.Επενδύσεις και εκλογικός νόμος

Οχι δεν είναι Βρετανοί. Αν ήταν, οι στολές θα εφάρμοζαν σωστά, τα καπέλα από γούνα αρκούδας θα στέκονταν σωστά και οι χοντροί δεν θα είχαν θέση στην πρώτη σειρά. Είναι, όμως, Καναδοί, οι οποίοι για ιστορικούς λόγους μιμούνται σε ορισμένα τους Βρετανούς. Ηθικόν δίδαγμα: δεν είναι εύκολο να μιμηθείς τους Βρετανούς. Τουλάχιστον ο οριζοντιωμένος το έχει καταλάβει...

Δεν σας έχω μιλήσει ποτέ για τον φίλο μου Μπάμπη*, αλλά έφθασε η στιγμή. Ο Μπάμπης, που έχει περάσει μικρός την αρρώστια που δύσκολα θεραπεύεται και δείχνει πια (θέλω να πιστεύω ότι είναι) εντελώς καλά, με την πείρα που είχε από το ΚΚΕ, με προειδοποιούσε ότι ο Δημήτρης Κουτσούμπας μπορεί να είναι ό,τι είναι, έχει όμως συγκρότηση και σοβαρότητα.

Πόσο δίκιο είχε ο Μπάμπης το κατάλαβα τη Δευτέρα, όταν ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, κάνοντας το απλούστερο των πραγμάτων, λέγοντας δηλαδή την αλήθεια για τη συνομιλία που είχε με τον πρωθυπουργό, τίναξε στον αέρα το σχέδιο της κυβέρνησης να τονώσει το αριστερό προφίλ της με έναν ανάλογο εκλογικό νόμο. 

Αμφιβάλλω αν ο Αλέξης Τσίπρας και οι δικοί του πιστεύουν ότι μπορεί να συγκεντρώσει την απαιτούμενη πλειοψηφία των 200 ψήφων, ένας εκλογικός νόμος ο οποίος το μόνο που εξασφαλίζει είναι η μόνιμη ακυβερνησία.

Φέρνει όμως τη συγκεκριμένη πρόταση (απλή αναλογική και ψήφος στα 17) για τους λόγους που μας αποκάλυψε ο Δ. Κουτσούμπας: για να δείξει κάποιο έργο ως Αριστερά – προφανώς δε και για να κρατάει ήσυχη την εσωκομματική αντιπολίτευση των σκληρών μαρξιστών. Για τις εντυπώσεις δίνεται όλη η παράσταση, με άλλα λόγια. Αυτές τις εντυπώσεις, λοιπόν, έσπευσε να προλάβει και να εξουδετερώσει ο Δ. Κουτσούμπας με την αποκάλυψη της συνομιλίας.

Υπάρχει περίπτωση να ψηφισθεί τέτοιος νόμος; Θα τον ψηφίσει ο Λεβέντης και, από πλευράς του, είναι λογικό: έπειτα από 25 χρόνια ως ημιεπίσημος γελωτοποιός του πολιτικού συστήματος, μπήκε επιτέλους στη Βουλή· είναι φυσικό να μη θέλει να ξαναβγεί. 

Θα τον ψηφίσει, λέγεται, και η Πασοκάρα της Φώφης. Μακάρι! Διότι έτσι ουσιαστικά ολόκληρη η Πασοκάρα θα μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ, οπότε το αληθινό, το γνήσιο ΠΑΣΟΚ θα μπορέσει να ζήσει αυτό που πραγματικά του αξίζει, υπό τη φυσική ηγεσία του: τη χήρα του ιδρυτή του.

 Αν υποθέσουμε ότι συμβαίνει το ατύχημα και ψηφιστεί χάρη στις ψήφους της Χρυσής Αυγής ένας εκλογικός νόμος που θα ισοδυναμεί με βόμβα στα θεμέλια του πολιτικού συστήματος, τότε, λογικά, η Αριστερά στην Ελλάδα έχει τελειώσει. (Μολονότι με τον εξυπνότερο λαό του κόσμου ποτέ δεν ξέρεις...)

Και κάτι για να ευθυμήσετε, το οποίο περιέργως δεν είδα να επισημαίνεται από τους σχολιαστές της υπόθεσης: θυμίζω, αν το ξεχάσατε, ότι η κυβέρνηση που φέρνει τώρα μια τέτοια πρόταση εκλογικού συστήματος είναι η ίδια με εκείνη που μόλις την περασμένη εβδομάδα μιλούσε κάθε μέρα για την ανάγκη προσέλκυσης επενδύσεων. 

Δεν ξέρω πώς να το πω: είναι βλακεία ή αναισχυντία; Νομίζω ότι, πρωτίστως, είναι σύγχυση, η οποία επιτείνεται από την κακή επίδοση του Ποδέμος στις ισπανικές εκλογές. Ισως δούμε και άλλα τέτοια, υποψιάζομαι, διότι ο συνδυασμός Brexit και αποτυχίας του Ποδέμος έχει τρομοκρατήσει την κυβέρνηση...

*: Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, δεν είναι κάποιος διάσημος Μπάμπης τον οποίο γνωρίζετε. Είναι ένας απλός Μπάμπης της καθημερινότητας...

Μουσική του θανάτου

Χθες πήγα στην κηδεία του πατέρα ενός καλού φίλου, στο Α΄ Νεκροταφείο. Ο ψάλτης ήταν εξαιρετικός. Η ερμηνεία του (και χρησιμοποιώ τον όρο για λόγους ακριβείας, όχι ασεβείας) σε έκανε να νιώθεις την ομορφιά των λόγων της εξοδίου ακολουθίας. Μόλις, όμως, η λειτουργία περνούσε στους ιερείς, ο ήχος γινόταν αμέσως αυτό που προσωπικώς με απωθεί από τους ελληνορθόδοξους ναούς: ένας αφύσικος λαρυγγισμός, σαν μουσικός ρόγχος ή παρατεταμένος μουσικός ερευγμός.

Εν αντιθέσει με τον ψάλτη, οι ιερείς ήσαν άμουσοι, επίσης είχαν κακή άρθρωση και, το κυριότερο, έδειχναν να μην τους ενδιαφέρει η ποιότητα της ερμηνείας και του τελικού αποτελέσματος της παράστασης. Να, λοιπόν, γιατί η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία δεν θα μπορούσε να έχει ποτέ κανένα μέλλον έξω από την Ελλάδα: διότι το show, η παράσταση, που προσφέρει και ιδίως το μουσικό μέρος είναι επιεικώς απαράδεκτο.

Θα αναρωτηθείτε, ίσως, τι με έπιασε. Να, μπήκα στην ηλικία που οι κηδείες γίνονται αναπόφευκτο μέρος του προγράμματος. Και επειδή οι περισσότεροι φίλοι μου τυπικά είναι ορθόδοξοι, με πιάνει ρίγος στη σκέψη ότι από εδώ και πέρα ο θάνατος θα πηγαίνει πακέτο με τέτοια κακής ποιότητος μουσική. 

Για τον εαυτό μου, βεβαίως, δεν τίθεται ζήτημα. Δεν σκοπεύω να υποβάλω τους φίλους μου σε τέτοια δοκιμασία. Εκτός εάν –τώρα που το σκέπτομαι– στην κηδεία μου έλθουν οι εχθροί μου, οπότε θα μεριμνήσω να γίνει οπωσδήποτε με το ελληνορθόδοξο τυπικό...

Τιμή μου!

Ο αρμόδιος για την επιτήρησή μου, εδώ στην εφημερίδα, μόλις με είδε μπροστά του χθες έσπευσε να μου πει –με χιουμοριστική διάθεση ο άνθρωπος– ότι στο σημείωμα της Κυριακής και της Τρίτης, είχα γράψει λάθος το όνομα του Μπέκαμ: είχα παραλείψει το γράμμα «h», που κάπως χώνεται στο όνομά του. Του είπα ότι έπραξε κάκιστα που το διόρθωσε και ότι με εξέθεσε στους φίλους μου. Διότι η μόνη περίσταση στην οποία όχι μόνον δικαιολογείται, αλλά συνιστά τίτλο τιμής η ανορθογραφία, είναι όταν αφορά τα ονόματα φουτμπολιστών, ζογκλέρ, σαλτιμπάγκων και άλλων παρεμφερών απασχολήσεων...

Συνέβη στην Αθήνα

Ελληνίδα «κυρία», σε καθιστό τραπέζι, είπε με περισσή χαιρεκακία στον διπλανό της, που έτυχε να είναι Αγγλος: «Τώρα θα μάθετε πώς νιώθουν οι Ελληνες επί έξι χρόνια!». Της απάντησε: «Οχι προτού εκλέξουμε δύο φορές τους κομμουνιστές στην κυβέρνηση». Ετσι είναι! Μπράβο στον άγνωστο Αγγλο για την αυτογνωσία και την ταπεινότητά του. Δεν μπορεί ο καθένας να νομίζει ότι μπορεί να αναμετρηθεί με τον εξυπνότερο λαό του κόσμου. Τι το κάναμε, όλοι ίσα κι όμοια;  

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ