Τελικά δεν πρόκειται απλώς και μόνο για επανάσταση. Και
απέναντι στη γερμανική εμμονή δεν είναι μόνο η Γαλλία του Ολάντ και του Βαλς.
Είναι και η Ιταλία του Ματέο Ρέντσι, έστω κι αν εκείνος δηλώνει ότι θα τηρήσει
τις δημοσιονομικές δεσμεύσεις του. Και είναι, εμμέσως πλην σαφώς, και ο
κεντρικός τραπεζίτης, ο Μάριο Ντράγκι, που η απόφασή του να ενισχύσει τη
ρευστότητα προκάλεσε τις αντιδράσεις του Βερολίνου.
Αρα για μέτωπο εναντίον της δημοσιονομικής πειθαρχίας της Μέρκελ θα
πρέπει να μιλάμε και μάλιστα για ένα μέτωπο που, άσχετα από τις όποιες δηλώσεις
και αντιδράσεις της, δεν θα της είναι εύκολο να το αγνοήσει.
Γιατί μπορεί η
Γερμανία να είναι η πρώτη οικονομία της Ευρώπης, αλλά η Γαλλία είναι η δεύτερη
και η Ιταλία είναι η τρίτη. Και εμμέσως πλην σαφώς φροντίζουν να το
υπενθυμίζουν.
Δεν είναι τυχαία η υπόμνηση του Ρέντσι προς τη Γερμανίδα
καγκελάριο ότι «κανείς δεν μπορεί να συμπεριφέρεται σε άλλες χώρες σαν να είναι
μαθητούδια». Ούτε μπορεί να περάσει απαρατήρητη η δήλωσή του πως είναι
αδιανόητη η επιβολή και άλλων θυσιών στους πολίτες.
Η Ευρώπη δεν είναι πια αυτή που ήταν μέχρι και πέρυσι. Τώρα δεν
είναι η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία ή η Κύπρος που «πρέπει να κάνουν τα
μαθήματά τους», όπως αρέσκεται να λέει η Ανγκ. Μέρκελ.
Τώρα απέναντί της έχει
δύο από τα βασικότερα θεμέλια της Ευρωζώνης. Κι αυτό οφείλει να το λαμβάνει
σοβαρά υπόψη της στις όποιες πρωτοβουλίες και αντιδράσεις της.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση μόνο με υποχωρήσεις και συμβιβασμούς
κατάφερε να προχωρήσει. Αυτό δεν δικαιούται να το αγνοεί κανένας. Ούτε η Γερμανία.
Ούτε και η Μέρκελ.
