.Στο ίδιο έργο θεατές

Άλλη μία διαπραγμάτευση ξεκινά. Η 3η κατά σειρά επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ αν προσμετρηθεί και το ολέθριο για τη χώρα θρίλερ του 2015 που παρά λίγο να οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρώ και κόστισε δισεκατομμύρια που ακόμη πληρώνουν οι επιχειρήσεις και η κοινωνία. Και για μία ακόμη φορά προβλέπονται... θεατρινισμοί.

 

Για μία ακόμη φορά οι "φήμες" για καθυστέρηση και τα σενάρια για τις "αντοχές" του προϋπολογισμού έχουν ξεκινήσει. Λένε ότι φτάνουν τα χρήματα μέχρι το καλοκαίρι του 2017 χωρίς νέα δόση (πέρα βέβαια από τα 2,8 δισ. ευρώ της 1ης αξιολόγησης που θα επιχειρήσει να πάρει με χρονοκαθυστέρηση η κυβέρνηση την Δευτέρα).

Με ποιο κόστος όμως θα φτάσει η χώρα μέχρι τον Ιούνιο του 2017; Με στάση πληρωμών; Έξω από το QE και με τους κεφαλαιακούς ελέγχους κραταιούς;

Έχουν αναρωτηθεί όσοι σχεδιάζουν την νέα διαπραγμάτευση ότι οι αντοχές τελειώνουν; Όσοι εντός της κυβέρνησης ήδη υψώνουν "φωνές" για δήθεν αντίσταση στα "συμφωνηθέντα" αναλογίζονται πόσο κακό έχει ήδη γίνει, πόσες επιχειρήσεις έχουν κλείσει, πόσος χρόνος και χρήμα έχει χαθεί;

Το μήνυμα από τους δανειστές είναι σαφές: περιθώριο υπάρχει το πολύ μέχρι τον Φεβρουάριο του 2017 γιατί μετά αρχίζει ο εκλογικός κύκλος στη Γερμανία και στους "δορυφόρους" της και μετά... καλό 2018.

Και το περιθώριο αυτό δεν αφορά μόνο στην αξιολόγηση αλλά στη συνολική λήψη αποφάσεων για το χρέος και τη συμμετοχή ή μη του ΔΝΤ. Δηλαδή, η αξιολόγηση με τις μεταρρυθμίσεις, και τις παρεμβάσεις που ΔΕΝ γίνονται, πρέπει να τελειώσουν πολύ νωρίτερα. Χθες...

 

Για να μην επαναληφθεί όχι μόνο το θρίλερ του 2015 αλλά και η ατέρμονη αξιολόγηση του 2016: τέτοια εποχή περίπου ξεκίνησε πέρυσι και οδήγησε σε εκταμίευση "σπασμένων" δόσεων τον περασμένο Ιούνιο.

Και για όσους λένε ότι η ευθύνη για τις καθυστερήσεις βαραίνει τους δανειστές που δεν "συμφωνούν" μεταξύ τους, η απάντηση είναι ότι εν μέρει, ναι, είναι αλήθεια. Πάντα υπήρχαν αυτές οι διαφορές και πάντα προκαλούσαν καθυστερήσεις.

 

Αλλά όταν η ίδια η κυβέρνηση δεν κάνει αυτό που της αναλογεί ρίχνει λάδι στη φωτιά. Όταν αρέσκεται σε παίγνια εντυπώσεων και σε συνεχές εσωκομματικό "μασάζ" για να κερδίσει χρόνο, οι συνέπειες που αυτή η τακτική προκαλεί είναι καταστροφικές. Και δεν αντιλαμβάνονται στην κυβέρνηση ότι έτσι παίζουν και το παιχνίδι όσων "βολεύονται" από μία μη-συμφωνία.

 

Και πλέον το διακύβευμα δεν είναι μόνο το οικονομικό. Δεν συνδέεται πλέον μόνο με την επιστροφή στην "κανονικότητα", τη διασφάλιση της ανάκαμψης, την επιστροφή των επενδύσεων, την απαλλαγή απο τα capital controls και την "θηλειά" της ρευστότητας. Γίνεται σιγά – σιγά και γεωπολιτικό. Καθώς η θέση της Ελλάδας ως το κράτος που μόνιμα "ζητά" στο οικονομικό ή στο προσφυγικό και δεν κάνει – εγκαίρως – αυτά που της αναλογούν,  είναι αυτή του αδύναμου. Και μπαίνουν πλέουν στο κάδρο και οι "απαιτήσεις" που οφείλει να έχει για το ελληνοτουρκικό ζήτημα που αναζωπυρώνεται. Και εδώ τα πράγματα είναι περισσότερο από επικίνδυνα.

Ας κάνουν λοιπόν επιτέλους αυτό που πρέπει. Χωρίς υπεκφυγές και καραγκιοζιλίκια. Αφού κάθε φορά στο τέλος συμφωνούν και υπογράφουν. Γιατί πρέπει να ζήσουμε ένα ακόμη – τρίτο – θρίλερ;

dimitris.papakonstantinou@capital.gr

.«Πογκρόμ» κατά «εχθρικών» ΜΜΕ ξεκινά το Μαξίμου

«Πογκρόμ» κατά εφημερίδων, καναλιών και sites που δεν είναι φιλικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ξεκινά το Μέγαρο Μαξίμου όπως μαθαίνουμε. Πρόκειται για νέου τύπου διώξεις με εκβιασμούς, απειλές, κόψιμο διαφημιστικών δαπανών, μηνύματα που θυμίζουν… μπραβιλίκια της νύχτας και μια γενικότερη τάση να ξεκαθαρίσει το μιντιακό τοπίο με την επιβολή «βίαιων» τρόπων.

Είναι ενδιαφέρον το παράδειγμα του Mega το οποίο πέραν των όποιων δικών του λαθών που οδήγησαν στο μίσος από τους πολίτες, οι πληροφορίες λένε ότι κυβερνητικά στελέχη απειλούν τράπεζες ή εταιρείες που μπορούν να επηρεάσουν, να μη δίνουν διαφήμιση στο κανάλι το οποίο χωρίς ενημερωτικά προγράμματα καταγράφει αξιοζήλευτα ποσοστά θεαματικότητας.

Άλλες πληροφορίες λένε ότι κατ’ εντολήν Παππά οι τράπεζες δεν αποδεσμεύουν ένα ποσοστό της τάξης των 5 εκατ. ευρώ για να πληρωθούν οι εργαζόμενοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα εδώ και πέντε μήνες. Η ομάδα Παππά θέλει να κλείσει ντε φάκτο το κανάλι φορτώνοντας στους μετόχους το φταίξιμο, όχι κι ότι αυτοί δεν φταίνε.

Άλλες πληροφορίες του Antinews αναφέρουν ότι έχουν γίνει «ενοχλήσεις» από τα υπόγεια του Μαξίμου σε διαφημιστικές εταιρείες και Media shops προκειμένου να μπλοκάρουν τη διαφημιστική πίτα που μοιράζουν. Απαιτούν να δίνονται εκατομμύρια σε «φιλικά» μέσα και να στραγγαλίζονται οι φωνές αντίστασης στη χούντα του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα, με αφορμή τις τηλεοπτικές άδειες επιχειρείται ένα συνολικό μοίρασμα των διαφημιστικών δαπανών με τους ομίλους που γλείφουν τον ΣΥΡΙΖΑ να παίρνουν τα περισσότερα «πνίγοντας» τους υπολοίπους.

 Και σα να μην έφταναν όλα αυτά λένε οι πληροφορίες ότι γίνονται μεγάλης έκτασης υποκλοπές, σε σημείο που οι… αντιφρονούντες να αναγκάζονται είτε να μιλάνε με συνθηματικά είτε να αγοράζουν… πακιστανικά κινητά για να μπορούν να συνεννοηθούν. Τα «βαλιτσάκια» της ΕΥΠ κυκλοφορούν σαν… ταξί στην Αθήνα καταγράφοντας κυρίως στο «αμαρτωλό» τμήμα του κέντρου που πιάνει από Ομόνοια – Σύνταγμα μέχρι Χίλτον και Κολωνάκι. Πιάνει δηλαδή και την Τράπεζα της Ελλάδος και τον μέγα εχθρό Γιάννη Στουρνάρα αλλά και όλους όσοι τολμήσουν να μιλήσουν έστω και γι’ αστείο για την κυβέρνηση.

Όλο αυτό το «καφκικό» σκηνικό με πολύ Γκαίμπελς και πολύ περισσότερο Ρασπούτιν έχει στηθεί από ομάδες που θα μπορούσαν να λέγονται «κρυφά τάγματα ασφαλείας» του Παππά και του Κρέτσου. Συντονίζουν από το υπόγειο του Μαξίμου και από τη Γενική Γραμματεία στην Καλλιθέα και στοχοποιούν συγκεκριμένους «αντιφρονούντες», φυσικά πρόσωπα και εταιρείες Media.

Ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται λέει ο λαός. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να καυχιέται ότι έχει στήσει έναν παρακρατικό μηχανισμό που επιχειρεί να ελέγξει τα πάντα. Μπορεί να προσπαθεί με τον Παππά να στήσει νέο τηλεοπτικό τοπίο. Μπορεί να εκβιάζει για τη διαφήμιση και που αυτή θα κατευθυνθεί και μπορεί να βάζει στο στόχαστρο όσους πάνε κόντρα στο σύστημα.

Όμως, να είναι σίγουροι ότι τα συγκεκριμένα μέσα δεν θα πάψουν να μιλάνε, να τολμάνε να κάνουν κριτική και να τσακίζουν την κυβέρνηση… στη νομιμότητα. Όσο παρακράτος κι αν στήσουν να είναι σίγουροι ότι δεν θα μπορέσουν να φιμώσουν την φωνή της Δημοκρατίας. Ας μαζέψουν λοιπόν τους τραμπούκους τους, ας πάρουν πίσω τα βαλιτσάκια τους κι ας κόψουν τις παρεμβάσεις σε τράπεζες και επιχειρήσεις. Δεν τους γλιτώνει τίποτε από την κατάρρευσή τους.

.Οι μάσκες πέφτουν

Είναι τελικά λίγος ο χαρακτηρισμός «μαφία του Μαξίμου». Οι άνθρωποι δεν παίζονται στα βρόμικα παιχνίδια και στους τακτικισμούς και θα κάνουν τα πάντα για να μείνουν στο γκουβέρνο μέχρι να τους πετάξει ο λαός έξω ή να φύγουν με ελικόπτερο.

Την ίδια ώρα που το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής λέει ότι το «αφήγημα» της αριστερής ανάπτυξης είναι μύθος και η οικονομία διαλύεται στα χέρια των σαλτιμπάγκων, η κυβέρνηση συνεχίζει να παίζει τον... Παππά.

Κατέθεσε τροπολογία που δεν ακυρώνει το νόμο του υπουργού – καναλάρχη αλλά τον... αναστέλλει. Σαν τα μικρά παιδάκια δηλαδή που τους πήραν τον γλυκό από τα χέρια ή το παιχνίδι κι αυτά κάνουν ζαβολιές ή κάνουν κόλπα γιατί δεν αποδέχονται την ήττα τους.

Γελάνε και οι πέτρες με τις μεθοδεύσεις του Τσίπρα και του Παππά πότε με τον «στρατηγό Άνεμο» που έλεγε ότι θα παραιτηθεί αλλά δεν το έκανε, και πότε με το νόμο που δεν καταργεί αλλά αναστέλλει.

Κι αφού η υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών έχει καταλήξει σε μεγάλο ναυάγιο, ακόμη μεγαλύτερο φιάσκο έρχεται από τη... Βενεζουέλα. Και δεν είναι μόνο ότι ο Παππάς (ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές) πήγε να αγοράσει τα άδεια ράφια των σούπερ μάρκετ.

Είναι το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο δικηγόρος των off shore, που βρίσκεται στα Panama Papers είχε σχέσεις με την «ομάδα Τσίπρα» πολύ πριν κι από το 2013. Τι δουλειές έκανε με μια... αριστερή κυβέρνηση ένας νομικός που ασχολείται με το πώς να στήνει υπεράκτιες εταιρείες; Και ποια σχέση μπορεί να έχει με την κρυφή υπεράκτια που αγόρασε μετοχές της Αυγής;

Όμως, η όλη δραστηριότητα του δικηγόρου Αρτεμίου, και κολλητού όπως φαίνεται του Παππά και του Τσίπρα είναι περίεργη.

Όπως είχε αποκαλύψει ο Ελεύθερος Τύπος: «Ο Αρτέμης Αρτεμίου διατηρεί εδώ και χρόνια δικηγορικό γραφείο στη Λευκωσία και ειδικεύεται στη διαχείριση υπεράκτιων εταιριών. Στο επίσημο site του γραφείου του διαβάζουμε για την πολύχρονη εμπειρία του σε ζητήματα τραπεζικής, φορολογικών θεμάτων αλλά και ακίνητης περιουσίας (real estate).

Ο ίδιος φέρεται να διαχειρίζεται offshore εταιρίες, με έδρα τις Σεϋχέλλες, τα British Virgin Islands κ.λπ. Σε πολλές από αυτές τις εταιρίες, αν και τις διαχειρίζεται ο ίδιος, εμφανίζονται ως εκπρόσωποι και άλλα πρόσωπα.

Ο Αρτέμης Αρτεμίου υπήρξε μέλος της Κ.Ε. του κομμουνιστικού κόμματος ΑΚΕΛ στην Κύπρο, ενώ έχει διατελέσει αντιπρόεδρος της Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου την περίοδο (2010-2016). Το όνομα του Αρτεμίου, όμως, εμφανίζεται και σε πολύ σοβαρές υποθέσεις που σχετίζονται με το ΑΚΕΛ στην Κύπρο και οι οποίες βρίσκονται στο μικροσκόπιο των δικαστικών αρχών του νησιού.

Ο Αρτέμης Αρτεμίου και η APLaw στη λίστα των PANAMA PAPERS!»

Έχουμε και λέμε λοιπόν τρία «σκάνδαλα» με πρωταγωνιστή τον Νίκο Παππά, δεξί χέρι του Αλέξη Τσίπρα.

1.Ο Παππάς παρακάμπτει το Συμβούλιο της Επικρατείας και δεν καταργεί αλλά αναστέλλει τον δικό του νόμο.

2.Ο Παππάς πήγε στην αριστερή Γη της Επαγγελίας, την Βενεζουέλα, για να αγοράσει τρόφιμα από τα εκεί σούπερ μάρκετ. Τρέμε Βασιλόπουλε και Σκλαβενίτη δηλαδή. Όμως, φαίνεται ότι με την κίνηση αυτή «δένει» και το σχέδιο Β που είχαν από καιρό επεξεργαστεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, επιστροφή στη δραχμή και συμφωνίες για αγορά τροφίμων και πετρελαίου από χώρες του ανύπαρκτου σοσιαλισμού.

3.Ο Παππάς είχε και έχει στενές σχέσεις με έναν δικηγόρο αμφιλεγόμενο που βρίσκεται στις λίστες των Panama Papers αλλά ταυτόχρονα κάνει μπίζνες με τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί άραγε ελέγχθηκε από τα Panama Papers μόνο ο Παπασταύρου και όχι και ο Αρτεμίου;

Οι μάσκες πέφτουν σιγά – σιγά. Τα λαμόγια αριστερής προελεύσεων και οι μαφιόζικες πρακτικές βγαίνουν στο φως.

.Η χώρα που δεν θέλει επενδύσεις

Α​​ν πραγματικά ο Αλέξης Τσίπρας εννοούσε αυτά που έλεγε τους τελευταίους μήνες –σαν να είδε ξαφνικά το φως το αληθινό– περί ανάγκης επενδύσεων, προκειμένου να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, θα πρέπει να νιώθει πολύ απογοητευμένος. Οχι μόνο γιατί για επενδύσεις μιλάει και επενδύσεις δεν βλέπουμε, αλλά κυρίως γιατί το επενδυτικό κλίμα χειροτερεύει συνεχώς. 

Το αποδεικνύουν διάφορες μετρήσεις διεθνών οργανισμών και ινστιτούτων για την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα, φαίνεται καθαρά από τις διαθέσεις στελεχών της κυβέρνησης και του κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ και γίνεται σαφές από τις επιδόσεις του κράτους, που παραμένει αγκυλωμένο σε λειτουργίες που αποθαρρύνουν την επιχειρηματική δραστηριότητα.

 Και επειδή ίσως αυτά δεν είναι αρκετά, ήλθε η σημερινή κυβέρνηση (του Αλέξη Τσίπρα, δηλαδή) να συμβάλει με την πολιτική της υπερφορολόγησης.

Η πρόσφατη έκθεση «Doing Business 2017» της Παγκόσμιας Τράπεζας, που υποβιβάζει την Ελλάδα από την 58η θέση στην 61η (μεταξύ 190 χωρών) στη διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας, έρχεται ως επιστέγασμα αρκετών άλλων σχετικών ερευνών της τελευταίας διετίας.

 Δίχως υπερβολή, όλες σχεδόν δείχνουν τη χώρα να χάνει θέσεις και πόντους στον διεθνή λυσσαλέο ανταγωνισμό, που στους καιρούς μας πλέον διεξάγεται στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης.

 Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η πραγματικότητα και μέσα σε αυτήν θα επιβιώσει ο πιο αποτελεσματικός, ο πιο ευέλικτος, ο πιο παραγωγικός. Ηδη η Ελλάδα χάνει έδαφος ακόμη και στα Βαλκάνια...

 Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και όσα εσωκομματικά ακολούθησαν έδειξαν, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι ο κορμός του στελεχικού δυναμικού αδυνατεί να προχωρήσει πέρα από τις ιδεολογικές ή ιδεοληπτικές εμμονές του. Δεν θέλει να προχωρήσουν οι αναγκαίες ιδιωτικοποιήσεις, δεν επιθυμεί μεταρρυθμίσεις, αρνείται να συμβαδίσει με τους καιρούς που επικρατούν στον πλανήτη. 

Επιπλέον, ο Αλέξης Τσίπρας μόνος του –ή αναγκάστηκε;– φρόντισε να τονώσει αυτές τις απόψεις δημιουργώντας ένα «πολίτμπιρο» που θα καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις κυβερνητικές αποφάσεις. 

Με λίγα λόγια, ο ίδιος εκχώρησε ένα μεγάλο μέρος των αρμοδιοτήτων και των ευθυνών του ως πρωθυπουργού στο κόμμα, με δεδομένες τις αντιεπιχειρηματικές αντιλήψεις που το χαρακτηρίζουν. Η περίπτωση Σκουρλέτη τα λέει όλα.

Ο κρατικός μηχανισμός, από την πλευρά του, λειτουργεί με πρότυπα και ταχύτητες πολλών δεκαετιών πριν. Ευνοεί την απύθμενη γραφειοκρατία για να δημιουργεί εμπόδια, αντιδρά στην ηλεκτρονική μηχανοργάνωση, διαχέει τις ευθύνες και την υπευθυνότητα, δεν αντέχει την αξιολόγηση, απαγορεύει τις πρωτοβουλίες, αγαπά τις πελατειακές και κομματικές σχέσεις. 

Η τεράστια καθυστέρηση στην έκδοση δικαστικών αποφάσεων, αλλά και η κατάσταση της εκπαίδευσης αποτελούν παραφυάδες του ιδίου προβλήματος. 

Δυστυχώς, είναι αποδεδειγμένο ότι όλα αυτά βρίσκονται σε αρμονία με τις απόψεις, τη ρητορική και τους στόχους της κυβέρνησης. Για λόγους ιδεολογίας, για λόγους κομματικής πειθαρχίας ή για λόγους προσωπικού συμφέροντος; Για όλους μαζί τους λόγους αυτούς. Αλλωστε, είναι ακατόρθωτος ο διαχωρισμός και το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.

Στο ερώτημα αν τα βλέπουν όλα αυτά «οι σύντροφοι» η απάντηση είναι απλή: δεν έχει καμία σημασία τι βλέπουν, τι διαπιστώνουν και τι καταλαβαίνουν. 

Αφού εμφανίζονται πολύ ευχαριστημένοι και ο πρωθυπουργός νομίζει ότι η οικονομία είναι «σούστα» που κάποια στιγμή θα εκτιναχθεί μόνη της επειδή δεν μπορεί να πιεστεί άλλο. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι με αυτές τις συνθήκες η επιχειρηματικότητα πάει από το κακό στο χειρότερο, οι επενδυτές δεν έρχονται, άρα επενδύσεις δεν γίνονται.

 Είναι πολλά, πάρα πολλά, αυτά που πρέπει να αλλάξουν στην ελληνική επικράτεια για να μετατραπεί η Ελλάδα σε ελκυστική χώρα για τους επιχειρηματίες. Ακόμη και αν ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση, ακόμη και αν ρυθμιστεί το χρέος. Η «σούστα» δεν θα εκτιναχθεί χωρίς κατάλληλη ρύθμιση μυαλών!  

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΓΚΟΣ

.Η κληρονομιά του κομμουνισμού

Λ​​οιπόν, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Επαναλαμβάνω ότι ο κ. Γεωργιάδης έκανε μια άστοχη δήλωση. Ξέρουμε ότι σε καμία χώρα δεν συλλαμβάνονται οι κομμουνιστές, όσο κι αν είναι απαξιωμένοι όχι μόνον σε χώρες που έχουν ζήσει τη μαγεία του κομμουνισμού, αλλά και σε άλλες που πέρασε χωρίς να τις αγγίξει. Αρχές δεκαετίας του ογδόντα στη Γαλλία, το Κ.Κ. είχε φτάσει σε ποσοστά πάνω από 20% στις βουλευτικές εκλογές, αν δεν κάνω λάθος, και συμμετείχε με υπουργούς στην πρώτη κυβέρνηση Μιτεράν. Να μην παραγνωρίζουμε και το γεγονός ότι στις βιομηχανικές περιοχές του Βορρά οι ψηφοφόροι του εστράφησαν προς το Εθνικό Μέτωπο. 

Το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα συγκαταλέγεται «στα λοιπά» των αποτελεσμάτων. Στην Ιταλία της απλής αναλογικής, επί Μπερλινγκουέρ το Κ.Κ. ήταν ρυθμιστής της πολιτικής κατάστασης. Σήμερα απλώς δεν υπάρχει. Πώς να το κάνουμε; Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες έχουν ξεκαθαρίσει τις σχέσεις τους με τον κομμουνισμό και τις ιδέες του. Και έχουν κλείσει τα βιβλία του. Exeunt που λένε.

Ξέρω πάντως πως δεν υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή χώρα, ή μάλλον χώρα του πολιτισμένου κόσμου, άρα με κοινοβουλευτικό πολίτευμα, όπου υπουργός έχει αναρτημένο στο γραφείο του πορτρέτο ήρωα της κομμουνιστικής ανταρσίας. Αναφέρομαι στο πορτρέτο του Κλάρα Αθανασίου στο γραφείο του κ. Σπίρτζη. Πορτρέτο του δεσπόζει και σε αίθουσα του υπουργείου Υγείας, όπου κατοικοεδρεύει ο Πολάκης. Ξέρω ακόμη πως όπου ακόμη λειτουργεί το «σύστημα», Β. Κορέα, Λάος, Βιετνάμ, Κούβα, φυλακίζονται όσοι δεν είναι κομμουνιστές.

 Και καλά να πάθουν. Ξέρω, τέλος, πως στην καφετέρια «The beauty of Greece», ο όρος κομμουνιστής αποτελεί τίτλο τιμής. Πριν κόψει τις συντάξεις ο Κατρούγκαλος, είχε δηλώσει κομμουνιστής για να κερδίσει την εύνοια του κοινού του. Γέλαγε και η pochette από την ευτυχία του χαριτωμένου.

Υπάρχει ιστορική εξήγηση. Εμείς ζήσαμε έναν εμφύλιο που τον προκάλεσαν οι κομμουνιστές και στον οποίον ηττήθηκαν, αφού είχαν παρασύρει στον όλεθρο χιλιάδες που τους πίστεψαν. Η ανάμνηση των νεκρών και της λεηλατημένης ζωής δεν σβήνει εύκολα. Ωραία. Υπάρχει όμως και μια πολιτική εξήγηση, η οποία είναι συνυφασμένη με την ιστορική, αλλά δεν ταυτίζεται μαζί της. Το ΠΑΣΟΚ το 1981 λεηλάτησε όλη την εμφυλιοπολεμική ρητορεία της Αριστεράς για να την εκτονώσει στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς. 

Ηταν μια ρητορεία που έφερνε διορισμούς και επιδοτήσεις. Η αβάσταχτη ελαφρότητα του προοδευτικού λυρισμού την κράτησε ζωντανή για να δείξει ότι «δεν πονάει». Διανθισμένη με εθνικιστικές κορώνες, όπως ήταν, την υιοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να φτιάξει την κουρελού του εθνικολαϊκισμού.

Εχει δίκιο το ΚΚΕ να διαμαρτύρεται επειδή ο κ. Γεωργιάδης το ταύτισε με τη σημερινή Αριστερά. Είναι σαν τον θείο που σου έφαγε την κληρονομιά, την αξιοποίησε, έγινε μεγιστάνας κι εσύ είσαι ακόμη «στο νοίκι». Εκείνοι έγιναν κυβέρνηση με την περιουσία του Κλάρα και αυτοί αρκούνται στη βουλευτική αποζημίωση. Υπέροχο κι εκείνο που είπε ο βουλευτής τους, ότι το ΚΚΕ δεν το νομιμοποίησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αλλά οι αγώνες του λαού. Θυμάμαι ακόμη εκείνο το εκατομμύριο κόσμου που είχε βγει στους δρόμους για να υποδεχθεί τον εθνάρχη να φωνάζει: Νόμιμο το ΚΚΕ. Ετσι, για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους.

  ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

.Tα «φασιστάκια» της διπλανής πόρτας

Πραγματικά δεν έχουμε καταλάβει τι έχει συμβεί από χθες το βράδυ. Οι περισσότεροι πανηγυρίζουν λες και βρίσκονται στο γήπεδο. Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός και οι οπαδοί κραυγάζουν πότε από τη μια και πότε από την άλλη πλευρά. Έτσι συμβαίνει και με τις άδειες. Όσοι μισούν τον Παππά ουρλιάζουν για το αυτογκόλ που έβαλε στο 92 και όσοι είναι μαζί του ετοιμάζονται με κάποιο τρόπο να πάρουν τη ρεβάνς.

Όμως, το θέμα δεν είναι οπαδικό. Δεν είναι του στυλ «σας τσακίσαμε, σας σκίσαμε, είστε κουρέλες» και τα σχετικά. Εδώ έχουμε να κάνουμε με θέματα Δημοκρατίας, ελευθερίας του Τύπου, Δικαιοσύνης, συναίσθησης του που πάει η Ελλάδα και πόσο χαμηλά μπορεί ακόμη να φτάσει.

Όταν ο αναπληρωτής γραμματέας των ΑΝΕΛ προτρέπει «να τσακίσουν τη Δικαιοσύνη», ακόμη και αν τον απολύουν, είναι δείγμα πως κάτι πάει στραβά και είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο.

Όταν ο Πολάκης μιλά για δικαστικό πραξικόπημα, ποιος αυτός που έκανε παρανομίες με διπλά βιβλία, τότε υπάρχει κάτι πολύ πιο σοβαρό.

Όταν ο ίδιος ο Παππάς και η Γεροβασίλη (η οποία από χθες έγινε… Ξηροβασίλη γιατί έπεσε ξερή) επιτίθενται με τόσο ανοίκειο τρόπο και χωρίς αιδώ τότε το έλλειμμα δημοκρατίας μεγαλώνει.

Όταν η κ. Σβίγγου λέει ότι ο απλός κόσμος έχει σοκαριστεί από την απόφαση του ΣτΕ τότε πράγματι πρέπει να μιλήσουμε για την ποιότητα της Δημοκρατίας μας. Από τη Μεταπολίτευση και μετά το πολίτευμά μας δεν πέρασε πολλές δυσκολίες. Συνήθως η Δημοκρατία χαλυβδώνεται όταν κινδυνεύει, αλλά από το 1974 και μετά δεν κινδύνευσε από κανέναν. Παρά μόνο από τους ίδιους τους Έλληνες που απολάμβαναν την ελευθερία και τη δημοκρατία και τελικά την «χάλασαν».

Παρ’ ότι είναι κουτσή και χαλασμένη, όμως, είναι το μοναδικό πολίτευμα που έχουμε και θέλουμε. Μαδούρο στην Ελλάδα δεν περνούν, οπαδοί του Κιμ και του Τσάβες θα βρίσκονται μόνο στις «γιάφκες» των ψευτοαριστερών του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή την κουτσή Δημοκρατία πρέπει να την προστατέψουμε από τους υποψήφιους Μαδούρο. Πρέπει να την διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού, ακόμη και με το αίμα μας.

Η κυβέρνηση της Αριστεράς δείχνει αποφασισμένη να πουλήσει ακριβά το τομάρι της. Θα παλέψουν μέχρι τέλους έχοντας ένα μεγάλο ατού. Τον λαϊκισμό τους. Στοχεύουν στα πιο ταπεινά ένστικτα των πολιτών, τους κοροϊδεύουν με τον πιο οικτρό τρόπο και πολλούς από αυτούς τους μετατρέπουν σε κομματικό στρατό φανατικών που βλέπουν μόνο εχθρούς της… επανάστασης.

Δυστυχώς η ελληνική κοινωνία πάει σε μια περίοδο βαθέως διχασμού όπου δεν υπάρχει Ελλάδα αλλά υπάρχει συμφέρον, εξουσία, δύναμη. Ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του έχουν αποδείξει ότι είναι σκληροί αντίπαλοι διότι απλά μοιάζουν με τις «μαύρες χήρες» ή τις ομάδες αυτοκτονίας που σκοτώνονται για να σωθεί η επανάσταση που νομίζουν ότι κάνουν.

Η Γεροβασίλη, ο Παππάς, ο Πολάκης, ο Βερναρδάκης, ο Σπίρτζης και κυρίως ο πρωθυπουργός είναι τα «φασιστάκια» της διπλανής πόρτας. Κι από αυτούς πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να γλιτώσει.

.Σπάνε ταμπού δεκαετιών

Κ​​άτι καλό συμβαίνει αυτή την περίοδο στη χώρα. Καίγονται με θεαματικό και ραγδαίο τρόπο ταμπού και στερεότυπα που κυριάρχησαν στο ελληνικό μεταπολιτευτικό μυαλό. Ποιος ακριβώς θα ξαναμιλήσει εναντίον μιας μεγάλης ιδιωτικοποίησης μετά τα όσα έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες; Ελληνικό, Cosco, περιφερειακά αεροδρόμια συνιστούν μια μεγάλη αλλαγή στη χώρα.

 Τα συμφώνησε –τελικά– και τα ψήφισε μια αριστερή κυβέρνηση. Με κλάματα, μετάνοιες και ξόρκια. Το έκανε όμως. Υπάρχει αβεβαιότητα για το αν θα μπορέσει να τα υλοποιήσει στο τέλος. Και οι φωνασκίες, η ροπή προς το «νταραβέρι» και η ανεπάρκεια ορισμένων υπουργών θολώνουν, αν δεν εξανεμίζουν, το μήνυμα που θα έπρεπε όλα αυτά να δίνουν προς τα έξω.

Ο πρωθυπουργός ακολουθεί, όμως, το «μοντέλο Σαμαρά». Επιδιώκει την προσωπική επαφή με τους επενδυτές και τους διαβεβαιώνει ότι «είναι προσωπικά διαθέσιμος για ό,τι χρειαστεί».

Και αυτό από μόνο του σπάει ταμπού δεκαετιών. Υπήρξαν συντηρητικοί πρωθυπουργοί που ντρέπονταν να δεχθούν έναν επιχειρηματία στο Μαξίμου και πρώην επιχειρηματίες–υπουργοί που κρύβονταν από τους ομόσταυλούς τους για να μην τους παρεξηγήσει κάποιος.

Ολα αυτά σημαίνουν ένα πράγμα. Οι διάδοχοι του κ. Τσίπρα θα έχουν στρωμένο το έδαφος, ιδεολογικά και πολιτικά, για να μη δειλιάζουν μπροστά στα αυτονόητα. Η κοινωνία έχει ακούσει ότι «αριστερό είναι να δημιουργούμε θέσεις εργασίας» και δεν έχει πλέον ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να είμαστε ταυτόχρονα ένα ημισοβιετικό κράτος και μια πλούσια χώρα. Αυτό συνέβη, κράτησε ανεξήγητα πολύ καιρό, αλλά πάει τέλειωσε.

Ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει να παλέψει με τα ιδεολογικά φαντάσματα που οδήγησαν τον κ. Γ. Παπανδρέου να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις στο λιμάνι. Και επειδή ξέρει καλά μέσα του πού θέλει να πάει τη χώρα, θα βρει τον δρόμο ανοιχτό.

Ο κ. Τσίπρας το πιθανότερο είναι να μην προλάβει να επωφεληθεί πολιτικά από το σπάσιμο των ταμπού... Μάλλον θα νιώσει την πικρία που πολλοί πρώην πρωθυπουργοί έχουν αισθανθεί όταν οι διάδοχοί τους εγκαινιάζουν έργα για τα οποία εκείνοι είχαν «φτύσει αίμα», όταν πολιτικοί, σαν τον κ. Τσίπρα, ζητούσαν την παρέμβαση του εισαγγελέα. Θα του είναι, όμως, και πολύ δύσκολο να ξαναβρεθεί στην άλλη όχθη, να πάρει μια ντουντούκα και να καταφέρεται εναντίον της Α ή της Β επένδυσης.

Η χώρα έχει περιθώριο να πάει προς τα πάνω. Η ζημιά που προξενείται σε κρίσιμους τομείς και θεσμούς είναι μεγάλη, αλλά πρέπει να βλέπουμε την επόμενη και τη μεθεπόμενη μέρα. Η μεταπολίτευση δεν τέλειωσε με το μνημόνιο, όπως επιμένουν ορισμένοι. Θα τελειώσει την ημέρα που θα μπορέσουμε να κηδέψουμε επισήμως τις ιδεολογικές αγκυλώσεις και τα ταμπού της. Αν είμαστε τυχεροί να έχουμε μια πολιτική ηγεσία με τσαγανό και επαγγελματισμό και μια νέα επιχειρηματική ελίτ που θα νοιάζεται και για τον τόπο πέρα από την τσέπη της, μπορεί να έλθουν και καλύτερες ημέρες

. ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

.Η δεξιά χειρ του συντρόφου

«Ο καπιταλισμός έχει ένα μόνιμο ελάττωμα: την άνιση κατανομή του πλούτου. Ο σοσιαλισμός, αντίθετα, έχει ένα σταθερό προτέρημα: την ίση κατανομή της φτώχειας». Η φράση ανήκει στον Ουίνστον Τσώρτσιλ, που τον θυμηθήκαμε μετά την απονομή του Νομπέλ Λογοτεχνίας στον Μπομπ Ντίλαν. Οταν με το καλό θεσπισθεί Νομπέλ Σαρκασμού (σ.σ.: το προωθούν παγκοσμίως γνωστοί αιρετικοί) το πρώτο πρέπει να απονεμηθεί στη μνήμη του Τσώρτσιλ. Ο ίδιος –έφυγε σχετικά νωρίς– είχε πει προϊδεάζοντας το ανυποψίαστο κοινό ότι «η Ιστορία θα είναι ευγενική μαζί μου. Σκοπεύω να τη γράψω». Τιμήθηκε με το Νομπέλ Λογοτεχνίας (1953) για τα απομνημονεύματά του από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

 Για τους Ελληνες το όνομα Τσώρτσιλ, του χαράκτη μαζί με τον Στάλιν ευρωπαϊκών μεταπολεμικών σφαιρών επιρροής, υπήρξε σημείο αναφοράς της επικείμενης ημετέρας αιματοχυσίας. Για τους μεν (ηττημένους) ήταν ο σκηνοθέτης του ωμού παρεμβατισμού, για τους δε (νικητές) ο σύμμαχος- άγγελος απέναντι στο επαπειλούμενο «ερυθρό» κακό.

Από όλους αποδεκτό ότι το φάντασμα του Εμφυλίου –άγνωστος πόλεμος για μεγάλη μερίδα νεοελλήνων– πλανάτο τις επόμενες δεκαετίες πάνω από την Ελλάδα, κακοφορμίζοντας πληγές της αδελφοκτονίας. Ιδιαίτερα μεστός ο τίτλος του κεφαλαίου «Η δυσχερής δημοκρατία 1950-1967», από το βιβλίο των Θάνου Βερέμη - Γιάννη Κολιόπουλου «Ελλάς. Η σύγχρονη συνέχεια, από το 1821 μέχρι σήμερα». Επιβεβαιωτικό του παραπάνω η δραματική απορία του επί σειράν ετών πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;» μετά τη δολοφονία Λαμπράκη το 1963. 

Από τις πρώτες αποφάσεις του ιδίου όταν ξανακυβέρνησε τον τόπο μετά την πτώση της δικτατορίας ήταν η νομιμοποίηση του ΚΚΕ, αυτομάτως και η απενοχοποίηση της σημειολογικά εύπλαστης λέξης «σύντροφοι» στο δημόσιο λεξιλόγιο. Ζήλεψε ακόρεστα το ΠΑΣΟΚ, ενδυναμωμένο από μέγα αριθμό επήλυδων της παραδοσιακής Αριστεράς· κίνημα με ακτιβιστική πριν από την ανάληψη της εξουσίας ορολογία, έκανε κατάχρηση του «σύντροφοι, συντρόφισσες» έως ότου τα απανωτά συντροφικά μαχαιρώματα –διαχρονικός κανόνας– προσγείωσαν στην πραγματικότητα και τους πλέον εύπιστους.

Είναι πασίδηλο ότι η προσφώνηση «σύντροφοι» από επιγόνους τους προκαλεί θυμηδία, αν όχι ανθρώπινη συμπάθεια για τον πομπό. Αντιθέτως, η ιστορική υπέρβαση –σαρκασμός δεν μπορούσε να είναι– του κ. Πάνου Καμμένου να προσφωνήσει τους συνέδρους του ΣΥΡΙΖΑ «συντρόφισσες και σύντροφοι», συνιστά εμφατική απόδειξη ότι για την επιβίωση της συγκυβέρνησης επιστρατεύεται και το πολιτικώς γκροτέσκο. 

Συνωμοτικά, θυμίζω το εκπληκτικό –μακράν κορυφαίο– προεκλογικό σποτάκι των ΑΝ.ΕΛ. Ο μικρός Αλέξης έσπασε το καλό, ζερβό του χεράκι, τού το γύψωσαν, αλλά ο οσκαρικής ερμηνείας πρόεδρος Καμμένος τον καθησυχάζει: «Μην ανησυχείς, θα σε μάθω εγώ να γράφεις το ίδιο καλά με το δεξί». Αλλως πως, το ’να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο πρόσωπο συντροφικό. 

 ΚΩΣΤΑΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗΣ

.Θέμα εμπιστοσύνης στη ρύθμιση χρέους

Υπάρχει ένα μεγάλο μπέρδεμα με το ζήτημα της διευθέτησης του χρέους. Διευθέτηση επειδή θα χρησιμοποιηθούν τεχνικές εξομάλυνσης μακροχρόνιων υποχρεώσεων, κατά τρόπον ώστε τα ποσά που χρειάζονται για την ετήσια εξόφληση των δόσεων επί του χρέους, αθροιζόμενα με τα ποσά που κοστίζουν οι τόκοι επί του υπολοίπου του χρέους να μην ξεπερνούν το ποσοστό 15% επί του τρέχοντος ΑΕΠ. Η Ελλάδα διαθέτει σήμερα μια αρκετά ευκρινή δέσμευση των εταίρων για το τι μπορεί να περιλαμβάνει η συζητούμενη διευθέτηση. Ευτυχώς! 

Γιατί με την κατάργηση του δεύτερου μνημονίου, όπως τη μεθόδευσαν οι Τσίπρας-Βαρουφάκης, χάθηκε η αρχική υπόσχεση των Ευρωπαίων που είχε διατυπωθεί τον Νοέμβριο 2012, στη συνέχεια πάντως της αρχικής συμφωνίας της 21ης Φεβρουαρίου 2012, όταν συντάχθηκε το δεύτερο μνημόνιο. Η υπόσχεση εκείνη είχε δοθεί αφότου η Ευρωομάδα διαπίστωσε δημοσίως ότι το πρόγραμμα δεν είχε εφαρμοστεί κατά τα συμπεφωνημένα, επειδή οι πολιτικοί μας προτίμησαν να προσφύγουν σε διπλές βουλευτικές εκλογές, καθυστέρηση που ακολουθήθηκε από μια άνευ λόγου επαναδιαπραγμάτευση.

 Εκείνη η συμφωνία για το χρέος περιέλαβε πρόσθετες μειώσεις και περίοδο χάριτος στα επιτόκια, επέκταση του χρέους κατά 15 χρόνια καθώς και τη δημιουργία αποθεματικού λογαριασμού με τις επιστροφές των κεντρικών τραπεζών επί των ιδιότυπου QE που έγινε την άνοιξη του 2010 με την αγορά ελληνικών ομολόγων. Επιπλέον, τα κράτη υπέγραψαν το ακόλουθο: «Δεσμευόμαστε να προσφέρουμε στην Ελλάδα την κατάλληλη υποστήριξη στη διάρκεια του Προγράμματος και πέραν αυτής μέχρις ότου επιστρέψει στις αγορές, με την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα θα ικανοποιήσει πλήρως όλα τα προαπαιτούμενα και τους στόχους του Προγράμματος Προσαρμογής».

Η νέα δέσμευση διατυπώθηκε στο τρίτο μνημόνιο και εξειδικεύθηκε με απόφαση της Ευρωομάδας στις 9 Μαΐου 2016. Τα κράτη του ευρώ συμφώνησαν «με τις ακόλουθες γενικές κατευθυντήριες αρχές ως προς τα πιθανά μέτρα του πρόσθετου χρέους: (α) να διευκολυνθεί η πρόσβαση της χώρας στις αγορές, (β) να εξομαλυνθούν οι δόσεις αποπληρωμής του χρέους, (γ) να δοθούν κίνητρα στη χώρα για τη συνέχιση της προσαρμογής μετά το τέλος του προγράμματος και (δ) να αντιμετωπιστεί με ευελιξία το ενδεχόμενο απρόβλεπτων μελλοντικών εξελίξεων σε ό,τι αφορά την πορεία του ΑΕΠ και των επιτοκίων».

 Η νέα βοήθεια στο χρέος θα είναι βραχυχρόνια, με την έννοια ότι δεν θα χρειαστεί μεγαλύτερο πρωτογενές πλεόνασμα από το συμφωνηθέν κατά τη 17ωρη διαπραγμάτευση, μεσοπρόθεσμα, με νέα περίοδο χάριτος και νέα επέκταση των λήξεων και, τέλος, μακροπρόθεσμα ώστε να τηρηθεί ο κανόνας του 15% όπως ζήτησε το ΔΝΤ.

Αυτά θα πάρει η Ελλάδα και τίποτε περισσότερο. Το ζήτημα είναι πότε. Ο κ. Τσίπρας έχει ήδη αποδεχθεί ότι υπάρχει θέμα εμπιστοσύνης της Βουλής εάν δεν το επιτύχει τους αμέσως επόμενους μήνες και πάντως πριν από τις γερμανικές εκλογές.  

ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

.Εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις…

Στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχει το χόμπι των αναπαραστάσεων μαχών του εμφυλίου πολέμου μεταξύ των Βορείων και τον Νοτίων Πολιτειών.

Λογιστές, ασφαλιστές, δικηγόροι, κάθε λογής άνθρωποι που στη διάρκεια της εβδομάδας έχουν μια καθημερινή ζωή ντύνονται στα μπλε ή στα γκρι και το Σαββατοκύριακο στο Γκέτισμπεργκ ή στο Σάιλο αναπαριστούν τις μεγάλες συγκρούσεις του «πολέμου ανάμεσα στις Πολιτείες». 

 Επιτίθενται, αμύνονται, σκοτώνονται και τη Δευτέρα αναστημένοι ξαναπηγαίνουν στις δουλειές τους. Προφανώς για να το κάνουν έχουν κόλλημα με τη μία ή την άλλη πλευρά, αλλά μέχρι εκεί. Τις διοργανώσεις αναλαμβάνουν διάφοροι σύλλογοι. Στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βαλθεί να χωρίσει τους Ελληνες σε Εθνικό Στρατό και Δημοκρατικό Στρατό. Και όσο πιο πολλοί σκοτωθούν τόσο το καλύτερο...

Η εμφυλιοπολεμική κίνηση της εβδομάδας που πέρασε έγινε από το γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την επέτειο της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους Γερμανούς. Ανάμεσα στα άλλα ανέφερε: «Δυστυχώς, παρά την απελευθέρωση της Αθήνας και όλης της Ελλάδας από τις δυνάμεις της Εθνικής Αντίστασης, ο ελληνικός λαός δεν γεύτηκε τους καρπούς των αγώνων, αφού υπέστη την ξένη επέμβαση και οδηγήθηκε στον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο. 

Και πάλι, όμως, οι δυνάμεις της Αριστεράς της χώρας μας, οι γνήσιες πατριωτικές και αντιστασιακές δυνάμεις δεν κάμφθηκαν και δεν περιθωριοποιήθηκαν, όπως περίμεναν το τότε αμαρτωλό κατεστημένο και οι ξένοι πάτρωνές του».

Δεν μιλάμε για διαστρέβλωση της Ιστορίας, αλλά για ύβρη στη μνήμη όσων πολέμησαν στη Μέση Ανατολή και στην εκστρατεία στην Ιταλία. Οι οποίοι για το κόμμα που κυβερνά είναι «μαϊμούδες» αγωνιστές, με μόνες «γνήσιες πατριωτικές και αντιστασιακές δυνάμεις» το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Οι οποίοι έκαναν την προσπάθειά τους για να γευτεί ο ελληνικός λαός τους καρπούς των αγώνων του, όπως τους γεύτηκε ο ρουμανικός, ο βουλγαρικός και ο αλβανικός, αλλά το «αμαρτωλό κατεστημένο και οι ξένοι πάτρωνες» κράτησαν την Ελλάδα στη Δύση.

Τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον ενδιαφέρει ο Γοργοπόταμος, όταν ενωμένοι ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ με τη συμβολή Αγγλων κομάντος ανατίναξαν τη σιδηροδρομική γέφυρα επιτυγχάνοντας πλήγμα στις γερμανικές επικοινωνίες. Ούτε η απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς. Τον ΣΥΡΙΖΑ τον ενδιαφέρουν τα Δεκεμβριανά και ο Εμφύλιος. Μια Ελλάδα χωρισμένη. Οχι πια σε Δυτικούς και κομμουνιστές, αφού το δεύτερο μας έχει τελειώσει. 

Αλλά σε «μενουμευρώπη» και «φευγουμευρώπη» και να χωριστούν και να σκοτωθούν. Για να το πετύχει χρησιμοποιεί μια δοκιμασμένη χουλιγκανική τεχνική.
Στα γήπεδα όταν κάποιος σου βρίζει τη μάνα το ξέρεις ότι είναι παράλογο. Μέχρι να τσιμπήσεις, να απαντήσεις και να πλακωθείς. Κάτι ανάλογο κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ με τα Δεκεμβριανά και τον Εμφύλιο.

Η εαμίτικη και η ελασίτικη παράταξη είναι οι μόνες εθνικές. Η άλλη, από τον Ψαρρό μέχρι την Ταξιαρχία του Ρίμινι και το Ναυτικό όχι μόνο δεν υπάρχει, αλλά αφήνεται να υπονοηθεί ότι μπορεί να ήταν και γερμανοτσολιάδες. Μέχρι η προσβολή και το «εμείς ή αυτοί» του ΣΥΡΙΖΑ να μην είναι ανεκτά, με τον χωρισμό της Ελλάδας σε δύο παρατάξεις που θα σκοτώνονται να είναι πραγματικότητα.

Αντώνης Πανούτσος

Πρώτο Θέμα

.Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις από την ανακατάληψη της Μοσούλης -Τι περιμένουν στη Δύση

Η ήττα του Isis στο Ιράκ θα μπορούσε να αλλάξει δραματικά το τοπίο για τους ισλαμιστές μαχητές και τη Δύση. Κάποια στιγμή στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, ίσως εβδομάδες, ίσως και μήνες, το Ισλαμικό Κράτος είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αναγκαστεί να παραιτηθεί από τη Μοσούλη, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ και έδρα του αυτοαποκαλούμενου χαλιφάτου εδώ και δύο χρόνια τουλάχιστον. 

Η επίθεση για την ανακατάληψη της πόλης, που κάποτε είχε δύο εκατομμύρια ή κα ι περισσότερους κατοίκους, βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη. Ο στόχος της επιχείρησης είναι να επιστρέψει η Μοσούλη στην ιρακινή κυβέρν... περισσότερα »

.Τσακαλώτος, εντός και εκτός

Με την πάροδο του χρόνου, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος επιβεβαιώνει τον κεντρικό ρόλο που διαδραματίζει εντός και εκτός κόμματος και χώρας. Μια ισχυρή αντιμνημονιακή φωνή, κύριος εκφραστής των «53», που διαπραγματεύθηκε και εφαρμόζει ένα σκληρό μνημόνιο, αλλά παραμένει δημοφιλής στο κομματικό ακροατήριο, συχνά χωρίς να αμφισβητείται η ειλικρίνεια προθέσεων, ακόμη και από πολιτικούς αντιπάλους.

Και αν δεν αιφνιδίασε με την επικράτησή του στις εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη της νέας Κεντρικής Επιτροπής, έχει ενδιαφέρον η σχέση που αναπτύσσει με τους διεθνείς παράγοντες που επηρεάζουν την οικονομική πορεία της χώρας.

Οι θεσμοί δυσπιστούν και διαφωνούν σε πολλά. Ωστόσο, αναγνωρίζουν μια λογική σε αρκετά από τα επιχειρήματά του, ακόμη και αν δεν συμφωνούν απαραίτητα με τη γενικότερη πολιτική που αυτά αντανακλούν, ενώ διαπιστώνουν και κάποια πρώτα στίγματα αξιοπιστίας.

Είναι ο αέρας του εξωτερικού, η άριστη χρήση της αγγλικής γλώσσας, είναι ότι, όταν λέει «ο Βόλφγκανγκ» και «η Κριστίν», δείχνει να το εννοεί και να μην προσποιείται, είναι η σύγκριση με το αλαζονικό και συγκρουσιακό ύφος του προκατόχου του, πιθανώς όλα μαζί. Γεννημένος στο Ρότερνταμ, ίσως έχει και έναν ιδιαίτερο δίαυλο επικοινωνίας με τον Ολλανδό πρόεδρο του Eurogroup. Σε κάθε περίπτωση, αντιμετωπίζεται ως σοβαρός συνομιλητής.

Μιλώντας πρόσφατα με στελέχη των θεσμών που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, εισέπραξα μια αναγνώριση για τον ρόλο του Ευκλείδη Τσακαλώτου, όπως και του Γιώργου Χουλιαράκη, ο οποίος αποτελεί μια εθνικά χρήσιμη σταθερά από την πρώτη στιγμή που εμφανίσθηκε στο προσκήνιο, με αποκορύφωμα τη μοναχική περίοδο που επιχειρούσε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα του Γιάνη Βαρουφάκη.

 Ο κ. Τσακαλώτος περιγράφεται ως μαχητικός διαπραγματευτής, ως ένας υπουργός Οικονομικών που διεκδικεί αυτό που νομίζει ότι μπορεί και πρέπει να εξασφαλίσει, αλλά ο οποίος ταυτόχρονα αντιλαμβάνεται ότι στο ευρωπαϊκό περιβάλλον –κάτι που ισχύει και ευρύτερα στο διεθνές– το «κλειδί» είναι ο συμβιβασμός.

 Και πως, εφαρμόζοντας άλλη μια θεμελιώδη αρχή της Ενωσης, από τη στιγμή που συμφωνήσει σε κάτι, δείχνει αποφασισμένος να το υλοποιήσει. Τον περιγράφουν ως στέρεο (solid) οικονομολόγο, με τον οποίο προφανώς έχουν πολλές διαφωνίες. Αλλά έτσι λειτουργεί η ευρωπαϊκή οικογένεια.

Από εθνική σκοπιά, το πρώτο βήμα είναι ο υπουργός να εκπροσωπεί με αξιοπρέπεια και επαγγελματική επάρκεια την Ελλάδα στα διεθνή φόρα όπου συμμετέχει και στα οποία λαμβάνονται αποφάσεις που καθορίζουν το μέλλον της χώρας. 

Αφού διασφαλιστεί το πρώτο αυτό βήμα –κάτι αυτονόητο σε άλλες χώρες, αλλά όχι απαραίτητα στη δική μας– ακολουθεί η συζήτηση περί της ορθότητας ή όχι της πολιτικής που εφαρμόζουν ένας πρωθυπουργός και το οικονομικό του επιτελείο. Και εκεί, φυσικά, τα περιθώρια για αντιπαράθεση ουσίας είναι μεγάλα

.  ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΕΛΛΙΣ

.Οταν το κράτος συναντά το κόμμα

​​«Να ξέρουμε τι ψηφίζουμε!», αναφώνησε ο κ. Τσίπρας όταν το συνέδριο, το «σώμα» κατά τον πρόεδρο του κόμματος, αποφάσισε ότι μόνον ένα στα τέσσερα μέλη του καθοδηγητικού οργάνου του κόμματος, της Κεντρικής Επιτροπής, θα μπορεί να συμμετέχει σε κρατικές θέσεις εξουσίας.

 Γρήγορος υπολογισμός έδειχνε ότι αν συνυπολογιστούν και οι βουλευτές στην έννοια «κράτος», τα μέλη της Κ.Ε. θα ήσαν εντελώς διαφορετικά από τα στελέχη του κόμματος στα οποία ο κ. Τσίπρας εμπιστεύεται το κράτος. Θα μπορούσε να ζητήσει τη διόρθωση ο πρόεδρος του συνεδρίου, αλλά για να αποφεύγονται περαιτέρω μπλεξίματα, το πήρε πάνω του ο Αλέξης Τσίπρας. 

Σε τελευταία ανάλυση, δικό του είναι το κόμμα! Τουλάχιστον μέχρις ότου χάσει την εξουσία, αυτός και μόνον, μαζί με την πολύ στενή ομάδα ανθρώπων «του», θα κάνει κουμάντο στο κράτος. Ως προς αυτό δεν υπάρχει τίποτε που να χρειάζεται να μάθουν: κράτος και κόμμα έσονται εις σάρκα μίαν και μοναδική. Το δίδαξε ο Λένιν, το είχαν όμως «ευαγγέλιο» όλα τα κυβερνητικά κόμματα της χώρας, πριν και μετά τη δικτατορία, αφού ως προς αυτό (και αρκετά άλλα, δυστυχώς) η μεταπολίτευση δεν βελτίωσε ιδιαίτερα την ποιότητα της δημοκρατίας.

Το δεύτερο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν, όπως το είχαμε προβλέψει, ένα συνέδριο στέψης του Αλέξη Τσίπρα, του ανθρώπου που έφερε την ευρύτερη κομμουνιστική παράταξη από την ήττα του ένοπλου εμφυλίου στη νίκη του συγκεντρωτικού κοινοβουλευτισμού. Δεν είναι μικρό πράγμα! 

Οταν ο Ανδρέας Παπανδρέου πέτυχε, στην εποχή του, την εκλογή κι επανεκλογή του ριζοσπαστικού Κέντρου, αρχίσαμε να αισθανόμαστε μια κάποια ασφάλεια, και ορθώς, επειδή φάνηκε ότι η πολυκομματική δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει και στην Ελλάδα. Στην πράξη πάντως, η εναλλαγή των κομμάτων δεν βοήθησε το κράτος να αντιμετωπίσει τις πάμπολλες αδυναμίες του. Το διαπιστώσαμε με τον χειρότερο τρόπο όταν ο λαός χρειάστηκε αρωγό για να κρατηθεί όρθιος απέναντι στην ορμή της κρίσης.

Δυσκολεύομαι να κατανοήσω γιατί τα κόμματα δεν έχουν, επί σαράντα χρόνια, αντιληφθεί ότι αυτό που χρειάζονται για να αφήνουν πίσω τους έργο άξιο αναφοράς είναι έναν πολύ πιο αποτελεσματικό κρατικό μηχανισμό. Αντιθέτως, αυτό που κάθε φορά επιδιώκουν είναι να φτιάξουν το δικό τους, κομματικώς ελεγχόμενο, κράτος.

Ο κ. Τσίπρας έχει πάρει τον ίδιο δρόμο: θα την πατήσει και αυτός με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που την πάτησαν οι προηγούμενοι. Επιδιώκοντας τη συγκρότηση του δικού τους κράτους, έναν μηχανισμό εξουσίας αυστηρά ελεγχόμενο από τη μικρή ομάδα του Μαξίμου και το μονολιθικό κόμμα του Τσίπρα, με τη βοήθεια βεβαίως του ακροδεξιού εθνικιστή συμμάχου που του προσέφερε η συγκυρία της βαθιάς κρίσης και η ανοργανωσιά της δεξιάς παράταξης. Αλλωστε, το κόμμα του δεύτερου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπάρχει μετά τις επόμενες εκλογές· θα το έχει καταβροχθίσει το κομματικό κράτος. 

ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

.O ΣΥΡΙΖΑ Νο2 (και του Πάνου Καμένου) είναι εδώ!

Ο ΣΥΡΙΖΑ Νο 2 είναι εδώ. Γεννήθηκε στο 2ο Συνέδριο του κόμματος στο οποίο καταδείχθηκε το νέο χαρακτηριστικό του: ούτε στροφή στην σοσιαλδημοκρατία – την οποία ακόμη και ο Δημήτρης Παπαδημούλης αποκήρυξε… -, ούτε στροφή προς τα Αριστερά, την οποία ακύρωσε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, όταν είπε το περίφημο πλέον «όλοι μαζί τα κάναμε, όλοι μαζί αποφασίζουμε, όλοι μαζί εφαρμόζουμε».

 Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας μηχανισμός εσωτερικών συμβιβασμών με μοναδικό στόχο τη διαχείριση της διακυβέρνησης, για όσο μπορέσει και για όσο αντέξει. Αλλωστε συζήτηση περί συμμαχιών στο εσωτερικό δεν έγινε. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μόνο «εχθρούς» (όπως φάνηκε στις περισσότερες ομιλίες) και έναν ξεκάθαρο σύμμαχο: τον «σύντροφο» Πάνο Καμένο, ο οποίος κρατά στα χέρια του και τις τύχες της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας στο Κοινοβούλιο...

 Το συνέδριο του προηγούμενου τετραημέρου δεν περιελάμβανε καμία ιδεολογική αναζήτηση και αγωνία. Τα κύρια ζητήματα ήταν αν οι βουλευτές θα δίνουν τις αποζημιώσεις τους στο κόμμα και αν θα είναι πρόθυμοι να παραιτηθούν για να υπηρετήσουν το κόμμα. Κυριάρχησε επίσης η προσπάθεια εξεύρεσης ενός κοινού άλλοθι για όσα έχουν γίνει τους τελευταίους 20 μήνες και για να διαμορφωθούν νέες εσωκομματικές ισορροπίες και συσχετισμοί, ώστε το κόμμα να μπει πιο βαθιά στην κυβέρνηση και στο κράτος και να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι.

Και το άλλοθι αυτό ήταν εύκολο: «Αν αποτύχουμε εμείς θα ξαναέλθουν οι άλλοι».

Ο Αλέξης Τσίπρας θέλησε να περιορίσει την δράση των τάσεων και κατάφερε να επανεκλεγεί με ένα ποσοστό ολοκληρωτικό, πέριξ του 93%.

Χρειάστηκε όμως να ακυρώσει και μία ψηφοφορία στην οποία είχε κριθεί ο περιορισμός της παρουσίας κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών στην Κεντρική Επιτροπή. Το έκανε αυτό πιθανώς επειδή έτσι περιοριζόταν και ο δικός του έλεγχος επί του οργάνου. Η επανεκλογή στην Βουλή είναι άλλωστε το ζητούμενο για όλους τους αιρετούς και αυτό είναι πάντα ένα χαρτί στα χέρια του κ. Τσίπρα…

Οι 53+ «κατέβασαν ένα κείμενο από το οποίο απουσίαζαν οι αιχμές και οι (α)γωνίες και κυριαρχούσε η προειδοποίηση «δεν θα γίνουμε το νέο ΠΑΣΟΚ».

Αλλωστε, τι κριτική να ασκήσει η νέα «αριστερή» πτέρυγα του κόμματος, όταν ο άτυπος επικεφαλής της και υπουργός Οικονομικών εφαρμόζει το πιο σκληρό από όλα τα προηγούμενα μνημόνια και διαμηνύει ότι δεν υπάρχουν στο κόμμα«δεξιοί» που εφαρμόζουν πολιτική και «αριστεροί» που ασκούν κριτική; Και όταν οι 53+ την ίδια στιγμή δίνουν μάχες προκειμένου στελέχη τους να διοριστούν στην διοίκηση του Υπερταμείου αποκρατικοποιήσεων;

 Αν κάτι μπορεί να σημειωθεί ως αξιομνημόνευτο στιγμιότυπο του συνεδρίου, αυτό ήταν η ομιλία του Πανου Σκουρλέτη. Ο υπουργός Ενέργειας είπε και από το κομματικό βήμα ένα δυνατό «όχι» στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, ασχέτως αν αυτή έχει ήδη ψηφιστεί με τα τελευταία προαπαιτούμενα.

Υπό αυτήν την έννοια, ο κ. Σκουρλέτης μάλλον ενημέρωσε από το βήμα του συνεδρίου ότι δεν επιθυμεί να παραμείνει στην θέση του και έδειξε ότι ίσως από αυτόν να ξεκινά εν τέλει το ντόμινο του ανασχηματισμού, όποτε και αν γίνει αυτός.

Κατά τα λοιπά, ο κ. Τσίπρας μίλησε για τρεις δύσκολους μήνες – βάζοντας ένα χρονοδιάγραμμα που έως και σήμερα δεν είχε κανείς υπόψη (μήπως αυτός είναι ο απώτατος χρόνος των εκλογών;) και προανήγγειλε μία παράταση της αξιολόγησης, συνδέοντας το κλείσμό της με την συζήτηση για το χρέος.

Στο φόντο όλων αυτών δεσπόζει ο νέος εσωκομματικός συσχετισμός δυνάμεων.

Τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας για την νέα ΚΕ δείχνουν ότι οι 53+ έχουν κατά πάσα βεβαιότητα συμμαχήσει με την «ομάδα Μπανιά» και μάλλον ελέγχουν το κόμμα.

Αυτό φάνηκε στα πρώτα αποτελέσματα της ψηφοφορίας, απ’ όπου οι πληροφορίες έφεραν έως τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας τον Νίκο Φίληνα προηγείται και να ακολουθεί ο κ. Τσακαλώτος, ο Γιάννης Δραγασάκης, οΝίκος Βούτσης, ο Νίκος Παππάς και ο κ. Σκουρλέτης.

Προς διάλυση κάθε αμφιβολίας δε, το συνέδριο και το «βαθύ» κόμμα φαίνεται πως γοητεύεται από την παρουσία και την δράση του Παύλου Πολάκη, ο οποίος επίσης βρισκόταν ψηλά στην σειρά εκλογής…

 Άγγελος Κωβαίος

.Η Φθινοπωρινή Σύναξις των Αθλίων…

Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σ’ ένα έθνος είναι η παρακμή διά του μιθριδατισμού, ή ίσως η παρακμή συνοδεύεται πάντοτε από αυτόν: Σιγά, σιγά συνηθίζεις το δηλητήριο και την έκπτωση.  Ίσως. Πάντως, οι Έλληνες και σε παρακμή βρίσκονται και την έχουν αποδεχθεί δια του μιθριδατισμού.

 Καθημερινά, χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ και όχι πλέον αδιόρατα επιταχύνεται η πτώση και η κατάπτωση ενός έθνους που κάποτε έβγαζε Μακρυγιάννηδες και Καραολήδες. Ενός έθνους που σέρνεται πια σε βρώμικες πόλεις, σε θλιβερές πλατείες και εξαντλείται κάθε πρωί στα τουρκοσήριαλ...

 Καθόλου τυχαία, κυβερνιέται από τους αθλίους που ανέδειξε στο προσκήνιο μέσα από την κρίση. Αυτό ακριβώς είναι το βαρύτερο σύμπτωμα της παρακμής. Όταν απέναντι στην κρίση δεν προτάσσεις τους καλύτερους που έχει το έθνος σου, αλλά αντίθετα αναδεικνύεις τους χειρότερους. Ξεκίνησαν από τον ΓΑΠ και κατέληξαν στον Τσίπρα.

Τι πιο χαρακτηριστικό από τους δήθεν αντισυστημικούς τους οποίους παρήγαγε μέσα στα έξι χρόνια της κρίσης, τον Βαρουφάκη, τον Κατρούγκαλο, τον Σώρρα, τον Βασίλη Λεβέντη και εσχάτως τον άλλοτε Κώστα Ζουράρι. Σε μια χώρα που βουλιάζει στη φτώχεια, την ανέχεια, όπου η φυγή γίνεται το αποκλειστικό όραμα των νεότερων γενιών, καθώς προχωράει ανελέητη, δρεπανηφόρα, η εκπτώχευση, η συρρίκνωση, η ισλαμοποίηση, η νεοθωμανική απειλή.

Πλέον δε, αφού οι αθλιότεροι όλων ανέλαβαν να ξεπουλήσουν και τα τελευταία υπολείμματα αξιοπρέπειας που διαθέταμε ως έθνος, ο Σόιμπλε, η Λαγκάρντ, ο Πούτιν ο … Ολάντ, αναφέρονται πια στην Ελλάδα σαν ένα ανύπαρκτο μέγεθος, η τύχη της οποίας ενδιαφέρει όλο και λιγότερο και πλέον η ίδια η αποσταθεροποίησή της δεν τρομάζει κανέναν.

Γι’  αυτό εξάλλου, ο Ερντογάν διεκδικεί πλέον και τη Θεσσαλονίκη. Και οι ναιναίκοι του υπουργείου Εξωτερικών διακηρύττουν απλώς πως η Θράκη είναι ελληνική, αντί να ανακαλέσουν αμέσως τον πρέσβη από την Άγκυρα στην Αθήνα. Εξάλλου είναι γνωστή η τακτική τους, «να μην πέσουμε στην παγίδα της πρόκλησης» και έτσι, να το καταπιούμε και αυτό.

Και μέσα σ’  όλα αυτά, το κόμμα των διορισμένων «συνεδριάζει» και ορχείται με τα αντάρτικα που τους παίζει ο Ζουράρις. Και η μεγαλύτερη καταισχύνη μου είναι πως ανάμεσά τους βρίσκονται και παλιοί «σύντροφοι».

«Έβγαλε βρώμα η ιστορία, ότι ξοφλήσαμε», έλεγε ένα παλιό τραγουδάκι. Η πένα μου –ίσως και ο υπολογιστής μου– δεν βρίσκει δυστυχώς σύμφωνα και φωνήεντα για να περιγράψει την κατρακύλα που έχουμε πάρει. Τα λόγια παύουν πλέον να έχουν νόημα, μοιάζει σαν να έχουν ειπωθεί τα πάντα και να ζητάνε απεγνωσμένα ρεύμα μόνο από την ψυχή μας, για όσους έχουμε ακόμα ψυχή.

Το τελευταίο καταφύγιο, η τελευταία ελπίδα μου, είναι η ντροπή. Η ντροπή για την κατάντια μας. Όσοι ακόμα μπορούν να ντρέπονται είναι η ελπίδα του έθνους μας. Η ντροπή είναι το τελευταίο μας όπλο.