Άμμο, χώμα, πέτρες,
ακόμα και φρούτα από τη γενέθλια γη των προγόνων τους, φέρνουν Έλληνες με
καταγωγή από τον Πόντο για να βάλουν στους τάφους των προγόνων τους,
εκπληρώνοντας, όπως τονίζουν, ένα ηθικό χρέος απέναντί τους.
Δεν είναι, όμως, μόνο οι Πόντιοι που ίσως, όπως "εξομολογούνται" στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, έχουν την ανάγκη να φέρουν ένα κομμάτι γης για τους προγόνους τους, είτε επειδή το είχαν ζητήσει είτε επειδή ο Πόντος είναι κομμάτι του συναισθηματικού "γενετικού κώδικά" τους.
Είναι και Έλληνες από άλλες
περιοχές που "μυήθηκαν" στην ποντιακή παράδοση, "δέθηκαν"
με δεσμούς συγγένειας με Πόντιους και ακολούθησαν κι αυτοί την ίδια παράδοση.
Αναζητώντας, λοιπόν, την αιτία που οδηγεί Πόντιους και μη να ταξιδεύουν στον Πόντο για να φέρουν ένα "κομμάτι" γης προκειμένου να αποτίσουν φόρο τιμής στους προγόνους τους, συναντήσαμε άτομα που έχουν ένα κοινό σημείο αναφοράς: όταν μιλούν για τον Πόντο βουρκώνουν και η νοσταλγία "σκεπάζει" το βλέμμα τους.
Ένας από τους
"συνοδοιπόρους" μας σ' αυτό το ταξίδι είναι ο Μιχάλης Καραβέλας,
κρητικής καταγωγής, που διανύει την έκτη δεκαετία της ζωής του.
Γεωπόνος και
διοικητικό μέλος της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης, ο κ. Καραβέλας μας λέει ότι
ο Πόντος είναι "η ονειρική πατρίδα", ανασύροντας από τη μνήμη του τις
σκηνές από το πρώτο του ταξίδι στην περιοχή, το 1986, με μια παρέα 11 ατόμων.
