Η παρούσα κοινοβουλευτική πλειοψηφία περπάτησε σε 22 μήνες
μια διαδρομή που τα δύο παλαιά κόμματα, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., χρειάστηκαν μερικά
χρόνια για να τη διανύσουν. Για να είμαστε ειλικρινείς, ο κ. Τσίπρας δεν
ξεκίνησε πιο «αριστερά» από εκεί που έβαλε το κόμμα του ο Γιώργος Παπανδρέου
πίσω στο 2009. Αλλά και την απίθανη εγγύηση «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη»
σε ρύθμιση Καραμανλή την οφείλουμε, όταν προσπάθησε να καλυφθεί από τις
πολιτικές επιπτώσεις που θα είχε η εκδήλωση στη χώρα μιας κρίσης στην ενυπόθηκη
αγορά στεγαστικών δανείων ανάλογης της αμερικανικής.
Ηταν πράγματι ο Κώστας Καραμανλής που φρόντισε να απαγορεύσει τη δικαστική διεκδίκηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων, ενώ ο Παπανδρέου ενίσχυσε το εύρος της απαγόρευσης πλειστηριασμών στο νέο περιβάλλον του νόμου Κατσέλη. Από μερικές χιλιάδες, σύντομα έγιναν πολλές χιλιάδες εκείνοι που μπορούσαν να σταματήσουν τις πληρωμές τους πιστεύοντας ότι δεν θα έρθει ποτέ η ώρα της πληρωμής ή της απώλειας αυτού ή κάποιου άλλου περιουσιακού στοιχείου.
Τα μνημόνια περνούσαν αλλά καμία κυβέρνηση δεν τολμούσε να ρυθμίσει το πρόβλημα. Ακόμη χειρότερα, η σημερινή πλειοψηφία, αξιοποίησε την επί πολλούς μήνες βεβαιότητα που υπήρχε στην κοινωνία, σύμφωνα με την οποία συντόμως η νέα διακυβέρνηση θα βρισκόταν στα πράγματα και τότε θα εφήρμοζε κάτι σαν «σεισάχθεια», θα έβγαζε δηλαδή από το ακίνητο την υποθήκη.
Το αποτέλεσμα ήταν να γίνουν πάρα πολλές χιλιάδες εκείνοι που αισθάνθηκαν ότι το περιουσιακό τους στοιχείο ήταν πλέον σίγουρο και ότι με μια απόφαση της Βουλής θα καταργούσαμε στην Ελλάδα την ισχύ δικαστικών αποφάσεων, αφού με πράξη του δικαστή συνομολογείται η υποθήκη.
Η εξέλιξη αυτή έβλαψε πολλαπλώς. Τους ίδιους τους υπερήμερους δανειολήπτες που μπήκαν σε μια «παγίδα χρέους». Τη χώρα και το κράτος και τους φορολογουμένους, γιατί οι τράπεζες χρειάστηκε να καλύψουν τη ζημία που τους προκαλεί η άρνηση πληρωμής τόσων πολλών πελατών τους.
Ηταν πράγματι ο Κώστας Καραμανλής που φρόντισε να απαγορεύσει τη δικαστική διεκδίκηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων, ενώ ο Παπανδρέου ενίσχυσε το εύρος της απαγόρευσης πλειστηριασμών στο νέο περιβάλλον του νόμου Κατσέλη. Από μερικές χιλιάδες, σύντομα έγιναν πολλές χιλιάδες εκείνοι που μπορούσαν να σταματήσουν τις πληρωμές τους πιστεύοντας ότι δεν θα έρθει ποτέ η ώρα της πληρωμής ή της απώλειας αυτού ή κάποιου άλλου περιουσιακού στοιχείου.
Τα μνημόνια περνούσαν αλλά καμία κυβέρνηση δεν τολμούσε να ρυθμίσει το πρόβλημα. Ακόμη χειρότερα, η σημερινή πλειοψηφία, αξιοποίησε την επί πολλούς μήνες βεβαιότητα που υπήρχε στην κοινωνία, σύμφωνα με την οποία συντόμως η νέα διακυβέρνηση θα βρισκόταν στα πράγματα και τότε θα εφήρμοζε κάτι σαν «σεισάχθεια», θα έβγαζε δηλαδή από το ακίνητο την υποθήκη.
Το αποτέλεσμα ήταν να γίνουν πάρα πολλές χιλιάδες εκείνοι που αισθάνθηκαν ότι το περιουσιακό τους στοιχείο ήταν πλέον σίγουρο και ότι με μια απόφαση της Βουλής θα καταργούσαμε στην Ελλάδα την ισχύ δικαστικών αποφάσεων, αφού με πράξη του δικαστή συνομολογείται η υποθήκη.
Η εξέλιξη αυτή έβλαψε πολλαπλώς. Τους ίδιους τους υπερήμερους δανειολήπτες που μπήκαν σε μια «παγίδα χρέους». Τη χώρα και το κράτος και τους φορολογουμένους, γιατί οι τράπεζες χρειάστηκε να καλύψουν τη ζημία που τους προκαλεί η άρνηση πληρωμής τόσων πολλών πελατών τους.
Πολύ περισσότερο όμως βλάπτονται δύο
ισότιμες κατηγορίες πολιτών: όσοι πληρώνουν –προφανώς με τεράστιες δυσκολίες–
τις δόσεις του δανείου τους και όσοι πληρώνουν ενοίκιο, γιατί είτε δεν τόλμησαν
είτε δεν πρόλαβαν είτε ήσαν «συντηρητικοί» και σίγουρα ρεαλιστές και δεν
έσπευσαν να πάρουν τραπεζικό δάνειο.
Σκεφτείτε ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν στον προϋπολογισμό τους μια δαπάνη που δεν την έχουν όσοι είτε κληρονόμησαν είτε εξόφλησαν είτε αρνούνται να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους. Πρόκειται για αυταπόδεικτο παραλογισμό.
Κι ενώ είναι όλα έτοιμα, σχεδόν, για την αντιμετώπιση του συγκεκριμένου αδιεξόδου, το κράτος σπεύδει επιθετικά να αξιοποιήσει την άρση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών, ξεσηκώνοντας, δικαιολογημένα συχνά, τον κόσμο. Να δείτε που τελικά θα καταφέρουμε να τινάξουμε στον αέρα το τραπεζικό σύστημα.
Σκεφτείτε ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν στον προϋπολογισμό τους μια δαπάνη που δεν την έχουν όσοι είτε κληρονόμησαν είτε εξόφλησαν είτε αρνούνται να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους. Πρόκειται για αυταπόδεικτο παραλογισμό.
Κι ενώ είναι όλα έτοιμα, σχεδόν, για την αντιμετώπιση του συγκεκριμένου αδιεξόδου, το κράτος σπεύδει επιθετικά να αξιοποιήσει την άρση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών, ξεσηκώνοντας, δικαιολογημένα συχνά, τον κόσμο. Να δείτε που τελικά θα καταφέρουμε να τινάξουμε στον αέρα το τραπεζικό σύστημα.
