Είναι προφανής η σοβαρότητα της επικείμενης
επαναδιαπραγμάτευσης με την τρόικα των θεμάτων που έχουν μείνει σε εκκρεμότητα,
μετά την πρώτη διερευνητική επαφή στο Παρίσι.
Και είναι αυτονόητο ότι σε μια
διαπραγμάτευση κανείς δεν επιτυγχάνει το μάξιμουμ των στόχων του. Αρα κάπου
πρέπει να μπουν οι «κόκκινες γραμμές» και κάπου να υπάρξουν τα περιθώρια των
μικρότερων ή μεγαλύτερων υποχωρήσεων.
Σίγουρα δεν είναι εύκολη η επιλογή, έστω κι αν δεν
υπάρχουν σε εκκρεμότητα μέτρα που να συνεπάγονται μειώσεις μισθών ή συντάξεων.
Και παράλληλα τη δυσχεραίνουν και οι πιέσεις που ασκούνται από την
αντιπολίτευση, πρωτίστως την αξιωματική, για παροχές ή για ικανοποίηση
αιτημάτων.
Με δεδομένη αυτήν την πραγματικότητα η απόφαση,
σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, των Α. Σαμαρά και Ευ. Βενιζέλου να προσδώσουν
τον χαρακτηρισμό των αδιαπραγμάτευτων πρωτίστως στις φοροελαφρύνσεις που έχουν
σχεδιαστεί και ήδη ανακοινωθεί είναι ειλημμένη.
Κι ακόμη σε μια σειρά από
θέματα όπως η αποφυγή της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων και του ανοίγματος
του Ασφαλιστικού.
Αν και κατά πόσο θα τα καταφέρουν, μόνο ο χρόνος θα το δείξει.
Αλλά από την έκβαση των διαπραγματεύσεων του επόμενου δεκαπενθημέρου δεν θα
κριθούν μόνο τα υπό διαπραγμάτευση ζητήματα, αλλά θα επηρεαστεί σε σημαντικό ή
ενδεχομένως και καθοριστικό βαθμό και το γενικότερο πολιτικό κλίμα, με όσα αυτό
συνεπάγεται.
Το θέμα της εκλογής νέου Προέδρου Δημοκρατίας
αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο πρόωρης προσφυγής στις κάλπες. Και αν και κατά
πόσο ικανοποιηθούν οι επιδιώξεις της κυβέρνησης ή των αντιπάλων της θα κριθεί
αποκλειστικά σχεδόν από το πολιτικό κλίμα που θα διαμορφωθεί μέσα στο τελευταίο
τρίμηνο του χρόνου.
Με βασικό κριτήριο ποιος θα θεωρηθεί ασφαλέστερος εγγυητής
για το μέλλον του τόπου.
