Η υπερφορολόγηση -κυρίως η άδικη κατανομή- η αδυναμία πολλών πολιτών να
εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς το κράτος, η ανεργία, η φτώχεια, η
κατάσταση στην υγεία και την παιδεία, ο κίνδυνος απώλειας του σπιτιού, η
στέρηση του ηλεκτρικού και της θέρμανσης για πολλά νοικοκυριά κ.λπ. έχουν
δημιουργήσει μια έντονη κοινωνική αγωνία, που παίρνει τη μορφή διαφόρων τύπου
αντιδράσεων.
Το πρόβλημα, όσο περνάει ο καιρός, είναι ότι η μεγάλη
δημοσιονομική προσαρμογή (έστω και με τις άδικες και ατυχείς κατανομές της) δεν
συνοδεύτηκε από ουσιαστικές και λειτουργικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που να
δημιουργούν ή να προοιωνίζονται μια ποιοτική διαφορά στον τρόπο λειτουργίας του
κράτους και παροχής υπηρεσιών.
Η γενική εικόνα είναι ίδια ή χειρότερη σε σχέση μ' αυτό
που θέλουμε ν' αλλάξουμε... Μόνο το «κόστος» έχει μειωθεί, πράγμα σημαντικό, αν
και όχι με ορθολογικό και κοινωνικά δίκαιο τρόπο. Το παραδοσιακό μας σύστημα
έτσι κι αλλιώς «κουβαλούσε» ένα μεγάλο αρνητικό φορτίο ευθυνών για τη σημερινή
κρίση της χώρας.
Οσο περνάει ο καιρός -παρά τις προσπάθειες για αλλαγές στο
εσωτερικό του- το παραδοσιακό σύστημα εμφανίζεται εξουθενωμένο (χωρίς
δημιουργική πνοή), πίσω από μια εξουθενωμένη κοινωνία, στοιχιζόμενο (που είναι
δημιούργημά του) χωρίς καμία προωθητική δυναμική.
Αυτό είναι το πρόβλημα. Και η
ακόμα χειρότερη εκδοχή του είναι ότι δεν φαίνεται με πoιο τρόπο, στον αμέσως
προσεχή χρόνο, η κυβέρνηση θα βγει απ' αυτή την κατάσταση...
Η τρέχουσα
επικαιρότητα επιβεβαιώνει το
«στίγμα» μιας «εξουθένωσης» σε πολλά επίπεδα. Εάν λ.χ. μέχρι τις εκλογές του
Μαΐου ο κ. Σαμαράς δεν επικαιροποιήσει με σημαντικές αλλαγές (μέσω πολιτικής
διαπραγμάτευσης) το ελληνικό πρόγραμμα, με σημαντική μείωση του χρέους,
αποκλιμάκωση της ύφεσης και χειροπιαστές αναπτυξιακές βοήθειες, το...
λαχανιασμένο «success story» δεν βγαίνει με τίποτα!
Αλλο παράδειγμα, η
υπερφορολόγηση, με εξαιρετικά μάλιστα άδικες κατανομές. Το 8% των εργαζομένων
πληρώνει το 70% των φόρων! Ενώ ο ισοπεδωτικός ενιαίος φόρος ακινήτων διαλύει τη
μεσαία τάξη της διάσπαρτης ελληνικής μικροϊδιοκτησίας. Οντως η
κριτική στην υπερφορολόγηση των ακινήτων έχει πολλαπλές αφετηρίες. Από
νεοφιλελεύθερες, μέχρι άκρως... ιδιοτελείς.
Και είναι αλήθεια ότι «ο φόρος στα
ακίνητα είναι αριστερός φόρος». Αυτό βέβαια συμβαίνει όσον αφορά τη φορολόγηση
της συνολικής περιουσίας, με δίκαιο προοδευτικής κλίμακας συντελεστή, που αφορά
όλους τους πολίτες και με ένα εύλογο όριο απαλλαγής. Δυστυχώς η κυβέρνηση δεν
ακολούθησε αυτό τον δρόμο...
Το κύριο πρόβλημα στα ακίνητα είναι οι απαράδεκτα... συνδυαστικές
πολιτικές απαξίωσης της αγοράς ακινήτων. Οσο αυτές διευρύνονται τόσο θα
«παγιδεύονται» οι δανειολήπτες, όσο και οι τράπεζες. Και λύση σ' αυτόν τον
«γόρδιο δεσμό» δεν είναι το «μαχαίρι» των μαζικών πλειστηριασμών, ούτε η
εκχώρηση των «κόκκινων δανείων» στα αρπακτικά funds. Αυτά απλώς ενισχύουν τον
«φαύλο κύκλο» της κατάρρευσης...
Στα πανεπιστήμια έχουμε από τη μία λάθος χειρισμούς χωρίς
ρεαλιστικό σχεδιασμό από την πολιτική ηγεσία και από την άλλη μικροσυντεχιακές
συμπεριφορές. Εναν ανεπαρκή πρύτανη και μία αστόχαστη προσωπική στοχοποίησή
του.
Δεν ξέρω εάν η «ακαδημαϊκή ηγεσία» είναι «για κλάματα».
Αλλά πολιτική είναι η ικανότητα να μεταρρυθμίσεις αυτό που έχεις. Εκεί κρίνεται
η πολιτική ηγεσία. Γιατί ο άλλος δρόμος είναι η... ΕΡΤ, όπου είδαμε κι εκεί την
προκοπή! Δυστυχώς το ίδιο περίπου πάει να γίνει και με την ενοποίηση της
πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας στον ΕΟΠΥΥ...
