Τα φώτα της
δημοσιότητας συγκεντρώθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα στα «πόθεν έσχες» των
βουλευτών. Ωστόσο, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τις απότομες μεταβολές στην
περιουσιακή κατάσταση ορισμένων πολιτικών προσώπων σε σχέση με τις δηλώσεις της
προηγούμενης χρονιάς (τέτοιες συγκρίσεις απαιτούν επιμέλεια και υπομονή, που
δεν διαθέτουν οι ευκαιριακά ασχολούμενοι με τα δημόσια πράγματα).
Ούτε και για τις
αμφισβητήσιμης «πολιτικής ορθότητας» τοποθετήσεις (π.χ. σε ομόλογα γερμανικού
Δημοσίου) άλλων προσώπων ενδιαφέρθηκε κανείς.
Αποκλειστικό αντικείμενο
σχολιασμού από το διαπλεκόμενο σύστημα «ενημέρωσης» (μάλλον μαζικής επιβολής)
έγιναν οι δηλώσεις τριών εκλεγμένων για πρώτη φορά βουλευτών της αξιωματικής
αντιπολίτευσης, με τρόπο που θυμίζει «καψόνι» σε νέους στρατιώτες.
Το έγκλημά
τους είναι η κατοχή αξιόλογων περιουσιακών στοιχείων, η οποία κατά τη λογική
του συστήματος απάδει πολιτικών της Αριστεράς.
Ο ένας μάλιστα
διέπραξε το φοβερό αμάρτημα να λάβει υψηλή αποζημίωση για τη λύση της
εργασιακής του σχέσης με ολλανδική ιδιωτική τράπεζα.
Κατά τη «λογική» των
αυτόκλητων τιμητών, είναι θεμιτό να κερδίζουν χρήματα οι Ολλανδοί σε βάρος των
Ελλήνων, όχι όμως το αντίστροφο.
Ολα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την αποτροπή
αθέμιτου πλουτισμού σε βάρος του δημόσιου χρήματος, η οποία είναι το πρόταγμα
του «πόθεν έσχες». Πρόκειται για εισοδήματα ή περιουσιακά στοιχεία αποκτημένα
από τους τρεις σε χρόνο που δεν κατείχαν κανένα δημόσιο αξίωμα (πριν από το
τέλος του 2011).
Μπορεί βάσιμα να υποστηριχθεί ότι η υποχρέωση υποβολής
δηλώσεων για την προηγούμενη της εκλογής του βουλευτή τετραετία συνιστά
υπέρμετρο περιορισμό της προστασίας των προσωπικών δεδομένων.
Οι κατηγορίες
εξάλλου απαγγέλλονται εκ του ασφαλούς, αφού σε αντίθεση με τους βουλευτές οι
δημοσιογράφοι δεν κινδυνεύουν να δουν το «πόθεν έσχες» τους δημοσιευμένο και
προσιτό στον καθένα.
Η σημερινή
ελληνοφρενική ανθρωποφαγία θα μπορούσε να εφαρμοστεί και για τους κλασικούς του
μαρξισμού. Ο Μαρξ ήταν σύζυγος βαρόνης, ο Ενγκελς εργοστασιάρχης και ο Λένιν
γιος ανώτερου στελέχους τσαρικού καθεστώτος. Ευτυχώς για εκείνους, στην εποχή
τους δεν υπήρχαν ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί να τους καταγγείλουν ως
«αριστερούς με δεξιά τσέπη».
