Χάσαμε έξι χρόνια, αποφεύγοντας να κάνουμε το
οφθαλμοφανές, την ταχεία εφαρμογή των Μνημονίων. Το πρώτο, το πιο εύκολο, το
οδήγησαν στα βράχια η ανεπάρκεια της κυβέρνησης, ο ακραίος πολιτικός
τυχοδιωκτισμός σύσσωμης της τότε αντιπολίτευσης και η συμφωνία της Ντοβίλ
(Οκτώβριος 2010).
Το δεύτερο ξεκίνησε υπονομευμένο από την καταστροφική
δικομματική δημαγωγία περί «αναδιαπραγμάτευσης» και, αφού «σκίστηκε σελίδα
σελίδα», πετάχτηκε στα σκουπίδια του πολιτικού κόστους. Ακολούθως, χάσαμε το
2015, με τις «ανοησίες Βαρουφάκη» – όπως πρόσφατα είπε ο πρωθυπουργός. Και
χάσαμε το 2015, γιατί οι ανοησίες του επιλεγμένου από τον πρωθυπουργό υπουργού
Οικονομικών ήταν η κυβερνητική πολιτική – όσοι διαφωνούσαν ήταν «συμβιβασμένοι»
ή «δεξιοί».
Εχουν
εξαχθεί διδάγματα από εκείνες τις ανοησίες ή πληρώνει ο ελληνικός λαός τα
δίδακτρα χωρίς αποτέλεσμα;
Η
αξιολόγηση έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί τον Οκτώβριο, αλλά παραμένει μετέωρη. Γιατί,
ενώ η κυβέρνηση έπρεπε να σπάσει την παράδοση όλα να γίνονται αργόσυρτα,
βασανιστικά, με άθλιο τρόπο και με το χειρότερο αποτέλεσμα, δεν το κάνει.
Παράδειγμα, το ασφαλιστικό:
Σε πολιτικό επίπεδο, το θέμα τέθηκε πρόωρα (η
συζήτηση θα άνοιγε τον Ιούνιο...) αντί της λήψης δημοσιονομικών μέτρων 1,8 δισ.
ευρώ, και ο πρωθυπουργός σύρθηκε στην έωλη δέσμευση ότι δεν θα περικοπούν οι
συντάξεις ήδη συνταξιούχων.
Σε τεχνικό επίπεδο, πάλι, ο αρμόδιος υπουργός
«κατάφερε» να συστήσει μια δική του επιτροπή η οποία έβγαλε τα αντίθετα από τα
πορίσματα που εκείνος θα ήθελε, διοχέτευε νούμερα που δεν είχαν πραγματική βάση
προκαλώντας γενική αναστάτωση και απέτυχε παταγωδώς να εξηγήσει στο 90% των
αγροτών γιατί δεν θίγονται. Κατάληξη: Θα κοπούν οι συντάξεις, αφού προηγουμένως
χάθηκαν πέντε μήνες, με ανοησίες.
Ο τόπος
δεν αντέχει άλλες ανοησίες. Πρέπει να κοπούν – μαζί και οι ανόητοι από
κυβερνητικές θέσεις. Ο εθνικός στόχος οικονομικής ανάκαμψης και αποτελεσματικής
αντιμετώπισης της ανεργίας προϋποθέτει προσέλκυση ξένων επενδυτικών κεφαλαίων.
Η οποία δεν θα επιτευχθεί εάν δεν ολοκληρωθούν η αξιολόγηση και οι σχετικές
μεταρρυθμίσεις. Αυτά έπρεπε να είχαν γίνει χθες – τον Οκτώβριο. Χάσαμε χρόνο.
Και τώρα;
Ο πρωθυπουργός οφείλει να πει με ευκρίνεια ότι το Γ΄ Μνημόνιο μπορεί «να βγει»
σε πέρας – κάτι που, μέχρι σήμερα, έχει αποφύγει να δηλώσει αφήνοντας περιθώρια
σε κάθε «πικραμένο». Και να σχηματίσει μια κυβέρνηση ικανή να διαχειριστεί τα
μεγάλα θέματα. Οσοι διαφωνούν, ας πάψουν να «βασανίζονται» και ας εγκαταλείψουν
τον θώκο τους.
Οσοι φέρονται ως φεουδάρχες, ας υποχρεωθούν να κατανοήσουν ότι η
κυβέρνηση δεν είναι μια ομοσπονδία υπουργών. Τέλος, ας αποκατασταθεί ένα
(κάποιο!..) μοντέλο διακυβέρνησης με συντονισμό αλλά και με ευθύνη – γιατί αν
τα συντονιστικά όργανα δεν έχουν την ευθύνη της απόφασης, διαμορφώνεται ένα
ακραία πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο, που μπλοκάρει τα πάντα ή τα αφήνει
αιωρούμενα. Οπερ συμβαίνει.
Χωρίς αυτά
τα στοιχειώδη, παραχωρείται γόνιμο έδαφος για να ανθεί κάθε είδους ανοησία. Στο
διηνεκές. Με κόστος αβάστακτο.
