Προξενεί αληθινή μελαγχολία, να βλέπει
σήμερα ο Έλλην πολίτης άλλα κράτη να προσπαθούν και να προκόβουν, να ξεπερνούν,
πολλές φορές, τις δυνάμεις τους ως κοινωνίες και να βρίσκουν λύσεις στις πολύ
δύσκολες συνθήκες που επικρατούν σχεδόν σε όλο τον κόσμο, την ώρα που στην
Ελλάδα βασιλεύει η ιδεοληψία κι η αποχαύνωση.
Νέο επεισόδιο στο ιδεοληπτικό κρεσέντο της
κυβέρνησης, είναι η επιχείρηση του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη να μεταδώσει
στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης όσο περισσότερες παθογένειες μπορεί, από τη
δημόσια. Αντί δηλαδή να επιχειρήσει το δύσκολο, να εξυγιάνει τη δημόσια
εκπαίδευση, να την κάνει πιο ανταγωνιστική γνωστικά κι ερευνητικά, να δώσει
κίνητρα –όσα είναι δυνατό στις μέρες μας- στους εκπαιδευτικούς για περισσότερη
και ποιοτικότερη ενασχόληση με την παιδευτική διαδικασία, αντί όλων αυτών,
απλώς εφαρμόζει τις ξεπερασμένες, μουχλιασμένες κι εν τέλει απορριμμένες από
την ίδια τη ζωή ιδεοληψίες του και στην ιδιωτική εκπαίδευση…
Πιο συγκεκριμένα, αναρωτιέται κανείς τι ακριβώς
εξυπηρετεί η υπουργική απόφαση για επιλογή των θεμάτων των εξετάσεων στα
ιδιωτικά σχολεία από δυο καθηγητές της δημόσιας εκπαίδευσης; Δηλαδή από
καθηγητές που θεσμικά αρνούνται να περάσουν αξιολόγηση, έναντι καθηγητών που
αξιολογούνται καθημερινά κι από την επίδοσή τους εξαρτάται η συνέχιση της
συγκεκριμένης εργασίας τους;
Τι άλλο μπορεί να σημαίνει, εκτός από την
«συμβολική» υπεροχή της δημόσιας εκπαίδευσης έναντι της ιδιωτικής, υπεροχή που
αποτελεί κορυφαία ιδεοληψία ζωής για τον σημερινό υπουργό Παιδείας; Ιδεοληψίες,
εμμονές και κάθε είδους αριστερά «κολλήματα» οδηγούν τη σημερινή Ελλάδα, αντί
της αριστείας, της πρωτοπορίας και της καινοτομίας.
Καθηγητές της δημόσιας εκπαίδευσης,
λοιπόν, θα βάζουν τα θέματα των εξετάσεων στα ιδιωτικά» γιατί οι ιδιωτικοί
εκπαιδευτικοί προφανώς «δεν μπορούν»! Καθηγητές της δημόσιας εκπαίδευσης θα
βαθμολογούν τα γραπτά των μαθητών ιδιωτικών σχολείων, γιατί προφανώς οι
ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί «δεν μπορούν».
Καθηγητές του δημοσίου θα έχουν την ευθύνη
της έκδοσης των απολυτηρίων, γιατί εκείνοι του ιδιωτικού, προφανώς «δεν
μπορούν». Κι αν όλα οι ιδιωτικοί «δεν τα μπορούν», τότε τι νόημα έχει να
υπάρχουν; Απλό, απλούστατο...
Για να βρει έστω έναν σύμμαχο, ο
ανεκδιήγητος αυτός πολιτικάντης που έχει τοποθετηθεί στη θέση του υπουργού
Παιδείας, προσέφερε στους συνδικαλιστές του ιδιωτικού τομέα της εκπαίδευσης το
«τυράκι» της μονιμότητας. Χωρίς αρχές, χωρίς κριτήρια, χωρίς όρους. Back
in the USSR, που θα έλεγε κι ο μακαρίτης Τζον Λένον.
Κι η μεν
καταπολέμηση της μαύρης εργασίας και της φοροδιαφυγής είναι μια προσπάθεια στην
οποία όλοι πρέπει να συστρατευθούμε, ωστόσο η αδυναμία των ιδιωτικών
εκπαιδευτηρίων να επιλέξουν τους δασκάλους και καθηγητές οι οποίοι θα κάνουν
πράξη σε μεγαλύτερο βαθμό τις Αρχές και τις προτεραιότητες κάθε σχολείου, δεν
μπορούν να τελούν υπό την ιδεοληπτική έγκριση κάθε υπουργού.
Για να αποδώσει ένας φορέας, είτε σχολείο
είναι, είτε επιχείρηση, είτε μη κυβερνητική οργάνωση, είτε οτιδήποτε σε μια
κοινωνία όπως η σημερινή, χρειάζεται χρόνο. Αυτό είναι και το νόημα της
επένδυσης, εκπαιδευτικής, πολιτισμικής, οικονομικής.
Επενδύω και αναμένω
απόσβεση στο πέρασμα του χρόνου.
Αυτή όμως είναι η αριστερά στη σημερινή
Ελλάδα, και παντού αλλού: Ιδεοληπτική, αναχρονιστική, κολλημένη στην προ του
1989 εποχή, μονομερής, άδικη και προς τα κάτω ισοπεδωτική. Ό,τι δηλαδή, δεν
χρειάζεται η σημερινή Ελλάδα.
Διαμαντής Σεϊτανίδης
