.Το θρησκευτικό μάρκετινγκ των τζιχαντιστών

Με την πρώτη επίσκεψη του Κλίντον στο Βιετνάμ το 2000, σκοτώθηκε ο μύθος του ήρωα Χο Τσι Μινχ. Με την πρώτη επίσκεψη του Ομπάμα στην Κούβα την περασμένη βδομάδα, σκοτώθηκε ο μύθος του ήρωα Τσε Γκεβάρα. Οι ασυμβίβαστοι οπαδοί της ιδεολογικής καθαρότητας έπαψαν να εμπνέονται από τα ινδάλματα της κομμουνιστικής θρησκευτικής τελεολογίας. 

Το κενό έρχεται να καλύψει η θρησκεία του Αλλάχ. Οπως κάθε θρησκεία, το Ισλάμ διαβεβαιώνει για τη νομοτελειακή επικράτηση του «καλού». Ομως, ούτε ο Μαρξ, ούτε τα Ευαγγέλια, ούτε το Κοράνι μιλούν για εχθρούς που πρέπει να εξοντωθούν, διότι εμποδίζουν την επικράτηση του «καλού». Αυτοί εφευρίσκονται αργότερα, από τους «συνεπείς» ορθόδοξους συνεχιστές. 

Οση σχέση με τον μαρξισμό έχουν οι μπαχαλάκηδες που μουντζουρώνουν τα κτίρια και τις ταμπέλες της Τροχαίας, άλλη τόση έχουν με το Ισλάμ οι 5.000 Ευρωπαίοι που στρατολογήθηκαν από τους τζιχαντιστές. Καθένας απ’ αυτούς στρατολογήθηκε για δικούς του λόγους, ωστόσο μπορούμε να εντοπίσουμε κάποιες κατηγορίες: ανθρώπους ανασφαλείς, ανικανοποίητους, ανθρώπους που τους λείπουν οι στόχοι στη ζωή, ανθρώπους με προβλήματα σεξουαλικά, ή με ναρκωτικά ή με το αλκοόλ. 

Διαθέτει η Ευρώπη τέτοια ανθρωπάκια, που τρέχουν στους τζιχαντιστές διότι μέσα σε μια μέρα μεταβάλλονται από απόκληροι σε πρόσωπα σημαντικά, με εξουσία στη ζωή άλλων (που πριν εισέπρατταν την περιφρόνησή τους). Μεταβάλλονται σε πολεμιστές του θεού. Λίγο τους ενδιαφέρει ποιανού θεού. Αρκεί να μπορούν να εκδικούνται καταστρέφοντας.

Οσο οι τζιχαντιστές δεν είχαν εξουσία, τα πράγματα ήσαν απλά. Η ηγεσία διατηρούσε τις πελατειακές σχέσεις με τους οπαδούς, φανατίζοντάς τους με τζάμπα τυχοδιωκτισμό. Τώρα που έγιναν κυβέρνηση «πρώτη φορά τζιχαντιστών», βρέθηκαν στην υποχρέωση να χρηματοδοτήσουν και να διοικήσουν το κράτος τους.

 Ετσι, αναγκαστικά βάζουν φόρους και έρχονται σε διαπραγμάτευση με χώρες όπως η Σαουδική Αραβία για επιχορήγηση και με άλλους για να πουλήσουν τις αρχαιότητες, το πετρέλαιο και ό,τι άλλο πλιατσικολογούν. Επειδή αυτά απέχουν από την «επαναστατική καθαρότητα», προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την κριτική των πιστών τους με επιθέσεις όπως του Παρισιού (130 νεκροί) και των Βρυξελλών (35 νεκροί). 

Οι αριθμοί αυτοί ωχριούν μπροστά στους –κατά ορισμένους– 100.000 μουσουλμάνους που εξολοθρεύθηκαν από τους τζιχαντιστές. Συνεπώς, οι επιθέσεις στην Ευρώπη και οι υπερφίαλες απειλές ότι θα αλλάξουν την όψη της δεν είναι παρά θρησκευτικό μάρκετινγκ για εσωτερική κατανάλωση. Μοιάζουν με τα υπερφίαλα του ΣΥΡΙΖΑ, που κι αυτός θα άλλαζε την Ευρώπη. 

Στην πραγματικότητα ο κύριος στόχος, αυτοί τους οποίους πολεμούν στο έδαφος, είναι αποκλειστικά μουσουλμάνοι: Σιίτες, Κούρδοι, στρατός του Ασαντ. Η Ευρώπη λοιπόν δεν εξασφαλίζει την ασφάλειά της με τον αντι-ισλαμισμό ή με την άνοδο της ακροδεξιάς. Αντίθετα, έχει να χάσει τη συνοχή της, τα κεκτημένα της και τις αρχές της, ιδιαίτερα όταν επιφυλάσσει στα θύματα των τζιχαντιστών υποδοχή όπως αυτή στη Βέροια.  

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΓΟΥΣΕΤΗΣ

.Τιτιβίσματα και κρωξίματα

Τεράστιας αξίας όπλο το τουίτερ στον αέναο πόλεμο της ενημέρωσης, με τη δυνατότητα που δίνει στον χρήστη του να πληροφορήσει και να πληροφορηθεί ακαριαία. Ενα άμεσο μέσο δηλαδή, για να το βαφτίσουμε λογοπαίζοντας. Αλλά αυτή ακριβώς η αμεσότητά του μπορεί εύκολα να το μετατρέψει σε βλήμα αυτεπίστροφο, γνωστότερο ως μπούμεραγκ, όπως έχει ήδη αποδειχθεί. 

Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα όταν οι τιτιβίζοντες δεν σκοπεύουν να ανακοινώσουν μια κάποια στοιχειωδώς ελεγμένη πληροφορία, αλλά να «διδάξουν», να προπαγανδίσουν, να «φιλοσοφήσουν», να ειρωνευτούν, να κάνουν πνεύμα. Ολοι τους εμφανίζονται σεμνοπρεπώς βέβαιοι ότι το προ αιώνων λεχθέν, «το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν», ειπώθηκε προπάντων γι’ αυτούς· προφητικά.

Οταν λοιπόν δεν μεσολαβεί στοιχειώδης σκέψη ανάμεσα στην (κάλπικη ή γνήσια) συναισθηματική διέγερση και στο πάτημα ή στην ψηλάφηση των πλήκτρων, όταν δηλαδή γράφεις χωρίς να μπεις στον κόπο να βουτήξεις πρώτα τη γλώσσα σου στο πνευματικό σου μελανοδοχείο, προκύπτουν τέρατα και σημεία που δεν έχουν γυρισμό ή διαγραφή. 

Για άλλους λόγους και σε άλλους καιρούς συμφώνησαν οι άνθρωποι πως «ό,τι γράφει δεν ξεγράφει», να όμως που αποδεικνύεται ότι ο χώρος όπου κατεξοχήν ισχύει ο αφορισμός αυτός είναι το Διαδίκτυο. Ενας χώρος ικανός να παγιδεύει τους φανατικότερους ή βιαστικότερους των χρηστών του σε μια αθανασία που συχνά είναι ανεπιθύμητη.

Βεβαίως, τα «ατυχή» τιτιβίσματά τους θα ήθελαν πολύ να τα εξαλείψουν από τον άυλο ιντερνετικό πίνακα, ως μη γενόμενα, εκείνοι που έστω και εκ των υστέρων και με τη συνδρομή τρίτων (ή εξαιτίας τού εις βάρος τους σαρκασμού τρίτων) μπορούν να συνειδητοποιήσουν την γκάφα τους, το λάθος, την υπερβολή, την ανοησία τους. 

Αντίθετα, καμία τέτοια διάθεση, να σκίσουν ή να σβήσουν «τις πίσω τους σελίδες», δεν έχουν όσοι παραμένουν λάτρεις του εαυτού τους, απόλυτα βέβαιοι για τη σοφία τους και τη διανοητική τους υπεροχή, ακόμα κι όταν φίλοι και γνωστοί τούς λένε ότι αυτήν τη φορά το παράκαναν, ότι έπεσαν έξω – ή μάλλον μέσα: μέσα στην παγίδα που τους έστησε ο άνευ ορίων ναρκισσισμός τους, από κοινού με το μένος τους εναντίον όσων δεν συμφωνούν με την εξοχότητά τους, της πραγματικότητας συμπεριλαμβανομένης.

Σε διαψεύδουν, για παράδειγμα, δήμαρχοι και αρχιμανδρίτες, διαβεβαιώνοντας ότι κανένας πρόσφυγας και πουθενά στη Βόρεια Ελλάδα δεν απαίτησε να κατεβούν χριστιανικές εικόνες ή να σταματήσει να χτυπάει η καμπάνα διπλανού ναού, και ουδέποτε ουδείς τσαλαπάτησε πρόσφορα; Ε και;

 Εσύ επιμένεις στο τροπάριό σου για τις «ισλαμικές αθλιότητες» και απλώς αλλάζεις ήχο: από τον σφοδρότατα καταγγελτικό υποχωρείς στον οξύτατα ειρωνικό, χωρίς φυσικά να ψελλίσεις «συγγνώμη, λάθος».

Σε τέτοιες περιπτώσεις συνειδητής διακίνησης κατάφωρων ψευδών, με στόχο την καλλιέργεια μίσους, ο όρος τιτιβίσματα παύει να ισχύει. Μάλλον για κρωξίματα θα πρέπει να μιλάμε. 

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

.Προφητεύουν το κλείσιμο της αξιολόγησης αλλά…

Κοντεύει να βγει και ο Μάρτης και από ότι φαίνεται η κυβέρνηση δίνοντας συνέχεια ημερομηνίες και χρονοδιαγράμματα για το πότε θα ολοκληρωθεί η αξιολόγηση και θα κλείσει η διαπραγμάτευση έχει βαλθεί να αντιγράφει τους Ιαχωβάδες που όλο προφητεύουν τη Δευτέρα παρουσία εδώ και έναν αιώνα και όπως είναι φυσικό όλο έξω πέφτουν.

Έτσι η Γεροβασίλη σήμερα λέει ότι οι δανειστές επιστρέφουν στις 4 Απρίλη. Υποτίθεται ότι με βάσεις τις εκτιμήσεις κυβερνητικών στελεχών στόχος είναι να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις και να ολοκληρωθούν πριν από τα τέλη του ίδιου μήνα και ει δυνατόν ως τις 22 Απριλίου που συνεδριάζει το Eurogroup. Θυμίζουμε ότι ο Τσακαλώτος είχε πει το περίφημο ζήτω που καήκαμε αν φτάσει ο Μάης.

Πάντως είναι απορίας άξιο πως θα κλείσει η διαπραγμάτευση αν η κυβέρνηση δεν έχει κάνει άτακτη υποχώρηση σε όλα τα μέτωπα και όχι μόνο στα κόκκινα δάνεια. Θυμίζουμε το φορολογικό, το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό για να περιοριστούμε μόνο σ’ αυτά.

Όλα τα σενάρια οδηγούν πάντως σε αυξήσεις φόρων για μισθωτούς, συνταξιούχους και μικροεπαγγελματίες σε αντίθεση με τις ρητορείες της κυβέρνησης περί κοινωνικής δικαιοσύνης. Και επίσης σε μειώσεις συντάξεων. Κατά συνέπεια ή κόκκινες γραμμές έγιναν καπνός ή μας δουλεύει ψιλό γαζί η κυβέρνηση ότι θα κλείσει την αξιολόγηση σύντομα. Πάντως το πιο ενδιαφέρον είναι ότι ενώ φαίνεται να συζητούνται μέτρα τουλάχιστον 5 δις για την τριετία η Αυγή του ΣΥΡΙΖΑ βλέπει ελάφρυνση γιατί λέει έχει πρωτογενές πλεόνασμα….

Σε κάθε περίπτωση συζητείται πακέτο μέτρο που εκτός όλων των άλλων στόχων θα πρέπει να αποδώσει και 3,5% του ΑΕΠ πρωτογενές πλεόνασμα το 2018. Με βάση όλα αυτά προκύπτει και η διαφορά στο δημοσιονομικό κενό. Οι πληροφορίες λένε ότι κυβέρνηση και κουαρτέτο απέχουν κατά 3% του ΑΕΠ που αντιστοιχεί σε 5 δις ευρώ μέτρα. Η κατανομή τους κατά 1% στο ασφαλιστικό και 2% στο φορολογικό έχει ως αποτέλεσμα για να βλέπουμε αυτές τις μέρες όλα αυτά τα σενάρια του τρόμου για πετσόκομμα συντάξεων και χωρίς έλεος αυξήσεις άμεσων και έμμεσων φόρων που σκοτώνουν την οικονομία και την κοινωνία.

.Αποκάλυψη: Οι «αμαρτωλές ιστορίες» της Τσίπρας ΑΤΕ

Επειδή κάποιοι στην κυβέρνηση θέλουν να κάνουν «ζούγκλα» την πολιτική ζωή του τόπου με σκάνδαλα και λάσπες στον ανεμιστήρα, καιρός είναι να συμβάλουμε κι εμείς στον «αγώνα» κατά τη διαπλοκής που διεξάγει ο Τσίπρας και η παρέα του.

Λέγεται, λοιπόν, ότι υπάρχουν πολλές «μαύρες» τρύπες στις σχέσεις που έχει ο κατασκευαστής Χρήστος Καλογρίτσας, ο πρώην... αριστερός ο οποίος, σύμφωνα με πληροφορίες, έχει κουμπαριές με τον Καμμένο και τον Σπίρτζη.

Ο Καλογρίτσας λοιπόν, που έγινε κάποτε γνωστός επειδή το όνομά του ενεπλάκη σε συνομιλίες που είχε ο επιχειρηματίας Τρομπούκης στην υπόθεση με τον βαρυποινίτη Βλαστό, έχει μια άγνωστη σχέση και με τον Αλέξη Τσίπρα. 

Ο Καρδιτσιώτης επιχειρηματίας είναι αυτός που εξαγόρασε την εταιρεία Μέδουσα, όπως μετονομάστηκε η κατασκευαστική εταιρεία Τσίπρας ΑΤΕ, του Παύλου Τσίπρα, πάτερα του Πρωθυπουργού μετά από την αποχώρησή του από το εταιρικό σχήμα. Δεν ασχολούμαστε βεβαίως με το αν πήρε δουλειές από τη Χούντα ο πατέρας του Τσίπρα, αυτά είναι... παραφιλολογίες. Αλλά θα πρέπει κάποιος να ασχοληθεί με τον Χρ. Καλογρίτσα και τις σχέσεις του με κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης. Και τις πολλές συμπτώσεις που υπάρχουν. Για παράδειγμα η αγορά βοά ότι ο Καλογρίτσας είναι ο νέος συνέταιρος της γαλλικής εταιρείας Suez η οποία διεκδικεί την ΕΥΑΘ και την ΕΥΔΑΠ. 

Τι σύμπτωση; Επικεφαλής της ΕΥΔΑΠ ορίστηκε ο σύντροφος της Ρένας Δούρου Ι. Μπενίσης ενώ οι αποκρατικοποιήσεις των «νερών» είναι από τις πρώτες που θέλει να κάνει η κυβέρνηση. Ως συνεταίρος της Suez ο Καλογρίτσας έχει και άλλες δραστηριότητες. Η θυγατρική του γαλλικού ομίλου SITA CZ με έδρα την Πολωνία, εμφανίστηκε σε πρόσφατο διαγωνισμό για την αποκατάσταση χωματερών σε Σέρρες, Κιλκίς, Πολύγυρο και Ανθεμούντα δανείζοντας την τεχνογνωσία της στην εταιρεία Τοξότης που ελέγχεται από τον κ. Χρήστο Καλογρίτσα.

Και στα χρυσοφόρα σκουπίδια λοιπόν ο Καλογρίτσας με τις ευχές των κουμπάρων και φίλων στην κυβέρνηση;

Όπως διαβάζουμε στο «βιογραφικό» του Καρδιτσιώτη επιχειρηματία, ήταν ο εκδότης της αριστερής εφημερίδας «Πρώτη» και είναι ο βασικός μέτοχος της εταιρείας δημοσκοπήσεων GPO.

Ο Καλογρίτσας είχε φιλικές σχέσεις με τον Καπετάν Γιώτη, Χαρίλαο Φλωράκη και πήρε τα διαπιστευτήριά του ως αριστερού για να έχει καλές σχέσεις και με πρώην συντρόφους του που είναι σήμερα στην κυβέρνηση.

Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να απαντήσει ο πρωθυπουργός για το πως έγινε η αγοραπωλησία της Τσίπρας ΑΤΕ από τον... Τοξότη του Καλογρίτσα. Όπως επίσης και αν ο επιχειρηματίας έχει ευνοηθεί οπουδήποτε εξαιτίας της κουμπαριάς του με τον Σπίρτζη και με τον Καμμένο.

.Σ' έναν κόσμο φασισμού, θα είμαστε όλοι μετανάστες

* Ο παγκοσμιοποιημένος πολιτικός νεοφιλελευθερισμός εξέθρεψε την ακροδεξιά λογική όπως κατ’ αντιστοιχία ο φονταμενταλισμός μετεξελίχθηκε σε ισλαμοφασισμό, τη θρησκευτική, δηλαδή, ακροδεξιά.

* Αν διά της βίας επιβάλλεται στους μουσουλμάνους τρίτης γενιάς να μην αισθάνονται ούτε Βέλγοι, ούτε Γάλλοι, ούτε Βρετανοί, ίσως νομιμοποιούνται να αισθάνονται αποδιοπομπαίοι τράγοι, μέρος ενός κόσμου που οι άλλοι Ευρωπαίοι, οι βολεμένοι Ευρωπαίοι, εχθρεύονται σαν το κοινό τους «κακό».

* Ο παγκοσμιοποιημένος ιμπεριαλισμός οφείλει μια τεράστια συγγνώμη στα θύματα και στις οικογένειες των τρομοκρατικών επιθέσεων, και ακριβώς το ίδιο οφείλει και στα αθώα θύματα των σύγχρονων σταυροφοριών του δικού του παγκοσμιοποιημένου μιλιταριστικού κεφαλαίου.

* Να μη μετατρέψουμε εμείς οι ίδιοι το αθώο όνειρο των προσφυγόπουλων και την ελπίδα τους για ζωή, σε δικό μας αυριανό θανατικό εφιάλτη. Δεν θα φταίνε τα παιδιά, θα φταίει μια χυδαία κοινωνία με έμβλημα και έκφρασή της τις σηπόμενες γουρουνοκεφαλές.

Καθώς η Ευρώπη διανύει παρατεταμένη περίοδο έντονου φόβου μετά το τελευταίο τρομοκρατικό χτύπημα στην καρδιά της, η φτώχεια, η τεράστια ανεργία και ο κοινωνικός αποκλεισμός γιγαντώνουν ταυτόχρονα τις ανισότητες και τη συλλογική απόγνωση. 

Αποτέλεσμα αυτών είναι οι πολιτικές λιτότητας ως δήθεν απάντηση στην κρίση χρέους που πλήττει την Ευρωζώνη τα τελευταία χρόνια, αλλά και η ξενοφοβία μαζί με την ισλαμοφοβία να ταΐζουν το τέρας της ακροδεξιάς, ξερνώντας φασιστική ρητορεία, με προοπτική, μάλιστα, κοινωνικής ενσωμάτωσης.

Αν δεχτούμε ότι η παγκόσμια επέλαση του πολιτικού νεοφιλελευθερισμού εξέθρεψε την ακροδεξιά λογική, πρέπει να δεχτούμε ότι κατ’ αντιστοιχία ο σύγχρονος φονταμενταλισμός δημιούργησε συνθήκες μετεξέλιξής του σε ισλαμοφασισμό, τη θρησκευτική, δηλαδή, ακροδεξιά.

Οι υπολογισμοί δείχνουν ότι 120 εκατομμύρια Ευρωπαίοι ζουν στο όριο της φτώχειας ή και κάτω από αυτό, σε συνθήκες ένδειας, ενώ παράλληλα η αύξηση των προσφυγικών ροών, η καλλιέργεια ξενοφοβίας στις χώρες υποδοχής και ο αυξημένος κίνδυνος κοινωνικών αναταραχών και πολιτικής αστάθειας αποτελούν μερικά μόνο από τα κομμάτια που συνθέτουν το παζλ της αβεβαιότητας.

Η σιωπηρή απόγνωση εξαπλώνεται ανάμεσα στους Ευρωπαίους, οδηγώντας στην κατάθλιψη, στην παραίτηση από διεκδικήσεις και στην απώλεια ελπίδας όχι μόνο για το σήμερα αλλά, κυρίως, για το αύριο.

Η πάλαι ποτέ κραταιά μεσαία τάξη παρασύρεται στη δίνη της φτωχοποίησης.

Όλο και περισσότεροι γίνονται φτωχοί και οι φτωχοί ακόμα φτωχότεροι, σε μια αρχινισμένη διαδικασία περαιτέρω ανοίγματος της ψαλίδας μεταξύ των κεφαλαιοκρατών και όλων των άλλων στρωμάτων του λαού.

Ένας φαύλος κύκλος που διαρκώς διευρύνεται με οδυνηρά κοινωνικά αποτελέσματα, πλήττοντας πλέον και τους μουσουλμάνους δεύτερης και τρίτης γενιάς που ζουν σε ολόκληρη την Ευρώπη - και ειδικά, επιλεκτικά αυτούς. 

Ειδικά οι μουσουλμάνοι στην πλειονότητά τους ζουν αποκλεισμένοι ως φυσικά πρόσωπα, γκετοποιημένοι σε κοινότητες, αποκομμένοι από κάθε πρόσβαση σε επιλογές που θα μπορούσαν να δώσουν διέξοδο στο τραγικό πρόβλημα της φτώχειας τους αλλά και απάντηση στην κρίση ταυτότητας στην οποία βρίσκονται παγιδευμένοι.

Οι Ευρωπαίοι μουσουλμάνοι βιώνουν με τον χειρότερο τρόπο τα εμπόδια στην οποιαδήποτε κοινωνική τους ανέλιξη, όντας αποκλεισμένοι όχι μόνο από την παραγωγική διαδικασία αλλά κυρίως από το δικαίωμα κατάληψης κοινωνικής ή πολιτικής θέσης, δικαίωμα που για τους άλλους Ευρωπαίους θεωρείται, και είναι, αυτονόητο.

Έτσι, η ιδιότητα του μουσουλμάνου λογίζεται «στίγμα», και η απόρριψη του βιογραφικού σου αναμενόμενη αν σε λένε Μοχάμεντ και όχι Μάρτιν ή Γιόχαν, άσχετα αν είσαι αριστούχος της Σορβόννης ή του Κέιμπριτζ.

Πρόκειται, δηλαδή, για κατάργηση βασικού κανόνα κοινωνικοποίησης, που έχει ως αποτέλεσμα καθ’ όλα άξιοι άνθρωποι να μην μπορούν να αυτοπροσδιοριστούν ως Ευρωπαίοι πολίτες, σε μια Ευρώπη που υποκριτικά ευαγγελίζεται δήθεν ίσες ευκαιρίες για όλους τους πολίτες της.

Αν κατ’ αυτόν τον τρόπο επιβάλλεται στον Μοχάμεντ τρίτης γενιάς να μην αισθάνεται ούτε Βέλγος, ούτε Γάλλος, ούτε Βρετανός, ίσως τελικά νομιμοποιείται να αισθάνεται αποδιοπομπαίος τράγος, και άρα μέρος ενός κόσμου που οι άλλοι Ευρωπαίοι, οι βολεμένοι Ευρωπαίοι, εχθρεύονται σαν το κοινό τους «κακό».

Το πρόβλημα δεν λύνεται με δύο μέτρα - δύο σταθμά · γεννάται έτσι

Είναι δεδομένο, πλέον, ότι οι όροι αντιμετώπισης των προσφύγων μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στις Βρυξέλλες, μια πόλη-σύμβολο της ευρωπαϊκής πολιτικής, της ίδιας της Ένωσης, του ΝΑΤΟ και του ευρωπαϊκού κόσμου, αλλάζουν με βαθύτατα αντιδημοκρατικές μεθόδους, την ίδια ώρα που μεθοδικά ενσταλάσσεται σε όλες τις χώρες φόβος για επόμενο πλήγμα. Επέρχεται έτσι ξενοφοβική μετάλλαξη στις κοινωνίες, ισλαμοφοβία, και εκτενέστερος περιορισμός κεκτημένων ελευθεριών και δικαιωμάτων.

Αλλά οι τρομοκράτες του Παρισιού και των Βρυξελλών ήταν Ευρωπαίοι πολίτες που μεγάλωσαν και έζησαν στις γειτονιές αυτών των πόλεων, εν δυνάμει συμπολίτες μας, πολίτες της δικής μας ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Δεν χρειάστηκε πότε κανείς να τους φέρει, εισαγόμενους, από τη Συρία ή το Ισλαμικό Κράτος.

Είναι εγκληματική πολιτική αφέλεια να πιστέψουμε ότι οι βομβαρδισμοί εναντίον στόχων που βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες καταστρέφουν την πηγή του κακού, αφού οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες χρηματοδότησαν ή εξόπλισαν αυτούς που μετέπειτα... θυμήθηκαν να βομβαρδίσουν. 

Πρέπει επιτέλους να αντιληφθούμε ότι είτε το χτύπημα γίνεται στις όχθες του Σηκουάνα, είτε στο Σινά, είτε στην Άγκυρα, είτε αύριο ενδεχομένως στη δική μας πόρτα, αποτελεί φαινόμενο που εξέθρεψε ο δικός μας, δυτικός πολιτισμός, με βασική αιτία την έλλειψη βούλησης για πολιτιστική και κοινωνική ενσωμάτωση από γενιά σε γενιά όσων βρέθηκαν στα μέρη κάθε δυτικής γειτονιάς. Η κατ’ ουσίαν απόρριψή τους, ο αποκλεισμός τους, είναι η Λερναία Ύδρα που θα εξακολουθήσει να γεννά νέους θύτες μαζί με νέα θύματα.

Μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και το σύνθημα «είμαστε σε πόλεμο», η ανθρωπότητα μετράει αδιευκρίνιστο αριθμό μουσουλμάνων νεκρών, ανάμεσα σε ενάμιση με δύο εκατομμύρια, σε πεδία ένοπλων συγκρούσεων.

Ας αναλογιστούμε ποσά εκατομμύρια αθώες ψυχές δεν υπήρξαν ποτέ τρομοκράτες, παρά μόνο τεράστιες «παράπλευρες απώλειες» που δεν χωράνε σε κανέναν υγιώς σκεπτόμενο ανθρώπινο νου.

Είτε χριστιανός είτε μουσουλμάνος, ένας -και κοινός- είναι ο εχθρός

Το τραγικό αποτέλεσμα της εξίσωσης που διαχέεται παγκόσμια εξαιτίας των αθώων δυτικών νεκρών, στην ισοπεδωτική λογική του κακού πρόσφυγα-μετανάστη που είναι μουσουλμάνος, άρα κατ’ έπεκταση ισλαμιστής, άρα τρομοκράτης, είναι η άνοδος ακροδεξιάς ρατσιστικής ρητορείας που υλοποιείται σε πολιτική έκφραση από ημιφασιστικά/φασιστικά κόμματα τα οποία θεριεύουν ή, ακόμα χειρότερα, από ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που μονομερώς πλέον όχι μόνο δεν αποδέχονται προσφυγικές ροές αλλά θεσμοθετούν συνταγματικά το κλείσιμο των συνόρων τους ή στήνουν νέους φράχτες.

Ως απάντηση στο ενδεχόμενο να ταυτιστούν οι πρόσφυγες που παραμένουν στη χώρα μας ή στην Τουρκία με την ισλαμοφασιστική τρομοκρατία επιβάλλεται η κατάπαυση των εχθροπραξιών στην ευρύτερη περιοχή της Συρίας και του Ιράκ και η ειρήνευση, αλλά και η ακύρωση της συμφωνίας ανάμεσα σε Ευρωπαϊκή Ένωση και Τουρκία, που καταπάτα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.

Η πολιτιστική και εργασιακή ενσωμάτωση των προσφύγων μπορεί να είναι μια διαδικασία που χρειάζεται χρόνο, αλλά είναι κάτι που οφείλουμε να πράξουμε σαν αρχική μορφή ένταξης, δημιουργώντας τις πρώτες ανοιχτές κοινότητες σε ολόκληρη την Ευρώπη, με ανοιχτά τα σύνορά μας, προετοιμάζοντας τον κοινωνικό ιστό να τους υποδεχτεί ως θύματα πολέμου και όχι ως φυσικούς, οικονομικούς, πολιτιστικούς ή θρησκευτικούς μας εχθρούς.

Όσο εμφιλοχωρεί ο φόβος εντός μας τόσο θα θεριεύει η στείρα αποξένωση των οικονομικών προσφύγων ή όσων αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τους τόπους τους εξαιτίας των πόλεμων, με απρόβλεπτες συνέπειες για όλον τον κοινωνικό ιστό.

Ο φασισμός και η τρομοκρατία τσακίζονται όχι αναστέλλοντας ανθρώπινες ελευθερίες ή αυξάνοντας τα μέτρα δήθεν προφύλαξης. Στο όνομα της ασφάλειας των πολιτών η καταπάτηση κάθε θεμελιώδους κοινωνικού και ανθρώπινου δικαιώματος έκφρασης και συλλογικής συμμετοχής έχει φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. Η κατ’ επίφαση «μέριμνα» ασφαλείας που κλείνει σύνορα, επικαλείται έκτακτη ανάγκη, και στρατιωτικοποιεί πόλεις σε καιρό ειρήνης με τον φόβο κυρίαρχο συναίσθημα, αποτελεί βαθύτατο πλήγμα στην Ευρώπη των δημοκρατικών άξιων.

Ο παγκοσμιοποιημένος ιμπεριαλισμός είναι αυτός που οφείλει μια τεράστια συγγνώμη στα θύματα και στις οικογένειες των τρομοκρατικών επιθέσεων σε ολόκληρο τον κόσμο, και ακριβώς το ίδιο οφείλει και στα αθώα θύματα των σύγχρονων σταυροφοριών του δικού του παγκοσμιοποιημένου μιλιταριστικού κεφαλαίου.

Το μέλλον εξακολουθεί να βρίσκεται στα δικά μας χέρια - ευτυχώς

Εμείς είμαστε υπόλογοι και κουβαλάμε στις πλάτες μας τη διαχείριση της προσφυγικής υποδοχής, και όχι ο πιτσιρικάς που κράτησε το «συγγνώμη Βρυξέλλες» στα χέρια του.

Και πρέπει να βρούμε τον τρόπο να τον κοιτάξουμε στα μάτια αθώα, όπως αθώα ήταν τα δικά του μάτια καθώς τα αποτύπωσε ο φακός, με το μικρό πλακάτ που τον έβαλαν να κρατήσει, στο οποίο ταυτίζεται αυτή η άδολη ύπαρξη με τους διώκτες του, με αυτούς που ανάγκασαν την οικογένειά του να εγκαταλείψουν τα πατρογονικά τους χώματα. Ίσως έτσι βρεθεί κάποιο νόημα στις λάσπες της Ειδομένης όπου τον βάλαμε να κοιμάται δίχως όνειρα, έστω για το αύριο.

Ας έχουμε τον νου μας μη μετατρέψουμε εμείς οι ίδιοι το αθώο όνειρο της ελπίδας του για ζωή, σε δικό μας αυριανό θανατικό εφιάλτη. Δεν θα φταίει το παιδί, θα φταίει μια χυδαία κοινωνία με έμβλημα και έκφρασή της τις σηπόμενες γουρουνοκεφαλές. 

Γιώργος Μουργής

.Η αντιμετώπιση της ισλαμικής τρομοκρατίας

Το διπλό τρομοκρατικό κτύπημα στις Βρυξέλλες συντάραξε την Ευρώπη, ίσως περισσότερο και από το αντίστοιχο του Παρισιού τον περασμένο Νοέμβριο, αν και τα θύματα ήταν λιγότερα. 

Λογικό από μία άποψη, καθώς ο φόβος που προκάλεσε λειτούργησε σωρευτικά –αφού ήταν ένα ακόμη κτύπημα μετά τα προηγούμενα–, σε συνδυασμό με τη γενικευμένη διαπίστωση ότι οι ισλαμιστές τρομοκράτες ξεπερνούν τις δυνατότητες αντιμετώπισής τους από τις αρχές ασφάλειας των ευρωπαϊκών χωρών,

 αλλά και για έναν ακόμη λόγο: αυτήν τη φορά κατάφεραν καίριο πλήγμα στην πόλη όπου κτυπά η καρδιά της Ευρώπης (Βρυξέλλες), και ενώ ο φερόμενος ως επικεφαλής του δικτύου τους, Αμπντεσλάμ, είχε συλληφθεί.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το «σοκ» που προκάλεσε η τρομοκρατική επίθεση στις ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι πολύ μεγάλο, και κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει ακόμη με ακρίβεια το εύρος των επιπτώσεων. 

Το βέβαιον είναι ότι για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα η Ευρώπη του «μετά» θα είναι πολύ διαφορετική από την Ευρώπη του «πριν». Ολες οι αναλύσεις επί αναλύσεων για τα αίτια, τις ανεπάρκειες των συστημάτων ασφαλείας και τις συνέπειες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες προεξοφλούν κάτι τέτοιο. Αλλωστε, αν πάρουμε τοις μετρητοίς τις δηλώσεις και τις ενέργειες αξιωματούχων και κυβερνήσεων σε όλη την Ευρώπη από την περασμένη Τρίτη, τα μέτρα που πρόκειται να ληφθούν θα επηρεάσουν αναπόφευκτα τον τρόπο ζωής των πολιτών. 

Αυτός ήταν και παραμένει ένας από τους στόχους των τρομοκρατών, μέσω της πρόκλησης φόβου.

Πολλές από τις σχετικές αναλύσεις αναφέρονται στην ανεπάρκεια των βελγικών υπηρεσιών ασφαλείας. Προφανώς και δεν είναι οι καλύτερες του κόσμου, αλλά το ίδιο μπορεί να ισχυριστεί κανείς για τις αμερικανικές, αγγλικές, τουρκικές, γαλλικές, ισπανικές υπηρεσίες ασφαλείας, και όλων των χωρών όπου κατά καιρούς οι ισλαμιστές τρομοκράτες (Αλ Κάιντα, Ισλαμικό Κράτος, κ.λπ.) έχουν κάνει πολύνεκρες επιθέσεις.

 Τώρα, και πολύ σωστά, επισημαίνεται από όλους ότι απαιτείται πολύ στενότερη συνεργασία (για να μοιράζονται τις πληροφορίες) μεταξύ όλων αυτών των υπηρεσιών, και ειδικά για την Ευρώπη, η ενοποίησή τους σε μεγάλο βαθμό. Αν αυτό επιτευχθεί, και μάλιστα σύντομα, θα είναι επίσης ένα μεγάλο βήμα προς τον στόχο της πολιτικής ενοποίησης. Της πολιτικής ενοποίησης που απειλείται άμεσα από τις οικονομικές εξελίξεις, την τρομοκρατία, το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα και την άνοδο εθνολαϊκιστικών κομμάτων στην εξουσία διαφόρων χωρών της γηραιάς ηπείρου. 

Αλλωστε, μία από τις πιθανότατες συνέπειες της ισλαμικής τρομοκρατίας και του προσφυγικού-μεταναστευτικού είναι η ενίσχυση των εθνολαϊκιστικών κομμάτων.

Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να περιμένει ότι ο καλύτερος συντονισμός ή και η ενοποίηση των υπηρεσιών ασφαλείας των ευρωπαϊκών χωρών θα εξουδετερώσει σε σύντομο χρονικό διάστημα την ισλαμική τρομοκρατία. 

Με αυτή την έννοια είναι εύλογο να αναμένονται και άλλα τρομοκρατικά κτυπήματα στο μέλλον. Οι πάντες παραδέχονται ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να προληφθούν όλες οι επιθέσεις από ανθρώπους που είναι έτοιμοι να πεθάνουν μαζί με τα θύματά τους. Η ελπίδα είναι ότι θα εξαλειφθεί το Ισλαμικό Κράτος από τον χάρτη, γιατί αυτό είναι που προσφέρει το ιδεολογικό-θρησκευτικό υπόβαθρο μίσους και την εκπαίδευση στους τρομοκράτες. 

Από την άλλη πλευρά είναι σίγουρο ότι οι υπηρεσίες ασφαλείας και οι κυβερνήσεις σε όλη την Ευρώπη γνωρίζουν, και ας μην το παραδέχονται ανοιχτά, ότι οι επίδοξοι τρομοκράτες βρίσκουν θαλπωρή, κάλυψη και στήριξη σε μουσουλμανικούς πληθυσμούς που έχουν εγκατασταθεί σε ευρωπαϊκές χώρες από χρόνια, είτε εξακολουθούν να ζουν στο περιθώριο είτε όχι.

Ασφαλώς και δεν μοιράζονται όλοι οι μουσουλμάνοι που ζουν στην Ευρώπη τη θρησκευτική ιδεολογία και το μίσος που οδηγεί τους ισλαμιστές τρομοκράτες στις πράξεις τους. 

Το αντίθετο. Δεν είναι τυχαίο όμως ότι όσοι σκόρπισαν τον θάνατο ήταν «παιδιά» δεύτερης και τρίτης γενιάς, γεγονός που το επεσήμανε και ο Γιουνκέρ στις δηλώσεις του προχθές. Δεν «εισήχθησαν» από τη Συρία και το Ιράκ, ενώ αντίθετα χιλιάδες είναι εκείνοι που ξεκίνησαν από την Ευρώπη για να πλαισιώσουν τις τάξεις του Ισλαμικού Κράτους.

 Ολα αυτά σημαίνουν, όμως, ότι λειτουργούν δίκτυα μέσα στις μουσουλμανικές κοινότητες που τους καλύπτουν όταν επιστρέφουν. Αν προστεθούν οι ισχυροί οικογενειακοί δεσμοί που χαρακτηρίζουν αυτές τις κοινότητες (πολλοί από τους τρομοκράτες ήταν συγγενείς), γίνεται αντιληπτό πόσο δύσκολη είναι η διείσδυση και η άντληση πληροφοριών για να τους ανακαλύψουν οι υπηρεσίες πληροφοριών, πριν δράσουν.  

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΓΚΟΣ

.Aκέφαλη η κοινωνία αντιστέκεται

Γ​​ια κάποιες εβδομάδες το λιμάνι του Πειραιά φιλοξενεί χιλιάδες περαστικούς (τράνζιτο) πρόσφυγες – ο σταθερός αριθμός για αρκετό διάστημα ήταν δυόμισι χιλιάδες, έφτασε και τις πέντε. Στα Δελτία Eιδήσεων οι αριθμοί είναι «πληροφορία», στην άμεση επιτόπια θέα είναι συγκλονισμός και δέος που διαρκεί.

Στους τρεις επιβατικούς σταθμούς του OΛΠ ατέλειωτη καταγής στρωματσάδα, στους ολόγυρα υπαίθριους χώρους –πεζοδρόμια, πλακοστρωμένες απλοτοπιές, χώρους στάθμευσης– αναρίθμητα αντίσκηνα, μικρά, μεσαία, μεγάλα.

 Ποιος προμηθεύει τα αντίσκηνα και ποιος τα μοιράζει, ποιος τις ατέλειωτες κουβέρτες, τα αδιάβροχα, τα μπουφάν, τα πουλόβερ, ποιος πληρώνει το κόστος; Ποιος υποδέχεται τα σμήνη που καταφθάνουν αδιάκοπα, μέρα νύχτα, να τα κατευθύνει, να τα κουμαντάρει, να γνοιαστεί για τις πρώτες ανάγκες τους μόλις κατεβαίνουν από τα πλοία;

Γλωσσική επικοινωνία ανύπαρκτη. 

Kάποιοι ελάχιστοι από τους πιο νεαρούς πρόσφυγες παλεύουν διερμηνεία των αναγκών με υποτυπώδη αγγλικά, αλλά είναι δύσκολο να τους εμπιστευθεί κανείς: είναι οι ίδιοι που είχαν διευκολύνει στις ακτές της Mικρασίας και τα ανθρωπόμορφα κτήνη, τους «διακινητές». Για τα πολύ βασικά της συνεννόησης οι χειρονομίες αρκούν, όμως τον άρρωστο ή τον χαμένο από τους δικούς του πώς να τον καταλάβεις τι προσπαθεί να σου πει;

Tο κράτος απουσίασε ολοσχερέστατα, και ευτυχώς – τέτοιο τσουνάμι ανθρώπινων αναγκών δεν γίνεται να αντιμετωπιστεί από υπαλληλία σε διατεταγμένη υπηρεσία και με ωράριο. Ποικιλώνυμες και ποικιλόμορφες MHKYO προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια στη διάρκεια της μέρας, αλλά το βράδυ φυσικά αποσύρονται. 

Oπως περαστικές ήταν και οι σκόπιμα επιδεικτικές παρουσίες για «διανομή βοηθημάτων»: κυρίες της «καλής κοινωνίας», πολιτευτές (τωρινοί ή επίδοξοι), διοικητικά συμβούλια «ευαγών ιδρυμάτων», αντιπρόσωποι της Iεράς Συνόδου με πλήρη ανάρτηση επιστήθιων επίχρυσων σιδερικών... Aυτό το είδος των επισκεπτών μοιράζουν κάποια πακέτα φωτογραφούμενοι, και αποχωρούν.

Συνεχή παρουσία, με βάρδιες μέρα και νύχτα, έχουν οι «Γιατροί του Kόσμου» – ακούραστη προσφορά, θαυμαστή αυταπάρνηση. Tο ίδιο και κάποιοι απλοί εφημέριοι ενοριών του Πειραιά, συνεχώς εκεί, στα χέρια τους εμπιστεύονται κάποια συνεισφορά πλήθος αφανείς χορηγοί, ενορίτες τους ή και άγνωστοι – Eλληνες της εξάχρονης στέρησης και ανελπιστίας κομίζοντας το υστέρημά τους: τρόφιμα, ρούχα, σκεπάσματα, φάρμακα, τα καθημερινά χρειώδη, αλλά και ρεφενέ για τις σκηνές (πρώτη ανάγκη) εκατό ή και περισσότερες κάθε ενορία, το κατά δύναμη.

Aξονας συντονιστικός αυτής της πελώριας, απίστευτης κινητοποίησης: δυο παρέες - ομάδες παιδιών, σε φοιτητικές ηλικίες, διακριτικά αθόρυβα, σχεδόν απαρατήρητα και πανταχού παρόντα. Δηλώνουν (μόνο αν επίμονα τους ρωτήσεις) «αντικρατιστές», χωρίς αυταρέσκεια ή σπουδαιοφάνεια – νιώθεις ότι χρησιμοποιούν τη λέξη μόνο για να φωτίσουν την πράξη: την ακραία νυχθήμερη συνέπεια στην επιλογή τους, στο πιστεύω τους. 

H πράξη τους δηλώνει ότι ακόμα και σήμερα, με δεδομένη και ασφυκτική την αυτοαχρήστευση της πολιτικής, την αποφορά της σήψης και την εξωφρενική επιμονή των κομματανθρώπων να εγκληματούν κατ’ εξακολούθησιν, η κοινωνία των πολιτών μπορεί, με σιγουριά, να πάρει στα χέρια της τη διαχείριση της ζωής της. Nα αυτοοργανωθεί, να ζήσει τη χαρά της ανιδιοτέλειας.

Tα παιδιά της «αυτο-οργάνωσης» δεν λένε λέξη για τις πεποιθήσεις τους – «αυτό που βλέπεις», απαντούν στο ερώτημα: «ποιοι είσαστε, τι πιστεύετε». 

Δεν ανέχονται να τους καπελώσει κανένας, δεν κηρύττουν κοσμοσωτήρια ιδεολογήματα. Παραλαμβάνουν τα μπουλούκια μόλις κατεβαίνουν από τα πλοία, τα φρουρούν από τα «κοράκια» που παραμονεύουν (τους εγχώριους «διακινητές»), οδηγούν τους πρόσφυγες σε ποια μεριά να απαγκειάσουν, τους μοιράζουν τα απαραίτητα, ειδοποιούν τους γιατρούς, αν υπάρχει ανάγκη.

Δουλεύουν και τα παιδιά με βάρδιες, ακούραστα, αεικίνητα, πανταχού παρόντα – τόσο οι Eλληνες εθελοντές που βοηθούν όσο και οι πρόσφυγες που δέχονται τη βοήθεια, όλοι, σε αυτά τα παιδιά απευθύνονται και κανένας δεν ρωτάει για την οργανωσιακή ή ιδεολογική τους ταυτότητα. Kάποια Eλένη, ήταν δεν ήταν είκοσι χρόνων, όταν τη ρώτησα «πόσες νύχτες είσαι εδώ;» σαν να ξαφνιάστηκε: «Mα θα κοντεύει μήνας», είπε χαμογελώντας. Kαι μια Mαρία συμπλήρωσε: «Tι ρωτάς; Δεν μετράμε ένσημα».

Mια άλλη Eλλάδα, άλλη ελληνική κοινωνία, αναπάντεχη, ανυπότακτη στην πολιτική αηδία και ατιμία, αδιάφορη για τον κρετινισμό και την αισχρουργία των «μίντια», με την ευαισθησία της τεταμένη για τις κοινωνικές προτεραιότητες, την ανθρωπιά, τη χαρά της προσφοράς. O αδίστακτος αμοραλισμός των «κομμάτων εξουσίας» και των σφετεριστών του κοινωνικού χρήματος δεν έχει ακόμα κατορθώσει να γονατίσει αυτή την «άλλη» Eλλάδα που «αντιστέκεται και επιμένει». 

Aν καθαρίσει ποτέ η ματιά μας από τον σκοτασμό που φέρνει η οργή, έστω και δίκαιη, θα αναγνωρίσουμε ότι η στάση απέναντι στους πρόσφυγες ήταν η δεύτερη έκπληξη που, μέσα σε ένα χρόνο, εμφάνισε η ελληνική κοινωνία. H πρώτη έκπληξη ήταν το δημοψήφισμα της 5ης Iουλίου 2015.

Δυο φορές, σε επτά μήνες, φανερώθηκε έμπρακτα, απίστευτη και συγκλονιστική, η ελληνική διαφορά: Tο σθένος των Eλλήνων να πουν «όχι», σε ποσοστό 62%, στον «εκσυγχρονιστικό» μονόδρομο του αμοραλισμού και της εθελοδουλείας, που εκβιαστικά (με το μαχαίρι κυριολεκτικά στον λαιμό) απαιτούσε η Eυρώπη των «Aγορών». 

Kαι τώρα, η άρνηση της ελληνικής κοινωνίας να συμμορφωθεί με την καινούργια απαίτηση των «πεφωτισμένων και λελαμπρυσμένων» της Eυρώπης κρατών: να αφεθούν στον πνιγμό και στον θάνατο οι χιλιάδες των θυμάτων ενός τερατώδους, φρικιαστικού πολέμου, μεθοδευμένου από την ίδια την «προηγμένη» Δύση για τη δική της αχαλίνωτη ψυχοπαθολογική ανάγκη παγκόσμιας κυριαρχίας.

Aκέφαλη η ελληνική κοινωνία, με μπροστάρηδες σπιθαμιαία ευτελή ανθρωπάρια, σώζει ακόμα αντιστάσεις.

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

.Δεν είναι πόλεμος πολιτισμών

Οχι, δεν είναι πόλεμος πολιτισμών αυτός. Είναι πόλεμος μεταξύ της Δύσης και μίας εγκληματικής οργάνωσης. Η θεωρία περί πολέμου πολιτισμών είναι το πιάτο που ταϊζει εξίσου τον ISIS και τη λαϊκίστικη, ξενοφοβική Ευρώπη… To δημοφιλέστερο όνομα στον κόσμο δεν είναι το Τζορτζ. 

Δεν είναι ούτε ο Τζον, μήτε ο Κρις ή ο Τζιμ. Το δημοφιλέστερο όνομα στον κόσμο είναι το Μοχάμεντ. Λογικό. Ενας στους τέσσερις ανθρώπους στον πλανήτη είναι μουσουλμάνος και στις κοινωνίες του Ισλάμ δίνουν στα αγόρια τους το όνομα του Προφήτη.

Στον πλανήτη ζουν περίπου 1,7 δισεκατομμύρια μουσουλμάνοι. Οι χριστιανοί είναι μισό δισεκατομμύριο περισσότεροι. Ας πούμε τώρα ότι εμείς, ανεξαρτήτως υπαρξιακής τοποθέτησης, ανήκουμε στη χριστιανική πλευρά της ανθρωπότητας. Πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι έχουμε πόλεμο με 1,7 δισεκατομμύρια ανθρώπους;

Ναι, φυσικά και έχουμε πόλεμο. Οχι όμως με τους μουσουλμάνους. Δεν είναι μία σύγκρουση πολιτισμών αυτή. Είναι η μάχη που καλείται να δώσει ο δυτικός κόσμος απέναντι σε μία εγκληματική οργάνωση. Και όσο η τρομοκρατία προάγεται σε πόλεμο πολιτισμών, τόσο οι εγκληματίες του ISIS θα θρέφουν τα ερείσματα που καλλιεργούν στους παραπλανημένους ομόδοξους τους. Τι επιδιώκει τώρα ο ISIS; Να δυναμώσουν οι φωνές για πόλεμο πολιτισμών ώστε να ισχυριστεί πώς αμύνεται στο όνομα του Προφήτη.

Εμείς, ως Ευρωπαίοι, αρχίζουμε σταδιακά να διαμορφώνουμε τελετουργικό και προδιαγεγραμμένο πλαίσιο αντιδράσεων: στη Γαλλία δεν έχουν μαζέψει ακόμα τα ρεσό του Μπατακλάν και θα ανάψουμε καινούργια στις Βρυξέλλες. Θα σηκώσουμε βελγική σημαία στο facebook, θα κρεμάσουμε σημειώματα θα στείλουμε σκέψεις, προσευχές, ενέργεια. Υστερα, σαν μανιτάρια που φυτρώνουν από δάκρυα, θα εμφανιστούν οι ελεγκτές του πένθους. 

«Πώς είναι δυνατόν να πενθείτε για τριάντα Βέλγους και όχι για τα παιδιά που πνίγονται στο Αιγαίο;» Στο τέλος, όταν πέφτει η σκόνη και το χώμα στους τάφους, αναπαράγονται οι ίδιες και οι ίδιες αναλύσεις για την οργή των αγοριών στα μουσουλμανικά γκέτο και τις θύελλες που θερίζει η Ευρώπη. Μετά ξημερώνει η Κυριακή που διαβάζεις κάτι για τον πόλεμο των πολιτισμών, τους πρόσφυγες που αρνούνται δέματα με σταυρό, την κλειτοριδεκτομή σε σκοτεινά υπόγεια των Βρυξελλών.

Ο δυτικός κόσμος, πρέπει, επιτέλους, να αναλάβει αποφασιστική δράση κατά των εγκληματιών του ISIS. Το να θεωρείς τους φονιάδες πολιτιστικό πόλο, ισοδυναμεί με την απόδοση θεσμικής οντότητας σε μαφιόζικη οργάνωση

Ναι, η ένταση των γεγονότων είναι τόσο μεγάλη που καθιστά δύσκολη την εκλογίκευση. Οι επιθέσεις επενδύονται με το θρησκευτικό κίνητρο των δραστών και η γενίκευση είναι αναπόφευκτη. Μπορείς, βέβαια, να παρατηρήσεις ότι το μουσουλμανικό στοιχείο στην Ευρώπη είναι ισχυρό εδώ και δεκαετίες, όμως από τα γκέτο δεν έβγαιναν σπίθες ανάφλεξης. 

Και σήμερα, μιλάμε για λίγες δεκάδες τρομοκρατών μέσα σε έναν μουσουλμανικό πληθυσμό είκοσι εκατομμυρίων εντός Ευρωπαϊκής Ενωσης. Σε όλη την Ευρώπη ζουν 45 εκατ. μουσουλμάνοι. Πόσοι πήγαν στο ISIS; Ούτε πέντε χιλιάδες. Ισως προσθέσεις ότι, με εξαίρεση την εξέγερση στα γαλλικά προάστια, όλοι αυτοί οι ισλαμικοί θύλακες της Ευρώπης δεν έδωσαν ποτέ ξεσπάσματα μαζικής βίας. Ναι, το ξέρω. Υπάρχουν κοινότητες που αντιμετωπίζουν τις γυναίκες ως ζώα και την πρόοδο ως σατανική απειλή, διάγοντας βίο που δεν συνάδει με το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Κοινότητες δυσπροσάρμοστες. 

 Ποτέ, όμως, δεν απείλησαν ότι θα μας τινάξουν στον αέρα. Ούτε τώρα μας απειλούν.

Θα σου αντιγυρίσουν ότι τώρα υπάρχει το φυτίλι που ξεκινάει από το Ισλαμικό Κράτος και τελειώνει στην καρδιά της Ευρώπης. Μα, για αυτό η Ευρώπη, ο δυτικός κόσμος, πρέπει, επιτέλους, να αναλάβει αποφασιστική δράση κατά των εγκληματιών του ISIS. 

Το να θεωρείς τους φονιάδες πολιτιστικό πόλο, ισοδυναμεί με την απόδοση θεσμικής οντότητας σε μαφιόζικη οργάνωση. Και η λύση, μην κοροϊδευόμαστε, δεν είναι άλλη από τις χερσαίες επιχειρήσεις. Μπορεί οι επιχειρήσεις να απέχουν αρκετά από την πραγματικότητα, όμως, ναι, ο εχθρός είναι αυτός. Και είναι εκεί. Δεν είναι ούτε δίπλα ούτε μέσα μας. Εδώ υπάρχουν επιμέρους σπίθες που μπορούν να σβήσουν είτε με νερό, είτε με μπότα.

Η λαϊκίστικη Ευρώπη θα τα ανακατέψει όλα με το αίμα των νέων θυμάτων. ISIS, Ισλάμ, πρόσφυγες –μην έχουμε και εμείς αυταπάτες για όσα (δεν) θα ακολουθήσουν στο Προσφυγικό, εντάξει; Η Ευρώπη του λαϊκισμού και της ξενοφοβίας θρέφεται από το σκοτάδι της τρομοκρατίας και από τον φόβο που σηκώνει τις τρίχες στο σβέρκο του επιβάτη στο μετρό. Ουσιαστικά μοιράζεται το ίδιο πιάτο με τον ISIS. Η Ευρώπη της επιβίωσης ας κάνει πόλεμο. Τον σωστό πόλεμο. 

Κώστας Γιαννακίδης

.Οι αυταπάτες της Ευρώπης

Για μία ακόμη φορά μπορούμε να διαπιστώσουμε τα προφανή. Για μία ακόμη φορά διαπιστώνουμε πως το χτύπημα είχε βαριά συμβολική σημασία, χτύπημα στην «καρδιά της Ευρώπης», για μία ακόμη φορά διακηρύσσουμε πως ο φόβος δεν θα περάσει και για μία ακόμη φορά οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις υπόσχονται πως ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας θα είναι αμείλικτος.

 Και ας μην είναι αμείλικτος, ας είναι τουλάχιστον αποτελεσματικός. Για μία ακόμη φορά, η επίσημη Ελλάδα φρόντισε να αρθρώσει τον εσωτερικό μονόλογό της. 

Ενώ όλοι μιλούσαν για τρομοκρατία, ο κ. Τσίπρας υπενθύμισε πως «ο φόβος, το θρησκευτικό μίσος και ο ρατσισμός δεν θα νικήσουν την Ευρώπη». Και δεν εννοούσε βέβαια το θρησκευτικό μίσος που οπλίζει την τζιχάντ, ούτε τον ρατσισμό με τον οποίον αντιμετωπίζει το ριζοσπαστικό Ισλάμ τον δυτικό κόσμο.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Και όλοι φοβόμαστε πως θα το ξαναδούμε. Ο νέος που ζώνεται με εκρηκτικά και φορτωμένος με σούρες του Κορανίου, την τυφλή πίστη στον Θεό του και ένα σωρό ναρκωτικές ουσίες, δεν αφοπλίζεται ούτε απ’ τις καλές προθέσεις ούτε απ’ τον ανθρωπισμό μας. 

Αυτά θα ίσχυαν ενδεχομένως αν διεκδικούσε για τον εαυτό του συνθήκες για καλύτερη ζωή. Θέλει όμως να σκοτώσει και να σκοτωθεί. Είναι από μόνος του ένα απελευθερωμένο ένστικτο θανάτου. Υπάρχουν πολιτικές παράμετροι, οι οποίες θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο; Υπάρχουν, αλλά δεν φτάνουν. Το Ισλαμικό Κράτος θέλει να μεταφέρει τον πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης, αξιοποιεί τους μουσουλμάνους που ζουν εκεί και εκμεταλλεύεται τις συνθήκες ελευθερίας που απολαμβάνουν τα κράτη της Ενωσης. 

Η «πολιτική» διάσταση του πολέμου αφορά περισσότερο τις τεχνικές του και λιγότερο την ουσία του.

Το Ισλαμικό Κράτος και οι τζιχαντιστές δεν θέλουν να επεκτείνουν την επικράτειά τους, να κατακτήσουν εδάφη. Θέλουν να καταστρέψουν τον δυτικό πολιτισμό. Ο πόλεμος αυτός δεν είναι κατακτητικός. Είναι πόλεμος μέχρις εσχάτων με στόχο τον ολοκληρωτικό αφανισμό του αντιπάλου. 

Ο εχθρός είναι ένας ολόκληρος τρόπος ζωής, ο δικός μας, από τα ρούχα που φοράμε ώς το ποτήρι το κρασί που πίνουμε. Αυτό δεν κατάλαβαν οι δυτικές δυνάμεις όταν άρχισαν τις άτσαλες παρεμβάσεις τους στον ισλαμικό κόσμο, έχοντας κατά νου γεωπολιτικούς συσχετισμούς ή οικονομικά κριτήρια. Θέλοντας, εν τη αφελεία τους, να διορθώσουν τον ισλαμικό κόσμο επί το δημοκρατικότερον.

Αυτό όμως θα πρέπει να καταλάβει η Ευρώπη αν δεν θέλει να καταστραφεί. 

Η τρομοκρατία τρέφεται από τα κύτταρα της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, του στρεβλού οικοδομήματος που στηρίχθηκε στον πολιτισμικό σχετικισμό. Ο Σαλά Αμπντεσλάμ γεννήθηκε και έζησε στο Βέλγιο. Εκεί μυήθηκε στην τζιχάντ, εκεί αγόρασε τα εκρηκτικά του, εκεί τα αλεξίσφαιρα γιλέκα του, εκεί τα ναρκωτικά του κι εκεί κρυβόταν επί τέσσερις μήνες προστατευμένος στη Σιτέ.

Κάποτε θα έπρεπε να αφήσουμε τις προσευχές μας στον Ορθό Λόγο και να τον χρησιμοποιήσουμε για να αναρωτηθούμε τι είναι αυτό που απελευθερώνει το ένστικτο του θανάτου στο πλαίσιο ενός ολόκληρου πολιτισμού που είναι το Ισλάμ. Αφού πετάξουμε στα σκουπίδια τις θεωρίες περί κοινωνικής ανισότητας, πετρελαίων και αποικιοκρατίας. Η Ευρώπη δεν μπορεί να συμπεριφέρεται ως ΜΚΟ. Εχει ευθύνη απέναντι στον πολιτισμό της.  

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

.Η Δύση μπροστά στη Λερναία Ύδρα, που η ίδια δημιούργησε

Είναι κυνικά ανατριχιαστικός ο τρόπος που έχουν επιλέξει οι ηγέτες της «πολιτισμένης» Δύσης να διαχειρίζονται την επαναλαμβανόμενη φρίκη που βλέπουμε γύρω μας, είτε αυτή λαμβάνει χώρα στα σύνορα των Ευρωπαϊκών κρατών είτε στην καρδιά των πρωτευουσών της Γηραιάς Ηπείρου. Κι η συγκεκριμένη διαδικασία επαναλαμβάνεται τόσο μονότονα, που μοιάζει κάθε φορά νομοτελειακό πως πολύ σύντομα θα δούμε ξανά τέτοιες εικόνες.

Από τον Οσάμα Μπιν Λάντεν μέχρι τις Βρυξέλλες

Τι είδαμε και τι ακούσαμε λοιπόν μετά το διπλό δολοφονικό χτύπημα στις Βρυξέλλες; Πάνω-κάτω ό,τι είδαμε κι ακούσαμε πριν από μόλις τέσσερις μήνες μετά από τις επιθέσεις στο Παρίσι: οι ευρωπαϊκές πόλεις μετατρέπονται η μια μετά την άλλη σε πόλεις-φαντάσματα, η τρομοϋστερία στα ΜΜΕ χτυπάει «κόκκινο», οι ηγεσίες δηλώνουν αποφασισμένες να πατάξουν την τρομοκρατία, ενώ η απανταχού ακροδεξιά ενισχύεται έτι περαιτέρω υποσχόμενη σταυροφορίες εναντίον των απανταχού ισλαμιστών. Κατά τ’ άλλα, βέβαια, ο ISIS συνεχίζει ουσιαστικά ανενόχλητος το έργο του.

Καλό είναι να θυμόμαστε πως ανάλογες εικόνες είχαμε δει πριν από δέκα χρόνια κατά τις πολύνεκρες επιθέσεις στο μετρό του Λονδίνο και, προφανώς, κατά την 11η Σεπτέμβρη. Μόνο που τότε δεν υπήρχε ο ISIS, αλλά ήταν η Αλ Κάιντα του Οσάμα Μπιν Λάντεν (ένα ακόμη δημιούργημα της πολυσχιδούς αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής) που «στοίχειωνε» τον ύπνο του δυτικού κόσμου. 

Όταν  λοιπόν ο Μπάρακ Ομπάμα οργάνωνε και πετύχαινε πριν από τέσσερα χρόνια, μέσω ειδικής επιχείρησης, τη δολοφονία του Μπιν Λάντεν,ισχυρίζονταν πως «είχε κάνει τον κόσμο πιο ασφαλή». Δεν πέρασε και πολύς καιρός για να αποδειχτεί πόσο εσφαλμένη ήταν αυτή η εκτίμηση.Σύντομα τη σκυτάλη πήρε ο Τζιχάντι Τζον, για να ακολουθήσουν άλλοι χιλιάδες τυφλωμένοι από το μίσος του θρησκευτικού φονταμενταλισμού.

Το θανάσιμο παιχνίδι της αποσταθεροποίησης στη Μέση Ανατολή

Δυστυχώς για τις δυτικές κυβερνήσεις, αποδεικνύεται στην πράξη πως η Λερναία Ύδρα που εξέθρεψαν στις χώρες της Μέσης Ανατολής είναι πια εκτός ελέγχου. Γιατί αν υπάρχει ένα βασικό στοιχείο που συνδέει τις επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους, το Λονδίνο, το Παρίσι, μέχρι και τις Βρυξέλλες, αυτό έχει να κάνει με την ενορχηστρωμένη απόπειρα αποσταθεροποίησης στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη κι εσχάτως στη Συρία.

Είναι ηλίου φαεινότερο λοιπόν πως εκεί που δυτικοί ηγέτες και μυστικές υπηρεσίες έσπερναν από κοινού επί δεκαετίες ανέμους, έχουμε φτάσει στο σημείο να θερίζουν τις θύελλες απλοί πολίτες στο Παρίσι, τις Βρυξέλλες, τη Νέα Υόρκη, τη Βηρυτό και την Κωνσταντινούπολη. Το ακόμη χειρότερο είναι πως δε διακρίνει κανείς ούτε ίχνος αυτοκριτικής από την πλευρά των δυτικών κυβερνήσεων.

 Αντιθέτως, οι περισσότεροι περιχαρακώνονται κλείνοντας τα σύνορα, δημιουργώντας στρατικοποιημένες περιοχές, κι όλα αυτά εν μέσω της μεγαλύτερης προσφυγικής κρίσης των τελευταίων ετών. Άλλοι πάλι φλερτάρουν έντονα με την ιδέα νέων «εκστρατειών εναντίον των βαρβάρων» κατά το πρότυπο της αμερικάνικης εισβολής σε Ιράκ κι Αφγανιστάν. Άλλωστε, κάπως πρέπει να ζήσουν κι οι έμποροι όπλων, δε νομίζετε;

Ας μη γελιόμαστε πάντως, κανενός μεγαλοσχήμονα το αυτί δε φαίνεται να ίδρωσε πραγματικά ούτε αυτή τη φορά. Ούτε καν της πολιτικής ηγεσίας του Βελγίου, η οποία μέχρι πριν από δυο χρόνια έκανε τα «στραβά μάτια» όταν η τοπική κυβέρνηση της Βαλλονίας (κρατίδιο στο γαλλόφωνο Βέλγιο) ενέκρινε την παροχή όπλων στο  Ισλαμικό Κράτος. 

Ίσως πάλι να «βολεύει» πολύ παραπάνω να ισχυρίζονται κάποιοι πως το Ισλαμικό Κράτος έχει κηρύξει πόλεμο στην Ευρώπη (με όπλα τα οποία η ίδια του παρείχε) από το να αναζητούν τρόπους οριστικής ειρήνευσης στις πλέον εύφλεκτες περιοχές, όπως η Συρία.  

.Τι αναφέρει το Ισλαμικό Κράτος στην ανάληψη ευθύνης για τις επιθέσεις στις Βρυξέλλες

Το Ισλαμικό Κράτος ανέλαβε κι επίσημα την ευθύνη για τις βομβιστικές επιθέσεις που σημειώθηκαν το πρωί της Τρίτης στις Βρυξέλλες και είχαν αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 34 άνθρωποι. Την ανάληψη ευθυνής ανάρτησε η τζιχαντιστική οργάνωση στον επίσημο λογαριασμό της στον ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης Telegram.

«Οι μαχητές του Ισλαμικού Κράτους άνοιξαν πυρ μέσα στο αεροδρόμιο του Ζαβεντέμ προτού πολλοί από αυτούς να πυροδοτήσουν τις ζώνες με τα εκρηκτικά ενώ ένας μάρτυρας πυροδοτούσε τη ζώνη με τα εκρηκτικά του στον σταθμό του μετρό του Μάαλμπεκ», αναφέρουν στην ανακοίνωση τους.

«Ένας μυστικός πυρήνας των στρατιωτών του Χαλιφάτου όρμησε εναντίον του σταυροφορικού Βελγίου, το οποίο δεν σταμάτησε να μάχεται το Ισλάμ και τους μουσουλμάνους. Οι μαχητές του Ισλαμικού Κράτους εκτέλεσαν μια σειρά από βομβιστικές επιθέσεις με ζώνες με εκρηκτικά και εκρηκτικούς μηχανισμούς, με στόχο ένα αεροδρόμιο και έναν κεντρικό σταθμό του μετρό στο κέντρο των Βρυξελλών, της πρωτεύουσας του Βελγίου», αναφέρουν επίσης μεταξύ άλλων.

«Υποσχόμαστε στη συμμαχία των σταυροφόρων εναντίον του Ισλαμικού Κράτους ότι θα ζήσουν μαύρες μέρες σε απάντηση για την επίθεσή τους εναντίον του Ισλαμικού Κράτους», καταλήγει η ανακοίνωση του Ισλαμικού κράτους.