Η καταψήφιση του νομοθετήματος
για τη δημιουργία μουσουλμανικού τεμένους μόνον από τους ΑΝΕΛ και τη Χρυσή Αυγή
προκαλεί σοβαρό πολιτικό ζήτημα στη συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου. Ιδιαίτερα για
τον τρόπο που πολιτεύεται ο δεύτερος. Αποδεικνύει πως ο κ. Καμμένος σηκώνει το
λάβαρο του «πατριωτισμού», το οποίο έχει πολλά κοινά χρώματα με τη σημαία της
Χ.Α., μόνον όταν νομίζει πως τον συμφέρει ψηφοθηρικά ή στις περιπτώσεις που
είναι ανώδυνες για τη σταθερότητα της συγκυβέρνησης.
Ας υποθέσουμε πως στη
συγκεκριμένη ψηφοφορία η Ν.Δ. και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, έστω για
προσχηματικούς λόγους, όπως συμβαίνει συχνά, αρνούνταν να ψηφίσουν. Τι θα έκανε
ο κ. Καμμένος; Θα ανέτρεπε την κυβέρνηση; Οχι, βέβαια. Εκών άκων, θα υπερψήφιζε
το τέμενος καταστέλλοντας τον υπερχειλίζοντα «πατριωτισμό» του. Τούτο είναι
απολύτως βέβαιον. Οι ΑΝΕΛ συμπράττουν πειθήνια σε όλες τις προσπάθειες του κ.
Φίλη να ισοπεδώσει ή και να αφελληνίσει την Παιδεία.
Διότι, για να επικρατήσει
ο αριστερός δογματισμός του ΣΥΡΙΖΑ στο πεδίο αυτό, η κυβέρνηση έχει απόλυτη
ανάγκη των «πατριωτικών» ψήφων των ΑΝΕΛ.
Ιδού, λοιπόν, το πεδίον δόξης και
καταξίωσης του «πατριωτισμού» των ΑΝΕΛ. Διότι το ζήτημα της Παιδείας είναι
απείρως σημαντικότερο του μουσουλμανικού τεμένους. Αφορά επόμενες γενιές
απαίδευτων, ημιμαθών ή και αφελληνισμένων Ελλήνων, οι οποίοι θα είναι (ειδικά
για τον κ. Καμμένο) περισσότερο ευάλωτοι στον «μουσουλμανικό επεκτατισμό».
Ομως, αυτό το πεδίον δόξης αγνοείται από τον κ. Καμμένο. Με άλλους λόγους, η
μόνη διαφορά μεταξύ ΑΝΕΛ και Χ. Α. είναι η συνέπεια (!) του κ. Μιχαλολιάκου σε
όσα ζοφερά πιστεύει και υπηρετεί. Ενώ ο κ. Καμμένος πολιτεύεται με μοναδικό
γνώμονα την παραμονή του στην κυβέρνηση και τη διάσωση του ανερμάτιστου
κόμματός του, γαντζωμένος στο σωσίβιο του 3%.
Στο ερώτημα ποιο από τα δύο
–περίπου συμπλέοντα κόμματα– είναι σήμερα περισσότερο επικίνδυνο για τον τόπο
ας απαντήσει ο κ. Καμμένος. Διότι αυτός συμπράττει στην κυβέρνηση της «πρώτης
φοράς αριστερά». Βέβαια, για τον κ. Μιχαλολιάκο η εξουσία είναι, ευτυχώς για τη
χώρα, άπιαστο και απατηλό όνειρο.
Ολα τα παραπάνω, όμως,
αναδεικνύουν και την «ανίερη συμμαχία» των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. (Για να θυμηθούμε τον
αριστερό χαρακτηρισμό του ‘89.) Ωστόσο, η «συμμαχία» εκείνη διήρκεσε λίγους
μήνες και είχε προσδιορισμένο στόχο την «κάθαρση», με ό,τι σήμαινε ο όρος αυτός
στη συγκεκριμένη περίοδο.
Αντίθετα, η νέα «ανίερη συμμαχία» βρίσκεται στην
εξουσία επί 18 μήνες και υποτίθεται ότι διαχειρίζεται τη λαϊκή εντολή να
κυβερνήσει τον τόπο, εξαντλώντας, μάλιστα, την τετραετία. Ο κ. Τσίπρας έχει
αντιληφθεί το «πρόβλημα Καμμένου». Οχι, βέβαια, από την άποψη του ιδεολογικού
και πολιτικού χάσματος. Ο ίδιος είναι εξίσου εξουσιολάτρης με τον κ. Καμμένο.
Εκείνο που τον ανησυχεί είναι η αστάθεια του κ. Καμμένου.
Φοβάται πως ο
πρόεδρος των ΑΝΕΛ δεν θα διστάσει να ανατρέψει την κυβέρνηση κάποια στιγμή που
θα θεωρήσει πως πέφτει από το 3% και με μια –οποιαδήποτε– αφορμή που θα
πιστεύει ότι ωφελεί το κόμμα του. Γι’ αυτό αναζήτησε, μέσω της απλής αναλογικής
και συνταγματικής αναθεώρησης, νέους συμμάχους, στοχεύοντας κυρίως το ΠΑΣΟΚ και
το Ποτάμι. Δεν το πέτυχε. Και η χώρα εξακολουθεί να «κυβερνάται» από μια
εκτρωματική και κυρίως ανίκανη «συμμαχία».
