Η κυβέρνηση πριν από λίγο καιρό είχε σηκώσει
«αντι-τροϊκανή» σημαία σκληρής και ανυποχώρητης διαπραγμάτευσης, με «κόκκινες
γραμμές» κι όλα τα σχετικά... Τέρμα το «Μνημόνιο». Τέρμα τα «νέα μέτρα». «Θα
βγούμε στις αγορές» και άλλα «ηρωικά» επικοινωνιακά. Δυστυχώς, ο τρόπος αυτός
-όπως η στήλη αυτή επισήμανε από την πρώτη στιγμή- δεν συνιστά σοβαρή
διαπραγματευτική τακτική.
Ηδη η κυβέρνηση, αφού έλαβε τα «σχετικά
μηνύματα», χαμηλώνει τους τόνους, επιχειρώντας μια αποφόρτιση της
«δραματοποίησης» που η ίδια επιχείρησε. Ολο αυτό από μόνο του είναι ένα μείζον
διαπραγματευτικό λάθος. Συνιστά «αυτογκόλ».
Και κυρίως διαμορφώνει στην κοινή γνώμη «προσδοκίες»
που η ενδεχόμενη διάψευσή τους θα ενισχύσει την κοινωνική σύγχυση. Ιδίως όταν η
κυβέρνηση έχει υπογράψει (κακώς βέβαια) ορισμένες δεσμεύσεις-προαπαιτούμενα που
σήμερα καθυστερημένα αντιλαμβάνεται ότι η υλοποίησή τους είναι βλαπτική για τη
χώρα, ενώ παράλληλα αντιμετωπίζουμε «νέα δημοσιονομικά κενά» αμφισβητούμενου
ύψους και πολλές άλλες «τρύπες», χρηματοδοτικές κ.λπ.
Μπορεί η κυβέρνηση να είχε πολιτική ανάγκη, εν όψει
και των εκλογών του Μαΐου, ένα πρώιμο «success story», αλλά δυστυχώς φαίνεται,
τουλάχιστον προς το παρόν, να εμπεριέχει μεγάλο «βολονταρισμό»...
Η κατάληξη της συγκεκριμένης διαπραγμάτευσης με την τρόικα, λόγω
της «δραματοποίησης» που επιχείρησε η κυβέρνηση, αν είναι «μία από τα ίδια» θα
έχει μεγαλύτερες πολιτικές επιπτώσεις από τις προηγούμενες, καθώς τα «όρια
αντοχής» των Ελλήνων εξαντλούνται.
Αρα η μία πλευρά είναι ο «τρόπος
διαπραγμάτευσης», που όμως αναγκαστικά συνδέεται και με την ουσιαστική πλευρά,
που είναι η αντιμετώπιση των πολιτικών λιτότητας, του χρέους και της ανάπτυξης.
Η επιμέρους διαπραγμάτευση με την τρόικα δεν είναι
τίποτα άλλο παρά η συνέχιση της «συνταγής». Γίνεται στη βάση ενός «μείγματος»
που ούτως ή άλλως «έφαγε τα ψωμιά του», ανεξαρτήτως αν ήταν σωστό ή λάθος.
Αυτό προϋποθέτει διαπραγμάτευση και αναθεώρηση του «μοντέλου διάσωσης»
της χώρας. Αυτό οφείλει να θέσει κεντρικά ο κ. Σαμαράς. Η επιμέρους
διαπραγμάτευση με την τρόικα στη βάση της υφιστάμενης «συνταγής» δεν οδηγεί
πουθενά, εξ ου και εκποιεί ανώφελα «διαπραγματευτικό κεφάλαιο»...
