ΤΟ ΧΟΥΙ φεύγει τελευταίο και αυτό αποδεικνύεται
διαρκώς τις τελευταίες ημέρες, καθώς το πολιτικό σύστημα, συγκυβέρνηση και
αντιπολίτευση, δείχνει εντελώς ανέτοιμο (ίσως και απρόθυμο) να αποδεχτεί τη νέα
πραγματικότητα που έχει δημιουργηθεί. Και αναπαράγει τα αποτυχημένα μοντέλα του
παρελθόντος, που συνέβαλαν στο να οδηγηθεί η χώρα στο σημείο αυτό. Το
πελατειακό σύστημα δείχνει τα δόντια του, από αριστερά και από δεξιά.
Στον δημόσιο τομέα οι μισθοί έχουν συμπιεστεί δραματικά και
το αποτέλεσμα δεν είναι άλλο από ένα Δημόσιο ακόμη πιο αναχρονιστικό και
αντιπαραγωγικό. Απλώς στοιχίζει λιγότερο. Είναι, όμως, αυτό το Δημόσιο που θα
μπορέσει να συμβάλει στην έξοδο της χώρας από την κρίση; Φυσικά και όχι.
Απλώς
κάποιοι καραδοκούν στη γωνία προκειμένου να το γεμίσουν με νέους
κακοπληρωμένους υπαλλήλους παραμονές εκλογών. Οπως γινόταν πάντοτε. Απλώς θα
γίνει η δουλειά λίγο πιο φτηνά.
Με έκπληξη ανακαλύπτουμε ότι οι οργανισμοί που θα
έκλειναν το 2009 είναι ακόμη ανοιχτοί, προσφέροντας μισθούς που πληρώνει μία
κοινωνία γονατισμένη. Ανακοινώνονται διορισμοί διευθυντών νοσοκομείων και
οργανισμών. Σχεδόν παντού γνώριμα ονόματα .Αποτυχόντων πολιτευτών, κομματικών
στελεχών που αναζητούν εναγωνίως μία καλή αργομισθία.
Οπως γινόταν πάντοτε.
Ισως τώρα στοιχίζουν πιο φτηνά, αλλά το αποτέλεσμα δεν θα διαφέρει και πολύ από
αυτό που έχουμε δει τα τελευταία τριάντα χρόνια. Σίγουρα όταν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ
μιλούν για μεταρρυθμίσεις δεν μπορεί να εννοούν όλα αυτά...
Αποδεικνύεται,
όμως, ότι αυτή τείνει να γίνει εθνική πολιτική. Δείτε την αντιπολίτευση: η
θεοποίηση των «κεκτημένων» και το «συμβόλαιο με τον λαό» ότι όλα θα γίνουν όπως
πριν είναι ο άλλος τρόπος με τον οποίο το σύστημα προσπαθεί να επιβιώσει.
Οι υποσχέσεις για επαναπρόσληψη όσων απολυθούν, για
μισθολογική αποκατάσταση όσων σήμερα υφίστανται μειώσεις. Η δικαιολόγηση της
φορολογική ανυπακοής, με το άλλοθι ότι θα βρεθούν τα λεφτά από τους πλούσιους,
ο γενικευμένος ανένδοτος εναντίον των πλειστηριασμών, που έχει μετατραπεί σε
άσυλο όσων μπαταχτσήδων γεύονται τα θαλασσοδάνεια σε βάρος των πολιτών που
κινδυνεύουν να χάσουν το μοναδικό σπίτι τους, δεν είναι μεταρρυθμιστική
πολιτική. Πολύ περισσότερο δεν είναι αριστερή πολιτική.
Η απόλυτη άρνηση σε όλα
απλώς διαβρώνει τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί τον μετατρέπει ασυνείδητα σε
σταυροφόρο διάσωσης και επιβίωσης του «παλιού». Και έτσι το παιχνίδι χάνεται
και οι θυσίες κινδυνεύουν να πάνε χαμένες. Και ο μόνος που θα έχει λόγο να
χαίρεται θα είναι ο Ν. Μιχαλολιάκος και οι όμοιοί του.
