Δεν εκπλήσσουν οι
νέες υποθέσεις φοροδιαφυγής που γνωστοποιήθηκαν από το ΣΔΟΕ. Ούτε, φυσικά, το
γεγονός ότι αφορούν τραγουδιστή, δικηγόρους, γιατρούς, ιδιοκτήτη ακριβού
εστιατορίου και άλλες συναφείς περιπτώσεις. Δεδομένοι και συγκεκριμένοι είναι,
άλλωστε, οι επαγγελματικοί χώροι στους οποίους ανθεί η απόκρυψη εισοδημάτων,
επειδή υπάρχει η σχετική δυνατότητα.
Αλλά το πρόβλημα,
όπως επιβεβαιώθηκε και την προηγούμενη εβδομάδα στη Βουλή από τον ίδιο τον
υπουργό Οικονομικών, δεν είναι αν οι αρμόδιες υπηρεσίες είναι αρκούντως
αποτελεσματικές στον εντοπισμό περιπτώσεων φοροδιαφυγής, αλλά αν και κατά πόσον
το Δημόσιο εισπράττει τελικά τα χρήματα που δικαιούται. Και δυστυχώς αυτό δεν
συμβαίνει.
Είναι
αδιαμφισβήτητο ότι νομοθετικές προσπάθειες για τον περιορισμό του φαινομένου
έχουν γίνει. Οπως έχουν γίνει και δεκάδες συλλήψεις μεγάλων οφειλετών, ακόμη
και επωνύμων, του Δημοσίου. Αρα, προσπάθειες καταβάλλονται. Αλλά προφανώς δεν
αρκούν. Κι αυτό είναι που θα πρέπει να απασχολήσει την ηγεσία της κυβέρνησης
και ειδικότερα τον υπουργό Οικονομικών.
Ενδεχομένως οι
απασχολούμενοι στον έλεγχο και στην εκκαθάριση των υποθέσεων φοροδιαφυγής δεν
είναι αριθμητικά ή ποιοτικά επαρκείς ? ή και τα δύο. Ενδεχομένως το νομικό
πλαίσιο να χρειάζεται κάποια ενίσχυση. Δουλειά αλλά και υποχρέωση των αρμοδίων
είναι να βρουν τι φταίει και να το διορθώσουν.
Γιατί εκείνο που
σίγουρα δεν επιτρέπεται είναι να υπάρχουν, για παράδειγμα, 25.000 περιπτώσεις
πολιτών που μετέφεραν σε τράπεζες του εξωτερικού χρήματα τα οποία δεν
δικαιολογούνται από τα εισοδήματά τους και μέσα σε δύο χρόνια να έχουν
«κλείσει» μόνον οι δύο.
Σε μια χώρα όπου
τα όρια αντοχής των μισθωτών και των συνταξιούχων έχουν από καιρό εξαντληθεί,
αλλά συνεχώς τους επιβάλλονται νέες επιβαρύνσεις, η όποια φοροεισπρακτική
ολιγωρία ή αδυναμία είναι αδιανόητη.
