Η κυρίαρχη ανάγνωση της οικονομικής ανόδου της Κίνας τα τελευταία
τριάντα χρόνια είναι ότι μια κομμουνιστική χώρα ασπάστηκε την οικονομία της
αγοράς, όπως έγινε με την πρώην σοβιετική αυτοκρατορία.
Ολόκληρος ο πλανήτης
συντάχθηκε λοιπόν πίσω από τον δυτικό καπιταλισμό, γιατί το μοντέλο αυτό είναι
το μόνο που εξασφαλίζει την ευημερία και την ανάπτυξη.
Η ανάγνωση αυτή απορρίπτεται από τον γάλλο καθηγητή Μισέλ Αλιετά
και την ερευνήτρια Γκούο Μπάι σε ένα βιβλίο που προτείνει μια τελείως
διαφορετική ερμηνεία των «μεταρρυθμίσεων» που ξεκίνησαν με την επιστροφή του
Ντενγκ Σιαοπίνγκ στην εξουσία, το 1978 («Ο κινεζικός δρόμος. Καπιταλισμός και
αυτοκρατορία», εκδ. Odile Jacob).
Οι δύο συγγραφείς ανατρέχουν στην κινεζική
ιστορία και θέτουν ένα ουσιαστικό ερώτημα: γιατί η Κίνα, πρώτη οικονομική
δύναμη στον κόσμο το 1820, δεν ακολούθησε τον ίδιο δρόμο με την Ευρώπη στον
ενάμιση αιώνα που ακολούθησε;
Οι οικονομικές μεταβολές, απαντούν, δεν
εξηγούνται αν δεν ληφθεί υπόψη η αλληλεπίδραση ανάμεσα στους θεσμούς,
κοινωνικούς και πολιτικούς, και τις οικονομικές δομές.
