.Από το αντιμνημόνιο στο διαρκές μνημόνιο

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν γεμάτο με πολιτικές εξελίξεις, δυσάρεστες εκπλήξεις και κυβερνητικές αποφάσεις που θα καθορίσουν τη ζωή των Ελλήνων πολιτών για δεκαετίες. Με μια αιφνιδιαστική ανακοίνωση την εβδομάδα της Διακαινησίμου, η κυβέρνηση επέλεξε με τρόπο που άλλοτε θα κατηγορούσε ως κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, να φέρει προς συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή το ασφαλιστικό και φορολογικό νομοσχέδιο. 

Το διήμερο αυτό, καθώς και η συνεδρίαση του Eurogroup που ακολούθησε τη Δευτέρα, αφαίρεσαν απ’ την κυβέρνηση το φύλλο πολιτικής συκής και την ξεγύμνωσαν ολοκληρωτικά, αποκαλύπτοντας τις προθέσεις της για την πολιτική που πρόκειται να ακολουθήσει στο εξής. 

Για να συνοψίσουμε όσα διαδραματίστηκαν το σαββατοκύριακο, αρκεί να αναφέρουμε τον τίτλο του βρετανικού Guardian. «Η κυβέρνηση Τσίπρα, ψήφισε το πιο σκληρό πακέτο λιτότητας». 

Σ' αυτό προσθέστε το όργιο με την κατάθεση πλήθους φωτογραφικών τροπολογιών που τακτοποιούν, απαλλάσσουν και διευθετούν υποθέσεις ημετέρων.

Πράγματι είναι αλήθεια και τραγική ειρωνεία παράλληλα ότι η κυβέρνηση που πέρσι εκλέχτηκε με σύνθημα το σκίσιμο των μνημονίων, να ψηφίζει το πιο μνημονιακό πακέτο δημοσιονομικής προσαρμογής, όπως λέγεται κατ' ευφημισμόν η λιτότητα. Τα δύο κόμματα της συμπολίτευσης που οφείλουν τη δημιουργία, την εκτόξευσή τους, την πολιτική τους ύπαρξη και την αναρρίχηση στην εξουσία στο αντιμνημόνιο, ψήφισαν και καλούνται να εφαρμόσουν το πιο σκληρό μνημόνιο της εξαετίας 2010 - 2016.

Το σημαντικότερο όλων όμως, είναι η ποιοτική διαφορά που εντοπίζεται στη στάση και τον πολιτικό λόγο του πρωθυπουργού, των μελών και των βουλευτών της κυβέρνησης, που υπερασπίστηκαν το πακέτο μέτρων με τρόπο που θα ζήλευαν φανατικοί μνημονιακοί υποστηρικτές άλλων κομμάτων, εμφανίζοντας το λίγο-πολύ ως αναπτυξιακό και ευκαιρία ανάκαμψης για την οικονομία. Προχώρησαν δηλαδή σ' αυτό που από καιρό τους ζητούσαν δανειστές και ξένοι παράγοντες: έκαναν ιδιοκτησία τους το μνημόνιο.

Αν όμως η ψήφιση των νομοσχεδίων ήταν η αρχή, τα πιο σημαντικά συνέβησαν στο Eurogroup,  όπου μεταξύ πολλών άλλων δυσάρεστων αποφασίστηκε o περίφημος αυτόματος κόφτης δαπανών. 

Με λίγα λόγια,  αυτό σημαίνει ότι τον Απρίλιο εκάστου έτους, θα λαμβάνονται υπόψιν τα στοιχεία της Εurostat κι αν αυτά δείχνουν πως τα οικονομικά μεγέθη θα ξεφεύγουν των συμφωνημένων, ο αυτόματος κόφτης θα αναλαμβάνει, περικόπτοντας μισθούς και συντάξεις (!) να επαναφέρει τα μεγέθη στο σωστό δρόμο. Αυτό θα γίνεται με προεδρικό διάταγμα, παρακάμπτοντας τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες! 

Η δημοκρατία σε καραντίνα. 

Την ιστορία του κόφτη η κυβέρνηση την πλάσαρε  επικοινωνιακά σαν δική της ιδέα που έπεσε στο τραπέζι εναλλακτικά, ως προς τη νομοθέτηση πρόσθετων μέτρων συγκεκριμένης αξίας περίπου 3,4 δις που, όπως είπαν, ζητούσαν οι δανειστές. 

Στην πραγματικότητα, ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι ο αυτόματος κόφτης είναι ιδέα του Β. Σόιμπλε και των επιτελών του, που προσπαθούν εδώ και χρόνια να την επιβάλουν στην Ευρώπη. 

Πρόκειται για το περίφημο δημοσιονομικό συμβούλιο που θα αναλαμβάνει να «συνεφέρει» τα οικονομικά μεγέθη των χωρών, όταν αυτά παρεκκλίνουν. Ο δαιμόνιος γερμανός υπ. οικονομικών έχει προσπαθήσει χωρίς αποτέλεσμα, να το περάσει πολλές φορές στο παρελθόν, συναντώντας έντονες αντιδράσεις απ’ τις άλλες χώρες. 

Ο Σόιμπλε έχει κάθε λόγο να τρίβει τα χέρια του: Οι «ακροαριστεροί» (όπως τους χαρακτήριζε) που πέρσι σήκωναν -έστω και στα λόγια- μπαϊράκι, φέτος μεταλλάχθηκαν σε προθυμότατους ξενιστές και εφαρμοστές των ιδεών του! 

Για να το πούμε απλά, αυτό που αποφασίστηκε χτες στο Eurogroup, είναι μνημόνιο στο διηνεκές, που απαλλάσσει μεν την εκάστοτε κυβέρνηση απ’ το πολιτικό κόστος και τους κλυδωνισμούς κάθε φορά που θα χρειάζονταν να ψηφίζει μέτρα λιτότητας, καταδικάζει δε τους πολίτες, με τις συνέπειές του.
Θυμάστε την παλιότερη διαφήμιση μιας τράπεζας για "το ανοιχτό δάνειο που δεν τελειώνει ποτέ;"  Εδώ έχουμε το διαρκές μνημόνιο που δεν τελειώνει ποτέ. 

Γι’ αυτό το… κατόρθωμα η κυβέρνηση πανηγυρίζει λέγοντας μάλιστα πως πρόκειται για δική της ιδέα.  Κι αυτό έναντι, πάλι, υποσχέσεων πως η ρύθμιση του χρέους θα συζητηθεί, «εφόσον υπάρχει ανάγκη» στο τέλος του προγράμματος, δηλαδή το 2018 και εφόσον εφαρμόσει στο ακέραιο, όλα τα συμφωνηθέντα. Εύλογα λοιπόν γεννάται η απορία προς τι οι πανηγυρισμοί, αφού ουσιαστικά πρόκειται για θεσμοθέτηση της δημοσιονομικής εποπτείας της χώρας που παραχωρείται, χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα!

Φυσικά τα ερωτήματα που εγείρονται από μια τέτοια απόφαση είναι πολλά και μεγάλα και δεν αφορούν μόνο το οικονομικό μέρος και τις επιπτώσεις των περικοπών στην κοινωνία. Αφορούν το ρόλο του κοινοβουλίου, τις ευθύνες και την υποβάθμισή του καθώς και την ποιότητα των δημοκρατικών λειτουργιών.
Οι πολίτες με την ψήφο τους, δεν εξουσιοδότησαν κάνενα εξωθεσμικό κέντρο να καθορίζει την οικονομική πολιτική, παρά μόνο την εκλεγμένη κυβέρνηση. 

Προς επίρρωση των ισχυρισμών μας σχετικά με τις αποφάσεις του Εurogroup αρκεί κανείς να ανατρέξει στα δημοσιεύματα, που αφορούν το  Εurogroup της 26ης Νοεμβρίου του 2012.  Από τις ανακοινώσεις, τις δηλώσεις των εμπλεκομένων και την αρθρογραφία των ημερών θα ανακαλύψει ότι η κυβέρνηση Τσίπρα, δεν πήρε τίποτα παραπάνω απ’ ότι πήρε τότε, η κυβέρνηση Σαμαρά.

Ίσα ισα, αυτοί που πήραν κάτι παραπάνω και έχουν κάθε λόγο να είναι περιχαρείς, είναι οι δανειστές,  που επισημοποίησαν τον αυτόματο κόφτη και εξειδίκευσαν τον τρόπο λειτουργίας του, αφού το Νοέμβριο του ’12 υπήρχαν μόνο ασαφείς αναφορές σ' αυτόν.

Μια άλλη σημαντική παράμετρος όσων συνέβησαν που αξίζει να τονιστεί, είναι το γεγονός ότι μετά την ολοκληρωτική και με τη βούλα προσχώρηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στο μνημονιακό στρατόπεδο, το αντιμνημονιακό, μένει με μοναδικό κοινοβουλευτικό εκφραστή τη Χρυσή Αυγή - με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό, αφού το ΚΚΕ εντάσσοντας την αντιμνημονιακή του πολιτική σ' ένα ευρύτερο ιδεολογικό πλαίσιο, αν και προσμετράται στους αντιμνημονιακούς, δεν μπορεί να αποτελέσει εκφραστή τους.

Με δυο λόγια,  το περασμένο Σαββατοκύριακο σηματοδότησε τη δεύτερη και οριστική στροφή του πρωθυπουργού προς τον "πολιτικό ρεαλισμό". Η πρώτη ήταν πέρσι το καλοκαίρι. Αυτό άλλωστε απαιτεί και το νέο του πολιτικό ακροατήριο των σοσιαλδημοκρατών - κεντρώων στο οποίο απευθύνεται και μέσω του οποίου ελπίζει να μακροημερεύσει στην εξουσία.

Οι "αυταπάτες"  περί σκισίματος των μνημονίων και άλλων σχετικών, έλαβαν τέλος, αφού πουλήθηκαν φτηνά πέρσι, στους αφελείς κατοίκους του "αριστεροχωρίου".