Συνεχίζοντας την… κριτική στα λάθη και
μετά τα άρθρα στο Antinews για το «λάθος του Σαμαρά» και το «λάθος Τσίπρα»είναι καιρός να μιλήσουμε και για το
«λάθος του Έλληνα». Χωρίς αυτόν τα δύο προηγούμενα λάθη δεν θα είχαν συμβεί,
χωρίς την ευγενική χορηγία του 35% των ψηφοφόρων κι άλλο ένα 4% - 5% που
στήριξαν Καμμένο, δεν θα μιλούσαμε σήμερα για την Ελλάδα που καταστρέφεται και
που πολύ δύσκολα θα επανέλθει.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις οικονομολόγων, ακόμη κι αν η χώρα βγει στις
αγορές ή μπει στο QE σύντομα θα χρειαστούν τουλάχιστον 2-3 χρόνια προκειμένου
να μπει η οικονομία σε τάξη. Θα πρέπει να φτάσουμε στο 2020 και βάλε για να
δούμε μια στοιχειώδη πραγματική ανάπτυξη και μια μερική αποκατάσταση της
εμπιστοσύνης ξένων κι Ελλήνων σαν κι αυτή που υπήρχε το 2014.
Η ανάπτυξη, οι επενδύσεις, η επανεκκίνηση της οικονομίας δεν συμβαίνει με
ένα κουμπί. Δεν μπορείς να το πατάς και ξαφνικά όλα να είναι καλά. Ακόμη κι αν
η κυβέρνηση ρίχνει τον πήχη των προσδοκιών για το χρέος σε μια «καλύτερη διατύπωση»
όπως είπε ο Τσακαλώτος στους βουλευτές, ακόμη κι αν ο Ντράγκι μας κάνει τη χάρη
η χώρα δεν μπορεί να γυρίσει στο 2014. Και το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε
είναι ένα νέο μνημόνιο για το χρέος το οποίο θα συζητηθεί και θα αποφασιστεί το
καλοκαίρι του 2018. Αυτή είναι η πραγματική αλήθεια, αυτήν θα πρέπει να ξέρουν
οι Έλληνες για να κρίνουν και κυρίως για να κάνουν την αυτοκριτική τους.
Το λάθος του 2015 δεν ήταν ούτε λάθος του Σαμαρά, ούτε λάθος του Τσίπρα. Ο
μοναδικός φταίχτης ήταν ο ευκολόπιστος ελληνικός λαός. Ή τουλάχιστον το τμήμα
εκείνο του πληθυσμού που στήριξε την… ελπίδα που έρχεται ή το σύνθημα «στις 25
ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν».
Ωραία, έφυγε ο Σαμαράς ή τον έδιωξε ο ελληνικός λαός. Ήρθε ο Τσίπρας ή τον
έφερε ο κόσμος που τον ψήφισε. Και μετά τι; Ας σκεφτούν όλοι όσοι πήγαν τότε
στην κάλπη ή τον Σεπτέμβρη του 2015 όταν και ξαναέδωσαν την εντολή στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ας σκεφτούν πώς ήταν η ζωή τους ή τουλάχιστον η προοπτική τους το 2014. Τότε
που και ο Σαμαράς είχε κάνει λάθη, και πολλοί εσωκομματικοί του αντίπαλοι τον
άδειασαν και οι δανειστές θέλησαν να τον τελειώσουν.
Ας κάνουμε όλοι αυτή την ερώτηση: «Πώς ζούσαμε και πώς περιμέναμε τη ζωή
μας το 2014; Και που βρισκόμαστε τώρα;».
Η απάντηση έρχεται από την πρόσφατη έρευνα. Στην Ελλάδα το 98% θεωρεί ότι η
κατάσταση στην οικονομία είναι πολύ κακή, σε μια έκρηξη απαισιοδοξίας. Και
απορεί κανείς ποιο είναι το 2% που πιστεύει κάτι διαφορετικό.
Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, όλοι τον καθρέφτη μας. Και όσοι ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ και
όσοι καταψηφίσαμε ΝΔ και Σαμαρά και εκείνοι που έμειναν στα μετόπισθεν γιατί
σιχάθηκαν το πολιτικό σύστημα. Ας κάνουμε την αυτοκριτική μας. Δεν μας άρεσε ο
πολύ δεξιός Σαμαράς, ο μνημονιακός Αντώνης και μας άρεσε ο αριστερός και
προοδευτικός Τσίπρας, ο πολέμιος των μνημονίων και των αγορών Αλέξης.
Αλλά όταν το πούμε αυτό να παραδεχθούμε και το λάθος μας. Γιατί μόνο τότε
θα μπορέσουμε να πάμε μπροστά. Ένας Αμερικανός αρθρογράφος είχε γράψει ότι «το
να κάνεις λάθος είναι ανθρώπινο. Το να το παραδέχεσαι είναι υπεράνθρωπο».
Ο ελληνικός λαός, με τα προβλήματά του,
με τα λάθη του, με τις αδυναμίες του πρέπει να δει το λάθος. Ή παραφράζοντας
αυτό που έλεγε και ο μέγιστος Καζαντζάκης: «Να πολεμήσει. Να αγαπήσει την
ευθύνη. Να πει ότι αυτός, μόνον αυτός μπορεί να αλλάξει την Ελλάδα. Είναι το
χρέος του και θα είναι υπεύθυνος αν δεν το πετύχει».
