Τον Ανδρέα Λοβέρδο
προσωπικά δεν τον γνωρίζω. Και αν εξαιρέσω το γεγονός ότι είναι γαύρος, δεν έχω
να του καταλογίσω τίποτα το μεμπτό. Το ότι έφυγε από το ΠΑΣΟΚ και έφτιαξε δικό
του κόμμα, δικαίωμά του ήταν. Το ότι θεωρεί πως η συνεργασία του με τη ΔΗΜΑΡ
είναι η καλύτερη επιλογή για το πολιτικό μέλλον του, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Κι όσο για την εκτίμησή του πως οι 58 είναι εκπρόσωποι του «κανενός» και φορείς
του «τίποτα», υποχρέωσή του ήταν να την κάνει, αφού πρόκειται για ανταγωνιστικό
«μαγαζί».
Υπάρχουν, όμως, κάποιες
απορίες -ας τις πω καλύτερα, διευκρινίσεις- που τις οφείλει. Οχι σε μένα, προς
Θεού, αλλά σε όλους τους νοήμονες πολίτες προς τους οποίους απευθύνεται. Και
βασικότερη εξ όλων είναι: «Από πότε και για ποιο λόγο διαφωνεί με την ασκούμενη
κυβερνητική πολιτική;».
Αν θυμάμαι καλά -και θυμάμαι πολύ καλά-, ο Λοβέρδος
υπήρξε ένας από τους πιο δραστήριους υπουργούς σε ό,τι αφορά την εφαρμογή του
Μνημονίου. Τόσο ως υπουργός Εργασίας στην κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου όσο και
ως υπουργός Υγείας στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Να υποθέσω ότι δεν θα ήταν στην
κυβέρνηση Σαμαρά αν του είχε προταθεί;
Προς χάριν της συζήτησης θα δεχτώ ότι θα είχε
απορρίψει την πρόταση. Αλλά δεν μπορώ να δεχτώ την ενόχληση που του προκαλεί η
«ασκούμενη κυβερνητική πολιτική». Αυτή πώς προέκυψε; Η πολιτική την οποία ακολουθεί
η κυβέρνηση είναι η πολιτική που έχει υπαγορευτεί από τα Μνημόνια, τα οποία ο
Λοβέρδος ψήφισε και υπηρέτησε.
Και η ένστασή του -όπως και της ΔΗΜΑΡ, άλλωστε- για
συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ σε διεργασίες για τον «τρίτο πόλο» επειδή συνεργάζεται σε
κυβερνητικό επίπεδο με τη ΝΔ, οδηγεί ευθέως σε υπόδειξη προς το άλλοτε κόμμα
του ν΄ αποχωρήσει από το κυβερνητικό σχήμα για να καταστεί αξιόπιστος
συνομιλητής για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς.
Υποθέτω πως και ο Λοβέρδος, αλλά και ο Κουβέλης
αντιλαμβάνονται ότι η λογική αυτή οδηγεί σε ακυβερνησία και σε εκλογές. Αν αυτό
θέλουν και προτείνουν οφείλουν να το δηλώσουν καθαρά. Γιατί μέχρι τώρα εκείνο
που ξέρουμε είναι ότι και οι δύο θεωρούν την κυβερνητική σταθερότητα απολύτως
αναγκαία. Αλλαξε τίποτα;
