.Η δεύτερη ευκαιρία

Αυτό που συνέβη την περασμένη Κυριακή ήταν μια πολύ θετική εξέλιξη. Οι οπαδοί της Ν.Δ. πήγαν στις κάλπες για την ανάδειξη νέου αρχηγού μαζί με συμπολίτες τους που απλώς νιώθουν την ανάγκη να σχηματισθεί γρήγορα ένας εναλλακτικός φιλοευρωπαϊκός πόλος. Οι πρώτοι έδειξαν ότι ο χώρος της Κεντροδεξιάς δεν είναι για πέταμα. Οι δεύτεροι ότι είναι έτοιμοι για μεγάλες υπερβάσεις. Χρειάζεται ίσως άλλη «ταμπέλα», πιθανώς και νέος ΑΦΜ. Σίγουρα, επίσης, χρειάζεται να γίνει ένα κόμμα του 21ου αιώνα, γιατί φυσιογνωμικά και οργανωτικά μοιάζει να έχει κολλήσει στην πλατεία Κολωνακίου του 1970 και κάτι.

Στις εσωκομματικές, όμως, κάλπες προσήλθαν και άνθρωποι που δεν το είχαν ποτέ σκεφθεί ότι θα σταθούν σε ουρά μία-δύο ώρες για να ψηφίσουν νεοδημοκράτη αρχηγό. Υπάρχει μια μεγάλη αγωνία και δίψα σε ένα κομμάτι της κοινωνίας για έναν άλλο πολιτικό πόλο. Η Ν.Δ. είχε μια ιστορική ευκαιρία να μετατραπεί σε «φιλοευρωπαϊκό μέτωπο» στα μέσα του 2014. Επικράτησαν οι συνήθεις ύποπτοι, οι οποίοι τορπίλισαν την ιδέα.

Τώρα μπορεί να της δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία. Ο μεσαίος χώρος είναι απελπισμένος και περιμένει τις εξελίξεις. Ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να τον αφομοιώσει, αλλά το DNA του ιδίου και του στενού του περιβάλλοντος είναι ασύμβατο με τέτοια ανοίγματα.

Συνεπώς, η Ν.Δ. μπορεί να παίξει αυτόν τον ρόλο. Ο κ. Μεϊμαράκης ξέρει ότι θα κληθεί να οδηγήσει τη Ν.Δ. στην επόμενη φάση της. Το ποια θα είναι αυτή θα εξαρτηθεί ασφαλώς και από τις προθέσεις του Κώστα Καραμανλή, οι οποίες νομοτελειακά θα χρειασθεί να αποσαφηνισθούν έως το καλοκαίρι. Εχει, πάντως, την ευθύτητα και την ευφυΐα να περάσει το κόμμα σε μιαν άλλη εποχή, αναδεικνύοντας νέα στελέχη.

Ο κ. Μητσοτάκης, από την άλλη, θα σηματοδοτήσει αλλαγή γενιάς και εποχής για τη Ν.Δ. Δεν θα είναι εύκολη η επόμενη μέρα για τον ίδιο, γιατί θα πρέπει να κρατήσει το κόμμα ενωμένο, χωρίς να χάσει την απήχηση που έχει σε μη νεοδημοκράτες που τον ψήφισαν. Ο κίνδυνος πάντοτε σε ένα σπίτι που τρίζει είναι ότι, εκεί που πας να το ανακαινίσεις, μπορεί και να καταρρεύσει. Αν τα καταφέρει, μπορεί ο ίδιος και το κόμμα να έλθουν πιο κοντά σε αυτό που ονομάζουμε κλασική αλλά μοντέρνα ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά.

Πάντως, οι προσδοκίες είναι μεγάλες και αυτό θα φανεί από την 11η Ιανουαρίου. Οι δύο υποψήφιοι θα πρέπει να αποδείξουν ότι οι δύο «κόσμοι» που εκπροσωπούν, οι δύο νοοτροπίες και γενιές, μπορούν να συνυπάρξουν.

Είναι πολλές οι χιλιάδες που έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους σε αυτό το εγχείρημα. Πρόκειται για ανθρώπους που έχουν συνηθίσει να χάνουν τον τελευταίο καιρό και θα ήταν τελειωτικό το χτύπημα αν ένιωθαν ότι περίμεναν και θα ξαναπεριμένουν στις ουρές για ένα «πουκάμισο αδειανό»
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ