Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός έτους από τότε που το
σώμα των πολιτών που έχουν δικαίωμα ψήφου άλλαξε τις ισορροπίες του
Κοινοβουλίου, αξίζει να θυμηθούμε κάποια πράγματα που συνηθίζουμε να ξεχνούμε.
Οι ευθύνες του Αλέξη Τσίπρα δεν ξεκινούν την 26η Ιανουαρίου 2015. Οσα συμβαίνουν τώρα και όσα έπραξε τους δώδεκα πρώτους μήνες που ασκεί με τον πιο απόλυτο τρόπο την κυβερνητική εξουσία ξεκινούν από το 2008, όταν αναλαμβάνει την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτό το ιστορικό μέτρο πρέπει να κριθεί.
Από την πρώτη στιγμή, ο νεαρότερος πολιτικός αρχηγός της τελευταίας δεκαετίας έδειξε ότι προτιμά την απόλυτη και ακραία σύγκρουση, ότι επιδιώκει τον εξευτελισμό του πολιτικού αντιπάλου, ότι μπροστά στο στενό κομματικό συμφέρον δεν υπολογίζει το ευρύτερο και μακροχρόνιο συμφέρον του τόπου.
Σε κάθε περίπτωση όμως, η ευθύνη του κ. Τσίπρα για την εξέλιξη των πραγμάτων είναι συνταγματικώς κατοχυρωμένη από τη στιγμή που αναλαμβάνει τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης: τη 17η Ιουνίου 2012 κερδίζει το 26,89% των ψήφων, με τον κ. Σαμαρά να προηγείται με μόλις 2,77% ή 170.475 ψήφους.
Γνωρίζουμε πλέον ότι η ποιότητα της διακυβέρνησης ενός τόπου προσδιορίζεται καθοριστικά και από τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η αντιπολίτευση. Ο κ. Τσίπρας επέλεξε χωρίς τον παραμικρό δισταγμό την πιο ακραία και την πιο μηδενιστική αντιπολίτευση.
Υπεστήριξε με όλους τους τρόπους κάθε αντιπολιτευτική ενέργεια, από όπου κι αν προερχόταν, ανεξαρτήτως των υποστηρικτών της και χωρίς να νοιάζεται για τις επιπτώσεις στα συμφέροντα του κράτους. Αδιαφόρησε για τη συνοχή της κοινωνίας και με συστηματικό τρόπο υπονόμευσε τις αντοχές του δημοκρατικού καθεστώτος.
Καθοριστική είναι η κυβερνητική συνυπευθυνότητα του κ. Τσίπρα μετά τον Ιούνιο 2014. Το κόμμα του κερδίζει την πρώτη θέση με διαφορά 219.428 ψήφων. Είναι πλέον σε θέση να επιβάλει βουλευτικές εκλογές με όπλο την αλλαγή στην Προεδρία της Δημοκρατίας και χρησιμοποιεί το όπλο αυτό χωρίς καμία επιφύλαξη. Από τότε, ο κ. Τσίπρας βαρύνεται με ένα πολύ μεγάλο μέρος των ευθυνών διακυβέρνησης. Ποτέ δεν παραδέχθηκε το μέγεθος και την περιπλοκότητα των προβλημάτων, αλλά πάντοτε κυνήγησε ακόμη και με άτιμο και αντιδεοντολογικό τρόπο πράξεις και αντίθετες προς αυτόν απόψεις. Η αντίθεσή του υπήρξε δογματική, απόλυτη και τρομοκρατική προς οιονδήποτε έχριζε αντίπαλό του. Μην περιμένει λοιπόν τώρα χείρα βοηθείας προς την εξουσία του. Θα χρειαστεί να τα βγάλει πέρα μόνος του, με τη βοήθεια του συνεργάτη του Καμμένου, τον οποίο άλλωστε είχε επιλέξει αμέσως μόλις ανέλαβε το βαρύ καθήκον της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Ο Αλέξης Τσίπρας γιορτάζει τον πρώτο χρόνο κυβέρνησης της «Αριστεράς» με μόνους ειλικρινείς υποστηρικτές τις κυβερνήσεις των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και τους τεχνοκράτες του κουαρτέτου. Και, δυστυχώς γι’ αυτόν, οι εκλογές αργούν ακόμη!
Οι ευθύνες του Αλέξη Τσίπρα δεν ξεκινούν την 26η Ιανουαρίου 2015. Οσα συμβαίνουν τώρα και όσα έπραξε τους δώδεκα πρώτους μήνες που ασκεί με τον πιο απόλυτο τρόπο την κυβερνητική εξουσία ξεκινούν από το 2008, όταν αναλαμβάνει την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτό το ιστορικό μέτρο πρέπει να κριθεί.
Από την πρώτη στιγμή, ο νεαρότερος πολιτικός αρχηγός της τελευταίας δεκαετίας έδειξε ότι προτιμά την απόλυτη και ακραία σύγκρουση, ότι επιδιώκει τον εξευτελισμό του πολιτικού αντιπάλου, ότι μπροστά στο στενό κομματικό συμφέρον δεν υπολογίζει το ευρύτερο και μακροχρόνιο συμφέρον του τόπου.
Σε κάθε περίπτωση όμως, η ευθύνη του κ. Τσίπρα για την εξέλιξη των πραγμάτων είναι συνταγματικώς κατοχυρωμένη από τη στιγμή που αναλαμβάνει τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης: τη 17η Ιουνίου 2012 κερδίζει το 26,89% των ψήφων, με τον κ. Σαμαρά να προηγείται με μόλις 2,77% ή 170.475 ψήφους.
Γνωρίζουμε πλέον ότι η ποιότητα της διακυβέρνησης ενός τόπου προσδιορίζεται καθοριστικά και από τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η αντιπολίτευση. Ο κ. Τσίπρας επέλεξε χωρίς τον παραμικρό δισταγμό την πιο ακραία και την πιο μηδενιστική αντιπολίτευση.
Υπεστήριξε με όλους τους τρόπους κάθε αντιπολιτευτική ενέργεια, από όπου κι αν προερχόταν, ανεξαρτήτως των υποστηρικτών της και χωρίς να νοιάζεται για τις επιπτώσεις στα συμφέροντα του κράτους. Αδιαφόρησε για τη συνοχή της κοινωνίας και με συστηματικό τρόπο υπονόμευσε τις αντοχές του δημοκρατικού καθεστώτος.
Καθοριστική είναι η κυβερνητική συνυπευθυνότητα του κ. Τσίπρα μετά τον Ιούνιο 2014. Το κόμμα του κερδίζει την πρώτη θέση με διαφορά 219.428 ψήφων. Είναι πλέον σε θέση να επιβάλει βουλευτικές εκλογές με όπλο την αλλαγή στην Προεδρία της Δημοκρατίας και χρησιμοποιεί το όπλο αυτό χωρίς καμία επιφύλαξη. Από τότε, ο κ. Τσίπρας βαρύνεται με ένα πολύ μεγάλο μέρος των ευθυνών διακυβέρνησης. Ποτέ δεν παραδέχθηκε το μέγεθος και την περιπλοκότητα των προβλημάτων, αλλά πάντοτε κυνήγησε ακόμη και με άτιμο και αντιδεοντολογικό τρόπο πράξεις και αντίθετες προς αυτόν απόψεις. Η αντίθεσή του υπήρξε δογματική, απόλυτη και τρομοκρατική προς οιονδήποτε έχριζε αντίπαλό του. Μην περιμένει λοιπόν τώρα χείρα βοηθείας προς την εξουσία του. Θα χρειαστεί να τα βγάλει πέρα μόνος του, με τη βοήθεια του συνεργάτη του Καμμένου, τον οποίο άλλωστε είχε επιλέξει αμέσως μόλις ανέλαβε το βαρύ καθήκον της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Ο Αλέξης Τσίπρας γιορτάζει τον πρώτο χρόνο κυβέρνησης της «Αριστεράς» με μόνους ειλικρινείς υποστηρικτές τις κυβερνήσεις των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και τους τεχνοκράτες του κουαρτέτου. Και, δυστυχώς γι’ αυτόν, οι εκλογές αργούν ακόμη!
