Η χώρα είναι κομμένη
στα δύο, τα σύνορα είναι κλειστά, οι αγρότες παραμένουν αμετακίνητοι σε
αιτήματα που ορισμένες φορές ξεπερνούν και τη λογική και η κυβέρνηση περιμένει
στο ακουστικό της... Η τρόικα δεν φαίνεται να εμφανίζεται, σύντομα τουλάχιστον,
όπως ελπίζουν κάποιοι υπουργοί, η αξιολόγηση μετατίθεται από εβδομάδα σε
εβδομάδα και βέβαια, όπως γίνεται πάντα τα τελευταία χρόνια, τα σπασμένα τα
πληρώνει η οικονομία.
Στο Μέγαρο Μαξίμου και
το κυβερνητικό επιτελείο, φαίνεται ότι κάποιοι επιμένουν ακόμα στις
ψευδαισθήσεις τους. Μετά την αναγκαστική στροφή στο προσφυγικό και την
αποδοχή όλων των αιτημάτων των ευρωπαίων, θεωρούν ότι μπορούν να προχωρήσουν σε
κάποιο συμψηφισμό με τις απαιτήσεις του ΔΝΤ και της τρόικας για να κλείσει η
αξιολόγηση.
Η εμπειρία όμως όλων των τελευταίων χρόνων δείχνει ότι όποτε
επιδιώξαμε πολιτική διαπραγμάτευση, μετά τρέχαμε και δεν φτάναμε. Το νέο πακέτο
συμφωνίας ήταν συνήθως χειρότερο από το προηγούμενο...
Τα μηνύματα άλλωστε
έρχονται πλέον από παντού. Αφού ακουστούν κάποια θετικά λόγια για την πρόοδο
που έχει γίνει, η επωδός είναι ότι χρειάζεται ακόμα πολύ προσπάθεια και
συγκεκριμένες ποσοτικοποιημένες προτάσεις για να επέλθει συμφωνία.
Εμείς
παρουσιάζουμε σχέδια επί χάρτου, οι εμπειρογνώμονες τα μελετούν και οι πολιτικοί
τους προϊστάμενοι απαιτούν στη συνέχεια πιο συγκεκριμένα - και πιο δίκαια... -
μέτρα. Όπως έκανε χθες ο κ.Ντάϊσεμπλουμ που δήλωσε ότι το βάρος του
ασφαλιστικού δεν μπορούν να το επωμιστούν μόνο οι επόμενοι,αλλά και οι νυν
συνταξιούχοι.
Είναι προφανές ότι
σχέδιο Β, αν κολλήσει η αξιολόγηση, δεν υπάρχει για την κυβέρνηση. Και επί της
ουσίας δεν μπορεί να υπάρξει .Οι κόκκινες γραμμές έχουν αποδειχθεί ότι
καταρρέουν ως χάρτινος πύργος. Και κάθε καθυστέρηση κοστίζει σε εμάς και όχι
στους δανειστές. Περιθώρια λοιπόν για άλλες ψευδαισθήσεις δεν υπάρχουν.
O πρωθυπουργός και το επιτελείο του οφείλουν να πάρουν, εδώ και τώρα, μια
απόφαση, αναλαμβάνοντας το όποιο πολιτικό κόστος. Η κοινωνία και η οικονομία
δεν αντέχουν άλλο αυτό το κλίμα αποσύνθεσης, ανασφάλειας και οργής.
