθούν στο σχολείο τους παιδιά προσφύγων κατέδειξε για άλλη μια φορά το μέγεθος της ανικανότητας της κυβέρνησης να διαχειριστεί το οποιοδήποτε ζήτημα.

 Ένας σύλλογος γονέων (φυσιολογικών όπως όλοι) αποφάσισε δημοκρατικά ότι δεν θέλει να μπουν στο σχολείο τους παιδιά που εισήλθαν πρόσφατα από τρίτες χώρες εκφράζοντας ανησυχίες για την υγεία των παιδιών τους αφού τα κρούσματα ηπατίτιδας και άλλων ασθενειών που καταγράφονται στα κέντρα φιλοξενίας είναι δεκάδες. Μόλις μια εβδομάδα πριν, οκτώ παιδιά προσφύγων στην Καβάλα νοσηλεύτηκαν με ηπατίτιδα Α στο νοσοκομείο του Κιλκίς. Κι απέναντι στην φυσιολογική αυτή αγωνία των γονέων για την ζωή και την υγεία των παιδιών τους η κυβέρνηση της Αριστεράς κήρυξε τον πόλεμο κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας... 

 Έχουν δικαίωμα τα παιδιά των προσφύγων να πάνε στο σχολείο; Ασφαλώς και έχουν. Όπως επίσης έχουν δικαίωμα και οι Έλληνες φορολογούμενοι πολίτες να ανησυχούν για την υγεία των παιδιών τους. Ούτε τα παιδιά των προσφύγων είναι εχθρός της κοινωνίας ούτε οι γονείς του Ωραιοκάστρου και κάθε περιοχής αυτής της χώρας που αντιδρά είναι φασίστες και ρατσιστές όπως θέλει να τους βαπτίσει η αριστερή δικτατορία σκέψης.

 Το πρόβλημα είναι η ανικανότητα της κυβέρνησης η οποία πέρυσι άνοιξε διάπλατα της πόρτες βάζοντας μέσα στη χώρα ένα εκατομμύριο πρόσφυγες, κυρίως λαθρομετανάστες.

Η πολιτική Τσίπρα - Χριστοδουλοπούλου στο μεταναστευτικό και το μήνυμα "ανοίξαμε και σας περιμένουμε" μετέτρεψε τη χώρα σε μαγνήτη προσέλκυσης λαθρομεταναστών από 77 διαφορετικές χώρες οι οποίες φυσικά δεν είχαν πόλεμο. Έγινε ξεκαθάρισμα για το ποιοι εξ αυτών είναι πρόσφυγες που δικαιούνται άσυλο και ποιοι λαθρομετανάστες;  Απελάθηκαν οι παράνομοι από τη χώρα όπως θα έπρεπε; Μάλλον όχι.  

Επομένως η ελληνική κοινωνία καλείται από την κυβέρνηση των ανθρωπιστών του ΣΥΡΙΖΑ να σιωπήσει και στο όνομα της αλληλεγγύης να δεχτεί παθητικά την μοίρα που της ετοίμασε ο Τσίπρας και η κυρα-Τασία. Να συμβιώσει δηλαδή με χιλιάδες αλλοδαπούς από ισλαμικές χώρες που τα ανθρώπινα δικαιώματα και η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι σχεδόν ανύπαρκτα, με ανθρώπους αγνώστου προελεύσεως και ποινικού μητρώου και να στείλει τα παιδιά της στο σχολείο μαζί με παιδιά από τέτοιες χώρες όπου η βία στο σπίτι και στην κοινωνία τους αποτελεί καθημερινότητα.

Να δεχτούμε λοιπόν παθητικά την υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής μας που με κόπο πετύχαμε τα τελευταία σαράντα χρόνια, να δεχτούμε να συνυπάρξουμε  με ασθένειες που είχαμε εξαλείψει απ αυτό τον τόπο εδώ και δεκαετίες, να δεχτούμε να γίνει η βία και η εγκληματικότητα η νέα καθημερινότητά μας. 

Να δεχτούμε την πληθυσμιακή αλλοίωση της χώρας με μετανάστες από χώρες με κουλτούρα εντελώς ξένη προς τις δικές μας αξίες που στα αλλεπάλληλα τρομοκρατικά χτυπήματα στην Ευρώπη τον τελευταίο καιρό φάνηκε ξεκάθαρα ότι δεν αφομοιώνονται στις δυτικές κοινωνίες.

Να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα την αποκαθήλωση των εθνικών και θρησκευτικών μας συμβόλων από το δημόσιο βίο για να μην ενοχλούνται οι αλλόθρησκοι "επισκέπτες μας" και τα παιδιά τους όπως διακαώς επιθυμεί ο κ.Φίλης.  

Για άλλη μια φορά η κυβέρνηση του κ.Τσίπρα μεταθέτει τις δικές της ευθύνες στην ελληνική κοινωνία διχάζοντας την σε "ρατσιστές" και "αλληλέγγυους". Στην πραγματικότητα η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι εκείνη που τροφοδοτεί το ρατσισμό και εξοργίζει την ελληνική κοινωνία κατά των λαθρομεταναστών οδηγώντας τους πολίτες στην ακροδεξιά. Είναι εύκολο να παριστάνεις τον αλληλέγγυο και τον ανθρωπιστή από τα γραφεία της Βουλής, τις καφετέριες του Κολωνακίου και τη βίλα στην Κηφισιά και να αποκαλείς ρατσιστές τους γονείς στο Ωραιόκαστρο και στην Κυψέλη όταν τα παιδιά σου πηγαίνουν στα ακριβά ιδιωτικά σχολεία των ευγενών προαστίων. 

Και είναι επίσης εύκολο να κάνεις στους άλλους κηρύγματα κατά του ρατσισμού την ώρα που κάνεις μπίζνες με τα ευρωπαϊκά κονδύλια που πέφτουν με το τσουβάλι σε αλληλέγγυους και ΜΚΟ όπως κατήγγειλε ο αρμόδιος γραμματέας για τους πρόσφυγες κ.Βουδούρης που παραιτήθηκε πριν από λίγες ημέρες. Είναι πολλά τα λεφτά στις αριστερές μπίζνες με τους πρόσφυγες. Όμως, με ταμπέλες, φοβέρες και αφορισμούς δεν πρόκειται να καταστείλουν την οργή των πολιτών ούτε να αντιμετωπίσουν την έκρηξη μιας κοινωνίας που βρίσκεται στα όρια της. Το Ωραιόκαστρο είναι μόνο η αρχή.

.Έφυγε ο Βλαδίμηρος .... έρχεται ο Ιβάν!

 Βρε πώς τα φέρνει η ιστορία, δια χειρός Νίκου Παππά. Έφυγε ο Βλαδίμηρος (Λένιν), έρχεται ο Ιβάν (ο τρομερός).

 Έρχεται κατά την εκδοχή της κυβέρνησης η οποία με non paper του Παππά μας ενημέρωσε ότι ο διαγωνισμός θα συνεχιστεί και «γελιούνται όσοι νομίζουν ότι θα παγώσει». Και μας λέει ότι σε 15 ημέρες ο Σαββίδης θα πρέπει να βάλει τα 20 εκατ. για την πρώτη δόση. Είκοσι εκατομμύρια... κασαδούρα και για να δούμε ο «τσιγαράς από το Ροστόφ»... Το πόθεν μπορεί να είναι εύκολο, το έσχες δεν ξέρουμε...

 Σε 15 ημέρες όμως γίνονται πολλά. Μέχρι και να μας χαιρετήσει η κυβέρνηση ή στην καλύτερη ο Παππάς με τα παπαδοπαίδια του. Ή μπορεί να αποχωρήσει και ο Ιβάν, παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις του ότι μπορεί να αγοράσει κανάλι αμέσως και να εκπέμψει.

Εμείς, πάντως, αμφιβάλλουμε σφόδρα ότι ο Ιβάν θα γίνει καναλάρχης. Για πολλούς και διάφορους λόγους.

Κατ' αρχάς περιμένουμε τον άτεγκτο μαχητή της διαπλοκής κύριο Παναγιώτη Καμμένο να βγει και να καταγγείλει ότι επτά στελέχη των Ανεξάρτητων Ελλήνων ήταν στο φάκελο που είχε καταθέσει η εταιρεία του Ιβάν Σαββίδη.

Πρόκειται για τον Γιώργο Κούσουλα, που ήταν διευθυντής γραφείου τύπου των ΑΝΕΛ από το 2012 ως το 2015 και διευθυντής ενημέρωσης του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, από τον Ιανουάριο του 2015 ως σήμερα.

Επίσης, την Ελένη Δουρούκη, η οποία ήταν δημοσιογράφος στη Βουλή των Ελλήνων από το 2012 ως το 2014 και από τον Ιανουάριο του 2015 ως σήμερα βρίσκεται στην διεύθυνση ενημέρωσης του υπουργείου Εθνικής Άμυνας.

Ο Βασίλης Συριόπουλος, υπεύθυνος για την κάλυψη των εκδηλώσεων του Πάνου Καμμένου (βίντεο, φωτογραφίες, μοντάζ) στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας.

Ο Κώστας Λαβίδας, ο οποίος βρισκόταν στο γραφείο τύπου των ΑΝΕΛ από το 2012 ως το 2015 και σήμερα βρίσκεται στην διεύθυνση ενημέρωσης του υπουργείου Εθνικής Άμυνας.

Η Άννα Μπάστα, διορισμένη ειδική συνεργάτιδα του Πάνου Καμμένου στο ΥΕΘΑ και υποψήφια βουλευτής των ΑΝΕΛ στην Α' Αθήνας, τον Σεπτέμβριο του 2015.

Η Μανταλένα Παπαδοπούλου, πρόεδρος της νεολαίας ΑΝΕΛ, διορισμένη ειδική συνεργάτιδα στο γραφείο Καμμένου στο ΥΕΘΑ και η Αντιγόνη Δήμιτσα, διορισμένη ειδική συνεργάτιδα στο γραφείο Καμμένου στο ΥΕΘΑ ως τον Φεβρουάριο του 2016.

Να φανταστούμε ότι ο άτεγκτος υπουργός δεν ήξερε τίποτε κι όλα έγιναν εν αγνοία του. Εντελώς τυχαία πήγε και στο γάμο του γιου του Σαββίδη... Η μάχη της διαπλοκής θέλει αγώνα Πάνο... 

Ένας δεύτερος λόγος της πιθανής αποχώρησης και του νέου φιάσκου της κυβέρνησης είναι το γεγονός ότι τα λεφτά είναι πολλά και πρέπει να τα δικαιολογήσει. Πώς θα το κάνει όμως όταν δεν μπορεί να δικαιολογήσει ήδη το πώς έχει φέρει αρκετό χρήμα στον ΠΑΟΚ και σε διάφορες εξαγορές εταιρειών και ακινήτων; Και ποιος κρατικός υπάλληλος θα βάλει την υπογραφή του σε ένα πόθεν έσχες που μπορεί και να έχει πολλές... τρύπες; 

Εκτός κι αν ο Κρέτσος έχει πάρει το κολάι και δεν φοβάται τα κάγκελα γιατί είναι λεβέντης. Η κακουργηματική απιστία είναι σοβαρή υπόθεση για να την παίρνουμε ελαφρά τη καρδία.

Από την άλλη, είναι σίγουρο ότι πλέον ο Σαββίδης μπαίνει στο στόχαστρο όλων των υπολοίπων. Αν ξέσκισαν μέσα σε μία εβδομάδα τον Καλογρίτσα τότε τι θα κάνουν με τον «Ρώσο» ο οποίος δεν έχει και τόσο «καθαρές» δουλειές.

 Πολλά ακούγονται για το τι έχει και τι δεν έχει. Άλλοι λένε ότι είναι άνθρωπος του Πούτιν και διάφορων «πουτινικών» ολιγαρχών και τους βοηθάει. Άλλοι ότι έκανε περιουσία με τα τσιγάρα, όμως, έχει καταρρεύσει το πρότζεκτ. Άλλοι ότι τα έχει σπάσει με τον Πούτιν. Γενικώς επικρατεί πολύ αχλή γύρω από το όνομά του. Κι εν πάση περιπτώσει, άνθρωπος που δεν μιλά καν ελληνικά αλλά το «παίζει» Έλληνας, κομματάκι δύσκολο να τον εμπιστευτούμε. Αφήστε δε που με το μπλέξιμο που έχει με τον ΠΑΟΚ θα είναι μονίμως σε αντιπαράθεση με Μαρινάκη και Αλαφούζο.

Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμη πιο σοβαρό. Ως άνθρωπος του Πούτιν, που οι φήμες λένε ότι κάνει ρωσικές μπίζνες στην Ελλάδα, υπάρχει περίπτωση να τον αφήσουν οι Αμερικανοί να δυναμώσει τόσο πολύ; Υπάρχει περίπτωση ένας άνθρωπος της Μόσχας να μπει στο επιχειρηματικό στάτους, να γίνει δηλαδή ένα νέο «τζάκι» που θα ελέγχει μέρος της ενημέρωσης στην Ελλάδα;

Θα δούμε πολλά το επόμενο διάστημα. Θα ακούσουμε ακόμη περισσότερα. Η αλήθεια είναι ότι ο Σαββίδης είναι πιο σκληρός παίκτης από τον Καλογρίτσα. Έχει και πολιτικές διασυνδέσεις, έπαιξε και το παιχνίδι της κυβέρνησης στον διαγωνισμό – παρωδία, θα μπορούσε να γίνει ο νέος «Καλογρίτσας» και το σωσίβιο για τον Τσίπρα και τον Παππά. Αλλά κατά τη γνώμη μας, ό,τι κι αν γίνει, η κυβέρνηση έχει στραπατσαριστεί ανεπανόρθωτα. Το λένε και οι ίδιοι οι Συριζαίοι. Για πιο ηθικό πλεονέκτημα να μιλάνε πλέον; Εδώ έχουν εξευτελιστεί στον υπέρτατο βαθμό.

.Γαβγίζουν τα σκυλιά του Τσίπρα, αλλά δεν δαγκώνουν

Υπήρχαν πολλοί που πίστεψαν ότι η συνάντηση του Στουρνάρα με τον Τσίπρα το περασμένο Σάββατο ήταν ουσιαστικά «συναλλαγή» των δύο στη λογική «δεν σε χτυπάω άλλο, πάψε να ενοχλείς την κυβέρνηση».

Γελάστηκαν για ακόμη μια φορά και το είχαμε επισημάνει. Η επίθεση που συνεχίζει να δέχεται ο διοικητής της ΤτΕ από συγκεκριμένους κυβερνητικούς κύκλους, όχι μόνο συνεχίζεται αλλά σ΄ αυτήν παίρνουν θέση και τα... πληρωμένα πιστόλια της δημοσιοκαφρίλας. Οι κρατικοδίαιτοι που ανακάλυψαν στα γεράματα τα σοσιαλιστικά οράματα και τα υπηρετούν... έναντι αμοιβής βεβαίως. 

Όταν ο Στουρνάρας λέει ότι κάποιοι απειλούνται ότι χάνουν προνόμια που δολίως απέκτησαν αναφέρεται ακριβώς σε συγκεκριμένους τεμπελχανάδες της αριστερής διαπλοκής που είχαν μάθει να τρώνε από τα έτοιμα και άκοπα. Άλλωστε, κάποιοι από αυτούς τους υπηρέτες – δημοσιογράφους, ξεσκονόπανα του Αλέξη, του Παππά και του Σπίρτζη είχαν κλείσει θέση με πολλά χιλιάρικα στο κανάλι του Καλογρίτσα ή σε εφημερίδες με... αριστερό πρόσημο. Τώρα που το αφεντικό τους καταρρέει θα μείνουν κι αυτοί στην αφάνεια, κι αυτό τους ενοχλεί. Τώρα που ο διοικητής της ΤτΕ, ξεγύμνωσε την Αττικής και τα θαλασσοδάνεια του κόκκινου εργολάβου, τι θα κάνουν; Τι θα τρώνε; Ξαφνικά, από τα λαχταριστά πιάτα στα νότια προάστια που ονειρεύονταν θα βολευτούν με κανένα... hot dog στα «βρόμικα» του Χίλτον.

Όμως, η νέα επίθεση στον Στουρνάρα δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάποιοι πιστεύουν ακόμη ότι με τον Τσίπρα τα βρήκε αλλά κάποια παράκεντρα της εξουσίας λειτουργούν ανεξέλεγκτα. Ένα από αυτά είναι και ο κύριος Νίκος Παππάς, ο εντιμότατος αρχιμανδρίτης, ο ενορχηστρωτής των στοχοποιήσεων όσων δεν είναι αρεστοί στην κυβέρνηση.

Πολύ φοβούμαστε ότι δεν είναι ανεξέλεγκτο το παράκεντρο εξουσίας που έδωσε εντολή σε δημοσιοκάφρους για την επίθεση στον Στουρνάρα και τη γυναίκα του. Έχει γνώση και ο κ. Τσίπρας. Είναι δηλαδή μια ακόμη «μπαμπεσιά» καθώς συμφώνησαν ανακωχή για το καλό της οικονομίας και της Attica Bank αλλά την καταπάτησε πριν αλέκτορα φωνήσαι. Οι μπαμπέσηδες δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουν πίσω τώρα που βλέπουν ότι χάνουν την εξουσία.

Τις προηγούμενες ημέρες που η κουστωδία έλειπε στη Νέα Υόρκη τους είχαν πάρει επικοινωνιακά... αμπάριζα. Έσπευσε πανικόβλητος να επιστρέψει ο Παππάς και αμέσως ξεκίνησε νέος πόλεμος στον Στουρνάρα ή σε όποιον τα βάζει με την κυβέρνηση. Τυχαίο ότι σε μια του συνέντευξη και μόνο (και που, στα Παραπολιτικά του Μαρινάκη, συγγνώμη δεν έχει καμιά σχέση ο εφοπλιστής με τα media) εξαπέλυσε επίθεση κατά του Στουρνάρα αλλά και κατά του Βαρδινογιάννη για το κλείσιμο του Star; Είναι τυχαίο το δημοσίευμα του Κ. Βαξεβάνη; Όχι, όμως και τα δημοσιεύματα που θα ακολουθήσουν στην απροκάλυπτη Αυγή ή οι αναλύσεις που θα κάνουν «έγκριτοι» αριστεροί δημοσιογράφοι στην Εφημερίδα των Συντακτών.

Αυτή τη στιγμή το πρόβλημά τους είναι ο διοικητής της ΤτΕ γιατί έβγαλε στη φόρα τη διαπλοκή με τον Καλογρίτσα. Βγήκαν τα δάνεια που πήρε χαριστικά από την Αττικής και ο Στουρνάρας έκοψε τον ομφάλιο λώρο της τράπεζας με το Μαξίμου. Τους πόνεσε πολύ αυτή η κίνηση γι' αυτό δεν θα σταματήσουν. Έχουν τα κότσια να το συνεχίσουν ή θα κρυφτούν στα υπόγεια του Μαξίμου;

Τα ψωμιά τους τελειώνουν. Ο Τσίπρας, ο Παππάς και άλλοι υπουργοί έχουν ασυλία και ίσως να μην πάθουν τίποτε, εκτός από τη χλεύη του κόσμου. Ο Κρέτσος, οι «πληρωμένοι» δημοσιογράφοι και ορισμένοι εγκάθετοι του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, καλό είναι να ετοιμάζονται για να γίνουν οι Ιφιγένειες του Μαξίμου. Δεν θα τους περάσει έτσι εύκολα γιατί ο πόλεμος λάσπης και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση είναι βρόμικα.

.Ξύπνα Κυριάκο!!!

Ας υποθέσουμε ότι στο Μαξίμου είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και αντιπολίτευση ο Τσίπρας. Σκάει ένα σκάνδαλο και ένας «γαλάζιος Καλογρίτσας» εμφανίζεται στο πολιτικό προσκήνιο. Εμπλέκονται κουμπάροι της ΝΔ, επιχειρηματίες που κινούνται στο χώρο της Δεξιάς, μπαίνουν μέσα τράπεζες που έδωσαν δάνεια κατ' εντολήν.

Ας υποθέσουμε ότι και στο υπουργείο Υποδομών είναι ο «γαλάζιος Σπίρτζης» ένας Σουφλιάς π.χ. και δίνει αβέρτα έργα σε μια ανυπόληπτη κατασκευαστική εταιρεία που όμως ανήκει σε «δικό μας παιδί». Μαζέψτε όλη αυτήν την εικόνα, ό,τι ζούμε τον τελευταίο καιρό δηλαδή και φτιάξτε μια μεγαλύτερη εικόνα στην οποία επικρατεί η σαπίλα, η διαφθορά, η λαμογιά, οι ύποπτες συναλλαγές και συμφωνίες που έχει κάνει μια κυβέρνηση της ΝΔ.

Για σκεφτείτε λοιπόν τι θα συνέβαινε μέσα κι έξω από τη Βουλή. Χιλιάδες πολίτες, παρακινημένοι από τους καθοδηγητές της Αριστεράς θα είχαν στήσει αντίσκηνα στην πλατεία Συντάγματος και θα φώναζαν «φύγε Κυριάκο πριν σε λιντσάρουμε».

Και μέσα στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας και καμιά 80αριά βουλευτές θα έκαναν τέτοιο χαμό που το κοινοβούλιο της Ουκρανίας θα φάνταζε... Παρθεναγωγείο.

Αυτά τα λέμε διότι το κακοστημένο σόου που παρακολούθησε ο ελληνικός λαός το πρωί δεν είχε κανένα νόημα και καμιά προσφορά στον τόπο. Και απέδειξε ότι ο Τσίπρας μπορεί να ξεπερνά μεν με τις μπαρούφες του τις δύσκολες στιγμές, όμως, ο κ. Μητσοτάκης δεν μπορεί να ηγεμονεύσει στην πολιτική σκηνή.

Θες η ιδιοσυγκρασία του. Θες το ταπεραμέντο του, θες το γεγονός ότι η ΝΔ έχει επαναπαυτεί στις δάφνες των δημοσκοπήσεων; Ό,τι κι αν συμβαίνει η παρουσία του κ. Μητσοτάκη στη Βουλή μπορεί να χαρακτηριστεί «σοβαρή» αλλά όχι αντάξια των περιστάσεων. Δεν μπορεί να καίγεται ο τόπος, να σπαράσσεται η κυβέρνηση από σκάνδαλα και να είναι στριμωγμένη στη γωνία και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να είναι... ευγενικός για να το πούμε κομψά. Ακόμη και τη συζήτηση για την Παιδεία έπρεπε να την μετατρέψει σε ηφαίστειο που θα καίει την κυβέρνηση για ημέρες. Αντιθέτως, η όλη συζήτηση θα απασχολήσει μόνη τη σημερινή ημέρα και από αύριο θα ξεχαστεί.

Έχουμε ξαναγράψει ουκ ολίγες φορές ότι στον πόλεμο όλα επιτρέπονται. Όταν ο αντίπαλος χρησιμοποιεί βρόμικα μέσα πρέπει κι εσύ να βρεις τον τρόπο να τα αντιμετωπίσεις. Όταν δε πρόκειται για το μέλλον της χώρας δεν μπορεί να συμπεριφέρεσαι λες και πίνεις φραπουτσίνο στο Κολωνάκι και τσακώνεσαι με το... έτερον ήμισυ για το αν είναι καλύτερη η ζάχαρη ή να βάλεις στέβια.

Ο Τσίπρας είναι σκληρός αντίπαλος. Γνωρίζει πώς να «παίζει» την κοινή γνώμη, έχει τσαμπουκά και αυτό που στη... λαϊκή το λέμε «κω...παιδισμό». Δεν καταλαβαίνει τίποτε, είναι πολιτικός τυχοδιώκτης, ο οποίος δεν αφήνει ευκαιρίες να πάνε χαμένες. Κορόιδεψε έναν ολόκληρο λαό, σιγά μην είχε πρόβλημα να πήγαινε χαμένη τέτοια ευκαιρία για να τσακίσει την κυβέρνηση.

Θα γινόταν χαμός από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα ούρλιαζαν στα έδρανα, θα κατέθεταν προτάσεις μομφής, θα χρησιμοποιούσαν κάθε μέσο να ρίξουν την κυβέρνηση. Και μαζί με τη λαϊκή οργή σε λίγο καιρό θα έπεφτε η κυβέρνηση της ΝΔ. Σήμερα όμως δεν συνέβη τίποτε απ' όλα αυτά.

Μια κουβεντούλα, μια πολιτική σκιαμαχία, εξυπνάδες και τίποτε περισσότερο. Έχουμε το σκάνδαλο Κοσκωτά της Αριστεράς και η Νέα Δημοκρατία κάνει αντιπολίτευση με τα γάντι. Μη λερώσει από το αίμα, μην της πουν ότι είναι σκληρή.

Όπως λέει κι ο λαός, αν δεν σπάσεις αυγά ομελέτα δεν φτιάχνεις. Η Νέα Δημοκρατία ενδεχομένως να φτιάξει κάποια στιγμή μια κυβερνητική ομελέτα, να νικήσει κάποια στιγμή τον ΣΥΡΙΖΑ και να γίνει κυβέρνηση. Είναι όμως μόνον αυτό το θέμα; Και μετά τι; Θα έχει τον Τσίπρα στο πεζοδρόμιο να ουρλιάζει ξανά για ιδιωτικοποιήσεις, μνημόνια και αριστερή ευαισθησία;

Όχι, το φίδι το πατάς στο λαιμό όταν μπορείς. Δεν το αφήνεις να ξεπηδήσει γιατί είναι σίγουρο ότι θα σε δαγκώσει. Εκεί στη ΝΔ δεν ξέρουν ότι αντιπολίτευση με... κοστούμι, γραβάτα, σκαρπίνι και καϊπιρίνια στο χέρι δεν γίνεται. Αυτό είναι... πάρτι στην Ψαρού κι όχι μάχη για να βάλεις τους αριστερούς στη... Ψειρού.

.Τα βλαστικά κύτταρα, η πολιτική και οι ελπίδες

Για τον Αλέξη Τσίπρα και την κατά πλειοψηφία κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν του μετριότατη και επικίνδυνη για τη δημοκρατία κυβέρνηση, ό,τι ήταν να ειπωθεί σχεδόν ειπώθηκε. Οι πολίτες που ήθελαν να καταλάβουν ήδη κατάλαβαν, πολλοί από τους άλλους θα καταλάβουν βιώνοντας σκληρά τα επίχειρα της απατηλής, πελατειακής, κοινωνικά άδικης και διαπλεκόμενης πολιτικής του.

Η κοινωνία μας και οι όποιες εφεδρείες της οφείλουν να λειτουργήσουν πλέον πέρα και πάνω από τη σημερινή καταστροφική κυβέρνηση. Οφείλουν να ετοιμάσουν παραγωγικά την επομένη μέρα. Η βιολογία μάς διδάσκει ότι σε έναν πάσχοντα ιστό, τα ζώντα, δραστήρια κύτταρα, σε θέση ακόμη να επικοινωνήσουν με το περιβάλλον και τις προκλήσεις του, αναλαμβάνουν την αναγέννηση, την ανακατασκευή (tissue remodeling) του ιστού. Η σύγχρονη επιστήμη έχει δείξει ότι κάθε ιστός (ακόμη και ο εγκέφαλος) διατηρεί μέχρι τα βαθιά γεράματα την αναγεννητική του ικανότητα μέσα από την παρουσία αρχέγονων βλαστικών κυττάρων του. Η ελληνική κοινωνία έχει τα δικά της βλαστικά κύτταρα στην πολιτική, στην οικονομία, στην επιστήμη.

Βλαστικά κύτταρα υπάρχουν στην ελληνική επιστήμη και τη διατηρούν στην κορυφή διεθνώς. Και επειδή ο πιο πειστικός τρόπος στην επιστήμη είναι το παράδειγμα, ένα τέτοιο βλαστικό επιστημονικό κύτταρο είναι ο καθηγητής της Ιατρικής Σχολής Κρήτης και ερευνητής του ΙΤΕ Νεκτάριος Ταβερναράκης. Η ερευνητική του ομάδα έχει ήδη πετύχει τη χρηματοδότηση τριών ερευνητικών προτάσεων από το διεθνώς κορυφαίο και εξαιρετικά ανταγωνιστικό ευρωπαϊκό πρόγραμμα ERC (Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Ερευνας), ενώ τα πειραματικά αποτελέσματα της ομάδας του δημοσιεύονται συνήθως στο κορυφαίο (ίσως το πιο σημαντικό) διεθνώς επιστημονικό περιοδικό Nature. Τις επιτυχίες του θα τις ζήλευαν πολλοί καθηγητές στο κορυφαίο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ. Τέτοια βλαστικά ακαδημαϊκά παραδείγματα υπάρχουν ευτυχώς αρκετά και διατηρούν άσβεστη την εξαιρετική ελληνική επιστήμη.

Η οικονομία και η επιχειρηματικότητα έχουν επίσης τα βλαστικά τους κύτταρα, παρά την εχθρική πολιτική της σημερινής κυβέρνησης των λαϊκιστών - κρατιστών. Ενας εμπνευσμένος γιατρός από την πατρίδα μου τη Λάρισα, ο Θανάσης Βακάλης, έχει επεκτείνει πανελλαδικά την οικογενειακή παράδοση στην παραγωγή γάλακτος με τη δημιουργία της συνεταιριστικής επιχείρησης ΘΕΣΓΑΛΑ, αυτόματων διανομέων (ΑΤΜ) φρέσκου γάλακτος, μια διεθνώς καινοτόμο δραστηριότητα.

Βλαστικά κύτταρα υπάρχουν και αναδεικνύονται και σε ένα εξαιρετικά βεβαρημένο περιβάλλον, αυτό της πολιτικής. Χαρακτηριστικά πολιτικού βλαστικού κυττάρου έχει ο νέος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης. Υπερίσχυσε ανέλπιστα σε ένα εξαιρετικά τοξικό πολιτικό περιβάλλον, ενός κουρασμένου, απαξιωμένου πολιτικού ιστού. Η ομιλία του στη ΔΕΘ και οι πρώτες ενδείξεις της αναγεννητικής του λειτουργίας είναι ελπιδοφόρες για τον όλο οργανισμό, όχι μόνο για τον συγκεκριμένο πολιτικό ιστό.

Δυστυχώς, η παρουσία και μόνο των βλαστικών κυττάρων δεν εξασφαλίζει την επιβίωση του οργανισμού. Οι δύο σημαντικές συνθήκες (τόσο στη βιολογία όσο και στη πολιτική) για να πετύχουν τον αναγεννητικό τους σκοπό είναι να φτάσουν σε έναν κρίσιμο αριθμό με τον πολλαπλασιασμό τους και να μεταναστεύουν στις πάσχουσες περιοχές του οργανισμού. Τα βλαστικά κύτταρα είναι εξαιρετικά δραστήρια κατά τα πρώτα βήματα της ζωής ενός νέου οργανισμού όταν τα διάφορα όργανα και ιστοί του διαφοροποιούνται και εξειδικεύονται σε λειτουργία. 

Η ελληνική κοινωνία έχει σήμερα ανάγκη ακριβώς απ’ αυτήν τη διαδικασία αναπροσδιορισμού και διαφοροποίησης από τις παρελθοντικές της καταστροφικές λειτουργίες. Εχει ανάγκη από την ενεργοποίηση ικανού αριθμού βλαστικών της κυττάρων παντού. Οι σημερινοί κυβερνώντες και η πολιτική τους μυρίζουν σαν τον σάπιο πολιτικό ιστό των ιστορικά αποτυχημένων ιδεοληψιών του προηγούμενου αιώνα και οδηγούν την πατρίδα στην κοινωνική και οικονομική υποστροφή. Δεν έχουν πλέον καμία χρησιμότητα για την ελληνική κοινωνία παρά μόνο σαν την απόλυτη πρόκληση της ενεργοποίησης των αναζωογονητικών βλαστικών της κυττάρων για την τόσο προσδοκώμενη αναγέννηση της χώρας.

.Οι (αμετανόητοι) μελανιασμένοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ….

Τους βλέπω πλέον παντού. Στο δρόμο, στα καφέ, στο λεωφορείο, στην δουλειά... Με κατεβασμένα τα κεφάλια, με μουτρωμένες φάτσες, να περπατούν τρεκλίζοντας, και να παραμιλάνε… σαν σκιές του αλλοτινού εαυτού τους, σαν δαρμένα σκυλιά. Σαν μαστουρωμένα ζόμπι… Μελανιασμένοι… *Είναι οι εξαπατημένοι του Σύριζα.*

 Και είναι μιλιούνια οι άτιμοι… λεγεώνες. Όλοι εκείνοι οι αφελείς, δηλαδή, που πίστεψαν ότι ο Αλέξης, το χαμογελαστό παιδί, θα τους δώσει αυξήσεις, θα καταργήσει τους φόρους και τα διόδια, θα στείλει τους ξένους τοκογλύφους στο διάολο, και όλοι θα ξαναγίνουμε μπρούκληδες, με μοναδι... περισσότερα »

.Μεταμφιέσεις και ανταποκριτές

Το τραγελαφικό περιστατικό με τις μεταμφιέσεις και την πλαστογραφία στη Νέα Υόρκη –όπως τουλάχιστον δημοσιοποιήθηκε, διότι δεν ήμουν παρών– είναι λυπηρό ως γεγονός και προσβλητικό για κάθε Ελληνα δημοσιογράφο. Η πικρία και η ενόχληση είναι μεγαλύτερες για κάποιους από εμάς που έχουμε πολυετή επαγγελματική παρουσία στις ΗΠΑ. Και αυτό, γιατί ως ανταποκριτής στο εξωτερικό δεν είσαι μόνο ένας επαγγελματίας δημοσιογράφος. Οι συνθήκες σε καθιστούν εκ των πραγμάτων και τρόπον τινά εκπρόσωπο της Ελλάδας στη χώρα όπου εργάζεσαι.

Δεν ανήκεις και δεν πρέπει να ανήκεις στην κυβέρνηση, τη σημερινή, την προηγούμενη ή την επόμενη, αλλά όταν εργάζεσαι ως ανταποκριτής, και πολύ περισσότερο όταν βρίσκεσαι στη σημαντικότερη χώρα του κόσμου, έχεις και κάποιες επιπρόσθετες υποχρεώσεις, ηθικές, και έως έναν βαθμό, θα τολμούσα να πω, εθνικές.

Η ανάρμοστη συμπεριφορά σου δεν αφορά μόνο εσένα, όπως ίσως συμβαίνει όταν βρίσκεσαι στα στενά όρια της ελληνικής επικράτειας. Οταν βγαίνεις από αυτά, οι πράξεις σου αντανακλούν και στη χώρα.

Αν είσαι ανταποκριτής μεγάλου μέσου ενημέρωσης σε σημαντική χώρα, έχεις και μια εθνική υποχρέωση, διότι μπορείς να οδηγήσεις και στη δημιουργία λανθασμένων εντυπώσεων και αναλύσεων για την Ελλάδα, και ενίοτε στη χάραξη πολιτικών που μπορεί να ζημιώσουν τη χώρα σου. Για να το πω απλά, «η φανέλα είναι βαριά».

Ακόμη και όταν καταθέτεις την άποψή σου για τον δημοκρατικά εκλεγμένο ηγέτη της χώρας σου σε συζητήσεις με αξιωματούχους του Λευκού Οίκου ή του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, δεν έχεις δικαίωμα –έτσι τουλάχιστον αισθάνομαι εγώ– να βγάλεις τα προσωπικά σου απωθημένα, ούτε να μιλάς φορώντας κομματικές παρωπίδες. Λες την άποψή σου, εμπεριστατωμένα και σοβαρά. Δεν παίζεις. Ως ανταποκριτής σε σημαντική πρωτεύουσα έχεις ευθύνες. Δεν κάνεις και δεν λες ανοησίες.

Αλλά στην προκειμένη περίπτωση το πρόβλημα δεν είναι καν η αντικειμενικότητα σε ό,τι αφορά πρόσωπα και πολιτικές καταστάσεις. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μεταμφιέσεις, περούκες και πλαστογραφία με σκοπό να χρεωθεί μια παραγγελία στο δωμάτιο κάποιου άλλου. Φθάνουμε, δυστυχώς, στη χυδαιότητα και σε συμπεριφορές που όχι μόνο προσβάλλουν, αλλά οδηγούν ακόμη και σε κινητοποίηση των αστυνομικών αρχών. Δεν έχουμε πλέον να κάνουμε απλά με φαρσοκωμωδία. Τα πράγματα λαμβάνουν πολύ άσχημη τροπή.

Οσο για την ουσία της υπόθεσης, μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με ένα πολιτικό πρόσωπο, μπορεί, και ως δημοσιογράφος οφείλει, να του ασκεί κριτική για πολιτικές επιλογές και συμπεριφορές. Αλλά δεν αλιεύονται έτσι οι πληροφορίες. Οι περούκες δεν αποτελούν εξοπλισμό για ανταποκριτές και η πλαστογραφία δεν είναι εργαλείο άσκησης της δημοσιογραφίας. Δεν γίνονται έτσι οι αποκαλύψεις που υπηρετούν το κοινό συμφέρον. Δεν ελέγχεται έτσι η εξουσία.

  ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΕΛΛΙΣ

.Το Ολοκαύτωμα, η Καταστροφή και ο Τεό

Περιμένουν τον Δημήτρη τον Μάρδα με το μπαγλαμαδάκι του και τη Νάντια τη Βαλαβάνη με το ντέφι της και θα πέσει τρελό γλέντι. Στο Κέντρο, ο Συριζαίος πρώην δήμαρχος, που είχε πρωτοστατήσει στον αγώνα υπέρ της μετατροπής του Ελληνικού σε δημόσιο σκουπιδότοπο, ώσπου αναπάντεχα κατέληξε ο ίδιος στον σκουπιδοτενεκέ της πολιτικής, όταν αποκαλύφθηκε ότι το λούνα παρκ στο οποίο είχε σκοτωθεί ένα παιδί λειτουργούσε χωρίς άδεια από τον ηλιοκαμένο κύριο με το μουστάκι και το λευκό πουκάμισο, τον οποίο βλέπετε καθισμένο στο κέντρο...

ΕΤΙΚΕΤΕ«​Οι Εβραίοι πέτυχαν να ταυτίσουν το Ολοκαύτωμα προς την τραγική μοίρα του έθνους των, προκειμένου να αναδείξουν τα εγκλήματα του ναζιστικού καθεστώτος εις βάρος των, με απώτερο στόχο να προκαλέσουν την οργή εναντίoν εκείνων που εγκλημάτησαν κατά της εθνικής των υπόστασης και τη συμπάθεια του πολιτισμένου κόσμου για όσα υπέστησαν. Με υπομονή και επιμονή εξασφάλισαν την οικειοποίηση του Ολοκαυτώματος, έτσι ώστε να διεκδικήσουν τη δικαίωσή τους». Αυτή είναι η άποψη του Θεοδόση Πελεγρίνη (υφυπουργού Παιδείας, παρακαλώ!) για το Ολοκαύτωμα, όπως την παρουσίασε αναπτύσσοντας την πρότασή του να κάνουμε και εμείς οι Ελληνες κάτι ανάλογο για την αξιοποίηση της Καταστροφής του Μικρασιατικού Ελληνισμού.

Αργότερα, εξαιτίας των αντιδράσεων, ο υφυπουργός ισχυρίσθηκε ότι ανασκεύασε – στην πραγματικότητα, απλώς απέδωσε την παρεξήγηση στους δημοσιογράφους. Ωστόσο, ακόμη και αν απέσυρε εκ των υστέρων την επίμαχη λέξη «οικειοποίηση», το νόημή της παραμένει στην πρώτη γραμμή της δήλωσής του: «Οι Εβραίοι πέτυχαν να ταυτίσουν το Ολοκαύτωμα προς την τραγική μοίρα του έθνους των». Υπονοεί, δηλαδή, ότι αν δεν το είχαν επιδιώξει δεν θα είχε γίνει. Δεν ξέρει τι του γίνεται ο άνθρωπος και έχει το θράσος να ακκίζεται από καθέδρας σε ύφος δήθεν λόγιο.

Ας συγκρατηθώ, όμως, διότι ο Τεό έχει την τάση να μπερδεύει τα πράγματα μεταξύ τους. Να μπερδεύει, δηλαδή, το θέατρο με τον Καραγκιόζη, το ταλέντο με το ψώνιο κ.ο.κ. Τώρα μπέρδεψε το Ολοκαύτωμα με την Καταστροφή. Νομίζει, κατ’ αρχάς, ότι ο όρος «Ολοκαύτωμα» αναφέρεται γενικώς στα εγκλήματα των ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Λάθος, διότι Ολοκαύτωμα είναι το συγκεκριμένο σχέδιο που αφορούσε την εκκαθάριση της κατεχομένης Ευρώπης από τους εβραϊκούς πληθυσμούς με βιομηχανική μέθοδο. Εγκρίθηκε το 1942, στην περιβόητη διάσκεψη στη λίμνη Βάνζεε στο Βερολίνο, και εφαρμόσθηκε μέχρι λίγο πριν από το τέλος του πολέμου, όταν οι ναζί κατάλαβαν ότι, ελλείψει εργατών για τη στρατιωτική βιομηχανία τους, ήταν προτιμότερο να εξοντώνουν στη δουλειά τους Εβραίους παρά στους θαλάμους αερίων.

Το Ολοκαύτωμα των έξι εκατομμυρίων Εβραίων έμεινε στην Ιστορία ως κάτι μοναδικό εν συγκρίσει με άλλα εγκλήματα εις βάρος εθνικών ομάδων, λόγω του βιομηχανικού χαρακτήρα του. Οι Σοβιετικοί, λ.χ., παρατούσαν τους εκτοπισμένους κάπου στη Σιβηρία και η φύση ανελάμβανε τα υπόλοιπα. (Το έκαναν και οι Γερμανοί, ιδίως με τους Ρώσους αιχμαλώτους: τους πετούσαν σε μια τρύπα στη γη και τους άφηναν να πεθάνουν από την πείνα).

 Παρόμοια οργάνωση, όμως, ώστε όλο το σιδηροδρομικό δίκτυο της Ευρώπης να μεταφέρει ακατάπαυστα φορτία ανθρώπων σε μια σειρά εργοστασίων θανάτου δεν έχει υπάρξει ποτέ ξανά. Μόνο το Αουσβιτς-Μπιρκενάου μπορούσε να εξαφανίζει 10.000 ανθρώπους σε μια μέρα. Το Ολοκαύτωμα ήταν ένας άθλος οργανωτικός, τεχνοκρατικός και βιομηχανικός. Αυτό ακριβώς το καθιστά φρικώδες με έναν τρόπο μοναδικό στην Ιστορία. Με βάση την ιστορική γνώση που υπάρχει σήμερα, μόνον αν είσαι συνειδητοποιημένος ναζιστής, φανατικός του αντισημιτισμού ή άσχετος και αφελής ταυτοχρόνως, μπορείς να αμφισβητήσεις την ιστορική πραγματικότητα του Ολοκαυτώματος. Ο Πελεγρίνης είναι οπωσδήποτε το τελευταίο: άσχετος και αφελής.

Αλλά και η σπουδαία ιδέα, που αποτέλεσε την αφορμή για την ατυχή αναφορά του στο Ολοκαύτωμα, δεν είναι παρά μια ηλιθιότητα αντάξια των προσπαθειών του στο θέατρο. Πρώτον, διότι η Καταστροφή έχει πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά από το Ολοκαύτωμα. Οι Τούρκοι που αφάνισαν τον ελληνισμό της Μικρασίας, φυσικά μέσα σε ένα κλίμα φυλετικού μίσους, είχαν ως κίνητρο των εγκλημάτων τους τη δημιουργία και τη στερέωση εθνικού κράτους, όχι κάποια ιδεολογία που ήθελε τους Ελληνες «υπάνθρωπους», «παράσιτα», «σκουπίδια» κ.λπ.

Δεύτερον, καλέ μου Τεό, σου διέφυγε το βασικότερο. Κοντεύουν 100 χρόνια από την Καταστροφή. Τώρα τη θυμηθήκαμε εμείς και θα την κάνουμε σημαία; Ποιος θα μας δώσει σημασία στη διεθνή σκηνή; Αλλά και επί της ουσίας της πρότασης, τι θα κερδίσουμε αν εντείνουμε ακόμη περισσότερο την κομπλεξική θυματοποίησή μας στα μάτια του κόσμου; Ο κόσμος δεν θα μας πιστέψει και εμείς μόνο στον εαυτό μας θα κάνουμε κακό, βρίσκοντας έναν ακόμη τρόπο για να εδραιώσουμε την κοινή πεποίθηση ότι φταίνε οι άλλοι και ποτέ εμείς.

Εν κατακλείδι, Τεό. (Ελπίζω να μου συγχωρείς το οικείο ύφος, αλλά είναι επειδή σε νοιάζομαι. Είσαι ο καλύτερός μου πελάτης. Στο κάτω κάτω, εγώ έχω κατεβάσει αφίσα παράστασής σου από τον δρόμο και την έχω καδρωμένη στην τουαλέτα των επισκεπτών. Σοβαρά το λέω.) Τεό, αντιλαμβάνομαι ότι μαραζώνεις χωρίς δημοσιότητα, χωρίς κοινό και θαυμαστές. Ασε το Ολοκαύτωμα, όμως, στην ησυχία του. Πες γι’ αυτά που ξέρεις από τη ζωή σου, π.χ. για τη φθορά του σώματος, για το πιπί σου που ψάχνεις να το βρεις με το χέρι και δεν το βρίσκεις, ξέρεις εσύ...

Το δίκιο να λέγεται

Λυπάμαι αν σας δυσαρεστώ, αλλά εγώ συμφωνώ απολύτως με τον Νίκο Παππά, όσον αφορά αυτήν τη γελοία και τόσο ελληνική υπόθεση με τους δύο μεταμφιεσμένους ανταποκριτές που τον παρακολουθούσαν στις διακοπές του στη Νέα Υόρκη. (Για να προλάβω την κακία του κόσμου: παρότι λενινιστής, έκανε διακοπές στη Νέα Υόρκη ώστε μια μέρα όλοι οι Ελληνες να μπορούν να κάνουν διακοπές στη Νέα Υόρκη...) Θα είδατε, φαντάζομαι, τη φωτογραφία που δημοσίευσε ένας από τους ανταποκριτές στο Διαδίκτυο. Συγγνώμη, αλλά όσο και να μη συμπαθεί κάποιος τον Παππά, δεν γίνεται να σε παρακολουθεί αυτό το πράγμα το παρτσακλό, με την περούκα Αντι Γουόρχολ και το παρδαλό πουκάμισο και να μην τηλεφωνήσεις στην Αστυνομία! Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι τυχερός που δοκίμασε αυτή την ιδιοφυή τεχνική παρακολούθησης σε Ελληνα και όχι σε Αμερικανό. Διότι αν έπεφτε σε κάποιο εκπρόσωπο της βαθιάς Αμερικής –αυτής που ψηφίζει Τραμπ– μπορεί και να τον πυροβολούσε...

.Μεταναστευτικό: Η κυβέρνηση κάνει «δωρεά» στην Χρυσή Αυγή

Πέσαμε από τα σύννεφα με τα όσα συμβαίνουν στη Μόρια της Λέσβου; Ξαφνιαστήκαμε από τα πρωτοφανούς αγριότητας επεισόδια στο hot spot το οποίο έχει καεί σχεδόν όλο; Μένουμε έκπληκτοι που βλέπουμε συγκρούσεις προσφύγων με αστυνομικούς ή μεταξύ τους;

Πάθαμε κάτι βλέποντας τους Χρυσαυγίτες να έχουν υποκαταστήσει το κράτος το οποίο έτσι κι αλλιώς έχει υποκατασταθεί από ακριβοπληρωμένες ΜΚΟ που δρουν ανεξέλεγκτα με τα λεφτά του κράτους;

Όχι, τίποτε δε συνέβη απ’ όλα αυτά. Τα περιμέναμε, τα λέγαμε, τα τονίζαμε. Η υπόθεση του προσφυγικού ήταν και είναι μια βόμβα απασφαλισμένη που κάθε λίγο και λιγάκι θα σκάει και θα δημιουργεί θύματα.

Για σκεφτείτε τι έγινε στη Μόρια. Περίπου 6 χιλιάδες μετανάστες, από διαφορετικές εθνικότητες, πολλές φορές εχθρικά διακείμενες μεταξύ τους, ζουν σε έναν κακό χώρο που χωρά τους μισούς. Έγκλειστοι εδώ και μήνες, πέρασαν ένα καλοκαίρι στη ζέστη, στη βρόμα και στην αθλιότητα. Θέλουν να φύγουν αλλά έχουν εγκλωβιστεί στο νησί, δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και δεν μπορούν ούτε καν στις χώρες τους να πάνε. Η Τουρκία τηρεί εν πολλοίς τη συμφωνία, αλλά αφήνει καμιά 50αριά – 100 μετανάστες κάθε μέρα να φεύγουν για να μας θυμίζει ότι αυτή είναι το αφεντικό.

Σαν τη Μυτιλήνη λίγο πολύ είναι και τα άλλα νησιά. Μικρές Λαμπεντούζες ή… νήσοι Έλις με χιλιάδες στοιβαγμένους ξένους. Περισσότεροι από 60 χιλιάδες είναι ο επίσημος αριθμός μεταναστών και προσφύγων στη χώρα μας. Άνισα κατανεμημένος καθώς π.χ. τη… βιτρίνα της Μυκόνου δεν τόλμησε κανείς να την σπάσει. Σιγά μην αφήσουν ξένους να κάνουν τα μπάνια τους στην Ψαρού και να πίνουν φρεντοτσίνο στο Nammos ακούγοντας Ρέμο. Εκτός κι αν είναι… Ρώσοι και Άραβες μεγιστάνες.

Εν πάση περιπτώσει, αυτό που έχει συμβεί είναι ότι το ελληνικό κράτος είναι παντελώς απών. Συμπαθής ο κ. Μουζάλας, προοδευτικός, φιλάνθρωπος αλλά αν είχε λίγο φιλότιμο θα έπρεπε να έχει παραιτηθεί. Αποδείχθηκε εντελώς ανίκανος να διαχειριστεί μια κρίση που τον ξεπέρασε και με δική του ευθύνη. Και καλά, να εμποδίσει την έλευση χιλιάδων μεταναστών δεν μπορούσαν στην κυβέρνηση. Να κάνει ορθή διαχείριση του κόσμου που είναι εδώ δεν μπορούσε; Γιατί δεν άνοιξαν τα στρατόπεδα που είναι έτσι κι αλλιώς εγκαταλελειμμένα; Για να μη θιγεί ο ακομβίωτος στρατηγός και του πουν ότι υποχωρεί από τις θέσεις του; Γιατί δεν άνοιξε η Αμυγδαλέζα; Για να μη θιγούν τα… αριστερά συναισθήματα μιας ομάδας ανόητων που είναι στην κυβέρνηση;

Γιατί το κράτος έχει αφήσει άλλους να τρώνε με χρυσά κουτάλια τα λεφτά της ΕΕ; Γιατί έχει επιτρέψει να είναι οι χώροι των hot spots ξέφραγο αμπέλι και τόποι βίας, πορνείας, βιασμών, ληστειών και στο τέλος καταστροφής;

Γιατί η κυβέρνηση κάνει «δωρεά» στην Χρυσή Αυγή και κάθε άλλο φασιστοειδές; Είναι σίγουρο ότι μετά την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών και της Attica Bank άλλο ένα μείζον πρόβλημα, αυτό με τους πρόσφυγες, θα αποτελέσει την αρχή του τέλους για την κυβέρνηση. Άλλωστε, μπορεί στην Ελλάδα να γίνεται χαμός, όμως, δεν πειράζει. Η κυβέρνηση κάνει διακοπές στο Μανχάταν.

.Οταν γινόμαστε βούκινο

«Το Politico ξεψαχνίζει το φαινόμενο Τσίπρας. Είναι “μάγος της απόδρασης”» (iefimerida)
«Politico: Αλέξης Τσίπρας, ο ειδικός των αποδράσεων» (Huffington Post)
«Politico: Τσίπρας, ο Χουντίνι της πολιτικής» (Newsit)
«Politico: Αλέξης Τσίπρας: ο δραπέτης» (Ελεύθερος Τύπος)

Μάταιη η προσπάθεια από τα εγχώρια μέσα να μεταφράσουν τον τίτλο τού πρωτότυπου άρθρου στο Politico.eu («Alexis Tsipras, the escapologist»). Η αγγλική γλώσσα έχει αυτή την ιδιότητα να συμπυκνώνει νοήματα, «βγάζοντας» ωραίους τίτλους. Στην Ελλάδα της έχουμε προσδώσει και μια ακόμα ιδιότητα, βέβαια, πιο μεταφυσική: εάν κάτι διατυπωθεί στα αγγλικά (ήτοι σε ξένο μέσο) αυτομάτως αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα.

Η συγκεκριμένη ανάλυση για τον Ελληνα πρωθυπουργό αναδημοσιεύθηκε από πολλά μέσα στη χώρα μας (αναφορά έγινε και σε ενημερωτικές εκπομπές στην τηλεόραση), ωστόσο οι περισσότεροι άφησαν απ’ έξω μια μάλλον σημαντική λεπτομέρεια, ότι συντάκτης της είναι Ελληνας δημοσιογράφος και ακούει στο όνομα Γιάννης Μπαμπούλιας. Δεν θα ήταν παράτολμο να υποθέσουμε ότι εάν το ίδιο κομμάτι είχε δημοσιευθεί σε κάποιο από τα εγχώρια μέσα δεν θα είχε τον ίδιο αντίκτυπο, δεν θα του είχε αποδοθεί η ίδια αξία. (Κακώς, στην προκειμένη περίπτωση, διότι ήταν μια ενδιαφέρουσα ανάλυση του φαινομένου «Τσίπρας».)

Μολονότι μετράμε πια αρκετά χρόνια στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος, με ένα σωρό ξένους ανταποκριτές στην κάλυψη της πολιτικής και οικονομικής κρίσης, ακόμα αναπηδάμε με έκπληξη κάθε φορά που «μας συζητούν έξω». Το «τι έγραψαν για εμάς» συνεχίζει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι στα δελτία ειδήσεων, ωσάν μια πληροφορία να μπορεί να σταματήσει στα σύνορα. Συχνά, δε, η «είδηση» δεν είναι αυτό που καταγράφεται, αλλά αυτός που το καταγράφει.

 Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρόσφατο «άρθρο-κόλαφος του Guardian» για τα κέντρα υποδοχής προσφύγων, θέμα που αναδεικνύεται κατά κόρον και από Ελληνες δημοσιογράφους. Δεν είναι λίγες οι φορές άλλωστε που η Πολιτεία έχει σκύψει πάνω από προβλήματα, που έχει κινητοποιηθεί, μόνο μετά την αναφορά τους στον διεθνή Τύπο.

Αυτό το μυστήριο μείγμα ανασφάλειας και ευθιξίας, συμπλεγμάτων του συλλογικού μας επαρχιωτισμού εν τέλει, μας οδηγεί ενίοτε να παραλογιζόμαστε. «Ρατσιστική επίθεση από Αμερικανό στη Στεφανίδη!», έγραφαν τα σάιτ λίγες ώρες μετά τη μεγάλη επιτυχία της αθλήτριας στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η «επίθεση» αφορούσε ένα (1) τουίτ του χρήστη david, ο αριθμός φόλοουερς του οποίου δεν ξεπερνά τους 43. Ηταν Αμερικανός και έγραψε για μια Ελληνίδα, αυτό αρκούσε.

Αλλά τι λέμε, εδώ φτάσαμε να εγκαλούμε το Χόλιγουντ που έστησε τον Τζέισον Μπορν σε μια Αθήνα που φλέγεται, σε μια Ελλάδα κατεστραμμένη. Που γίναμε βούκινο, με άλλα λόγια.

  ΛΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΡΟΥ

.Το θωρηκτό Αβέρωφ της κυβέρνησης

Δεν είναι και τόσο δύσκολο πια, ώστε να δείχνει τόσο προβληματισμένος ο πρωθυπουργός. Αρκεί να φορέσει σακάκι στο ίδιο χρώμα με το παντελόνι του και να βάλει καμιά τριανταριά κιλά ακόμη...

Το αξιοθέατο που προκάλεσε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην, ούτως ή άλλως, αδιάφορη Εκθεση της Θεσσαλονίκης ήταν ο παππούς Αλέκος ο Φλαμπουράρης. Η νωχελική και ελαφρώς άναρθρη παρουσία, με το σακάκι κρεμασμένο από τον ώμο του, θύμισε σε όλους ότι, ναι, ο παππούς παραμένει υπουργός, μολονότι παροπλισμένος. Το υπενθύμιζε η διόλου διακριτική συνοδεία των πέντε αστυνομικών φρουρών. Τεράστιοι, εκφοβιστικοί στην όψη, με το ακουστικό της ενδοεπικοινωνίας στο αυτί, δεν τον άφηναν στιγμή και ήσαν εκεί για να καταλαβαίνουν οι πάντες ότι ο Φλαμπουράρης παραμένει ένα σεβαστό σύμβολο του καθεστώτος Τσίπρα.

Θα έλεγα δε ότι, μετά την εντυπωσιακή αυτή εμφάνιση στην Εκθεση, ο Φλαμπουράρης –άχρηστος πλέον, αλλά ηρωικός– είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ κάτι σαν το θωρηκτό Αβέρωφ. (Το λεγόμενο θωρηκτό, διότι εμείς το αναγάγαμε, αριστίνδην, στην κατηγορία του θωρηκτού.) Θα πρότεινα, λοιπόν, να αξιοποιηθεί αναλόγως. Ας πούμε, να τον εγκαταστήσουν κάπου στο Φάληρο, να είναι προσβάσιμος στο κοινό, να γίνονται ξεναγήσεις και να χρησιμοποιείται και για εκδηλώσεις. Ακόμη και για γάμους – γιατί όχι;

Φραπέ στο χέρι για να ρουφάει ή, μάλλον, για να προσπαθεί να ρουφήξει από σφραγισμένο καλαμάκι, δεν είχε. Κακώς. Είναι το σήμα κατατεθέν του...

Η σφαλιάρα

Από τη συνέντευξη Τύπου, εντύπωση προκάλεσε η δημόσια αποδοκιμασία του πρωθυπουργού για τον θεωρούμενο ισχυρότερο υπουργό της κυβέρνησης, τον Ν. Παππά. Πολύ φυσικό ήταν να συμβεί, για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή ήταν εμφανές ότι ο Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη είχε πολλά νεύρα και αρπαζόταν εύκολα, ενώ ο Παππάς είναι γενικώς τον τελευταίο καιρό όλο και πιο τρα-λα-λα, θαρρείς σε ένα μόνιμο «χάι». Δεύτερον, διότι ο Παππάς υποσχέθηκε στον Τσίπρα τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο και έφερε χάος. Τα προβλήματα και οι εκκρεμότητες στην αγορά, όπως τη ρύθμισε ο Παππάς, είναι τώρα περισσότερα και μεγαλύτερα από αυτά που υποτίθεται ότι τακτοποίησε.

Στο κάτω κάτω, τη χειρότερη και πιο χυδαία στιγμή του στη συνέντευξη Τύπου, όταν ρωτήθηκε για τις απολύσεις στα χωρίς άδεια κανάλια, την οφείλει προσωπικώς στον Παππά. Αυτός τον έμπλεξε σε μια πολύ άσχημη ιστορία, της οποίας το κόστος δεν έχει ακόμη φανεί. Τον φαντάζομαι, λοιπόν, να διακατέχεται από τη σχεδόν ανεξέλεγκτη επιθυμία να του τραβήξει το αυτί. Εστω και με τα λόγια, όπως το έκανε...
Σλουρπ!

Η πιο ανατριχιαστική στιγμή της συνέντευξης ήταν όταν ο Τσίπρας ρωτήθηκε από το ΑΠΕ αν θα φορέσει γραβάτα. Αυτό δεν ήταν απλό γλείψιμο, ήταν κανονική βοϊδογλειψιά. Σαν να τον πλησίασε ένα από αυτά τα αξιαγάπητα ζωντανά που βόσκουν στα λιβάδια και, χλουπ, να του έριξε μια με τη γλώσσα, που έπιασε όλο το πρόσωπο. Απορώ πώς δεν έπεσε από την καρέκλα του...

Και τα λοιπά

Ως προς την ουσία της υπόθεσης, απορώ με την ευπιστία όσων σχολιαστών ερμηνεύουν την εμφάνιση του Τσίπρα στη (Δ)ΕΘ ως ένδειξη μετακίνησης του ΣΥΡΙΖΑ προς το κέντρο του πολιτικού φάσματος. Συμφωνώ, βέβαια, ότι αυτό προσπάθησε να δείξει, κυρίως αναφερόμενος στην Ευρώπη και την οικονομία. Ομως το ήθος και το ύφος της προσέγγισης του καθόλου δεν υποστήριξαν την προσπάθειά του, αντιθέτως την εξουδετέρωσαν. Ιδίως δε στην ερώτηση της δημοσιογράφου του Alpha σχετικά με τις απολύσεις στους σταθμούς που δεν έλαβαν άδεια.

Με την απάντηση που έδωσε, ο Τσίπρας μας είπε ότι τον ενδιαφέρει πρωτίστως να έχει πόρους το κράτος –για να τους διαθέτουν αυτός και η κυβέρνησή του–, ενώ αδιαφορεί για τις συνέπειες στους ανθρώπους. (Σοβιετική παιδεία έχει ο άνθρωπος. Τι να περιμένουμε;) Επίσης, συγκρίνοντας την υπόθεση της ΕΡΤ με εκείνη των ιδιωτικών σταθμών που δεν αδειοδοτήθηκαν (και πάλι στη σοβιετική λογική τού «ναι, αλλά και εσείς καταπιέζετε τους μαύρους»), έδειξε απροκάλυπτα ότι μεταξύ κρατικοδίαιτων και εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, αυτός προστατεύει τους πρώτους και αδιαφορεί για τους δεύτερους – όταν δεν εκνευρίζεται μαζί τους.

Η προσέγγιση του Τσίπρα στην πολιτική είναι ταξική και πολιτισμική. Περιχαρακώνει όπως μπορεί έναν κόσμο ψηφοφόρων εξαρτώμενων ολοσχερώς από το κράτος και επιχειρεί να τον εκφράσει κιόλας διά του ύφους του. Η αναίδεια, η καφενειακή μαγκιά και εξυπνάδα είναι μεν πηγαία και φυσικά στοιχεία της προσωπικότητάς του, συγχρόνως όμως υποστηρίζουν και τον ψηφοθηρικό στόχο του. Δεν είναι ότι του ξεφεύγουν απλώς· τα λέει με σκοπιμότητα.

Η στρατηγική του Τσίπρα είναι διχαστική εκ των πραγμάτων, διότι μόνον διά του διχασμού μπορεί να ελπίζει στη συντήρηση των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ· και, όπως έδειξε με την παρουσία του στη (Δ)ΕΘ, την εφαρμόζει ύπουλα. Δεν ήταν τυχαία η συγκρατημένη περιφρόνηση για όσους δεν συμμερίζονται τις αξίες του (π.χ., «αυτά τα λέει η Νέα Δημοκρατία για να θρέφει τους ευυπόληπτους και συντηρητικούς πολίτες»), ούτε ότι στη χυδαία απάντηση που έδωσε στη δημοσιογράφο του Alpha έσπευσε να του συμπαρασταθεί και να σιγοντάρει ο πρωτάνθρωπος των Σφακίων...

Θράσος, όχι αστεία

Με το κλασικό ύφος του (του γέρικου κλαψιάρη βατράχου), ο πρόεδρος Λεβέντης επικρότησε πλήρως την «τάξη» που επέβαλε στο τηλεοπτικό τοπίο η κυβέρνηση Τσίπρα.

Οι συχνότητες, είπε, ήσαν «ποδοπατημένες». «Το τζάμπα  τελείωσε»,  πρόσθεσε.  Να λοιπόν σε τι ταιριάζει τόσο πολύ με τον Τσίπρα ο Λεβέντης: στο αβυσσαλέο θράσος. Διότι ο Λεβέντης έσπευσε από τους πρώτους τότε να καταλάβει μια συχνότητα, την οποία διατήρησε με νύχια, με δόντια, με κατάρες για καρκίνους κ.λπ., για να την πουλήσει αργότερα.

Παρ’ όλα αυτά έχει τώρα το θράσος να μιλάει. Να μου το θυμηθείτε ότι, αν συνεχίσουμε έτσι, ώς και ο Σώρρας θα μπει στη Βουλή...

.Μαζί θα πέσει το δίδυμο της χούντας

Ξαφνικά, κάποιοι εικάζουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας και ο Νίκος Παππάς έχουν μεταξύ τους πρόβλημα. Η όλο ύφος και υπονοούμενα απάντηση του πρωθυπουργού σχετικά με το αν θα αλλάξει υπουργείο ο Παππάς (όπως ο ίδιος επιθυμεί, τουλάχιστον έτσι υποστήριξε) δημιούργησε όλη αυτήν την αχλή σχετικά με τις σχέσεις μεταξύ τους.

Κάποιοι είπαν ότι πράγματι έχουν διαρραγεί οι σχέσεις τους και δεν αποκλείεται ο Τσίπρας να σπάσει τα δεσμά του με τον υπουργό Επικρατείας. Άλλοι επισημαίνουν ότι υπάρχει διάσταση απόψεων στην κυβέρνηση για το χρόνο του ανασχηματισμού, με τον Παππά να λέει ότι πρέπει να γίνει άμεσα και να πάει ο Τσίπρας στο Συνέδριο με άλλον αέρα.

Υπάρχουν κι εκείνοι που πιστεύουν ότι αν η υπόθεση με τις τηλεοπτικές άδειες στραβώσει, από το ΣτΕ ή από άλλη αιτία, τότε ο Τσίπρας μπορεί να γίνει… αδερφοφάγος. Να μετατρέψει δηλαδή τον Παππά σε Ιφιγένεια προκειμένου να διασωθεί ο ίδιος και η κυβέρνησή του.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί και τα προηγούμενα χρόνια, με άλλες κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς. Πάντα υπάρχει ο «αυτοφωράκιας», αυτός δηλαδή που την πληρώνει για να μείνει στο απυρόβλητο ο μεγάλος ηγέτης.

Δεν αποκλείεται, αν το ΣτΕ κρίνει αντισυνταγματικό το νόμο για την τηλεόραση και ξεφτιλιστεί η κυβέρνηση που έκανε αυτή τη δημοπρασία, να αποφασίσει ο Τσίπρας να βάλει στον πάγκο τον…αργό Παππά για να προχωρήσει η κυβέρνησή του χωρίς το άγος της υπόθεσης. Ίσως η αποστροφή του στη ΔΕΘ να ήταν ακριβώς μια προσπάθεια να βγάλει τον εαυτό του από το κάδρο και να την πληρώσει ο έμπιστός του. Άλλωστε, ο Παππάς είναι σαν κι εκείνους που δοκίμαζαν το φαγητό του βασιλιά μην τυχόν και είναι δηλητηριασμένο.

Αυτές είναι οι προφανείς σκέψεις που κάνει ο πρωθυπουργός, εκτός κι αν έχει κάτι άλλο στο μυαλό του. Σίγουρα, πάντως, ο ρόλος του καλού «μπάτσου» σε σύγκριση με τον κακό, που είναι ο Παππάς, είναι ιδιαίτερα ελκυστικό «εργάκι» και θα μπορούσε να παίξει καμιά φορά, όταν ο πρωταγωνιστής κινδυνεύσει και τον πάρει πάνω του ο… κομπάρσος ή ο κασκαντέρ που λένε και στον κινηματογράφο.

Αν πάλι ο πρωθυπουργός έχει πάρει πληροφορίες για τις προθέσεις των δικαστών σχετικά με το νόμο – έκτρωμα του Παππά τότε καλά κάνει και τον απομακρύνει σιγά – σιγά. Μπορεί να επικαλεστεί το γεγονός ότι δεν τον συμβούλευσε καλά ο πρώτος τη τάξει υπουργός (ουσιαστικά κι όχι τυπικά) και αυτός πρέπει να πληρώσει.

Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο καλοδεχούμενο. Όμως, δεν πιστεύουμε σε καμιά περίπτωση ότι ο Τσίπρας θα αδειάσει τον φίλο και υπουργό του. Ο κύριος λόγος είναι ότι ο Παππάς γνωρίζει πολύ καλά τον πρωθυπουργό, ξέρει τι έχει κάνει, με ποιους μιλούσε και μιλά, αν έχει κάνει συμφωνίες ή όχι. Ξέρει τα πάντα και θα μπορεί να είναι πάντα μια βραδυφλεγής βόμβα για τον πρωθυπουργό. Αλλά και ο τελευταίος ξέρει για τον Παππά. Τις κινήσεις του, τις επαφές του με τους βαρόνους της διαπλοκής, αν έχει κάνει ακόμη και… στα όρια του νόμου διαδικασίες.

Ένα τέτοιο δίδυμο είναι δύσκολο έως αδύνατο να σπάσει. Αυτοί οι δύο θα πέσουν μαζί. Μαζί θα φύγουν με ελικόπτερο, μαζί θα καθίσουν στο εδώλιο, μαζί θα καταδικαστούν για τα όσα έχουν κάνει.

Ο Παππάς είναι ένας σκοτεινός τύπος, πανέξυπνος αλλά κι από αυτούς που πιάνονται αργά ή γρήγορα. Σίγουρα έχει διασφαλίσει το μέλλον του σε… όλα τα επίπεδα. Ξέρει πολλά και μπορεί να τα χρησιμοποιήσει αν δει ότι τον αδειάζουν. Για το λόγο αυτό θα πέσουν μαζί όταν έρθει η ώρα. Ο Παππάς ή αρχιμανδρίτης και ο… πατριάρχης Αλέξης δεν μπορούν ούτε να εξομολογηθούν για τα αμαρτήματά τους.

Όσο κι αν διαρρέουν ότι έχουν πρόβλημα μεταξύ τους δύσκολα θα προκαλέσουν για σούσουρο και αποκαλύψεις. Μαζί λοιπόν θα πέσει το δίδυμο της χούντας.

.Τέσσερις μάχες με τρεις ήττες και μία οπισθοχώρηση

Από τις τέσσερις «μάχες» που θα έδινε ο πρωθυπουργός, δεν τα πήγε καθόλου καλά στις τρεις, όπως είδαμε τις προηγούμενες μέρες: δεν έφερε μια λύση για το χρέος· δεν μείωσε τα «κόκκινα» δάνεια και δεν έχει, δώδεκα ολόκληρους μήνες αργότερα, πιάσει δουλειά η Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας. 

Η τέταρτη μάχη δεν δόθηκε καν, αφού οι Ευρωπαίοι, εκδηλώνοντας και με αυτό τον τρόπο την υποστήριξή τους στον κ. Τσίπρα, συμφώνησαν να αναβληθεί και τελικώς να μεταφερθεί στη δεύτερη αξιολόγηση. Πριν από δώδεκα μήνες, ο πρωθυπουργός όρισε ως «τέταρτο πεδίο διαπραγμάτευσης το κεντρικό για τον ΣΥΡΙΖΑ θέμα των εργασιακών σχέσεων και συλλογικών διαπραγματεύσεων». 

Είναι αλήθεια ότι πρόκειται για μείζον ζήτημα, κυρίως γιατί εμποδίζει την αναδιοργάνωση και ανάταξη της οικονομίας. Στις αρχές του 2012, παράλληλα με τη ρύθμιση του χρέους και τη σύναψη του δεύτερου μνημονιακού δανείου, μειώθηκε χωρίς άλλη συζήτηση η ελάχιστη αμοιβή. Ταυτοχρόνως, ανεστάλησαν ορισμένοι χαρακτηριστικοί νομικοί κανόνες, που ρύθμιζαν την αγορά εργασίας επί τριάντα χρόνια. Δόθηκε με αυτό τον τρόπο ο χρόνος στις κυβερνήσεις να προετοιμάσουν με τις κατάλληλες μελέτες, συζητήσεις και συναινέσεις το νέο πλαίσιο μιας ευέλικτης και σύγχρονης αγοράς εργασίας.

Η ομάδα Τσίπρα κέρδισε χιλιάδες ψήφους υποσχόμενη την επαναφορά των παλαιών κανόνων. Οχι μόνο δεν έπραξε τίποτε από τα υπεσχημένα, αλλά –και αυτό είναι το χειρότερο– δεν έχει κάνει καμία απολύτως προετοιμασία. Εκτός εάν, ορισμένοι του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρούν προετοιμασία είτε τα καθιερωμένα «ψεμα­τάκια» του κ. Κατρούγκαλου είτε τις προσωπικές επιθέσεις σε συνδικαλιστές πρώτης γραμμής όπως ο κ. Γιάννης Παναγόπουλος, πρόεδρος από το 2006 μέχρι σήμερα της Γενικής Συνομοσπονδίας (ΓΣΕΕ). Σήμερα πλέον, τα εργασιακά αποτελούν ακανθώδες ζήτημα της δεύτερης αξιολόγησης ενώ ο υπουργός Κατρούγκαλος δεν έχει ενημερώσει την κοινωνία για τις προτάσεις της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (παρόλο που πρόκειται για, πληρωμένες από τον φορολογούμενο, μελέτες), επιδιώκοντας να αποκομίσει προσωπικά πολιτικά οφέλη.

Είναι πολύ πιθανόν ότι η συζήτηση με τους ελεγκτές θα τραβήξει σε μάκρος. Αυτό σημαίνει ότι οι μήνες περνούν και το περιβάλλον των εργασιακών σχέσεων και ζητημάτων παραμένει εντελώς ανεξέλεγκτο. Ο κ. Τσίπρας ευθύνεται προσωπικώς για την έκταση που έχουν λάβει η «μαύρη» εργασία, οι κρυμμένες (συχνά και απλήρωτες) υπερωρίες, η αντικατάσταση πλήρους απασχόλησης με ασφαλισμένη εργασία μειωμένης διάρκειας και άλλες παρόμοιες καταστάσεις, τις οποίες εκμεταλλεύεται το πολύ μεγάλο τμήμα της αδίστακτης εργοδοσίας, ιδιαίτερα στις υπηρεσίες και τις πολύ μικρές επιχειρήσεις. Συμπέρασμα: ο πρωθυπουργός δεν κέρδισε καμία από τις τέσσερις μάχες που είχε να δώσει. Αντί νέων μαχών, θα ήταν καλύτερα να εργαστεί με ρεαλισμό

. ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

.Ο Ρομπέν των Χαζών;

Ακούστηκαν πολλά τις τελευταίες ημέρες για τις άδειες των τηλεοπτικών σταθμών και θα ακουστούν πολύ περισσότερα στο αμέσως προσεχές χρονικό διάστημα.

 Οι θεωρίες συνωμοσίας κυριαρχούν στις απόπειρες ερμηνείας των περίεργων και παγκοσμίως πρωτοφανών κυβερνητικων χειρισμών. Εγώ, αντίθετα, θα προσπαθήσω να δώσω μία ερμηνεία που στηρίζεται στη θεωρία της βλακείας. Δηλαδή σε εκείνο το μείγμα άγνοιας, απειρίας, θρασύτητας, ανικανότητας και κουτοπονηριάς, που αποτελεί χαρακτηριστικό στοιχείο μιας μακράς σειράς κυβερνητικών ενεργειών, αρχίζοντας από τις κωλοτούμπες του δημοψηφίσματος πέρυσι και φθάνοντας, μετά από πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς, στις κωλοτούμπες γιά την ΕΛΣΤΑΤ τώρα.

 Κεντρικό γνώρισμα των ενεργειών αυτών είναι η κοντόφθαλμη σκέψη. Σκέπτονται μονίμως το αύριο και ποτέ το μεθαύριο. Και έτσι η κυβέρνηση βαδίζει από γκάφα σε γκάφα και από κωλοτούμπα σε κωλοτούμπα.

Ας έλθουμε, λοιπόν, στις άδειες: Το κυρίως ζητούμενο ήταν να βρεθεί τι θα πει ο κ. Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη τις επόμενες ημέρες. Τι να πει στα χάλια που βρισκόμαστε; Τι να πει για την απουσία κυβερνητικού έργου και προοπτικής σε ένα λαό αποκαμωμένο και απελπισμένο; Το παραμύθι «πρώτη φορά Αριστερά» απέθανε μετά το τρίτο «αριστερό» μνημόνιο.

Βρέθηκε, λοιπόν, η μαγική λύση: Θα πει ότι τσάκισε τη διαπλοκή. Ότι θα μπουν 240 εκατομμύρια στο δημόσιο ταμείο. Ότι καμία άλλη κυβέρνηση δεν είχε τολμήσει να τα βάλει με τους ολιγάρχες αλλά αυτός δεν φοβήθηκε τίποτε και κανέναν. Ότι δίκην Ρομπέν των Δασών θα πάρει λεφτά από τους λίγους πλούσιους και θα τα μοιράσει στους πολλούς φτωχούς.

Αλλά το αφήγημα αυτό, όπως και κάθε άλλο ψέμα, έχει κοντά ποδάρια. Αυτό θα το αντιληφθούν σκληρότερα από όλους και πολύ σύντομα εκείνοι που πρωταγωνίστησαν στο κωμικοτραγικό φιάσκο των τελευταίων ημερών με τους έγκλειστους καναλάρχες και τα στελέχη τους. 

Διότι ποιο τσάκισμα της διαπλοκής; Φεύγει δηλαδή από τη μέση ο κακός διαπλεκόμενος Μπόμπολας και καταφθάνει ο καλός διαπλεκόμενος Καλογρίτσας; Και αυτός δεν είναι εργολάβος δημοσίων έργων, με ιδιαίτερη επίδοση μάλιστα στις κατατμήσεις τους;

Και ποια δισεκατομμύρια θα μπουν στο δημόσιο ταμείο; 

Αυτοί που πήραν τις τέσσερις άδειες ζήτημα είναι αν θα πληρώσουν τη πρώτη δόση, διότι ο νόμος Παπά είναι πρόδηλα αντισυνταγματικός καθώς αφαιρεί τη διαδικασία αδειοδότησης από το ΕΣΡ, όπως ρητά προβλέπει το Σύνταγμα, και την απονέμει στον υπουργικό εαυτό του. Πέραν αυτού όμως βρίσκεται σε επίσης πρόδηλη αντίθεση με το πλέγμα των ευρωπαϊκών ρυθμίσεων περί ανταγωνισμού. Την αντισυνταγματικότητα του νόμου και των διαδικασιών του δύσκολα θα μπορέσουν να παρακάμψουν τα ελληνικά δικαστήρια. Ο δε περιορισμός των αδειών σε τέσσερις θα πέσει και στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, καθώς παραβιάζει κατάφωρα την ευρωπαϊκή νομοθεσία περί ανταγωνισμού.

Έτσι οι πρώτοι τέσσερις, ακόμη και αν πληρώσουν τώρα την πρώτη δόση, θα πάρουν έως του χρόνου πίσω τα λεφτά τους. Και όσοι έμειναν εκτός νυμφώνος θα συνεχίσουν να εκπέμπουν, γράφοντας τους κυβερνητικούς φετφάδες στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Εδώ θα γίνει μία ακόμη κωλοτούμπα, καθώς ουδείς θα μπορέσει να τους κλείσει.

Βρέθηκε, λοιπόν, τι θα πει ο κ. Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη τις επόμενες ημέρες. Και ουδείς από τους αρμόδιους φάνηκε να σκέπτεται τη θύελλα που θα ακολουθήσει αμέσως κατόπιν. Όχι μόνο τον δικαστικό κυκεώνα. Αλλά και τις πολιτικές επιπτώσεις των ασυνάρτητων κυβερνητικών ενεργειών:

Ο όμιλος Βαρδινογιάννη τηρούσε μία προσεκτική στάση έναντι της κυβέρνησης. Εκ των πραγμάτων τον καθιστούν εχθρό. Το κανάλι του κ. Κοντομηνά ήταν μάλλον φιλικά διακείμενο. Ήδη πέρασε στην μετωπική επίθεση. Ο Σκάι θα συνεχίσει να είναι αυτό που ήταν και μάλιστα με περισσότερη αντικυβερνητική ένταση, καθώς δυσκολεύεται να αντιληφθεί ο ιδιοκτήτης του γιατί έπρεπε να πληρώσει λύτρα. Ο ΑΝΤΕΝΑ επίσης θα εγκαταλείψει την έως τώρα πολιτικά ουδέτερη στάση του, καθώς πλήρωσε το βαρύτερο τίμημα για να συνεχίσει να λειτουργεί νομότυπα.

 Ο κ. Μαρινάκης είναι ένας αστάθμητος παράγων, καθώς μάλιστα ουδέποτε απέκρυψε τους στενούς δεσμούς του με την οικογένεια Μητσοτάκη. Και ποια είναι η μεγάλη νίκη της κυβέρνησης; Ο κ. Καλογρίτσας. Επιτυχία... πράγματι να κάνεις τόσους εχθρούς για να πάρει άδεια ένας φίλος σου.

Ας πει, λοιπόν, στη Θεσσαλονίκη ο κ. Τσίπρας ότι τα παίρνει από τους πλούσιους για να τα δώσει στους φτωχούς. Μόνο χαζοί θα τον πιστέψουν, δημιουργώντας έτσι την ελληνική εκδοχή του Ρομπέν των Δασών: τον Ρομπέν των Χαζών.

Πάνος Λουκάκος

Athens Voice

.Τα παιδιά του Στάλιν…

Η κυβέρνησή μας υποχώρησε στις περισσότερες οικονομικές απαιτήσεις των δανειστών, αλλά, όπως συμβαίνει ήδη από το τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, η αριστερά διατηρεί το μονοπώλιο του εποικοδομήματος, της κοινωνικής υπερδομής: χάνει την «οικονομία», κερδίζει τη «ζωή» -- εξασφαλίζοντας, αν όχι τη στήριξη των μαζών, τουλάχιστον την επιείκεια.

 Ό,τι κι αν κάνουν οι υπουργοί και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, θα παραμένουν προϊόντα του λενινισμού και του σταλινισμού: ποτέ δεν διέρρηξαν τις σχέσεις τους με την ολοκληρωτική ιδεολογία – το ύφος τους είναι ύφος κομισαρίου, το γλωσσικό τους ιδίωμα θυμίζει τους μπολσεβίκους («Οι αστοί τρομάξανε!»). Φορολογώντας τους πολίτες φαντάζονται ότι φορολογούν τους κουλάκους. Ακόμα και οι μεταρρυθμιστές, οι λεγόμενοι ανανεωτικοί και οι τροτσκιστές είχαν διεστραμμένα πρότυπα τα οποία ούτε απέρριψαν, ούτε προσάρμοσαν στη νεοτερικότητα...

Αντισταλινικός δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην δημοκράτης και ανθρωπιστής.

Η συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ –μεγάλα λόγια, μίσος προς τους «πλουσίους» (στην πραγματικότητα προς όποιον δουλεύει για να δημιουργήσει κάτι στη ζωή του), απέχθεια προς την Ευρώπη και προς την ιδιωτική πρωτοβουλία– επιβεβαιώνει τις ρίζες του: το μεγάλο όνειρο του Οκτώβρη του 1917. Όποιος διαφωνεί, όποιος έχει πληροφορηθεί όλα όσα γνωρίζει ο πολιτισμένος κόσμος από τη δεκαετία του 1920, είναι είτε ύαινα του ιμπεριαλισμού, είτε εύπιστο θύμα της καπιταλιστικής προπαγάνδας.

Η αριστερά έχει μακρά ιστορία στα ψέματα και στις ψευδαισθήσεις· ο μύθος της ρωσικής επανάστασης θα γιορταστεί του χρόνου με φανφάρες – πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ’ναι. Θα συμμετέχουν όλοι οι κυβερνώντες μας, ακόμα κι εκείνοι που απλώς συνεργάζονται με τους κομμουνιστές: τους ενώνει το στρατιωτικό πνεύμα, οι μεγάλες τελετουργίες, ο αυταρχισμός και ο εθνικισμός, η παραχάραξη της ιστορίας. Η μισαλλοδοξία του ΣΥΡΙΖΑ (για το ΚΚΕ δεν χρειάζονται λόγια: είναι σαφές ως προς τις προθέσεις του, αλλά, παραδόξως, γίνεται αποδεκτό) θυμίζει ένα επεισόδιο της πολιτικής ζωής στο τέλος του 1919: σε συνεδρίαση της γαλλικής Λίγκας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αρκετοί ομιλητές που είχαν επιστρέψει από τη Ρωσία περιέγραψαν την κόκκινη τρομοκρατία – όχι μόνον εναντίον της αστικής τάξης (την οποία θεωρούσαν φυσιολογική) αλλά εναντίον των ίδιων των σοσιαλιστών. Στην αίθουσα ξέσπασε άγριος καβγάς: ουρλιαχτά, βρισιές – «προδότες», «ψεύτες», «αποστάτες», «Έξω!», «Δεν σας εμπιστευόμαστε! Σκάστε! 

Μόνο έναν επαναστάτη πιστεύουμε: τον Μάρτοφ! Μόνο εκείνον αναγνωρίζουμε και ξέρουμε ότι μας λέει την αλήθεια...» Ξαφνικά, ακούστηκε σαματάς στο πίσω μέρος της αίθουσας και η είδηση διαδόθηκε από έδρανο σε έδρανο: ο Γιούλιους Μάρτοφ μόλις είχε φθάσει από τη Ρωσία και ήταν παρών. Τον χειροκρότησαν και σηκώθηκαν όλοι όρθιοι. Ο διεθνιστής ηγέτης έμεινε σιωπηλός για λίγο, ύστερα είπε στο κοινό που περίμενε ευλαβικά: «Άκουσα όσα είπαν οι Ρώσοι σύντροφοι. Σας διαβεβαιώνω ότι τα περί τρομοκρατίας είναι απολύτως σωστά. Στη Ρωσία συμβαίνουν φρικτά πράγματα». Τη νεκρική σιγή ακολούθησε καινούργιο ξέσπασμα: τον γιούχαραν και τον στόλισαν με τόσες απειλές ώστε ο Μάρτοφ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το βήμα.

 Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, στην Ελλάδα, η αριστερά αρνείται την ιστορία: αρνείται την ύπαρξη της σταλινικής τυραννίας ή τη δικαιολογεί – ή και τα δύο· έτσι κι αλλιώς, η λογική απουσιάζει, όπως απουσιάζει η γνώση. Ακόμα και οι υποτιθέμενοι «ανανεωτές» του ΚΚΕ εσωτερικού, που τώρα μας κυβερνούν μαζί με άλλα απολειφάδια της κομμουνιστικής αριστεράς, πίστευαν ότι η Σοβιετική Δημοκρατία πρότεινε ένα υγιές και σωτήριο καθεστώς εργασίας και εκπαίδευσης: εντάξει, έγιναν κάποια «λάθη»... Πώς να μη γίνουν όταν υπάρχει καπιταλιστικός κλοιός; Και τα λοιπά και τα λοιπά.

Λιγοστοί μίλησαν ανοιχτά για τις αυταπάτες τους και για τα ψέματα που έλεγαν επί δεκαετίες «για καλό σκοπό». 

Θυμάμαι ένα βιβλιαράκι του Εντγκάρ Μορέν που κυκλοφόρησε το 1970: ο Μορέν είχε το θάρρος να σταθεί μπροστά στα αίσχη που κάποτε πίστευε ότι ήταν είτε ψέματα της Δύσης, είτε, «λάθη» και «παραμορφώσεις», είτε «απαραίτητα μέτρα» για να εδραιωθεί το καθεστώς. Λιγοστοί μιμήθηκαν τον Μορέν – κι εδώ, σ’ εμάς, επικράτησε το πείσμα του ημιόνου.

Η προσωπικότητα των κομμουνιστών ήταν και παραμένει ίδια σε ολόκληρο τον κόσμο: ταπεινότητα και ευλάβεια προς το Κόμμα και τους ισχυρούς, αφοσίωση στον ιερό σκοπό, διαρκής φροντίδα να μην αποδυναμωθούν όσοι τον υπερασπίζονται, καθαγιασμός της πειθαρχίας, απόκρυψη της αλήθειας για να μην την εκμεταλλευτούν οι εχθροί. Το ψέμα είναι το παραδοσιακό εργαλείο της αριστεράς: γι’ αυτό διαπρέπει στην προπαγάνδα και στη λάσπη.

Όσο για τους ξένους που επισκέπτονταν την ΕΣΣΔ η ιστορία είναι γνωστή: επί δεκαετίες συσσωρεύονταν οι χρήσιμοι ηλίθιοι που πήγαιναν στη Μόσχα για συνέδρια, όπου τους φιλοξενούσαν και τους τάιζαν πλουσιοπάροχα. Και τους παρακολουθούσαν: δεν είχαν ελευθερία κινήσεων, ούτε μπορούσαν να δουν κάτι περισσότερο από μια βιτρίνα, έναν εικονικό κόσμο.

Όταν γυρνούσαν στη χώρα τους ήταν χαρούμενοι και καθησυχασμένοι από μια πραγματικότητα που νόμιζαν ότι καταλαβαίνουν αναζητώντας σημεία ομοιότητας με την ιστορία της Δύσης. Δεν έβλεπαν την ανυπαρξία συνδικάτων και ελευθερίας της έκφρασης, την κομματικοποίηση, τη στρατιωτικοποίηση, τις διώξεις, την αστυνόμευση, την ψιθυριστή ζωή των Σοβιετικών. Έβλεπαν μόνο «μεγάλα έργα» – το ίδιο επαναλήφθηκε στην Κίνα του Μάο: σημαντικοί Ευρωπαίοι και Αμερικανοί διανοούμενοι βάλθηκαν αίφνης να στηρίζουν τον μαοϊσμό.

 Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν σήμερα και που αναδείχτηκαν με τη θέλησή μας είναι ρέπλικες που έχουν προκύψει από το Κομμουνιστικό Κόμμα: όχι και τόσο έξυπνοι άνθρωποι, με μονομερή και λειψή παιδεία, που κολακεύονται εύκολα – που καμαρώνουν επειδή είναι μέλη κυβέρνησης, έστω μιας ταλαίπωρης χώρας. Το όραμά τους είναι το σοβιετικό καθεστώς, η Τσεκά: πάντοτε λέγαμε ότι η ελληνική δεξιά, μετά τον εμφύλιο πόλεμο, δεν σεβάστηκε τους ηττημένους. Κακώς έπραξε τόσο από ηθική άποψη, όσο και από άποψη αποτελεσματικότητας. Αλλά, αν νικούσε η αριστερά, θα έκανε ακόμα χειρότερα εγκλήματα: ιεραρχημένα και με προμελετημένη ακρίβεια – στρατόπεδα συγκέντρωσης, κάτεργα, άσυλα «τρελών»· όλα τα σοβιετικά τεχνάσματα που περιέγραφε το 1946 ο Βικτόρ Κραβσένκο στο βιβλίο του «Επέλεξα την ελευθερία» με συνέπεια το γαλλικό ΚΚ να τον σύρει σε δίκη...

Η αριστερά αντιδρά σπασμωδικά έναντι οποιασδήποτε εκδήλωσης που δεν επικυρώνει όσα κάνει. Δεν της αρκεί η παθητική έγκριση: θέλει ειλικρινές, ενθουσιώδες χειροκρότημα, στάδια που να ζητωκραυγάζουν, μάζες που να τραγουδούν εμβατήρια...

Το πιο εκπληκτικό είναι ότι το επιτυγχάνει: έχει πειστεί ότι κατέχει το κλειδί για την ερμηνεία της πραγματικότητας – και όπως λέμε συχνά, αν η πραγματικότητα αντιστέκεται στην ερμηνεία τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, η αριστερά γενικά, βυθίζεται φιλάρεσκα στην ιδεολογία του 19ου αιώνα – αρνείται να αναθεωρήσει τον μηχανισμό του κοινωνικού της οράματος, αρνείται να κατανοήσει το παρελθόν, αρνείται να επανατοποθετηθεί στην ιστορία και στον σύγχρονο κόσμο.

Σώτη Τριανταφύλλου

Athens Voice