.Μαγιό με μανίκια;

Απογοήτευση! Ούτε μία σωστή λαμογιά δεν μπορούν να στήσουν αυτοί οι άνθρωποι. Συν ότι τους λείπει η κομψότητα και η αισθητική. Οι αυταπάτες συνεχίζουν να κυριαρχούν ανηλεώς και τα στελέχη φαίνεται περισσότερο να υποδύονται ρόλους, να κάνουν στα ασήμαντα και στα αφορολόγητα τους αριστερούς, φερόμενοι συντηρητικά στα βαριά και σημαντικά θέματα.

Κι ευτυχώς, διότι, αν φερόντουσαν πραγματικά “αριστερά”, τότε το αποτέλεσμα θα ήταν συντηρητικότερο, καθόσον εδώ και χρόνια το ευώνυμον κέρας είναι σκέτη φορμόλη. Η λέξη “προοδευτικότητα” λεηλατήθηκε κι αυτή και πρέπει να την πάρουμε πίσω...

 Άνδρες βαναύσων ηθών σε στιλ Πολάκη ή αβρών τρόπων σαν του Τσακαλώτου συναγωνίζονται σε αδεξιότητα και αστοχίες. Καταρχήν όλη αυτή η ποιμενική συμφωνία με βοσκοτόπια και τους βουκόλους έχει ξεπεράσει τα όρια μιας θεατρικής κωμικοτραγικής Γκόλφως, που θέλει να παίξει γκολφ.

Τουλάχιστον ο ευτραφής και ροδομάγουλος Κοσκωτάς είχε κάποιο στιλ, σε αποπλανούσε και το φχαριστιόσουνα -είχε το παρουσιαστικό του καλού παιδιού, ήταν ένας μεγαλοαπατεώνας με τακτ, είχε πάνω του τον αέρα του αστού κι όχι του γενειοφόρου, που πουλάει αριστερά με θαλασσοδάνεια και δανεικούς βοσκότοπους, για να μας επιμορφώσει τηλεοπτικώς, ισορροπώντας διά της μικρής οθόνης τη ζημιά που κάνει ο Φίλης στην παιδεία. 

Ο οποίος τα βάζει επιπλέον και με την Εκκλησία, ενώ η ιστορική εμπειρία, μέχρι και η Τουρκοκρατία έδειξαν ότι η θρησκεία δεν πολεμιέται, καθότι εκφεύγει του Λόγου, είναι πίστη. Αλλά ο Φίλης θέλει να αυτο-επαληθευτεί ιδεοληπτικώς, να βάλει κι αυτός τα δικά του κανάλια και μάλιστα χωρίς διαγωνισμό-πόκερ στην παιδεία. Παρεισάγει τους δικούς του Καλογρίτσες στα σχολεία.

Καθόσον ένας έστω και ονόματι αριστερός δεν μπορεί να ζήσει χωρίς προπαγάνδα -ο χώρος είναι το φόρτε του. Ο λεγόμενος και “γύφτικος πρόλογος”, όπως όταν ο Ρομά θέλει να σου πουλήσει το χαλί.

Στη βάση της όλη η ιστορία αυτών που τραβάμε έχει να κάνει κυρίως με την προπαγάνδα και την ανάστροφη πράξη. Εξ ου και η γνωστή ρήση, “αφού δεν μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα, αλλάζουν τις λέξεις”. Το πιο νόστιμο όμως είναι πως ακολουθούν στην πράξη νεοφιλελεύθερη πολιτική με ζήλο περισσότερο των όντως υπερφιλελεύθερων, ως ένα είδος ιδεολογικού γενιτσαρισμού, που πάντα πλειοδοτεί στην Ιστορία -πρέπει να πειστούν τα αφεντικά ότι πράττουμε δεξιά και ο λαός ότι πράττουμε αριστερά. Και τελικά όλα γίνονται σπασμωδικά και παράγουν ημισκούμπρια, με παλινωδίες και χασμωδίες, ως αμφίθυμη αγγαρεία.

Επιπλέον βγαίνουνε υπουργοί και στελέχη με διαρκώς αντικρουόμενες απόψεις, σαν να θέλουν να παρηγορήσουν τους πάντες, σαν να εκφέρεται μία εκδοχή για κάθε πικραμένο και εντέλει πικραίνουν τους πάντες. Δεν ξέρουν πια ποιο είναι το τάργκετ γκρουπ. Ο λαός βέβαια, θα πεις. Αλλά ποιος λαός από όλους, που τα πράγματα έχουν μπλεχτεί αξεδιάλυτα τώρα με τον καταναλωτισμό και την παγκοσμιοποίηση, και πώς να κάνεις ταξικό αγώνα, όταν οι τάξεις δεν είναι εκείνες του 1920 αλλά του 2016 και το εργαλείο ανάλυσης που έχεις είναι πεθαμένο λικέρ;

 Εξ ου και όλο αυτό το μάταιο μπέρδεμα και οι συμπεριφορές μεταπολεμικής δεξιάς με αριστερή ρητορική -αν δε προσθέσεις και τον Καμένο, τότε έρχεται και δένει αρμονικά το πράγμα. Είναι σαν να πλέκεις μαγιό με μανίκια.

Γι’ αυτό και δεν μπορούν να κάνουνε μία έστω λαμογιά της προκοπής. Είτε στη δικαιοσύνη είτε στα κανάλια ή στους πρόσφυγες. Διότι τίποτε δεν πετυχαίνει, όταν δεν ξεκινά από μία καθαρή, πραγματοποιήσιμη ιδέα και μία ηθική βάση.

 Το λένε οι κυνηγοί: Όποιος κυνηγά πολλούς λαγούς χάνει και τη σκιά τους. Το χειρότερο είναι να νομίζεις ότι κυνηγάς λαγούς, ενώ πρόκειται για πολύ άγρια θηράματα -να πάλι η αυταπάτη. Η “χάρτινη τίγρης” επιστρέφει ζωντανή, κανονική και εξαγριωμένη.

Κρίμα, διότι, αν περιορίζονταν θεληματικά σε μία αποτελεσματική διαχείριση, την οποία τελικώς κάνουν αναγκαστικά, θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα. Αλλά πώς να αγιάσεις -δεν σ’ αφήνει η Ιδέα και τώρα βέβαια η εξουσία.