Η παροιμία είναι γνωστή: «Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα». Και
η καταλληλότερη ίσως για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η νεοναζιστική
συμμορία του Μιχαλολιάκου. Πριν από μερικούς μήνες αποτελούσε αδιαμφισβήτητη
απειλή για την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος. Και υπήρχαν και πολλοί που
θεωρούσαν ότι ήταν εξαιρετικά δύσκολη, αν όχι αδύνατη, η προοπτική της
απαλλαγής από την απειλή αυτή.
Μόνο που υπολόγιζαν χωρίς το βασικό όπλο που
έχει στη διάθεσή της η δημοκρατία: τη νομιμότητα. Και χάρη σ΄ αυτή και σε όσους
φρόντισαν να την αξιοποιήσουν όταν οι συνθήκες το επέτρεψαν, βρίσκεται σήμερα η
ελληνική κοινωνία σε θέση να παρακολουθεί την κατάρρευση και τη σταδιακή
διάλυση του νεοναζιστικού μορφώματος.
Ηδη η δημοσκοπική της απήχηση έχει υποχωρήσει από διψήφια
νούμερα σε μονοψήφια, το σύνολο σχεδόν της κοινοβουλευτικής της ομάδας
βρίσκεται στον Κορυδαλλό ή στον δρόμο για εκεί, η πρώτη αποστασιοποίηση και
δημόσια καταγγελία της δράσης της από βουλευτή της πραγματοποιήθηκε και
πιθανολογείται ότι θα υπάρξει και δεύτερη και ο νεοναζιστικός εφιάλτης μοιάζει
ν' ανήκει πια στο παρελθόν.
Δεν θα πρέπει, όμως, να ξεχνάμε
ότι τίποτα δεν έγινε
τυχαία. Γιατί μπορεί η ευκαιρία να δόθηκε εξαιτίας της
δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, αλλά αν δεν βρίσκονταν σε εγρήγορση και δεν την
αξιοποιούσαν ο δημοσιογραφικός κόσμος, ένα τμήμα του πολιτικού συστήματος και
αρκετοί έντιμοι δικαστές, τίποτα δεν αποκλείει να είχε μείνει η ευκαιρία
ανεκμετάλλευτη και να είχε τελικά χαθεί.
Αυτή την εγρήγορση οφείλουμε να τη διατηρήσουμε
ως κόρη οφθαλμού. Και όχι μόνο για την περίπτωση της Χρυσής Αυγής, αλλά για
όλους τους κινδύνους που απειλούν το σήμερα και το αύριο του τόπου. Γιατί οι
κίνδυνοι είναι πολλοί και διαφορετικοί. Και οφείλουμε να επαγρυπνούμε.
