Ο κ. Σόιμπλε θα επιβεβαιωθεί: Η όποια διευθέτηση του
ελληνικού κρατικού χρέους, που αναμένεται να συζητηθεί μετά το (ορθόδοξο)
Πάσχα, θα είναι περισσότερο «θέμα πρεστίζ».
Ας είναι!
Αυτό που χρειάζεται ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι τίποτα περισσότερο: Μια αναφορά,
όσο κι αν είναι τεχνικά μπερδεμένη, σε μια κάποια «λύση στο χρέος» θα είναι
αρκετή για να πάει στο συνέδριο του κόμματός του με «ψηλά το κεφάλι».
Το πολιτικό συμφέρον του κ. Τσίπρα συμπίπτει εν προκειμένω με την απαίτηση του
ΔΝΤ. Ας θυμηθούμε τα γεγονότα: Με σημείωμα που απροειδοποίητα εξέδωσε το Ταμείο
στις 26 Ιουνίου 2015, καταργούσε τον παλαιό στόχο μείωσης του ελληνικού χρέους
σε 124% του ΑΕΠ το 2020 και «αισθητά κάτω» από 110% του ΑΕΠ το 2022. Με τον νέο
κανόνα χρειάζεται η ετήσια δαπάνη για χρεολύσια και τόκους να μην ξεπερνά το
15% του ΑΕΠ. Βεβαίως, από τότε η κατάσταση χειροτέρευσε, όπως ακριβώς το είχαν
προβλέψει οι τεχνοκράτες του Ταμείου.
Κανείς δεν
πιστεύει πλέον ότι η Ελλάδα θα δημιουργήσει από το 2018 και μετά καθαρό
πλεόνασμα εσόδων ίσο με 3,5 μονάδες του ΑΕΠ. Μπορεί τα κράτη που εφαρμόζουν
προγράμματα λιτότητας να πετυχαίνουν εντυπωσιακή αύξηση του πρωτογενούς
πλεονάσματος αρχικά, δεν κατορθώνουν όμως να το κρατήσουν για πολύν καιρό,
συμπέραινε πρόσφατη μελέτη του ΔΝΤ, την οποία επικαλείται τις ημέρες αυτές ο
επικεφαλής του Ταμείου Πόουλ Τόμσεν.
Επομένως,
το μόνο ρεαλιστικό σενάριο για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους, υπό το
καθεστώς του νέου κανόνα-χρέους, είναι να απλωθεί η περίοδος εξόφλησης των
δανείων μας σε πολλά, τουλάχιστον πενήντα και, καλύτερα, σε 70 χρόνια. Με αυτό
τον τρόπο η ετήσια δαπάνη του κράτους θα είναι η μισή αυτής που σήμερα
υπολογίζει το Ταμείο.
Η
διευθέτηση αυτή θα υποχρεώσει το Ευρωπαϊκό Ταμείο Σταθεροποίησης (ESM), που
καλείται να περάσει, σταδιακά, ολόκληρο το ελληνικό χρέος στα βιβλία του, να
απευθυνθεί στις αγορές για να σηκώσει αντίστοιχα δάνεια. Επομένως, τους όρους
διευθέτησης του ελληνικού χρέους θα τους καθορίσουν, τελικά, οι αγορές και όχι
οι κυβερνήσεις. Δεν θα δυσκολευτούν να προσφέρουν τα απαιτούμενα κεφάλαια,
πρέπει όμως να δούμε με ποιο επιτόκιο, αφού οι μέτοχοι του ESM, δηλαδή οι
κυβερνήσεις, σε καμία περίπτωση δεν θέλουν να αυξηθεί κι άλλο το κόστος
διάσωσης της Ελλάδας.
Ο συνδυασμός όλων αυτών θα προσδιορίσει το πρωτογενές
πλεόνασμα που θα πρέπει να πιάσει και να κρατήσει η Ελλάδα για όλη την περίοδο
αποπληρωμής του χρέους. Ο κ. Τόμσεν υποστηρίζει ότι πλεόνασμα 3,5% επί του ΑΕΠ,
που συμφώνησε ο κ. Τσίπρας, είναι αδύνατον να επιτευχθεί και, επομένως, θα
χρειαστεί να δανείσουν οι Ευρωπαίοι περισσότερα χρήματα, εξέλιξη που
απορρίπτεται μετά βδελυγμίας.
