Ενίοτε το αντιπροσωπευτικό σύστημα επιφυλάσσει
ενδιαφέρουσες ή ανεπιθύμητες εκπλήξεις για την εκάστοτε καθεστηκυία τάξη
πραγμάτων. Αυτή είναι η περίπτωση του υποψηφίου των Ρεπουμπλικανών για το
προεδρικό αξίωμα των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ. Ανάλογες διεργασίες βρίσκονται εν
εξελίξει στην Ευρώπη.
Σε αυτές τις περιπτώσεις διεκδικητών της εξουσίας προσάπτεται συνήθως η κατηγορία ότι μετέρχονται «λαϊκιστικών μεθόδων», διά των οποίων παραπλανώνται οι πολίτες και αναδεικνύουν ως ηγέτες τούς «επικίνδυνους», τους «ακατάλληλους», τους κάθε είδους «αντισυμβατικούς» και «ανεύθυνους».
Από μιαν άποψη, όμως, πρόκειται απλώς για εκδίκηση των πολιτών, οι οποίοι λειτουργούντες με τιμωρητική διάθεση ευθέως αποδοκιμάζουν μια δεδομένη τάξη πραγμάτων, που έχει από καιρού απολέσει κάθε δυναμική, βυθίστηκε στη διαφθορά, διέψευσε τις ελπίδες των πάσης φύσεως ψηφοφόρων.
Η ισχύς του κ. Τραμπ οφείλεται εν μέρει στην πολεμική που του ασκούν τα ΜΜΕ αλλά και το κατεστημένο των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικανών, που όμως αντιμετωπίζονται απαξιωτικά από τους πολίτες. Το ενδιαφέρον είναι ότι ενώ έως τώρα η αναμέτρηση διεξαγόταν με όρους συμβατικούς, με σκηνοθετημένες τηλεμαχίες να αναδεικνύουν τον νέο ηγέτη, ο κ. Τραμπ κατήργησε τους «ενδιάμεσους» και ετέθη ενώπιος ενωπίω με τον Αμερικανό ψηφοφόρο, δημιουργώντας μία σχέση οικειότητος ή αποστροφής, κατά περίπτωση. Αλλαξε εν ολίγοις τους όρους της πολιτικής μάχης.
Ισως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά, εάν αντίπαλος του κ. Τραμπ δεν ήταν η κ. Χίλαρι Κλίντον, μία πολιτικός που με τον έναν ή άλλον τρόπο βρίσκεται στο προσκήνιο από το 1993, πρόσωπο πράγματι του παρελθόντος, με ό,τι αυτό σημαίνει σε μία χώρα της αλλαγής και της νεότητος, και η οποία παρά τη σκανδαλώδη υποστήριξη των πάντων δεν έχει εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη των Αμερικανών ψηφοφόρων με τρόπο αδιαμφισβήτητο.
Το αποτέλεσμα είναι ότι την ανάσχεση της πορείας του κ. Τραμπ προς τον Λευκό Οίκο ανέλαβε το κατεστημένο των Ρεπουμπλικανών, σε πείσμα της ετυμηγορίας των οπαδών του κόμματος, που έδειξαν σαφώς εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του. Από μιαν άποψη το συντηρητικό κόμμα των ΗΠΑ πληρώνει το τίμημα απομιμήσεως των Δημοκρατικών στο θέμα εκλογής υποψηφίου για το προεδρικό αξίωμα των ΗΠΑ.
Επισημαίνεται ότι στο παρελθόν τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών όριζε το κονκλάβιο. Με αυτόν τον τρόπο είχε πάρει το χρίσμα ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Αίσθημα μειονεξίας, όμως, ώθησε τους Αμερικανούς συντηρητικούς να μιμηθούν τους πολιτικούς αντιπάλους τους.
Αλλά οι Ρεπουμπλικανοί, όπως κάθε δεξιό κόμμα, ενσωματώνουν τον σκληρό πυρήνα ενός έθνους, και σε περιόδους κρίσεως η τάση επιβεβαιώσεως της παραταξιακής ιδιαιτερότητος ενίοτε προσλαμβάνει ακραίες διαστάσεις. Αυτό ήταν το περιεχόμενο του κινήματος του Tea Party. Αυτή ήταν η περίπτωση του Μπάρι Γκολντγουότερ στο παρελθόν στην αναμέτρησή του με τον Λίντον Τζόνσον το 1964. Παρεμπιπτόντως η κ. Κλίντον στα χρόνια της νεότητός της είχε υποστηρίξει μαχητικά τον τότε ακραίο υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών.
Δεν είμαστε αρμόδιοι να κρίνουμε την επικινδυνότητα της εκλογής του κ. Τραμπ στο προεδρικό αξίωμα των ΗΠΑ. Το βέβαιον είναι ότι το αμερικανικό κατεστημένο αισθάνεται απειλούμενο και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα σπαράσσεται. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε ορισμένες χώρες της Ευρώπης. Η πολιτική τάξη διασαλεύθηκε, ως φαίνεται, επικίνδυνα.
Σε αυτές τις περιπτώσεις διεκδικητών της εξουσίας προσάπτεται συνήθως η κατηγορία ότι μετέρχονται «λαϊκιστικών μεθόδων», διά των οποίων παραπλανώνται οι πολίτες και αναδεικνύουν ως ηγέτες τούς «επικίνδυνους», τους «ακατάλληλους», τους κάθε είδους «αντισυμβατικούς» και «ανεύθυνους».
Από μιαν άποψη, όμως, πρόκειται απλώς για εκδίκηση των πολιτών, οι οποίοι λειτουργούντες με τιμωρητική διάθεση ευθέως αποδοκιμάζουν μια δεδομένη τάξη πραγμάτων, που έχει από καιρού απολέσει κάθε δυναμική, βυθίστηκε στη διαφθορά, διέψευσε τις ελπίδες των πάσης φύσεως ψηφοφόρων.
Η ισχύς του κ. Τραμπ οφείλεται εν μέρει στην πολεμική που του ασκούν τα ΜΜΕ αλλά και το κατεστημένο των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικανών, που όμως αντιμετωπίζονται απαξιωτικά από τους πολίτες. Το ενδιαφέρον είναι ότι ενώ έως τώρα η αναμέτρηση διεξαγόταν με όρους συμβατικούς, με σκηνοθετημένες τηλεμαχίες να αναδεικνύουν τον νέο ηγέτη, ο κ. Τραμπ κατήργησε τους «ενδιάμεσους» και ετέθη ενώπιος ενωπίω με τον Αμερικανό ψηφοφόρο, δημιουργώντας μία σχέση οικειότητος ή αποστροφής, κατά περίπτωση. Αλλαξε εν ολίγοις τους όρους της πολιτικής μάχης.
Ισως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά, εάν αντίπαλος του κ. Τραμπ δεν ήταν η κ. Χίλαρι Κλίντον, μία πολιτικός που με τον έναν ή άλλον τρόπο βρίσκεται στο προσκήνιο από το 1993, πρόσωπο πράγματι του παρελθόντος, με ό,τι αυτό σημαίνει σε μία χώρα της αλλαγής και της νεότητος, και η οποία παρά τη σκανδαλώδη υποστήριξη των πάντων δεν έχει εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη των Αμερικανών ψηφοφόρων με τρόπο αδιαμφισβήτητο.
Το αποτέλεσμα είναι ότι την ανάσχεση της πορείας του κ. Τραμπ προς τον Λευκό Οίκο ανέλαβε το κατεστημένο των Ρεπουμπλικανών, σε πείσμα της ετυμηγορίας των οπαδών του κόμματος, που έδειξαν σαφώς εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του. Από μιαν άποψη το συντηρητικό κόμμα των ΗΠΑ πληρώνει το τίμημα απομιμήσεως των Δημοκρατικών στο θέμα εκλογής υποψηφίου για το προεδρικό αξίωμα των ΗΠΑ.
Επισημαίνεται ότι στο παρελθόν τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών όριζε το κονκλάβιο. Με αυτόν τον τρόπο είχε πάρει το χρίσμα ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Αίσθημα μειονεξίας, όμως, ώθησε τους Αμερικανούς συντηρητικούς να μιμηθούν τους πολιτικούς αντιπάλους τους.
Αλλά οι Ρεπουμπλικανοί, όπως κάθε δεξιό κόμμα, ενσωματώνουν τον σκληρό πυρήνα ενός έθνους, και σε περιόδους κρίσεως η τάση επιβεβαιώσεως της παραταξιακής ιδιαιτερότητος ενίοτε προσλαμβάνει ακραίες διαστάσεις. Αυτό ήταν το περιεχόμενο του κινήματος του Tea Party. Αυτή ήταν η περίπτωση του Μπάρι Γκολντγουότερ στο παρελθόν στην αναμέτρησή του με τον Λίντον Τζόνσον το 1964. Παρεμπιπτόντως η κ. Κλίντον στα χρόνια της νεότητός της είχε υποστηρίξει μαχητικά τον τότε ακραίο υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών.
Δεν είμαστε αρμόδιοι να κρίνουμε την επικινδυνότητα της εκλογής του κ. Τραμπ στο προεδρικό αξίωμα των ΗΠΑ. Το βέβαιον είναι ότι το αμερικανικό κατεστημένο αισθάνεται απειλούμενο και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα σπαράσσεται. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε ορισμένες χώρες της Ευρώπης. Η πολιτική τάξη διασαλεύθηκε, ως φαίνεται, επικίνδυνα.
