Λέτε να μας κλαίνε πιο πολύ και από τους νεκρούς ;
Οι πρόσφατες δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ περί ταξικών πρόσημων στην
οικονομική και κοινωνική πολιτική της Κυβέρνησης μόνο οργή και κλαυσίγελο
προκαλούν. Οργή γιατί αναδεύεται σε όλο της το μέγεθος η υποκρισία από ένα
κόμμα που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει το διαχρονικά κατοχυρωμένο στη
συνείδηση των πολιτών ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Κλαυσίγελο αφού τέτοιες
απόψεις οδηγούν καθημερινά σχεδόν σε κωμικοτραγικές καταστάσεις
αλληλοσυγκρούσεων ανάμεσα στα διάφορα κυβερνητικά φερέφωνα.
Οι πολιτικές μαλάξεις του ΣΥΡΙΖΑ στον έμφορτο φόρων έλληνα πολίτη, η
παρατεταμένη πολιτική θωπεία και η διαρκής κολακεία του λαού, απλά προκαλούν
και, κατ’ επίφαση βέβαια, πείθουν μόνο τους βρι-κόλακες και σφουγγοκωλάριους
των υπουργικών γραφείων.
Γνώριζε και γνωρίζει καλά ο σημερινός σκληρός
πυρήνας κυβερνητικής εξουσίας και το επικοινωνιακό επιτελείο του ότι αυτό που
κολακεύει περισσότερο αυτόν που γίνεται στόχος κολακείας, είναι το γεγονός ότι
θεωρείται άξιος κολακείας ! Η ενορχηστρωμένη όμως πολιτική πρόκλησης και διατήρησης
της λαϊκής αυταρέσκειας μέσω της μεγαλοστομίας και της σωτηριολογίας ολοκλήρωσε
πια το δαιμονικό της κύκλο.
Από την άλλη βέβαια το να αποκηρύξει ο Τσίπρας την κολακεία, είναι σαν να
αποκηρύσσει ο Πάπας το αλάθητο. Όμως η θεατρική παράσταση με πρωταγωνιστές τον
αγαθοεργό ηγεμόνα και τον τάλανα λαό δεν προκαλεί πλέον το ενδιαφέρον, το
θέατρο είναι σχεδόν άδειο και οι εγκλωβισμένοι θεατές άρχισαν να αυτομολούν με
ταχύ ρυθμό. Η επίκληση του φόβου για το παλιό τέρας που καραδοκεί δεν πείθει,
ενώ οι κυβερνώντες άρχισαν να βλέπουν το δικό τους πρόσωπο στον καθρέφτη των
τεράτων…
Ύστατο επικοινωνιακό τέχνασμα, τελευταία ίσως προσπάθεια για αποφυγή του
ρυθμού πολιτικής και εκλογικής συρρίκνωσης για το κυβερνητικό σύμφυρμα, η
παντιέρα για το ταξικό πρόσημο στην πολιτική του.
Οι κυβερνητικοί γραμμιτζήδες
και τα παπαγαλάκια τους επιμένουν ότι ο ορυμαγδός των περικοπών και της
άκρατης φορολόγησης, κάνουν τους πένητες να αγάλλονται και τους άρχοντες να
ολοφύρονται ικετεύοντας γονυπετείς τον εξολοθρευτή των αστών , τρόφιμο
του μεγάρου Μαξίμου, για τη σωτηρία τους. Τρισόλβιος και τρισμακάριστος ο λαός,
ημιθανείς οι μεγαλοαστοί αναμένουν ενεοί τον ταξικό αφανισμό τους από τους
κυβερνητικούς μουτζαχεντίν !
Η φαντασίωση αντικατέστησε τη φαντασία και η ομολογημένη αυταπάτη πέρασε
στην κοινωνία απλά ως κοινή απάτη. Οι ταξικοί αποστάτες έγιναν σύγχρονοι
Εφιάλτες στα όνειρα αλλά και στην καθημερινότητα του χειμαζόμενου Ελληνικού
λαού ενώ οι μεγάλες παραδόσεις και αξίες της Αριστεράς και του προοδευτικού
κόσμου από παντιέρες και σύμβολα αξιοπρέπειας έγιναν το ευτελές περιτύλιγμα του
εθνολαϊκιστικού αχταρμά που μας κυβερνά.
Πολιτικά καρακόλια και κύμβαλα,
πολιτικά παράφρονες και στρεψόδικοι, μοιράζουν απλόχερα δισεκατομμύρια και
συσκοτίζουν ανερυθρίαστα την ωμή πραγματικότητα και τη βαρβαρότητα των
αριθμών.
Οι κυβερνώντες, έμπλεοι χαράς και αλαζονικής περιαυτολογίας, εμμένουν ότι
το πρόσημο της πολιτικής τους είναι ταξικό. Με περίσσεια κομπορρημοσύνη
δηλώνουν προστάτες των φτωχών ενώ κάποιοι , ευρισκόμενοι σε μια παρατεταμένη
κατάσταση πολιτικής αφασίας, φαντασιώνονται πολέμους ταξικούς μυρίζοντας τη
νίκη , όπως ο εισβολέας τρελαίνεται από χαρά οσφραινόμενος την πρωινή μυρωδιά
των Ναπάλμ…
Εδώ η τακτική σηκώνει τα χέρια. Ο Λένιν, σύμβολο της παραδοσιακής
Αριστεράς, και η πολιτική του τακτική μηδενίζονται. Δεν είναι ένα βήμα μπρος
και δυο βήματα πίσω. Δεν πρόκειται για μια τακτική υποχώρηση της κυβέρνησης.
Εδώ δεν υπάρχει τακτική. Δεν υπάρχει επανεκκίνηση μετά την καταιγίδα. Δεν
υπάρχει στρατηγική. Μιλάμε για το θρίαμβο του τυχαίου. Κανένα βήμα μπρος και
εκατοντάδες βήματα πίσω ! Αυτό ζούμε δυστυχώς σήμερα.
Δεν καταλαβαίνουν ή
προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν οι κυβερνώντες και ο Αλέξης Τσίπρας ότι ο
μύθος τους είναι μια θρησκεία στην οποία δεν πιστεύει πια σχεδόν κανείς. «‘Ως
σε στενάζω τῶν τεθνηκότων πλέον» γράφει ο μέγας Ευριπίδης . Λέτε
να μας κλαίνε πιο πολύ και από τους νεκρούς ; Θα δείξει….
