Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει εγκαταστήσει μόνο τη χώρα
στο αδιέξοδο, αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του. Το πρώτο είναι μέγιστης και
ζωτικής σημασίας, το δεύτερο είναι απολύτως αδιάφορο για την ιστορία, όπως θα
έλεγαν και οι πέριξ αυτού «διανοητές».
Επιβεβαιώνεται καθημερινά ότι η διακυβέρνηση με την
ευθύνη διαχείρισης που τη συνοδεύει και το αποτέλεσμα που οφείλει να παράγει
δεν είναι στις πρώτες επιλογές της ομάδας εξουσίας. Γι' αυτό και μετά την
υπογραφή του τρίτου Μνημονίου και την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης,
καταφεύγει διαρκώς στον πολιτικό ακτιβισμό και τα επαναλαμβανόμενα
στρατηγήματα.
Δεν γνωρίζω αν έχει μελετήσει τον Πολύαινο ο κ. Πρωθυπουργός,
αλλά αυτό που πλέον φαίνεται βέβαιο είναι ότι, αδυνατώντας να βγει από το
αδιέξοδό του, επιχειρεί να το καταστήσει αδιέξοδο της ίδιας της χώρας. Ετσι,
επιχειρείται ο εκλογικός νόμος να μετατραπεί (έχει γίνει πολλές φορές στο
παρελθόν) σε εργαλείο για την παρεμπόδιση της χώρας και τη μετατροπή του
αδιεξόδου των σημερινών πρωταγωνιστών σε αδιέξοδό της.
Ο καιρός που έρχεται θα κριθεί από την προσπάθεια του
κ. Τσίπρα να δώσει απάντηση στο εξής δίλημμα: Να παραμείνει στην εξουσία αν τα
καταφέρει ως το 2019, με το υπερβολικό κόστος της διαχείρισης των συνεπειών της
πολιτικής του επί των ώμων του ή να καταφύγει σε πρόωρες εκλογές, σε συνδυασμό
με τον νέο εκλογικό νόμο που έτσι ή αλλιώς θα ψηφιστεί;
Ο εκλογικός νόμος είναι το κανονιστικό πλαίσιο που
ρυθμίζει τη διαδικασία αντιπροσώπευσης και εμπεριέχει τη δυνατότητα ή την
αδυναμία λειτουργικής και αποτελεσματικής δράσης αυτής της αντιπροσώπευσης. Αν
οι κανόνες παρεμποδίζουν την αποτελεσματική εκπροσώπηση, τότε παρεμποδίζουν τη
λειτουργία της χώρας.
Ποτέ ο κ. Τσίπρας δεν έβαλε αυτό που ονομάζουμε
συλλογικό συμφέρον πάνω από το στενό πολιτικό του σχέδιο. Σήμερα, το στενό
πολιτικό του σχέδιο τον εγκλωβίζει στην εξουσιαστική αποκλειστικά
μικροδιαχείριση των προβλημάτων. Η συνολική κυβερνητική αυτή αντίληψη
επιταχύνει τη βύθιση της χώρας και την εγκαθιστά σε μια κατάσταση οριστικής
παρακμής.
Το παιχνίδι με τον εκλογικό νόμο, όχι μόνο δεν
διευκολύνει την έξοδο της χώρας από αυτή την κατάσταση παρακμής, αλλά και
εξωθεί τις συνέπειές της στα άκρα της. Με την πάροδο του χρόνου και το κύριο
μέλημα της κυβέρνησης - μακράν και πέραν των αναγκών του λαού - να
είναι ο έλεγχος της κοινής γνώμης, συνειδητοποιείται ότι η κυβέρνηση αυτή όχι
μόνο δεν μπορεί αλλά και αδιαφορεί να φέρει λύσεις.
Καμιά ρητορική και κανένα στρατήγημα δεν
μπορεί να διαγράψει την εμπειρία των ανθρώπων. Και από αυτή την εμπειρία και
μόνο μπορεί να εκπηδήσει ο πραγματικός πολιτικός αντίπαλος της κυβέρνησης.
Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός
επιστήμονας.
