Το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί μία οικουμενική κυβέρνηση είναι η καλή
οργάνωση των συσσιτίων. Κατανοούμε την αγωνία των κυνηγών του Μινώταυρου μην
τυχόν και βρεθούν μόνοι στο δωμάτιο με το «τέρας». Διότι εκεί είναι το
πραγματικό πρόβλημα. Είναι μόνοι. Δεν υπάρχει δράκος στο παραμύθι και τέρας στο
δωμάτιο, αλλά μόνο ένας τεράστιος καθρέπτης...
Επιχείρησαν να στήσουν την νέα διαπλοκή, να κυριαρχήσουν στο εγχώριο
πολιτικό και οικονομικό σκηνικό για τα επόμενα δέκα χρόνια. Η κυβέρνηση των
ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν ήταν ένα σύμπτωμα της στιγμής, μία τυχαία συμμαχία που προέκυψε
από μία ιστορική αναγκαιότητα για την συγκρότηση μιας κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Ήταν το προϊόν ενός καλοδουλεμένου σχεδίου, το οποίο άρχισε να «κτίζεται» μετά
την στροφή του Αντώνη Σαμαρά στο μνημονιακό στρατόπεδο.
Το περίεργο αυτό πολιτικοοικονομικό μόρφωμα απειλείται με κατάρρευση. Η
διάσπαση των άλλοτε πανίσχυρων συμμαχιών δεν αφορούν το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο.
Αυτή είναι η αφορμή. Η αιτία βρίσκεται στην προοπτική της εξόδου της χώρας από
την Ευρωζώνη.
Είναι μεγάλη η ευθύνη για να την αναλάβει κάποιος, ακόμη κι αν
πρόκειται για ανθρώπους που έχουν κτίσει τις περιουσίες τους με κρατικά
συμβόλαια και έχοντας τις πλάτες ισχυρών ξένων παραγόντων. Αρχίζουν να
καταλαβαίνουν ότι σε μία τέτοια περίπτωση κινδυνεύουν να βρεθούν υπόλογοι για
πολλά περισσότερα από εκείνα που πραγματικά τους αναλογούν.
Τώρα επιχειρούν να ντυθούν με τον μανδύα του πατριωτισμού και καλούν
κυβέρνηση και αντιπολίτευση να τα βρουν για το καλό του τόπου! Εκπληκτική
πρόταση.
Μόνο που άργησε μερικά χρόνια. Θα έπρεπε να είχε γίνει τότε που
προσκαλούσαν τον Αλέξη Τσίπρα ως μεσσία στον Σύνδεσμο Ελληνικών Βιομηχανιών.
Αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε βοηθήσει τότε την κυβέρνηση Σαμαρά, η χώρα θα
βρισκότανε σήμερα έξω από τα μνημόνια και σε τροχιά ισχυρής ανάπτυξης. Αλλά δεν
το έκαναν.
Όχι γιατί δήθεν είχαν μία καλύτερη πρόταση από τον Σαμαρά, όπως και
αποδείχτηκε ότι δεν είχαν, αλλά διότι το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η
δημιουργία του δικού τους συστήματος εξουσίας. Της δικής τους διαπλοκής.
Μπορούσαν σε εκείνη την φάση να επιβάλλουν στην τότε κυβέρνηση κανόνες δικαίου
στο παιγνίδι.
Να τελειώνουμε μια για πάντα με τις σχέσεις στοργ
ής του κράτους
με τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και τους επίορκους πολιτικούς. Αλλά δεν
τους ενδιέφερε η ισονομία, καθώς ο στόχος τους ήταν τα κρατικά συμβόλαια της
επόμενης ημέρας. Ήθελαν να γκρεμίσουν το προηγούμενο σύστημα εξουσίας και να
αναδείξουν το δικό τους.
Για ποιά συναίνεση
μιλούν; Ποιοί; Κι εν πάση περίπτωση, ας πούμε ότι την «τρώνε» την ιστορία στην
Νέα Δημοκρατία και λένε «ναι». Με ποιούς θα συμφωνήσουν σε κάτι; Με τον Παππά,
τον Σπίρτζη, τον Πολάκη, τον Κατρούγκαλο, τον Κοτζιά, τον Καμμένο; Το DNA αυτής
της κυβέρνησης είναι συγκρουσιακό και το γεγονός αυτό οφείλεται σε αυτούς τους
ανθρώπους.
Και τι πιστεύει κανείς; Ότι μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στον Αλέξη Τσίπρα,
όταν πέρυσι οδηγούσε σε ναυάγιο το Plan A για να θέσει σε εφαρμογή το Plan B,
το σχέδιο της δραχμής; Πως μπορεί να έχει κανείς εμπιστοσύνη σε έναν άνθρωπο
που πήγε στην Μόσχα για να ζητήσει από τον Πούτιν να μας τυπώσει δραχμές, όταν
την ίδια ώρα ζητούσε από την Ευρώπη μία καλύτερη λύση από τις προηγούμενες, για
να υπογράψει στην συνέχεια την χειρότερη συμφωνία όλων των εποχών;
Η πρόταση της συναίνεσης έρχεται για να καλύψει τα ίχνη ενός αποτυχημένου
σεναρίου. Η δραχμή δεν ήταν ατύχημα για αυτούς, ήταν επιλογή. Και το σχέδιο δεν
το σκέφτηκε μόνος του ο Αλέξης Τσίπρας. Αν μπορούν να βγάλουν την χώρα από τα
αδιέξοδα των δικών τους πολιτικών, ας το κάνουν. Διαφορετικά ας μας αδειάσουν
την γωνιά. Συνένοχους στο έγκλημα δεν θα βρουν...
Θανάσης Μαυρίδης
