Η υπόθεση με τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων που επανέρχεται για ακόμη μια
φορά, όπως εδώ και 30 χρόνια περίπου, είναι ένα μεγάλο στοίχημα. Θα μπορούσε να
πει κανείς ότι εδώ που φτάσαμε είναι πιο μεγάλο στοίχημα κι από την έξοδο από
τα μνημόνια. Είναι ζήτημα Δημοκρατίας, ισονομίας, είναι θέμα που μπορεί να
κρίνει αν αυτή η χώρα έχει βάλει μυαλό κι αν έχει ελπίδες να σωθεί.
Το δικαίωμα στην εργασία είναι απαράβατος και ιερός κανόνας. Μακάρι όλοι οι
Έλληνες, και οι αλλοδαποί που βρίσκονται στη χώρα μας να είχαν μια δουλειά, να
έβγαζαν λεφτά, να τα ξόδευαν, να ήταν η χώρα πλούσια και να μην είχε ανάγκη
κανέναν.
Μακάρι και να μην υπήρχαν συμβασιούχοι αλλά όλοι να ήταν μόνιμοι, με
σταθερή εργασία και να μην ήταν όμηροι του κάθε βλαχοδήμαρχου ή του κάθε
ανόητου λαμόγιου βουλευτή.
Μακάρι και αυτοί οι 15.000 συμβασιούχοι, κι όσοι μαζεύουν τα σκουπίδια αλλά
κι εκείνοι που κρύβονται στα γραφεία γιατί υπάρχουν πάντα κορόιδα να κάνουν τη…
βρόμικη δουλειά, να διορίζονταν και με 5.000 ευρώ το μήνα.
Όμως, η Ελλάδα δεν είναι πλούσια χώρα. Δεν μπορεί να έχει χιλιάδες
δημόσιους υπαλλήλους. Δεν μπορεί να προσλάβει κι άλλους χιλιάδες γιατί δεν
υπάρχουν λεφτά να τους πληρώσει. Εντάξει, να διορίσουμε κι αυτούς τους
συμβασιούχους, και τους επόμενους και μερικές χιλιάδες άλλους. Ποιος βρε
αθεόφοβοι θα τους πληρώνει; Έχουν σκεφτεί όλοι αυτοί, σαν τον Σκουρλέτη, που
τάζει μονιμοποιήσεις που θα βρεθούν τα κονδύλια; Ή μήπως η εύκολη λύση είναι να
βάλουμε έναν ακόμη φόρο, να κόψουμε και λίγο ακόμη τη σύνταξη για να πληρώνουμε
τους κομματικούς στρατούς του ΣΥΡΙΖΑ ή όλων των κομμάτων;
Και γιατί π.χ. οι βλαχοδήμαρχοι, οι άθλιοι… τοπικοί άρχοντες που κάνουν
περισσότερα ρουσφέτια από τους υπουργούς να μην τους πληρώσουν οι ίδιοι; Με
δικά τους χρήματα, με λεφτά των δήμων τους και χωρίς να πάρουν ούτε ένα ευρώ
δάνειο; Γιατί κι όταν παίρνουν δεν τα πληρώνουν ποτέ. Δεκάδες δήμοι είναι
χρεοκοπημένοι και ζητούν συνεχώς κρατικά κονδύλια και ταυτόχρονα υπογράφουν
εκατοντάδες συμβάσεις για εργαζόμενους που πιθανότατα δεν τους χρειάζονται.
Έχει πάει έστω κι ένας δήμαρχος φυλακή για τα οικονομικά εγκλήματα που έχει
κάνει;
Έχει πάει έστω ένας υπουργός ή βουλευτής για τις χιλιάδες προσλήψεις που
υπόσχεται ή που τελικά αποδέχεται και πληρώνει το έρμο το κράτος; Και πώς
πληρώνει; Παίρνοντας δάνεια από την τρόικα, η οποία τα απαιτεί ζητώντας
λιτότητα από όλους τους Έλληνες. Αυτός είναι ο φαύλος κύκλος, αυτή είναι η
πραγματικότητα. Αντί η κυβέρνηση να ωθήσει τους εργαζόμενους σε νέες δουλειές,
στην παραγωγή, σε καινοτόμες ιδέες τους υπόσχεται θέσεις στο Δημόσιο για να
τους κάνει «πελατάκια» και να κοκορεύεται ο κάθε ανίκανος Σκουρλέτης ότι είναι
«αριστερός κι ευαίσθητος».
Φτάνει πια η αθλιότητα των συμβασιούχων. Όπου υπάρχουν κενά να καλυφθούν με
μόνιμους, αλλά όπου υπάρχουν πραγματικά κενά κι όχι όπου «ανακαλύπτονται»
ανάγκες την ώρα που κάποιοι άλλοι κρύβονται στα γραφεία για να βγάζουν
φωτοτυπίες.
Άραγε δεν ντρέπονται οι κυβερνώντες αλλά και όλοι οι πολιτικοί βλέποντας
εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα να χάνουν τη δουλειά
τους, να απολύονται χωρίς αποζημιώσεις, να τους χρωστούν 8 και 10 μήνες
εργασίας, να μην παίρνουν ούτε το επίδομα ανεργίας; Πώς τους αντικρίζουν όταν
την ίδια στιγμή θέλουν να φορτώσουν το Δημόσιο με νέους εργαζόμενους; Και καλά,
να τους χρειάζεται η Υγεία π.χ. που είναι διαλυμένη, να το καταλάβουμε. Αλλά να
τους χρειάζονται οι… Πατούληδες ανά την Ελλάδα γιατί; Να πεθαίνουν τα παιδιά
μας και οι γέροι μας στα νοσοκομεία επειδή δεν υπάρχουν γιατροί και νοσηλευτές
για να διορίσει ο Σκουρλέτης χιλιάδες στους δήμους; Έλεος.
Όμως, το σύστημα για να αλλάξει, η χώρα για να αλλάξει και για να βγάλει
κάτι καλό και αυτή η λαίλαπα των μνημονίων, πρέπει να αλλάξουν και οι πολίτες.
Δεν μπορεί ο καθένας που του δίνουν μια σύμβαση 8 μηνών να απαιτεί στη συνέχεια
κι άλλους 8 μήνες, κι άλλους 8 μήνες και στη συνέχεια μονιμοποίηση. Και δεν
μπορεί να πιέζει, να εκβιάζει, να απειλεί διαιωνίζοντας έτσι ένα πελατειακό
κράτος που δεν σέβεται ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματα.
Το κακό παράγινε, οι ευθύνες ανήκουν σε όλους. Από τότε με τα περίφημα
stage, από τότε με τις στρατιές της πασοκαρίας, από τότε που ο θεματοφύλακας
του Συντάγματος Προκόπης Παυλόπουλος διόρισε χιλιάδες για να διασώσει ένα
φθαρμένο κομματικό κράτος.
Και τώρα έρχεται η άλλη, η νέα πασοκαρία του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει τους
διορισμούς που ενώ είχε δικαίωμα να κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά δεν
τις έκανε γιατί το κράτος ήταν σε κατάσταση χρεοκοπίας. Ακόμη και σήμερα
συζητάμε για τα μνημόνια που έχουμε υποστεί, ακόμη και σήμερα λέμε δεν
αντέχουμε άλλα μέτρα, λιτότητα, περικοπές αλλά ακόμη και σήμερα πολλοί
συμπαρατασσόμαστε με τους συμβασιούχους γιατί πρέπει κι αυτοί να απολαύσουν τη
μονιμότητα του αθάνατου ελληνικού δημοσίου.
Δεν πάει άλλο, κάποτε πρέπει να σπάσει ο φαύλος κύκλος.
Πριν από μερικά χρόνια η κυβέρνηση
Σαμαρά τα έβαλε με τις καθαρίστριες που ήθελαν μονιμοποίηση. Τότε το Antinews πρώτο έβγαλε τους μισθούς που
έπαιρναν οι περισσότερες από τις γυναίκες εκείνες που στη συνέχεια
στρατοπέδευσαν στο Σύνταγμα. Μισθοί που ούτε στα πιο τρελά όνειρά τους δεν θα
δουν άξιοι και μορφωμένοι Έλληνες.
Τότε και η κυβέρνηση και το Antinews είχαν
δεχθεί πόλεμο. «Τα βάζετε με τις κακόμοιρες τις καθαρίστριες, δεν πρέπει, είναι
αναλγησία» και άλλα τέτοια λαϊκίστικα τερτίπια, σαν κι αυτά που έφεραν τη χώρα
στην κατάσταση που είναι. Και θα θυμάστε τα «κόκκινα γάντια» και την ξεφτίλα
που προκάλεσαν.
Και τώρα, λοιπόν, λέμε ότι πρέπει το θέμα των συμβασιούχων να λυθεί με
αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης και με βάση την κατάσταση της χώρας. Όσοι
χρειάζονται πράγματι κι όχι επειδή το λένε οι βλαχοδήμαρχοι και οι
βλαχοϋπουργοί, να μονιμοποιηθούν.
Όσους αντέχει το κράτος και τα ταμεία του να
τους κάνουν μόνιμους. Όμως, είναι ντροπή για τη Δημοκρατία και για τη
συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας να παίζονται ακόμη πολιτικά
παιχνίδια στις πλάτες εργαζόμενων αλλά και στις πλάτες των πολιτών που
θυσιάζονται καθημερινά έχοντας υποστεί απίστευτα δεινά.
Πρέπει να τελειώσει εδώ και τώρα το
ζήτημα, αν θέλουμε να γίνουμε κανονικό κράτος. Αλλιώς… μνημόνια μέχρι να σβήσει
ο ήλιος και τον Σόιμπλε κυβερνήτη της Ελλάδας.
