Ας πάρουμε το ιδανικό σενάριο των προβλέψεων του
υπουργείου Οικονομικών και της τρόικας για την πορεία της ελληνικής οικονομίας
τα επόμενα χρόνια. Σύμφωνα με αυτό, αναμένεται αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,6% το 2014
και 2,5% το 2015. Επαναλαμβάνουμε: πρόκειται για το ιδανικό σενάριο, χωρίς
αρνητικά ενδεχόμενα και αστοχίες.
Πάμε στη συνέχεια σε μια διαπίστωση, πραγματική
αυτήν τη φορά και κοστολογημένη. Επειτα από 6 συνεχή χρόνια ύφεσης η ελληνική
οικονομία έχει συρρικνωθεί πάνω από 25% του ΑΕΠ. Με απλά λόγια, χάθηκε
περισσότερο από το ένα τέταρτο του εθνικού μας πλούτου, με ό,τι αυτό
συνεπάγεται για την απασχόληση, τα εισοδήματα και τις επενδύσεις.
Ας συγκρίνουμε τώρα το σενάριο με την πραγματικότητα.
Σύμφωνα με το ιδανικό σενάριο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, η χώρα θα χρειαστεί
πάνω από μία δεκαετία για να επανέλθει στο επίπεδο του 2009. Με την προϋπόθεση,
βέβαια, ότι δεν θα παρεμβληθεί κάποιος αρνητικός παράγοντας που μπορεί να μας
ξαναβγάλει από την «τροχιά ανόδου».
Και το ερώτημα
είναι: μήπως κάπου
«μπάζει» ο σχεδιασμός, μήπως παραείναι χλωμό το «εθνικό μας αφήγημα», μήπως το
μέλλον που προδιαγράφεται για μας δεν είναι ούτε φιλόδοξο ούτε δυναμικό;
Δυστυχώς στην Ευρωπαϊκή Ενωση έχει επιβληθεί η σκληρή ηγεμονία
της πιο μονοδιάστατης νεοφιλελεύθερης σκέψης. Τα πάμφτωχα οικονομικά της
«εσωτερικής υποτίμησης», της αέναης λιτότητας, των πλεονασματικών
προϋπολογισμών, της νομισματικής σταθερότητας.
Είναι άξιο μελέτης πώς μια
οικονομική συνταγή παντελώς αποτυχημένη, διάτρητη στην εσωτερική της λογική και
τόσο χαμηλής ποιότητας έχει φορέσει τον μανδύα της «οικονομικής σοφίας» και της
«μοναδικής σκέψης».
Πριν από πολλά χρόνια, στη Γερμανία, την ύστερη περίοδο
της
Βαϊμάρης, ένας καγκελάριος, ο Μπρίνινγκ (Heinrich Bruning) πανηγύριζε γιατί η
χώρα του ύστερα από μια μακρά περίοδο δημοσιονομικών ελλειμμάτων πέτυχε
«πρωτογενή πλεονάσματα».
Η ευτυχής χρονιά του «οικονομικού θαύματος» ήταν το...
1932. Εναν χρόνο μετά ο «δεκανέας με το μουστάκι» ανέβαινε θριαμβευτικά τα
σκαλιά της καγκελαρίας. Ευτυχώς η δημοκρατία μας δεν κινδυνεύει από «Αδόλφους»,
αλλά από πλεόνασμα ελλειμματικής οικονομικής και εθνικής στρατηγικής διατρέχει
σημαντικότατους κινδύνους.
