Τελικά για όλα υπάρχουν λύσεις. Και μάλιστα λύσεις αξιόπιστες
και άμεσα αποδοτικές. Υπό την προϋπόθεση, όμως, ότι υπάρχει και η απαραίτητη
πολιτική βούληση για να εφαρμοστούν. Διότι, ας μη γελιόμαστε, όλα από εκεί
εξαρτώνται: από τη διάθεση των εκάστοτε κυβερνώντων να λύσουν ή να μη λύσουν
ένα πρόβλημα.
Πασίγνωστο είναι πως, όταν ξέσπασε η κρίση, ένα από
τα πρώτα πράγματα που διαπιστώθηκαν ήταν ότι το Δημόσιο δεν γνώριζε πόσους
υπαλλήλους πλήρωνε, πόσα τους πλήρωνε και για ποιον λόγο τούς πλήρωνε. Και με
δεδομένη αυτήν την απόλυτη άγνοια ξεκίνησε ένας μαραθώνιος για να μπουν σε τάξη
τα μισθολογικά θέματα του στενού αλλά και του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Χρειάστηκαν πειραματισμοί, αστοχίες και προσπάθειες
τεσσάρων ετών, αλλά τελικά κάτι πάει να γίνει. Το υπουργείο Οικονομικών
αποφάσισε ότι οι αποδοχές των υπαλλήλων (βασικός μισθός, επιδόματα, έκτακτες
αποδοχές και υπερωρίες) θα υπολογίζονται από ένα κεντρικό ηλεκτρονικό σύστημα
κι έτσι θα σταματήσει και το απαράδεκτο φαινόμενο να επιφυλάσσουν οι διοικήσεις
ορισμένων οργανισμών προνομιακή μεταχείριση για τους υπαλλήλους τους.
Τουλάχιστον αυτήν την προοπτική φιλοδοξεί να υπηρετήσει η
συγκεκριμένη καινοτομία. Και θεωρητικά έχει όλες τις δυνατότητες να το
επιτύχει. Υπό την προϋπόθεση, όμως, ότι δεν θα υπάρξουν παρεκκλίσεις, δεν θα
επιβληθούν εξαιρέσεις, δεν θα κριθεί ότι για κάποιους θα πρέπει να υπάρξει
προνομιακή μεταχείριση.
Δυστυχώς αυτή η επιφυλακτικότητα υπάρχει και θα
πρέπει να υπάρχει σε κάθε περίπτωση εφαρμογής του όποιου μέτρου προωθείται με
στόχο τον εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα. Μόνο η εφαρμογή του και η
επιβεβαίωση της χρησιμότητάς του θα πρέπει να άρουν τις επιφυλάξεις που εύλογα
συνοδεύουν την εφαρμογή στον δημόσιο τομέα κάθε καινοτόμου ιδέας.
